Chapter 5. Frustration.

Ellie Syallis' POV

I woke up too early and decided to take a stroll around the house. Saktong-sakto at maganda maglakad-lakad sa dalampasigan ng madaling araw. And so I did. Hindi ko ginising si Hugo. At bakit ko rin naman sya gigisingin.

I liked how the waves met the shore and touched my feet. I missed this feeling so much. One thing that calmed me during the too sudden happenings around me is that the house Hugo bought was by the sea.

Nakipaglaro ako sa maliliit na alon hanggang sa binti ko abot. Nabasa ng konti ang puting bestida na suot ko na hanggang tuhod dahil sa mga tilamsik ng dagat. Grabe, namiss ko ang ganitong pakiramdam. It's probably years since I did this. I was too focused on my career that I couldn't enjoy, that I forgot to stop, breathe and appreciate the little things.

Lumipas ang oras at nasa dalampasigan padin ako. Nagmumuni-muni at tinatamasa ang sandali. Nakaramdam ako ng gutom at napagpasyahang kumain o kahit kape man lang. I decided to go to the places that I like and haven't been to in a very long time.

I hopped onto my car at sinubukan ang aking makakaya na hindi magising si Hugo sa pag andar ng Camaro ko. I made my way sa maliit na coffee shop na dati kong pinupuntahan. Nandun din ang paborito kong black coffee at ang cheesecake na hinahanap-hanap ko. The name of the place is "Blended".

Nakarating ako paglipas ng ilang minuto. Malapit lang pala ang Blended sa location namin. Agad akong bumaba at binati nang matamis ang 60 year old na matandang lalaki sa coffee shop.

"Good morning po!" Masiglang bati ko.

Sinipat ako nang mabuti ng matanda hanggang binalikan din niya ako ng ngiti.

"Hija, kamusta? Matagal-tagal nadin kitang hindi nakita. Anong gusto mo? 'Yung dati parin ba?" Salita niya na kinaantig ng puso ko. He remembers me.

"Naalala nyo pa po ako? O' sa tv lang po?" Paninigurado ko.

"Syempre naman Hija. Kaganda mo kayang dalaga, ambait-bait mo pa. Naalala ko na minsan ikaw ang bumibili ng mga kailangan dito kasi wala ang mga katuwang ko minsan. Lagi mo pa ngang hinihingi ang cheesecake at ang original blend ko at pinasosobrahan mo pa ang bayad." Sagot ng matanda.

"Namiss ko narin po dito. Sobra." Halos mangiyak-ngiyak kong sabi.

Agad naman akong nilapitan ng matanda matapos syang kumuha ng slice ng cheesecake na nasa display. Iniabot niya sakin 'to nang may matamis na ngiti.

"Masaya ako at maayos ang kalagayan mo. Heto, kumain ka. Libre nayan. Teka hija ah, ipaghahanda kita ng paborito mong kape." Tumango ako habang hawak-hawak ang tinidor.

Antig na antig ako. Hindi ko inaasahan ang ganitong pagsalubong sakin dito. At lalo na ang maalala ako pagkalipas ng maraming tao na hindi ako nakabalik.

Ramdam ko ang pagtulo ng aking luha habang sumubo ako ng kauting cake. Ah, this is what I've been yearning for. The genuine care and affection from people that makes me feel soft to the point that I can finally rely on them, on someone.

Pumapangalawang subo ako nang may pumasok sa coffee shop. Napatingin ako sa direksyon niya ng mga ilang segundo atsaka bumalik sa pagsubo.

"El? El! Ikaw ba 'yan?!" Banggit niya at agad akong nilapitan at niyakap. Sa aksyon nya, malapit akong mahulog sa inuupuan ko.

"Sino ka? Teka nga, bitawan mo'ko!" Pagtulak ko sakanya na mahigpit na nakayakap sakin.

Naiyak sya na bahagyang natawa sa tuwa. "P-pasensya na, haha. I'm Loid Fuego. Don't you remember me?"

"Loid? Sino? Wala akong maalala na Loid Fuego. Nakatambal ba kita dati o nakasama sa mga proyekto?"

He sighed as he flashed a bittersweet smile on his face. "I'm Loid. Your childhood friend. Remember? Loi-loi? You also used to call me Oido and Dodo." He chuckled.

Sinubukan ko ng buong lakas na alalahanin kung sino 'tong lumapit sakin na nagpakilalang Loid Fuego. Tinignan ko sya nang maigi at nakita ko ang birthmark o balat sa leeg niya.

"Loid! D-dodo?!" I exclaimed.

Napatawa sya sa pagkagulat ko at agad ko naman din syang niyakap pabalik.

"Hahaha, Eli, I miss you." He looked at me with tender eyes.

I smiled at him. Tuwang-tuwa ako at 'di maipagkakaila 'yun.

"It's been a long time! Years? Or was it decades?" At inaya niya akong maupo ulit.

"Yeah... Decades..." Matamlay kong sagot.

Natahimik kaming dalawa ng ilang segundo dahil sa naalala namin ang mga 'di kaaya-ayang alala ng nakaraan.

"U-uhh, nga pala! Sa'n kana ngayon? Ano na ginagawa mo? Kamusta kana?" Sunod-sunod na bala ko sakanya ng mga tanong.

"I'm doing good. I'm currently enjoying as a high fashion model habang..."

"Habang ano, Dodo?"

He chuckled, "h'wag mo na akong tawaging dodo, Eli. Call me Loid." And he said that while patting my head anf messing my hair.

"Habang hinahanap kita. I've been looking for you all over. Actually I've been  watching over you ever since. I witnessed all your moments shown on the camera and on media. You've come so far. I'm so proud of you." He caressed my right cheek while a tear escaped my eye.

"Kung hinanap mo'ko, ba't antagal bago mo ako nilapitan?" I couldn't help but ask him.

He sighed, a heavy sigh.

"Gusto kitang lapitan. God knows how much I've been holding back all these years. Kaso... I always see you happy and thriving well. Kung magpapakita ako sayo it'll only remind you of the past."

He has a point. Sinabi ko rin mismo sa sarili ko na puputulin ko lahat ng koneksyon ko sa mga tao na naging bahagi ng nakaraan ko.

I wanted a new life.

"You're silent..." He just lifted my chin and smiled at me. "I know, don't worry. At naniniwala ako na fate mismo ang nagtagpo ulit sa atin sa araw at sitwasyong ganto. I'm just happy to know you're doing well, Eli."

Hinalikan niya ako ng marahan sa noo habang ang kanang kamay naman nya ay nakahawak sa kaliwang kamay ko.

Sanay ako sa gantong turingan namin ni Loid kasi kahit nung mga bata palang kami ay talagang ang love language nya, mapa-platonic man o hindi ay physical touch.

Nagkwento ako sa mga bagay na nangyari sakin lalo na 'yung mga nakakatawa at nakakainis na hinding-hindi ko makalimutan. Pati rin naman sya ay nagkwento ng mga bagay-bagay na nangyayari sa kanilang agency kagaya ng mga photoshoot na cancelled dahil sa mga leaks na kagagawan ng mga obsessed niyang fans.

Hindi ko napigilang mapaisip na kung si Hugo ba ay umasal lang sa pusok ng nararamdaman? On an impulse, bigla-biglaan at dahil lang sa trabaho at pangalan ko? O dahil ba ito sa itsura ko?

Thinking about that made me nervous and couldn't focus on Loid's stories. I remember that I haven't told him that I went out o kung saan ako pumunta.

I tried to calm myself with thoughts like, "uuwi rin naman ako mamaya" "nothing is going to happen" "It'll be fine". Pero hindi ko rin mapigilang isipin na baka nagpagalaw sya ng buong search and rescue team para lang hanapin ako, based on what he can do and on how flashy and pompous he does things.

Habang nagtatawanan kami ni Loid sa iba pa niyang kwento ay may biglang pumasok sa coffee shop. Agad na bumilis ang kabog ng aking dibdib at hindi ako mapakali. Nakatalikod ang upuan ko sa pintuan at hindi ko alam kung lilingon ba ako o hindi.

Saktong-sakto ring balik ng matandang lalaki na may-ari ng Blended dala-dala ang paborito kong timpla ng kape. Nakita niya kaming dalawa ni Loid at ang mga mata niya ay unang tumingin sa aming dalawa at pumaroon sa kamay ni Loid na nakahawak sa kamay ko.

"Hija, nobyo mo? Bagay na bagay kayo. Ang gaganda't gagwapo, rinig na rinig ko din ang tawanan ninyo doon sa likod. Halatang masayang-masaya kayo." Komento nya bago ilapag ang kape sa lamesa.

"Enjoy, hija." Paalam niya't may gagawin pa ata sya sa likod.

Wala akong imik habang ang mata ko'y nakatingin lang sa black coffee na nasa harap ko. Nalito si Loid sa kilos ko. Nakakunot ang noo niya habang ang kamay niya ay hawak-hawak pa ang kamay ko.

'Oh my god' I wanted to bury myself.

The silence lasted for a few seconds at umimik na ang taong pumasok. My guts were right. Siya nga 'yun. Si Hugo ang kakapasok lang sa coffee shop. Pakiramdam kong wala naman akong kasalanan dahil wala naman talaga kaming relasyon at sabi ko nga kahapon pag-uusapan pa namin lahat-lahat. Pero bakit? Bakit ako kabado na parang may ginawa akong mali?

"Ellie Syallis, prepare yourself. We're getting married tomorrow." He coldly said in a deep tone and left the coffee shop while I was dumbfounded right where I sat.

"What just happened...?" Bigkas ko sa saktong pag-andar ng sasakyan niya paalis sa lugar.