Nangunot ang noo ko nang masulyapan ang matandang lalaki na may bilugang katawan na papalapit sa amin ni Daddy. Nakasuot ito ng magarang suit at may hawak na tungkod na sumusuporta sa paika-ika nitong paglalakad na dulot ng katandaan. Bali-balita na biyudo na ang nasabing lalaki. "You will marry him," my father gestured his hand toward him. Is Dad really serious? Ang akala ko pa naman ay ipakikilala niya na ako bilang susunod na leader ng Dayron Organization kaya niya ako inutusang maghanda para sa party na ‘to—pero nagkamali ako. "No, I won't. Dad naman!" mariin kong sambit sa kanya. "Nakikita mo ba ang agwat ng edad naming dalawa?" inis kong dagdag. "It doesn’t matter. The most important thing is saving our business," pangangatwiran nito. My father's words stunned me, leaving me speechless. "But I am not a thing you can just use so that you can pay your debts! " I yelled at him. "How could my own dad do this to me?" "How could we pay all the debts if you don't do this?!" gal
CHAPTER 2 Ronald took me to his mansion, and I was amazed at how big his entire property estate was. I and my mobsters even noticed that there were a lot of Black men guarding the whole estate. “So, Miss kung kailangan mo ang tulong ko,” panimula niya. “huwag kang mag-aatubiling sabihan ako,” pagpapatuloy pa nito sa sinasabi niya. "I will, and I didn't know this is how big your fortune is," I commented, wandering my eyes in the surroundings. "And it's bigger than our fortune," I added. Napangisi naman si Ronald sa narinig niya, "I am one of the top mafias in the city, and the whole authorities are looking for me," he uttered while fixing his black suit. "I am also a mafia queen but got abandoned because my dad wanted me to marry the old man because his business went bankrupt,” naiirita kong paliwanag na naman. Napangisi na lang siya sa naging reaksiyon ko at naghithit ng sigarilyo. Napansin ko rin na tila naging seryoso ang ekspresyon nito at parang bang may mga nalalaman siya.
Sa maiksing panahon na magkasama kaming dalawa ay paunti-unti nang nahuhulog ang loob ko sa kaniya. Sinusubukan ko namang pigilan pero hindi ko kayang labanan ang damdamin ko. Tuwing sinusubukan ko itong pigilan ay hindi ako mapakali. Hindi ako matahimik na tila ba gusto ko itong ilabas at iparamdam sa kaniya ang tunay na nararamdaman ko.“Airah,” biglang pagtawag ni Ronald sa pangalan ko.Nasa living room ako, umikot ako para harapin siya. “Bakit?” nagtatakang tanong ko ngunit nginitian lang niya ako. “Bakit nga?” pagtatanong ko muli."Hmm, breakfast is ready," he uttered in a soft voice. "We'll be going to have your training today as promised," he added before he left me here in the living room. Pumunta na agad ako sa kusina at pagkarating ko doon ay nagulat ako dahil iba't-ibang masasarap na pagkain ang nakahain sa mesa. Narito rin ang dalawa nitong kasambahay at nakatayo malapit sa mesa.“Ma'am, may kailangan pa ba kayo?” nakangiting tanong ng isang kasambahay sa harapan ko."No
"What's this all about? Why did Ronald hold my hand and we look so close together?" I asked, still confused about it. "Why didn't he even tell me about it?" "Maybe, it's time to ask him or you should call your grandma since she left a letter for you," my mobster suggested. I took a deep breath. "My grandma wouldn't answer it," I replied. "Also him, so we should do something that he must confess it himself," I stated my idea. "No, let him confess, Miss Airah." My mobster suggested so I glanced up to him. "Okay, that's a good idea," I replied. “Labis lang ang pagtataka ko dahil wala siyang sinasabi sa akin tungkol dito,” komento ko habang nakatingin pa rin sa mga larawan, medical records at ang sulat na iniwan ng aking lola. Napatingin ang tauhan ko sa likod niya nang mapansing biglang pumasok si Ronald kasama ang kaniyang mga tauhan sa pintuan. Malimit itong ngumiti sa akin kaya ngumiti ako sa kaniya ng pilit. Sumenyas siya at itinuro ang hagdan, "I'll rest," I heard him
Ronald decided to take me out and take me to the restaurant which was owned by one of his associates. His associate took us inside without people in the restaurant getting suspicious and drawing attention to us. Inside, there's also a table and chair just like how it appears outside. "I have organized this and asked him to make this for you," said Ronald, smiling. "I'm sorry if I wasn't the one who made this, I was just busy dealing with my personal stuff," he explained and planted a kiss at the top of my forehead. "It's okay, I understand," I replied. He pushed backward a chair for me so I can sit before he went to the left chair and pushed backward a chair for himself. There's a musician playing a romantic violin for us and at the center of the table there's a flower vase containing roses, and a lit candle.Hinintay namin ang i-se-serve na pagkain para sa amin. Nang saktong ilalagay na sa mesa namin ay naamoy ko kaagad ang mabangong aroma ng pagkain. Napangiti a
Ronald gazed into my eyes, and his eyes wanted to tell me something. "I want you to know that you're the only one I can trust," he begins, his voice husky. "I am willing to take care of you and for the baby you're carrying," Ronald continues, his voice a whisper. "I am willing to keep you away from your father," dagdag niya, at inabot niya ang mga kamay ko habang unti-unting dumapo ang labi niya sa balat ko.I was surprised by what he just said. “I appreciate that,” a smile gracing across my lips. “But I want to ask something from you?”His eyes held my gaze. “Just tell me and I will answer it,” sagot niya kaya huminga ako ng malalim.I needed to lie so he wouldn’t notice that I secretly asked my mobsters to investigate him. “I-I feel so overwhelmed because it seems like we met before, we have known each other for a long time and sometimes there’s a vivid picture in my mind and I’m with this man in the past. Back then, he looks like you.” I told him, and I saw his shock expression.
Kinabukasan, pagkamulat ng mga mata ko ay napansin kong nasisinagan na ako ng araw. Dahan-dahan akong bumangon at napatingin sa paligid hanggang sa nasulyapan ko ang pagkain at isang baso ng gatas sa kaliwa ko na nakapatong sa maliit na kabinet. Napangiti na lang ako ng maisip na galing ito kay Ronald hanggang sa bumukas bigla ang pinto. “Good morning, darling.” Pambungad bati nito sa akin at dahan-dahang naglakad papunta sa'kin. “Good morning,” nakangiti kong balik bati sa kaniya. "This means a lot to me," I stated, and he walked towards me. He sat beside me and he grabbed my waist. "My pleasure, my lady, and it is one of my responsibilities," he replied. Sumandal ako sa balikat niya at biglang may lumabas sa memorya ko ngunit malabo. Paulit-ulit itong lumabas sa isipan ko at ‘tila ba may gustong ipahiwatig sa'kin. May isang lalaki ang malabo ang mukha ngunit parang parehas sila ng pigura ni Ronald. “Ayos ka lang?” nag-aalalang tanong niya. “Oo, ayos lang ako,” pilit na ngiti
Napansin ko ang bigla nitong pagpasok sa loob ng bahay ngunit siya lang mag-isa at hindi kasama ang mga tauhan nito. Kadalasan kasi ay nakikita kong nakasunod sa likod nito ang mga tauhan niya.“Where's my wife?” narinig kong tanong niya sa tauhan niya.“Nasa loob siya sir, mabuti pa siguro at puntahan mo na lang.” Tugon naman ng tauhan niya na may kasamang kilos ng kamay.“Airah, my wife?” pagtawag nito sa akin.Agad naman akong naglakad papunta sa kaniya ng marinig ko ang boses nito. “Yes, dear?” nakangiting tanong ko naman.“I just wanted to check on you,” he said, his voice filled with worry. “Are you feeling okay? Anything different with the pregnancy?”I smiled, trying to reassure him. “Hmm, just a little migraine, but I'm fine.”He didn't look convinced. “Are you sure? You look a little pale.”“I'm okay, really,” I said, reaching for his hand. “It's just a migraine. It will pass.”He sighed, settling his hand lightly on my hair. “Just let me know if you need anything, okay? Any
Naglakad palapit si Ronald sa kaniya habang gumagapang ito sa ilalim ng kaniyang sariling dugo. Sa bawat paggalaw nito ay siyang pagkalat ng dugo sa sahig at hindi rin matigil sa pag-agos ng dugo ang parteng nabaril sa kaniya. Naglakad papunta sa harapan niya si Ronald kaya natigilan siya at paunti-unting nag-angat ng tingin."Please, spare my life." He begged, raising both of his hands in the air and putting his palms together.Ronald scoffs. "Stop making jokes, dude.""But I am not joking, and I still want to leave." He insisted, pleading and even reaching for my husband's feet."Sorry, I am not a saint to grant your request." Ronald replied in a hushed voice before slowly pointing the gun at him and pulling the trigger.Isang malakas na tunog ng baril ang kumawala hanggang sa paunti-unti nang isinara nito ang kaniyang mga talukap. Tiningnan ito ng seryoso saglit ni Ronald at tinalikuran na ito.He had been shot in the head and his chin harshly fell on the ground. Ronald left him wit
"Wala ng atrasan 'to." Sambit ni Ronald na nanatiling agresibo sa galaw niya."Sinimulan nila ito at tayo ang tatapos." Mariin ko namang turan habang nasa ilalim ng bar counter."Our love will remain even in the midst of danger."I glanced at Ronald while the mobsters were preoccupied fighting with our adversaries. "Our love will stay stronger even in the middle of death and no one can take that away from us." I responded in a hushed voice while my mind was still occupied with the thoughts of killing these bastards.Maraming mga kalaban pero sapat naman ang bilang namin para tapatan sila. Nilabas namin ang kalahati naming katawan at itinutok ang baril sila bago pinupatukan ng baril. Ang sniper ng grupo ay nakaabang na sa paligid at nasa taas lang ito ng gusali. May bala kaming nakita galing sa taas at nakita ko na tumango na lang ito bago binuhat ang kaniyang baril.Nag-thumbs up sa kaniya si Ronald bago naglakad palayo ang sniper at naghanap ng ibang puwesto. Sa kaniyang puwesto nga
Nagsimula na ngang kumilos ang mga tauhan namin na may kaniya-kaniyang hawak na baril. May iniwan kaming ilang mga tauhan para magbantay sa loob ng mansiyon. Halos sabay-sabay kaming pumasok sa mga itim na sasakyan at iniatras ang sasakyan para makapag-u turn. Agad namang binuksan ang gate ng mga bagong nagbabantay.Nang makapag-u turn na ang mga sasakyan namin ay isa-isang lumabas patungong gate. Lumiko kami sa kanang direksyon na sinundan naman ng apat na mga itim na sasakyan. Nauna kami sa daanan habang si Ronald ang nagmamaneho sa kotse habang ako naman ay patingin-tingin sa side mirror para siguraduhing nanatili silang nakasunod.Lahat kami ay may mga earpiece para kahit magkahiwa-hiwalay kami ay makakausap pa rin namin ang isa't-isa. Nagliliyab ang galit ni Ronald at mas lalo pang binilisan ang pagmamaneho. Nagpupuyos ang kaniyang mga mata at ulo na dahilan para maging agresibo ito sa pagmamaneho. Ramdam ko ang tensyon sa loob niya, napatingin naman ako sa side mirror at napansi
"Nagkamali kayo ng mga iniisip," seryoso namang tugon ni Ronald."So, ano ba talaga ginagawa niyo?" inis na nitong tanong at itinaas pa nito pahalang ang kamay niya sa hangin.Tiningnan ako ni Ronald. "Nag-uusap lang," diretso kong tugon.Mabuti na lang at hindi na muling nagtanong ang anak naming si Niccoló. Sinulyapan pa kami nito ng isang beses bago siya tuluyang maglakad maglayo habang nakapamulsa ang kaniyang mga kamay.Napalingon naman ako kay Ronald ngunit tila wala itong reaksyon habang sinusundan ng tingin ang anak naming si Niccoló. Napansin kong nakikinig kanina ang mga tauhan niya pero nagkibit-balikat lang sila. Nanatili silang walang emosyon habang nakatayo sa bawat sulok ng bahay.Saktong tatalikod na sana ako ng bigla akong may narinig na boses. Paunti-unti akong umikot para lingunin ito, nakita ko ang tumatakbong tauhan ni Ronald papunta dito sa direksyon naming dalawa. Parang may sasabihin itong importante kay Ronald base sa kaniyang ekspresyon sa mukha. Nang makala
Nanatiling tahimik ang underboss at hindi niya rin maipaliwanag ang nararamdaman niya. Parang siyang nahihilo ma hindi niya maintindihan at hindi niya rin lubos iisipin na makakaramdam siya ng takot sa kahit na sinuman."Bakit naman ako matatakot sa kaniya?" Sagi nito sa isipan nito habang pinagmamasdan sila.Nilingon siya ni Ronald dahil kanina niya pa ito nakikita sa gilid ng mga mata niya. "Anong problema?" kalmadong tanong sa kaniya ni Ronald.Dahan-dahan niya iniangat ang mga tingin nito habang naglalakad si Ronald patungo sa direksyon niya. "Wala, huwag mo na lang akong pansinin." Nag-iiwas ito ng tingin habang nakaupo sa isang maliit na kayumangging upuan. Walang emosyon siyang tiningnan ni Ronald. "Magpahinga ka muna kung wala ka sa kondisyon."Tinanguan niya ito. "Sigurado ka ba?" nag-aalangan nitong tanong.Bahagyang tumawa si Ronald rito habang paunti-unting lumalamig ang ulo nito. "Siguradong-sigurado."Naglakad na palayo ang underboss patungo sa pintuan at pinihit sa pai
Pagkagising ko sa umaga ay may naramdaman akong kamay na nakahawak sa baywang ko kaya iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan nito. Napagtanto kong kay Ronald lang pala ito habang mahimbing itong natutulog.Napangiti ako habang pinagmamasdan siyang natutulog. Medyo naksubsob ang mukha nito sa unan habang payapang natutulog. Hindi maalis ang mga tingin ko sa kaniyang mukha.How could a devil come to resemble the face of an angel in this dangerous world?Napabalikwas ako sa aking kinauupuan nang mapansing gumalaw siya. Kanina pa kasi hindi maalis ang tingin ko sa kaniya at pinagmamasdan siya habang nakangiti. Nag-iba ito ng posisyon at humarap sa kisame, napansin ko rin inalis na nito ang kaniyang kamay mula sa baywang ko."Hmm," ungol niya sa antok na tono."Hindi pa naman siya gising, hintayin ko na lang siya sa ibaba." Pagkausap ko sa sarili ko kaya inalis ko na ang kumot at ibinaba ang aking mga paa sa sala.Parang may nagtutulak sa'kin para bumalik sa kama, sa mismong tabi niya
Naglibot pa ako sa loob at sa ibang parte nitong conservatory area ay napapalibutan ng iba't-ibang mga halaman na nakalagay sa mga pasong gawa sa putik. Narinig ko ang mga yapak nito sa aking likuran. Pansamantala kong nakalimutan ang lahat ng mga problema at panganib na kinakaharap naming dalawa. Nalulunod ako sa ganda nito at hindi ko namalayang sumilay na pala ang aking mga ngiti habang gumagala ang aking mga mata sa paligid. Sa 'di kalayuan ay salaming lamesa na naman at may dalawang itim na upuan. May chandelier na nakasabit sa gitna na nagsisilbing liwanag kapag madilim na ang kalangitan. Samantalang sa likod ko naman ay may dalawa pang mga upuan. Pakiramdam ko ay may sarili akong mundo sa mga oras na 'to. "Do you love the place?" Ronald queried when he noticed my eyes continuously wondering. "Yes, I am." Hindi ko siya binalingan at nanatiling nakatuon ang aking atensyon sa paligid. Kahit ngayon ko lang huwag isipin ang bawat problemang kinahaharap namin ngayon. Gusto ko
Mula sa kabilang linya ay nakarinig kami ng malalakas na putok ng baril. Bukod pa doon, ay mga palitan ng bala sa pagitan ng dalawang panig. Maaaring nahuli sa pangloloob doon sa establisiyementong iyon at naalarma. Iniisip ko, paano kung tuluyan na silang nahulog sa patibong na hinding-hindi nila matatakasan?Isang patibong na maghahatid sa kanila sa kamatayan. Sa tingin ko ay may mga surveillance cameras sa lugar na 'yon at kung wala man ay maaaring tahimik na nagmamasid lang ang mga nagbabantay sa paligid. Kung dalawa lang ang pumasok doon ay talagang mahihirapan sila lalo na kung hindi sila naghiwalay ng direksyon."They need backup," Ronald stated and dialed the number of their capo."Do you need something, boss?" the capo answered the call."Bastard, why do you let those two enter the warehouse alone?" Ronald angrily asked, gritting his teeth. "They need backup, now!" Ronald shouted into the phone."I'll send backup now, boss." The capo obediently replied."You're the capo, you'
Nagpatuloy ang mga tauhan ni Ronald sa pag-obserba at pinasok pa nila ang establisyemento. Nagtago sila sa likod ng mga nakatambak na kahon sa gilid ng lalagyan ng mga kahon para hindi sila mahuli ng mga nakabantay na tauhan.Mga shabu, marijuana, at baril ang laman ng mga kahon na nakatambak sa gilid lalo na ang mga nakalagay sa mga metal storage racks. Ang ibang mga kahapon ay halos wala ng laman at halos wala na ring gustong bumili sa kanila. Ang nakakapagtaka lang ay halos tahimik sa mga nakalipas na araw at maaaring parte ito ng taktika nila para makabuo ng mas maayos na plano."Kailangan nating patayin ang mga nakabantay diyan." Suhestiyon ng isang tauhan ni Ronald na naghahanda ng bumaril."We can do it silence so they won't alarmed," the other mobster replied."Okay," tumangong sabi nito sa kasama niya."Let's find a perfect timing, dude." Sambit ng kasama niya bago sila nagkatitigan at sabay na bumaling sa kinaroroonan ng mga bantay.Dahan-dahan silang naglakad palunta sa kab