KABANATA 15: SecretNALA Pinatong ko ang baba ko sa dalawa kong palad habang nakatukod ang dalawang siko ko sa ibabaw ng marble center table. Kanina pa ‘ko na bo-bored dito. Wala akong magawa. Wala rin akong maka-usap dahil busy si Hugo magtrabaho.“Yes. Please send me the document through my email. I want to see it myself,” sabi ni Hugo sa kausap niya sa laptop niya. “Nah. You don’t have to do that. I’m not in the Philippines right now. I’m in Toronto.”Nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig. Ano’ng Toronto?! Masyado namang malayo ang narating niya eh nasa Phnom Penh lang naman kami!Kasalukuyan kasi siyang nasa online conference meeting ngayon. Nasa dining table siya habang ako naman ay nasa sala pero natatanaw ko pa rin siya mula dito sa pwesto ko.Kanina pa nga ako nagpipigil ng tawa dito dahil nakasuot lang siya ng puting button-down long sleeve na pinatungan ng kulay navy blue na suit at pattern na tie pero ang nakakatawa dito sa halip na magsuot siya ng slacks ang tanging su
KABANATA 16: TrustNALAHuminga muna ako ng malalim habang mahigpit ang hawak sa grip ng baril. Pinigilan ko ang kamay ko sa panginginig at pilit na finu-focus ang mga mata sa kulay pulang bilog sa di kalayuan na siyang kailangan kong patamaan. Pinikit ko muna ang mata ko para pakalmahin ang sarili ko at saka ko unti-unting kinalabit ang gatilyo na siya namang naging dahilan ng bahagyang pag-atras ng katawan ko dahil sa naging impact nito.Kahit may suot akong ear gear ay narinig ko pa rin ang mahinang pagpilantik ng dila ni Hugo sa bibig niya dahilan upang gumawa ito ng nakaka-iritang tunog. Tinanggal ko ang suot kong eye protection at ear gear ‘tsaka siya hinarap na bakas ang pagkadismaya sa muka“You didn’t even hit the edge of the target, Nala,” sabi niya habang umiiling pa bago naglakad papunta sa gawi ko.Pinaikot ko ang mata ko at pinadulas ang dila ko sa loob ng pisngi ko dahil sa inaakto niya.“Pasensiya ka na ha. Hindi mo kasi ako kasing galing, eh. Beginner pa lang kasi ako
KABANATA 17: EmbraceNALAYakap-yakap ko ang paa ko habang nakaupo sa ibabaw ng queen-size bed at nakasandal ang likod sa headboard ng kama. Nakapatong rin ang baba ko ibabaw ng tuhod ko habang tulalang nanonood ng Korean mukbang sa smart TV na kinonek ko sa YouTube.“Nagugutom na ‘ko,” sabi ko habang nakasimangit nang hindi ko na makayanan ay tumayo na ako at pinatay ang TV gamit ang hawak kong remote.Ang akala ko ay maiibsan ng mukbang na ‘yan ang gutom ko pero mas lalo lang yatang lumala. Gusto kong murahin si Hugo dahil sa pagdala-dala niya sa akin sa restaurant na ‘yon na parang tinitipid ang mga customer tapos ang presyo ay mas mataas pa sa sahod ko!Alas dose na ng hating gabi. Halos lahat ng tao dito sa penthouse building ay mahimbing nang natutulog. Nakatulog na ako kanina pero nagising ako nang marinig kong tumunog ‘yong tiyan ko sa kalagitnaan ng pagtulog ko.Bumababa ako ng kama ‘tsaka sinuot ang slippers ko na palaka ang design. Ito ang ginamit ni Hugo no’ng nagkaroon si
KABANATA 18: GroceryNALAHindi maalis ang ngiti sa labi ko habang binabasa ang mga nutrition facts na nakalagay sa likod ng products dito sa grocery at pagkatapos ay nilalagay ko ito sa pushcart na tulak-tulak ni Hugo.“Can you please go faster, Nala? Just put it in the cart and move. Don’t mind the prize,” yamot na utos ni Hugo habang tulak-tulak pa rin ang pushcart na malapit nang mapuno ang basket na nasa baba.Hinarap ko siya at tinaasan ng kilay. “Huwag ka ngang diktador. Hindi ka batas kaya manahimik ka diyan. Ikaw ang nakaisip nito kaya huwag kang magreklamo,” sabi ko at nagpatuloy sa pagpili ng mga bibilhin.Tinitingnan ko kasi ang mga expiration date dahil baka ‘yong malapit nang mag-expire ‘yong mabili namin. Mahirap na baka dito pa kami mamatay dahil sa food poison.Kagabi kasi— este kaninang madaling araw pagkatapos akong sermunan ni Hugo ay sinabi niya sa akin na maggo-grocery daw kami ngayon para hindi na daw ako lumabas ng gano’ng oras. Sinabi niya din na hindi na muna
KABANATA 19: DeterminationNALALiteral na nakakabinging katahimikan ang siyang bumalot sa pagitan naming dalawa ni Hugo. Bukod sa tunog ng aircon ay wala nang ibang naririnig sa apat na sulok ng silid niya.Seryoso ako habang dinadampi ang malinis na bulak na may alcohol sa gilid ng tiyan niya kung saan may medyo malaking hiwa doon na alam kong galing sa matalas na patalim. Hindi ko alam kung saan ‘to nanggaling dahil hindi pa ‘ko nagtatanong kay Hugo.Nang tapos ko nang malinisan ang sugat niya at malagyan ng betadine ay pinuluputan ko na ito ng gasa para hindi na ito mahanginan pa na magiging dahilan upang magkaroon ng germs na galing sa hangin.Tumayo ako pagkatapos habang dala-dala ang maliit na planggana na my lamang maligamgam na tubig na siyang ginamit ko para linisan ang sugat niya. Hindi pa rin ako nagsasalita. Pumasok ako sa banyo para itapon ang ginamit kong tubig pagkatapos ay nilabhan ko na rin ang towel ‘tsaka ito sinampay sa towel rack.Pagkatapos kong maghugas ng kama
KABANATA 20: First killNALANoong bata pa ‘ko hindi ko pinangarap na humawak ng baril. Hindi ko rin pinangarap na ipahamak muli ang buhay ko subalit ito nga talaga siguro ang tadhana ko. Simula nang mamatay si Mama at iwan kami, hindi na ulit pumasok sa isip ko na bumalik sa dati kong buhay dahil gusto kong bumawi kahit wala na siya. Gusto kong ipakita sa kaniya na kaya kong tuparin ang kahuli-hulihang bilin niya.Pumikit ako ng mariin habang mahigpit ang hawak ko sa grip ng baril. Alam kong ito na ang tamang oras para ilabas ko ang naging resulta ng ilang buwan naming pagta-training. Kung baga magsisilbi itong summative test sa parti ko dahil dito ko mailalabas ang mga natutunan ko. Dito masusukat kung hanggang saan ang kaya ko.Inaamin ko, kinakabahan ako at natatakot dahil alam kong maling galaw ko lang ay pwede akong mamatay. Pakiramdam ko ay babaliktad ang sikmura ko habang iniisip ang pwedeng mangyari sa akin pero kailangan kong paalalahanan ang sarili ko na hindi ako pwedeng p
KABANATA 21: WeakNALA“Kaya ko na,” wika ko habang pilit na inaagaw kay Hugo ang kutsarang hawak niya.“No, I will feed you,” malamig niyang turan dahilan upang magsalubong ang kilay ko ngunit pinagsawalang bahala ko na lang ‘yon agad.“Kaya ko namang kumain ng mag-isa,” pagpupumilit ko pa.“I said, I’ll feed you. Stop being hardheaded and just listen to me!” seryosong sermon niya at marahang nilapit sa bibig ko ang kutsarang may pagkain na sinusubo niya.Huminga muna ako ng malalim bago ‘yon tinanggap. Hindi ko alam kung ano ba’ng problema niya. Kanina pa siya seryoso simula no’ng pumasok siya dito sa kwartong inaakupa ko dito sa hospital. Para bang kapag hinawakan ko siya o hindi kaya’y kinausap ay sasabog na siya sa hindi malamang dahilan.Kakagising ko lang tapos ganiyan siya. Tsk!Pagkatapos niya akong pakainin ay pinainom niya naman ako ng gamot na binilin ng doctor kanina. Nagpumilit pa ulit ako na kaya ko naman pero senermunan niya na naman ako kagaya ng ginawa niya kanina ka
KABANATA 22: FoldedHUGO“Hey,” I muttered as we entered my condominium. Nala’s calmness is bothering me so bad, fuck!She looked at me without saying a word. I can’t read what she’s thinking, even though I am now looking at her beautiful yet emotionless chocolate eyes.“Ano ‘yon? May sasabihin ka ba?” she asked coldly.I can’t help but feel amused and nervous at the same time. I’m amused because she doesn’t know how hot she is with her cold expression registered on her face, yet I’m nervous at the same time because I don’t want her to be like this.I gulped. “Are you mad?” I asked gently.Umiling siya dahilan upang madagdagan ang kaba sa dibdib ko.“Huwag mo nang isipin ‘yon. Magpapahinga na ‘ko.” She turned her back to me, but I didn’t let her foot step away from me. I hold her wrist.“I’m sorry,” I said, but I’m not fucking sincere. If I were to decide, I’d stick with my plan. I want her to live with me in my house, not for my personal reasons but for her safety.I don’t trust Lawr