KABANATA 7: GlancesHUGOA smirk formed on my lips when Nala suddenly rushed towards the door with a flushed face after that delectable kiss that we’d shared a few minutes ago. I bit my lower lip to prevent a smile from escaping from my lips. I sat in my swivel chair with my feet crossed over each other. Still looking at the door.After I’d kissed her yesterday, hindi na mawala sa isip ko ang mapupula at matatamis niyang labi. It was just a quick kiss, but fuck—I’d gotten addicted to it real quick! And when I saw her red lips a while ago, it hypnotised me to kiss her, so I did.In my twenty-eight years of existence, this is just the first time I’ve felt this way. My heart is pounding loudly inside my chest when she’s around. My blood inside my veins was being active like crazy. And my cock behind my undergarment is always reacting when she’s near me. Her presence has a big effect on my entire system! And this is fucking bad!All this time, torturing and killing without mercy became se
KABANATA 8: TogetherNALA“Mauna na ako sa’yo Nala. Ingat ka sa pag-uwi ah,” paalam ni Miri na siyang pinakahuling empleyado na nandito sa floor bukod sa akin. Nag-overtime kasi ngayon sa trabaho dahil natambakan siya ng mga paper works kanina.Tumango ako at pilit na ngumiti. “Ingat ka rin.”“Syempre naman. Ipapakilala mo pa ‘ko kay Lawrence, remember? Kita tayo bukas!” Kumaway muna siya bago tuluyang umalis.Muli na namang dumako ang paningin ko sa cellphone kong de keypad para tingnan kung anong oras na. Pagkatapos ay sa pinto naman ng opisina ni Hugo nabaling ang tingin ko na hanggang ngayon ay nakasarado pa rin.Alas-dose na ng gabi pero hindi pa ako umuuwi dahil hindi pa rin umuuwi si Hugo. Gusto ko na sanang magpaalam na mauuna na pero hindi naman pwede dahil isa sa rules dito sa opisina na bawal akong umalis kapag hindi pa umuuwi ang boss unless he told me to go first.I took a deep breath and sipped coffee from a disposable cup. I focused my eyes on the desktop again and cont
KABANATA 9: AmbushNALA“Make sure to understand every single detail in that seminar, Nala. This will help you for your future work as my secretary, do you understand?”Huminga ako ng malalim nang pumasok na naman sa utak ko ang sinabi sa akin ni Hugo kahapon.Sa loob ng dalawang linggo kong pagtatrabaho sa Fabellon Enterprise, puro mga paper works lang naman ang pinapagawa niya sa akin. Immune na rin siguro ang mata ko sa monitor ng desktop dahil sa dami ng pinapagawa niya sa akin. Hindi niya na rin sa akin ulit binigay ang mga schedule niya pero may mga meeting siyang nagaganap sa conference room ng hindi ko alam.At kahapon, nang ibigay ko sa kaniya ang mga dukumento na galing sa HR department, sinabi niya sa akin na kailangan ko daw dumalo sa tatlong araw na seminar na gaganapin sa isang five-star hotel dito sa Batangas. Masyadong malayo at matagal pero sabi ni Hugo sagot naman daw ng kumpaniya ang lahat ng gastusin at ang tutuluyan namin. Bukod kasi sa akin ay may apat pa akong m
KABANATA 10: PlansNALAUnti-unti kong binuksan ang mata ko dahil may narinig akong nabasag na siyang gumising na natutulog kong diwa. Kasunod nito ang malutong ngunit mahinang mura na nagmumula sa pamilyar na tinig.Napabalikwas ako ng bangon mula sa pagkakahiga sa malambot at puting kama nang mapagtanto na nakatulog pala ako habang hinihintay si Hugo na makabalik galing sa five-star hotel na nagkakagulo pa rin bago kami umalis. Pagkaakyat namin sa rooftop ng five-star hotel, sumakay kaagad kami sa chopper at binaba kami sa helipad ng isang yate. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Ang alam ko lang ay nasa dagat kami ngayon.Sa kadahilanang nakapatay ang ilaw kaya hindi ko malinaw na maaninag si Hugo pero base sa nakikita kong pigura ay nakaupo siya sa sofa na hindi kalayuan sa kama kung saan ako.“Hugo?” tawag ko sa kaniya kaya nag-angat siya ng tingin sa direksiyon ko. Tila naging glow in the dark ang kakaibang kulay ng mata niya nang magtamang muli ang paningin naming dalawa sa
KABANATA 11: Upper DeckNALAPinabayaan ko lang ang natural kong kulay brown na buhok na liparin ng hangin habang nakahawak ang kamay ko sa glass railing ng yate dito sa front deck. Ang asul na kulay ng dagat lang ang aking nakikita. Wala man lang akong natatanaw kahit isla na pwede naming tigilan.Alas syete pa lang pero gising na gising na kaagad ang diwa ko. Hindi ko nga alam kung nakatulog ba ako ng mahimbing kagabi pagkatapos ng mga nalaman ko. Basta nagising na lang ako wala na si Hugo sa cabin kung saan kami nag-usap pati ang mga gamit niya ay wala na rin roon. Hindi ko alam kung saan siya natulog pero sigurado naman ako na hindi niya ako iiwan dito mag-isa lalo na’t may sugat pa siya. Natulog siguro siya sa kabilang cabin.Huminga ako ng malalim nang pumasok na naman sa isip ko ang pinag-usapan namin ni Hugo kagabi. Marami pa akong tinanong sa kaniya pero lahat ‘yon ay tinanggihan niya nang sagutin kaya wala rin lang naman akong napala.Dumako ang paningin ko sa floral maxi d
KABANATA 12: Training NALA Sobrang bilis ng tibok ng puso ko na para bang ano mang oras ay tatalon iyon palabas sa dibdib ko. Nararamdaman ko rin ang pangingilid ng luha ko habang nakatingin sa naglo-loading na screen ng laptop ni Hugo. “Tsk. Wala pa nga. Bakit ka na umiiyak?” supladong tanong ni Hugo na nasa tabi kong nakaupo sa sofa. Nakapatong sa ibabaw ng glass center table ang laptop niya at parehas kaming nakaharap doon. Mas lalo akong mapasinghot at tiningnan siya ng masama pero hindi ako nagsalita para kontrahin siya o ano pa man. Puro pag-ikot lang ang nangyayari sa screen ng laptop niya habang naghihintay kami. “Mahina ba ang signal dito? Ang yaman-yaman mo pero ‘yong wifi mo naman bulok,” walang pag-aalinlangang kumento ko habang napupunas ng luha gamit ang tissue na halos maubos ko na sa tissue box. Tiningnan niya ako ng masama. “It’s your fault because you’re crying.” “Kailan pa naging kasalanan ang pag-iyak?! ‘Tsaka naka-connect ba ang luha ko sa internet? Hindi
KABANATA 13: OathHUGOMy jaw clenched, and I gasped for air. I breathe heavily as I continue to jack my shaft off, faster and harder. I’m going to cum.“Fuck!” I groaned. I closed my eyes tightly as I felt my white, sticky semen spill on my hand.I muttered curses and washed my hand. It’s been a while since I last did this. That’s why it is so fucking hot. Honestly, I can easily ask Nala to do this job for me because it was part of the contract. I can easily tell her to fuck with me, but damn—I can’t!I can’t do that dahil ayaw kong mabastos siya. Yeah, I admit, I was an asshole for offering that job to her in exchange for her sister’s medical condition pero hindi ko naman ‘yon kayang panindigan.I desire her. Yes. I’m not a saint for not feeling that way towards Nala. She’s a hot and beautiful goddess. I can see myself fucking her in my bed with the same eagerness.I took a deep breath and leaned my back against the rim of the bathtub. The cold water continues to fall from the fauce
KABANATA 14: CambodiaNALABobo! Tanga! Inutil!Hindi ko alam kung ilang beses ko nang minura ang sarili ko dahil sa kagagahang ginawa ko kanina. Hindi ko alam kung saan galing ang lakas ng loob ko para sabihin ang lahat ng iyon sa kaniya. Alam kong na-offend ko si Hugo dahil sa mga sinabi ko kaya hindi ko mapigilang pagalitan ang sarili ko dahil sa mga lumabas sa bibig ko.“You okay?” Bahagya akong napaiktad mula sa pagkakasandal ko sa glass railings dito sa pool deck nang biglang may magsalita sa likod ko.Paglingon ko ay nakatayo si Dominic hindi kalayuan sa pwesto ko. May dala-dala siyang double rock glass na may lamang alak.“Sir Dominic.” Tumuwid ako ng pagkakatayo at hinarap siya.“Cut the sir, Nala. You can call me Dominic or Domi. Anything that makes you comfortable.”Ngumiti ako. “Eh ‘di Domi na lang para hindi masayang laway ko,” ani ko at bahagyang tumawa. Natawa rin siya dahil doon.“It’s up to you. I don’t mind.” Uminom siya ng alak mula sa basong hawak niya.“Ano pala a
WAKASHUGOAs I sit on the terrace of my condo unit, sipping a glass of rum, I am captivated by the city of Brussels. The city is a vibrant mix of old and new, with stunning architecture that tells a story of centuries past.The Grand Place, with its ornate buildings and intricate facades, is a true masterpiece. The Atomium, a modern marvel, stands tall in the distance, symbolizing the city's forward-thinking nature.The streets are alive with the sound of laughter and chatter as locals and tourists alike explore the countless shops and cafes.The scent of Belgian waffles fills the air, tempting me to indulge in a sweet treat. As the sun sets, the city comes alive with a kaleidoscope of lights, illuminating the night sky.It’s been two years and three months since I moved here to give Nala the space she wanted. Honestly, it’s hard without her by my side because I know that she’s my strength that keeps me alive, yet I need to respect her decision.I know that she loves me. Hanggang nga
KABANATA 51: ForgivenessNALA“I’m sorry, Hugo…” Iyon ang unang lumabas sa bibig ko habang nakatingin sa mga mata niya.Nanggilid ang luha sa mata ko habang inaalala ang mga nangyari noon. Kung paano kami maging masaya sa piling ng isa’t isa. Kung paano namin nalagpasan ang lahat ng pagsubok ng magkasama at kung paano ako sumuko ng sobrang bilis.Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at saka yumuko. Hindi siya tumugon kaya muli akong nagsalita. Gusto kong sabihin ang lahat ng gusto kong sabihin bago pa mahuli ang lahat.“I’m sorry for hurting you back then. I’m sorry for being too much and not thinking about how you feel. Hindi ko naisip na nasasaktan ka rin sa pagkamatay ni Lorcan.”“L-Lorcan?” tanong niya.Ngumiti ako pero hindi iyon umabot sa mata ko. “Lorcan ang ipinangalan ko sa anak natin. Lorcan Amani Cabral Fabellon.”Nanlaki ang mata niya na tila hindi makapaniwala sa sinabi ko. “D-Did you just really follow his last name with me?” hindi makapaniwalang tanong niya.Kinagat ko a
KABANATA 50: GardenNALANakangiti ako sa human-size mirror habang tinitingnan ang sarili ko suot ang royal blue evening gown na pinadala kanina ni Tito Gael para sa event na dadaluhan ko ngayong gabi kasama si Mr. Joseph Zuniga.Manghang-mangha ako habang walang sawang pinagmamasdan ang gown na suot ko na tila isa iyong bula na biglang mawawala kapag kinurap ko ang mga mata ko.Ang gown features ay strapless sweetheart neckline na mas nakapagpatingkad sa balikat at collarbone ko. Ang bodice ng gown naman ay iniayon sa pagiging perpekto. Yumayakap ito sa baywang ko at lumilikha ng isang eleganteng silweta. Samantalang ang skirt naman ay floor-length A-line style.Napansin ko rin na ang telang ginamit ay mamahaling satin na sigurado akong mahal pa kaysa sa sahod ko. Hindi ito makati sa balat hindi kagaya ng ibang mamahaling damit na mainit na nga makati pa. Pinalamutian rin ito ng madaming beading at sequin na siyang limilikha ng shimmering effect sa ilalim ng mga ilaw.Ang gown featur
KABANATA 49: DrunkNALA“Do I look like a bouncer to you?”Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ang sobrang pamilyar na baritonong boses na ‘yon. Nahigit ko ang aking hininga nang unti-unti siyang lumingon sa gawi ko at doon ko nakumpirma ang aking hinala.Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maging reaksiyon. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Biglang nagkabuhol-buhol ang matino kong pag-iisip dahil sa mabilis na pangyayari.Napalunok ako nang bumilis ang tibok ng puso ko nang tumama ang gunmetal blue niyang mga mata na kinahuhumalingan ko ng sobra noon. Kanina lang ay iniisip ko siya tapos ngayon ay nandito na siya ngayon sa harapan ko. Tatlong taon na ang nakakalipas nang huli ko siyang makita at masasabi kong sobrang dami niyang pinagbago physically.Mas lalong naging mature ang muka niya. Mula sa mga mata niyang parang palaging nang-aakit, ang kaniyang makapal na kilay at matangos na ilong ay mas lalong nadipina. Ang kaniyang labi na mas lalong pumula sa natural
KABANATA 48: New LifeNALA“Uy, sunod ka na lang Nala, ha? Hihintayin ka namin doon,” paalala ni Jenna na nakahanda na sa pag-alis kasama ang iba pa naming katrabaho.Ngumiti naman ako at tumango sa kaniya. “Sige. Mag-iingat kayo!” dagdag ko pa.Nang makaalis na sila ay pinagpatuloy ko na ang pagliligpit ng mga gamit ko sa lamesa ko. Alas tres na ng hapon at mag-o-out na kami sa trabaho. Maaga talaga kaming nag-o-out kapag biyernes dahil walang pasok sa opisina kinabukasan. Weekdays lang kasi ang pasok namin na pinagpapasalamat ko naman.Saktong pagkapatay ko ng lampshade sa table ko ay tumunog naman ang aking cellphone na nasa loob ng aking bag. Kinuha ko ‘yon at mabilis kong sinagot ang tawag nang makita ko ang pangalan na naka-flash sa screen nito.“Hello, Tito Gael?” bungad ko pagkasagot ko.“Hello, hija. Did I disturb something?”Umiling naman ako kaagad kahit hindi niya ako nakikita. “Wala naman po, Tito. Sa katunayan po ay paalis na po ako. May ipag-uutos ka po ba?”“Can you co
KABANATA 47: BegNALA“Kumain ka na, Nala. Magkakasakit ka sa ginagawa mong ‘yan,” sabi ni Lawrence matapos niyang kumatok mula sa labas ng kwarto ko dito sa bahay ko sa Parañaque.“Iwan mo na sabi ako, Lawrence. Kaya ko ang sarili ko. Umalis ka na!” pagtataboy ko sa kaniya sa hindi mabilang na pagkakataon habang nakatalukbong ng kumot.Simula nang pumunta siya kaninang alas nuwebe ng umaga dito sa bahay ay hindi niya na ako tinantanan. Maya’t maya siya kumakatok at nagsisimula na akong mairita.Dito ako pumunta pagkatapos naming mag-usap ni Hugo kahapon sa may park. Hindi ko alam kung tamang desisyon ba na dito ako sa bahay dumiretso o hindi. Naaalala ko kasi ang mga memories naming dalawa dito. Sa bawat sulok ng bahay na ‘to ay nakikita ko siya kahit hindi ko naman siya kasama.Magang-maga na ang mata ko kakaiyak. Simula kahapon ay hindi pa ‘ko kumakain at ang tanging ginawa ko lang ay umiyak nang umiyak hanggang sa mapagod ako.Halo-halo na ang emosiyon ko at sobrang bigat ng dibdi
KABANATA 46: PainNALALumabas ako ng hospital na halo-halo ang emosiyon. Gusto kong sumigaw pero parang wala akong boses. Gusto kong umiyak pero parang wala akong lakas para humagulhol. Nanginginig ang kamay ko habang wala sa sarili na naglalakad sa tabi ng kalsada, walang pakialam kung mahagip man ako ng mga sasakyan.Mainit ang sinag ng araw pero wala akong maramdamang hapdi. Namamanhid ang buong katawan ko dahil sa aking nalaman.I felt betrayed.All this time hindi na pala ako buntis. Dalawang linggo akong walang alam sa nangyari sa anak ko! Hindi ko man lang magawang magluksa dahil pinagkait nila sa akin ang totoo!Ang sakit! Sobrang sakit bilang isang ina na mawalan ng anak. Hindi ko man lang siya nakita, nahawakan, nahalikan o ano pa man. Hindi ko man lang naparamdam sa kaniya ang alagaan ng isang ina. Hindi ko man nagawang humingi ng tawad ng mas maaga. Napabayaan ko siya. Hindi ko siya nagawang protektahan!Kasalanan ko ‘to.Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng paa ko sa
KABANATA 45: ChildNALANauna akong nagising kay Hugo kinabukasan. Dahan-dahan pa akong bumangon para hindi siya magising. Sa pagkakaalala ko kasi ay hindi kaagad siya natulog pagkatapos namin gawin ang bagay na ‘iyon’ kaya alam kong puyat pa siya. Hindi ko alam kung ano pa ang ginawa niya dahil nakatulog na kaagad ako kagabi.Pumasok ako sa banyo para maghilamos at magsipilyo. Pagkatapos ay bumaba naman ako para maghanda ng almusal. Hindi naman siguro makakasama sa ‘kin kung gumalaw ako dito sa bahay, ‘di ba? Okay naman na ako sabi ng doktor.Suot ko pa rin ang maluwag na damit ni Hugo nang makababa ako. Okay lang naman ‘yon dahil kaming dalawa lang naman ni Hugo dito sa loob ng bahay pero may mga guards pa rin naman sa labas.Wala na si Daniel Cordova na siyang pinagpapasalamat ko. Hindi ko alam kung buhay pa siya pero siniguro sa akin ni Hugo na hindi niya na ako— kami guguluhin ulit. May tiwala ako sa kaniya kaya naniniwala ako sa sinabi niya.At dahil nga tapos na ang laban namin
KABANATA 44: BathNALA“So, how are you feeling? Don’t you feel anything strange about your body?” tanong ni Doc Tami habang nagbabalat siya ng orange.Umiling naman ako. “Okay na ‘ko, Doc Tami. Actually, pwede na nga ‘kong ma-discharge ngayon eh,” biro ko.Doc Tami pa rin ang tawag ko sa kaniya kahit alam kong kapatid ko siya dahil hindi pa ako komportableng tawagin siyang Ate o Ate Tami. Nasabi ko na rin naman ‘yon sa kaniya no’ng pangalawang araw simula nang magising ako at naiintidihan niya naman daw. Understandable naman daw ang nararamdaman ko dahil kakikilala pa lang namin. Everything takes time nga raw sabi niya.Tumaas naman ang kilay niya. “Don’t be so sure. Baka mamaya niyan kung kaylan na-discharge ka na ‘tsaka ka naman makakaramdam ng iba.”Ngumuso naman ako. “May gano’n ba?”“Of course. Hindi naman imposible ‘yon. May mga naging patient ako dati na kakalabas lang ng hospital pero bumalik kaagad dahil may naramdaman daw na ganito tapos ganiyan,” pagkwe-kwento niya. “Here.