KABANATA 23: MadNALAPinanood ko na munang tuluyang makalayo ang sasakyan kung saan lulan si Hugo bago ako pumasok sa bahay. Ginamit ko ang susi na laging nakatago sa nakasabit na paso na may mayabong na dahon ng bulaklak sa katabi lang ng pinto.Hindi ko mapigilang mapangiti ng makitang magaganda pa rin ang tubo ng mga halaman ko kahit ilang buwan akong nawala. Sigurado akong si Lawrence ang nagdidilig ng mga halaman ko dito no’ng wala ako.“Nala, hija?”Akma na sana akong papasok sa loob nang biglang may magsalita sa likod ko. Lumingon ako dito.“Oh, Aling Iska magandang tanghali po,” magalang na bati ko at ngumiti nang makilala ko kung sino siya.Si Aling Iska ang nagbabantay noon kay Nadine no’ng wala pang sakit ang kapatid ko. Sa kaniya ko iniiwan noon si Nadine dahil nag-aaral ako. Siya ang katabing bahay ni Aling Perla na may ari naman ng sari-sari store sa may kanto kung saan kami tumambay ni Lawrence noon.“Jusko, ikaw nga!” Nanlaki ang mata ko nang bigla siyang yumakap sa a
KABANATA 24: TemptNALA“Anong ginagawa mo dito?” hindi makapaniwalang tanong ko habang nanlalaki pa rin ang matang nakatingin sa kaniya.“I’m going to stay here,” tugon niya at saka dire-diretsong pumasok sa loob ng bahay ko at nilampasan ako.“Anak ng kagang— akala ko ba nag-usap na tayo tungkol dito?!” Ang dami-dami kong sinabi kanina tapos dito rin lang naman pala ang bagsak niya!“Let’s just talk tomorrow, baby. I’m exhausted,” nakapikit niyang sabi habang nakaupo sa kawayan upuan sa sala at nakasandal ang likod sa sandalan nito.Kinilabutan na naman ako nang marinig ko na naman ang madalas niyang tawag sa akin. Hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang sawayin siya sa pagtawag niya sa akin ng gano’n.Sinarado ko ang pinto at saka nakapamewang na hinarap niya.“Saan ka ba kasi galing? Bakit dito ka pa sa bahay ko pumunta sa halip na sa bahay mo, ha?!”Binuksan niya ang mata niya. Bakas ang pagod doon. Nakaramdam naman ako ng kaunting guilt dahil sa inaakto ko. “I’m from the off
KABANATA 25: VisitorNALADahan-dahan kong binuksan ang mata ko nang may tumamang sinag ng araw sa muka ko mula sa bintana ng kwarto ko. Sa kahoy na kisame kaagad ng aking kwarto tumama ang aking mga mata. Kusang kumurba ang aking labi dahil sobrang sarap ng tulog ko na ngayon ko lang ulit naranasan.Hindi pa man tuluyang bumabalik sa katinuan ang isip ko nang dagliang mabura ang ngiti sa labi ko dahil may napagtanto. Nanlaki ang mga mata ko at mabilis na umupo sa ibabaw ng kama. Tumingin ako sa kanang bahagi ng kama ngunit wala na akong katabi doon.“Shit…” mahinang sabi ko at saka itinakip sa ibabaw ng bibig ko ang dalawang kamay ko habang nanlalaki pa rin ang mata. Sinuko ko na ba talaga ang bataan? Natuloy na ba ang naudlot sa Cambodia?Dumako ang tingin ko sa katawan ko. May suot naman akong maluwag na t-shirt at pajama. May underwear din ako at brassiere na maayos na nakakabit. Panaginip lang ba ‘yon? Bakit parang totoo?Akma na sana akong bababa sa kama ngunit halos mangisay ak
KABANATA 26: BetrayalNALA“Uh, I’m sorry, but Mr. Fabellon is not here at the moment, sir.” May I know po what is your appointment with him?" magalang na tanong ko dahil alam kong hindi siya basta-basta sa paraan pa lang ng pagtindig niya at awrang nakapalibot sa kaniya.Sa tingin ko ay nasa mid-50’s na siya ngunit bakas pa rin dito ang ka-gwapuhan.“Are you his secretary?” malamig niyang tanong.Tumango ako. “Y-Yes, Sir.”“I have an important meeting with your boss.”Kinagat ko naman ang pang-ibabang labi ko. Sinasabi ko na nga ba, eh. Importante daw. Nasaan na ba kasi si Hugo? Bakit kasi hindi niya pa rin pinapadaan sa akin ang schedule niya hanggang ngayon? Sa pagkakaalam ko kasi ay ‘yon naman talaga ang trabaho ko dito!“M-Maybe he’s already coming, sir.” You can wait for him and make yourself comfortable here."“Sure.”Pinaupo ko siya sa itim na sofa. Kailangan ko siyang asikasuhin para hindi siya ma-bored lalo na’t importanteng tao pala ‘to.“Do you want coffee, Sir?”“Yes, ple
KABANATA 27: CaughtNALA“A-Ano?!”Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko. May hinala na ‘ko na malapit kay Dominic ang target nila pero hindi ko naman inaasahan na tatay niya pala. Pero naguguluhan pa rin ako dahil hindi pa rin malinaw sa ‘kin kung bakit inaako na anak ni Mr. Cordova si Dominic kung may tatay naman pala itong iba.“I killed my dad, not literally, but I killed him because of my reckless actions. Together with Dad’s men, we attacked Lion’s hideout without a plan kung baga sumugod kami sa gera na walang dala-dalang armas. I thought I was going to die that night dahil ako na lang ang natira, but then Lion speared my life. He explained to me how brutally my dad killed his brother. At kulang pa ang pagkamatay ni dad para pagbayaran lahat ng kasalanan niya sa mga Fabellon. Hindi siya galit sa ‘kin dahil sa ginawa ni Dad sa kapatid niya kung hindi dahil sa aksiyong ginawa ko para sa kaniya. He felt betrayed. I realized I was wrong. I made a big mess. Sinubukan kong ibali
KABANATA 28: Forget itNALAHindi na umuuwi si Hugo sa sarili niyang bahay at nanatili sa bahay ko sa sumunod na mga araw. Nagdala pa siya ng mga damit niya doon na para bang doon pa niya balak na tumira sa bahay ko. Sa loob ng mga araw na ‘yon ay walang araw na hindi kami nagtatalo dahil sa ginagawa niya. Walang araw na sinasabihan ko siya na umuwi na sa bahay niya. Wala naman siyang ibang sinasabi kung hindi gusto niya akong makasama.“Wala pa ba kayong balak magka-anak ng asawa mo, hija?” kyuryosong tanong ni Aling Perla habang kumukuha ng shampoo na siyang sadya ko dito sa tindahan niya.Kumunot naman ang noo ko dahil sa sinabi niya. “Asawa po?”Tumango ito at binigay sa akin ang binili ko. Inabot ko naman sa kaniya ang bayad ko.“Hindi ba asawa mo ‘yong poging lalaki na nakatira diyan sa bahay mo ngayon? Iyong may mamahaling sasakyan. Naku, matagal ko na talaga ‘yong gustong itanong sa’yo iyon kaso wala namang pagkakataon. Usap-usapan na kasi dito sa barangay natin na kaya ka naw
KABANATA 29: Conference room NALAPwede nang sabitan ng sandok ang nguso ko dahil sa haba nito habang tinitigan ang mga papel na tambak sa lamesa ko. Kahit tinititigan ko lamang ang mga ito ay sumasakit na kaagad ang ulo ko paano pa kaya kapag may ginawa na ‘ko?No’ng maliit pa ‘ko gusto ko talagang magtrabaho sa mga kumpaniya kagaya nito dahil akala ko ay madali lang ang mga ginagawa nila pero kung makakausap ko lang ang maliit na ako ngayon sasabihin ko sa kaniya na huwag nang mangarap ng ganitong trabaho. Ipinatong ko sa lamesa ko ang kape ko na tinimpla ko kanina sa pantry area. Pampabuhay ng katinuan. Sinigurado ko na malayo ito sa mga dokumentong nasa lamesa ko para walang problema kung sakaling matapon man ito kahit hindi sinasadya. Ipinatong ko rin sa ibabaw ng lamesa ang bag ko bago ako umupo sa swivel chair ko. Sumulyap ako sa lamesa ni Hugo. Walang tao doon dahil kakapasok lang ni Hugo sa conference room para makipag-meeting kasama ng mga board members and directors. Mul
KABANATA 30: RevengeNALA“Gorgeous!” puri ni Pinter habang pinamamasdan ang repleksiyon ng muka ko sa malaking salamin na nasa harapan namin.Namilog ang mata ko. “Ako ba talaga ‘to?” hindi makapaniwalang tanong ko sa kaniya at mas nilapit ang muka ko sa salamin upang makasigurado.Hindi ko makilala ang sarili ko dahil sa mga make up na nilagay sa akin ni Pinter at sa pag-ayos niya sa brown kong buhok na naging dahilan upang mas lumitaw ang kaputian ko. Nag-iwan siya ng kaunting buhok sa harapan ng muka ko upang mas magandang tingnan.“Of course, Miss Nala. Wala nga akong masyadong ginawa sa muka mo because with or without make-up, you’re beautiful. No wonder Fafa Lion likes you so much. Oh my god, kinikilig talaga ako sa inyo.” Tumili ito. Napangiti naman ako at umayos ng upo. May business event kasi kami na dadaluhan ni Hugo ngayong gabi at heto ako’t inaayusan ni Pinter na isang international Filipino make-up artist na naka-base ngayon dito sa Manila. Madaldal si Pinter kaya hind
WAKASHUGOAs I sit on the terrace of my condo unit, sipping a glass of rum, I am captivated by the city of Brussels. The city is a vibrant mix of old and new, with stunning architecture that tells a story of centuries past.The Grand Place, with its ornate buildings and intricate facades, is a true masterpiece. The Atomium, a modern marvel, stands tall in the distance, symbolizing the city's forward-thinking nature.The streets are alive with the sound of laughter and chatter as locals and tourists alike explore the countless shops and cafes.The scent of Belgian waffles fills the air, tempting me to indulge in a sweet treat. As the sun sets, the city comes alive with a kaleidoscope of lights, illuminating the night sky.It’s been two years and three months since I moved here to give Nala the space she wanted. Honestly, it’s hard without her by my side because I know that she’s my strength that keeps me alive, yet I need to respect her decision.I know that she loves me. Hanggang nga
KABANATA 51: ForgivenessNALA“I’m sorry, Hugo…” Iyon ang unang lumabas sa bibig ko habang nakatingin sa mga mata niya.Nanggilid ang luha sa mata ko habang inaalala ang mga nangyari noon. Kung paano kami maging masaya sa piling ng isa’t isa. Kung paano namin nalagpasan ang lahat ng pagsubok ng magkasama at kung paano ako sumuko ng sobrang bilis.Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at saka yumuko. Hindi siya tumugon kaya muli akong nagsalita. Gusto kong sabihin ang lahat ng gusto kong sabihin bago pa mahuli ang lahat.“I’m sorry for hurting you back then. I’m sorry for being too much and not thinking about how you feel. Hindi ko naisip na nasasaktan ka rin sa pagkamatay ni Lorcan.”“L-Lorcan?” tanong niya.Ngumiti ako pero hindi iyon umabot sa mata ko. “Lorcan ang ipinangalan ko sa anak natin. Lorcan Amani Cabral Fabellon.”Nanlaki ang mata niya na tila hindi makapaniwala sa sinabi ko. “D-Did you just really follow his last name with me?” hindi makapaniwalang tanong niya.Kinagat ko a
KABANATA 50: GardenNALANakangiti ako sa human-size mirror habang tinitingnan ang sarili ko suot ang royal blue evening gown na pinadala kanina ni Tito Gael para sa event na dadaluhan ko ngayong gabi kasama si Mr. Joseph Zuniga.Manghang-mangha ako habang walang sawang pinagmamasdan ang gown na suot ko na tila isa iyong bula na biglang mawawala kapag kinurap ko ang mga mata ko.Ang gown features ay strapless sweetheart neckline na mas nakapagpatingkad sa balikat at collarbone ko. Ang bodice ng gown naman ay iniayon sa pagiging perpekto. Yumayakap ito sa baywang ko at lumilikha ng isang eleganteng silweta. Samantalang ang skirt naman ay floor-length A-line style.Napansin ko rin na ang telang ginamit ay mamahaling satin na sigurado akong mahal pa kaysa sa sahod ko. Hindi ito makati sa balat hindi kagaya ng ibang mamahaling damit na mainit na nga makati pa. Pinalamutian rin ito ng madaming beading at sequin na siyang limilikha ng shimmering effect sa ilalim ng mga ilaw.Ang gown featur
KABANATA 49: DrunkNALA“Do I look like a bouncer to you?”Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ang sobrang pamilyar na baritonong boses na ‘yon. Nahigit ko ang aking hininga nang unti-unti siyang lumingon sa gawi ko at doon ko nakumpirma ang aking hinala.Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maging reaksiyon. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Biglang nagkabuhol-buhol ang matino kong pag-iisip dahil sa mabilis na pangyayari.Napalunok ako nang bumilis ang tibok ng puso ko nang tumama ang gunmetal blue niyang mga mata na kinahuhumalingan ko ng sobra noon. Kanina lang ay iniisip ko siya tapos ngayon ay nandito na siya ngayon sa harapan ko. Tatlong taon na ang nakakalipas nang huli ko siyang makita at masasabi kong sobrang dami niyang pinagbago physically.Mas lalong naging mature ang muka niya. Mula sa mga mata niyang parang palaging nang-aakit, ang kaniyang makapal na kilay at matangos na ilong ay mas lalong nadipina. Ang kaniyang labi na mas lalong pumula sa natural
KABANATA 48: New LifeNALA“Uy, sunod ka na lang Nala, ha? Hihintayin ka namin doon,” paalala ni Jenna na nakahanda na sa pag-alis kasama ang iba pa naming katrabaho.Ngumiti naman ako at tumango sa kaniya. “Sige. Mag-iingat kayo!” dagdag ko pa.Nang makaalis na sila ay pinagpatuloy ko na ang pagliligpit ng mga gamit ko sa lamesa ko. Alas tres na ng hapon at mag-o-out na kami sa trabaho. Maaga talaga kaming nag-o-out kapag biyernes dahil walang pasok sa opisina kinabukasan. Weekdays lang kasi ang pasok namin na pinagpapasalamat ko naman.Saktong pagkapatay ko ng lampshade sa table ko ay tumunog naman ang aking cellphone na nasa loob ng aking bag. Kinuha ko ‘yon at mabilis kong sinagot ang tawag nang makita ko ang pangalan na naka-flash sa screen nito.“Hello, Tito Gael?” bungad ko pagkasagot ko.“Hello, hija. Did I disturb something?”Umiling naman ako kaagad kahit hindi niya ako nakikita. “Wala naman po, Tito. Sa katunayan po ay paalis na po ako. May ipag-uutos ka po ba?”“Can you co
KABANATA 47: BegNALA“Kumain ka na, Nala. Magkakasakit ka sa ginagawa mong ‘yan,” sabi ni Lawrence matapos niyang kumatok mula sa labas ng kwarto ko dito sa bahay ko sa Parañaque.“Iwan mo na sabi ako, Lawrence. Kaya ko ang sarili ko. Umalis ka na!” pagtataboy ko sa kaniya sa hindi mabilang na pagkakataon habang nakatalukbong ng kumot.Simula nang pumunta siya kaninang alas nuwebe ng umaga dito sa bahay ay hindi niya na ako tinantanan. Maya’t maya siya kumakatok at nagsisimula na akong mairita.Dito ako pumunta pagkatapos naming mag-usap ni Hugo kahapon sa may park. Hindi ko alam kung tamang desisyon ba na dito ako sa bahay dumiretso o hindi. Naaalala ko kasi ang mga memories naming dalawa dito. Sa bawat sulok ng bahay na ‘to ay nakikita ko siya kahit hindi ko naman siya kasama.Magang-maga na ang mata ko kakaiyak. Simula kahapon ay hindi pa ‘ko kumakain at ang tanging ginawa ko lang ay umiyak nang umiyak hanggang sa mapagod ako.Halo-halo na ang emosiyon ko at sobrang bigat ng dibdi
KABANATA 46: PainNALALumabas ako ng hospital na halo-halo ang emosiyon. Gusto kong sumigaw pero parang wala akong boses. Gusto kong umiyak pero parang wala akong lakas para humagulhol. Nanginginig ang kamay ko habang wala sa sarili na naglalakad sa tabi ng kalsada, walang pakialam kung mahagip man ako ng mga sasakyan.Mainit ang sinag ng araw pero wala akong maramdamang hapdi. Namamanhid ang buong katawan ko dahil sa aking nalaman.I felt betrayed.All this time hindi na pala ako buntis. Dalawang linggo akong walang alam sa nangyari sa anak ko! Hindi ko man lang magawang magluksa dahil pinagkait nila sa akin ang totoo!Ang sakit! Sobrang sakit bilang isang ina na mawalan ng anak. Hindi ko man lang siya nakita, nahawakan, nahalikan o ano pa man. Hindi ko man lang naparamdam sa kaniya ang alagaan ng isang ina. Hindi ko man nagawang humingi ng tawad ng mas maaga. Napabayaan ko siya. Hindi ko siya nagawang protektahan!Kasalanan ko ‘to.Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng paa ko sa
KABANATA 45: ChildNALANauna akong nagising kay Hugo kinabukasan. Dahan-dahan pa akong bumangon para hindi siya magising. Sa pagkakaalala ko kasi ay hindi kaagad siya natulog pagkatapos namin gawin ang bagay na ‘iyon’ kaya alam kong puyat pa siya. Hindi ko alam kung ano pa ang ginawa niya dahil nakatulog na kaagad ako kagabi.Pumasok ako sa banyo para maghilamos at magsipilyo. Pagkatapos ay bumaba naman ako para maghanda ng almusal. Hindi naman siguro makakasama sa ‘kin kung gumalaw ako dito sa bahay, ‘di ba? Okay naman na ako sabi ng doktor.Suot ko pa rin ang maluwag na damit ni Hugo nang makababa ako. Okay lang naman ‘yon dahil kaming dalawa lang naman ni Hugo dito sa loob ng bahay pero may mga guards pa rin naman sa labas.Wala na si Daniel Cordova na siyang pinagpapasalamat ko. Hindi ko alam kung buhay pa siya pero siniguro sa akin ni Hugo na hindi niya na ako— kami guguluhin ulit. May tiwala ako sa kaniya kaya naniniwala ako sa sinabi niya.At dahil nga tapos na ang laban namin
KABANATA 44: BathNALA“So, how are you feeling? Don’t you feel anything strange about your body?” tanong ni Doc Tami habang nagbabalat siya ng orange.Umiling naman ako. “Okay na ‘ko, Doc Tami. Actually, pwede na nga ‘kong ma-discharge ngayon eh,” biro ko.Doc Tami pa rin ang tawag ko sa kaniya kahit alam kong kapatid ko siya dahil hindi pa ako komportableng tawagin siyang Ate o Ate Tami. Nasabi ko na rin naman ‘yon sa kaniya no’ng pangalawang araw simula nang magising ako at naiintidihan niya naman daw. Understandable naman daw ang nararamdaman ko dahil kakikilala pa lang namin. Everything takes time nga raw sabi niya.Tumaas naman ang kilay niya. “Don’t be so sure. Baka mamaya niyan kung kaylan na-discharge ka na ‘tsaka ka naman makakaramdam ng iba.”Ngumuso naman ako. “May gano’n ba?”“Of course. Hindi naman imposible ‘yon. May mga naging patient ako dati na kakalabas lang ng hospital pero bumalik kaagad dahil may naramdaman daw na ganito tapos ganiyan,” pagkwe-kwento niya. “Here.