Kabanata 006

May panahon pa rin na nakakalimutan ni Mama na iniwan na kami ni Papa. Minsan ang alam niya ay nasa Saudi pa rin ito at nagta-trabaho, minsan naman sasabihin niya nasa trabaho pa sa office kaya hindi pa umuwi. 

Sabi ng doktor sa akin ay normal lang ito dahil sa sakit niyang Dementia. Marahil sa sobrang sakit ng nangyari sa kaniya ay inisip na lang niyang hindi totoo ang lahat ng pag uwan sa amin ni Papa.

Ang hindi ko lang matanggap ay matapos ma-diagnose si Mama sa sakit niya ay bigla kaming iniwan ni Papa at pinagpalit sa kabet niya.

Ang huling balita ko ay may mga kapatid na din daw ako sa bagong pamilya ng Papa ko at halos ka-edaran ko lang ibig sabihin halos sabay na nagbuntis si Mama at ang Mistress ng Papa ko.

“Shhh! Oo nga po pala wag akong maingay. Nakalimutan ko, sorry Mama. Wag mo nang hintayin si Papa wala siya ngayon. Di’ba matagal pa siyang babalik?!” sagot ko kay Mama. “Tignan mo na lang itong dala ko , diba ito ang paborito mong prutas?”

“Hmp… okay! Anak sa tingin mo ba makikilala pa ako ng Papa mo pag nakita niya ako? Ang payat payat ko na saka ang tanda ko na baka ipagpalit na ako ng Papa mo sa iba?!” malungkot na tanong sa akin ni Mama.

Tumalikod ako kaagad at nagkunwaring nagbabalat ng orange at saka nagsalita “kaya nga Mama, dapat kumain ka ng kumain para tumaba ka na ulit.” sagot ko sa kaniya

“Oo tama! Kanina pumasok yung nurse tinatanong niya pangalan ko. Pero anak nakalimutan ko ano bang kumpleto kong pangalan? Naiinis ako kasi pinipilit niya akong sabihin. Pagalitan mo nga sila, sumasakit ang ulo ko sa kanila.” tanong si Mama sa akin.

“Okay Mama, ako na pong bahala sa kanila. Papagalitan ko ang mga pasaway na yun. Pinasakit pa ulo ng Dyosa kong Mama. ee kamusta naman po ang pakiramdam mo?”

“Okay naman! Masakit lang minsan ang puso ko parang naninikip ang dibdib ko kaya nahihirapan akong huminga. Saka dito sa bandang baga ko. May kakaibang kirot. Pero ayos lang ako. Sana makauwi na tayo, gusto ko ng umuwi para sa bahay ko na lang hintayina ng Papa mo” huminga na lang ako ng malalim at nilibang siya

“Mama gusto mo bang bilhan kita ng tablet para naman pag nasa trabaho na ako ay may pagkakalibangan ka dito? Gusto mo po ba yun?” nakangiti kong tanong sa kaniya habang inaabot ko ang orange na binalatan ko.

Napapakunot man ang noo niya ay pilit pa rin siyang ngumiti ng walang gana. Sa kabila ng mga ngiting iyon ay bakas ang panghihina ng kaniyang katawan, at ramdam ko ang unti-unting pagkawala ng kaniyang lakas. Hindi na siya kasing sigla gaya noon. 

Ang bilis na din mag switch ng utak niya at topic namin tila lumalala na ang Dementia niya. May mga pagkakataong matino ang isip niya may panahong hindi na niya maalala ang mga panget na nangyari sa buhay namin.

Habang abala akong mag-ayos ng kaniyang mga gamit na iuuwi ko sa bahay ay nagulat ako ng biglang nagsalita si Mama.

“Alam mo bang palagi kong sinasabi sa Papa mo, na hindi niya kailangang ibigay ang lahat ng pera niya sa akin. Para pagdating ng oras mayroon din siyang mabubunot para sa sarili  niya. Kaya ikaw, kapag dumating ang araw na may sarili ka ng buhay, hindi mo kailangang ibuhos sa amin ng Papa mo ang lahat. Kailangan anak magtira ka para sa iyo, dahil iba ang may tabi ka para sa sarili mo para hindi dumating ang araw na mamaliitin ka ng mapapang-asawa mo! Tandaan mo iba ang mayroon!” mahinang sabi ni Mama, alam kong kahit hindi siya masyadong nakaalala ay ramdam pa rin niya ang pinagdadaanan ko.

Gusto ko sanang humagulgol sa harapan niya at maglabas ng sama ng loob sa nangyari sa akin, pero kahit naman gawin ko yun ay hindi din niya ako maiintindihan at ayokong dagdagan ang sama ng loob ni Mama baka tuluyan ng bumigay ang utak niya. 

Alam kong kahit naging ganyan si Mama ay sinisisi niya ang sarili niya at palagi niyang sinasabi na pabigat lang siya sa tuwing babalik ang ala-ala niya. Nakakalungkot isipin na umabot sa ganitong sitwayson si Mama.

Sa isang iglap ay nanahimik siya at humiga, tumalikod siya sa akin at nagmumukmok sa unan,

“Basta Karmela, ipangako mo sakin na aalagaan mo ang sarili mo. “

“Opo Ma, dumating na pala yung inorder kong pagkaen natin sa baba, puntanhan ko po muna.

“Okay!” simple tugon ni Mama.

Ilang minuto ang nakalipas matapos kong kuhain ang pagkain na inorder ko ay pumanhik na din ako kaagad. Pagkapasok na pagkapasok ko sa loob ng kwarto ni Mama ay nagulat ako ng bigla siyang magsailta.