“Napakaganda n'yo, Miss Cha.” Iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan ang aking sarili sa salamin.
Marahan akong ngumiti nang mapansing tama nga siya. Napakaganda ng pagkakagawa niya sa makeup.
Sa sobrang ganda noon ay parang hindi nababagay sa akin. It just built my insecurities and anxiety even more. Thinking that even if I look this pretty, I'll still never appreciate myself.
“Panigurado maglalaway ang groom ninyo,” saad ni Trina habang patuloy na inaayos ang eyeliner.
Humagikhik pa siya ng bahagya kaya't napatawa rin ako kahit ang totoo ay alam ko namang hindi mangyayari ang bagay na iyon. Lionel is just… impossible.
“Hindi naman siguro,” sambit ko at saka malungkot na napangiti.
“Huh? Bakit naman po? Hindi ka ba nagagandahan sa ayos niyo ngayon?” aligagang tanong niya. Napaawang ang bibig ko sa gulat at napailing ako agad. Hindi ganoon ang ibig kong sabihin! Baka masamain niya.
“A-Ano, hindi ganoon. A-Ang ganda nga, eh,” nakangiting sabi ko. “Hindi lang ako sigurado kung magugustuhan niya.”
Iyon ang totoo. Sa palagay ko ay sobrang ganda ng pagkakaayos niya sa akin. Pero kahit ganoon ay hindi ko magawang tangkilikin ang ganda noon. It just feels like the makeup is too pretty for me to fit in.
At saka alam ko namang hindi ako magugustuhan ni Lionel. He wouldn’t like anything about me.
“Magtiwala ka sa akin, Miss Charlotte. Napakaganda mo ngayon.” Inayos niya ang ilang hibla ng aking buhok bago nagpatuloy. “Mas maganda kaysa noong engagement party niyo ni Sir Ri-”
My breathing hitched, and I suddenly looked at her through the mirror. My lips parted, almost begging her not to mention the engagement party again. Iyon ang pangyayaring ayaw na ayaw kong alalahanin kahit kailan.
And as much as possible, I don’t want anyone to mention it in front of me. They can mention the person, but not the event.
Mukhang nakuha niya naman agad iyon kaya't nakagat niya ang labi niya at saka humingi ng paumanhin.
“Sorry po.”
“A-Ayos lang. Pasensya ka na rin. Nagulat lang ako.” Nginitian ko siya bago ako muling tumitig sa salamin habang nag-iisip. It feels very heavy, but I know that I have to continue no matter what. Wala na rin naman akong ibang choice, eh.
Lumabas si Trina sa kwarto para makapagbihis ako pero ito ako, patuloy pa ring nag-iisip kung tama ba ang gagawin ko.
I feel very convinced that I should do this, pero ngayon pa mismo ako nag dalawang-isip.
Maliit na sakripisyo lang ito, Charlotte! This fake marriage is just a small sacrifice compared to what they did to save my father! Maliit na sakripisyo lang ang pagpapakasal upang maisalba ang kompanya nina Lionel. This is nothing compared to how… his father sacrificed his life in order to save my parents.
Kinain ako ng guilt at awa dahil sa nangyari. If it weren't because of them, maybe my mom and dad already died.
Kaya mas lalo ako dapat na hindi umatras. Saving their company by this fraudulent marriage is a small sacrifice. Dahil sa oras na makaahon na ang pamilya nila, I know that we can end this without any mess.
I hope I can do this well. I hope kaya kong panindigan ang gagawin kong ito. After all, hindi naman iba si Lionel sa akin.
“Sweetie.” Pinunasan ko ang aking mga luha at nakangiting nilingon ang pinto. Nakita ko si Mommy na pumasok kaya't sinalubong ko siya kaagad upang yakapin.
“Mommy? You need anything po?” Nakangiting tanong ko nang makabitaw sa pagkakayakap at hinawakan ang kamay niya para alalayan siyang maupo.
However, my smile slowly faded when I saw how sad she looked. Malungkot ang kaniyang mata at walang tigil sa pagpapakawala ng buntong hininga. It feels like she wants to tell me something, and it’s stressing her out.
At mukhang tama ako.
“Sweetie, are you sure about this?” she asked with so much frustration as she squeezed my hand
Bahagya akong napatawa dahil sa tanong niya. She's been convincing me to think about it twice or simply neglect the marriage. Pero kahit nag-aalinlangan ako ay itutuloy ko pa rin ito. We’ve made it this far, at ngayong pumayag na si Lionel na pakasalan ako para sa negosyo nila ay hindi na ako makakaatras.
And I never want to step back.
“Ni hindi mo nga boyfriend ang mapapangasawa mo. You barely even know him,” she continued.
However, I just smiled and shook my head. I will never turn back. Hindi ko alam kung paano ipapaintindi iyon kay Mommy.
Daddy supported me with my decision after we talked about it thoroughly pero si Mommy ang nag-aalinlangan kahit noong simula pa lang.
“Mommy, please let me do this. I will be fine. Besides, Mr. Alicante saved you and Daddy from a bullet and this can help their company.”
“Sweetie, that guilt is not for you to bear-!”
“But Mommy, this small sacrifice is nothing compared to-”
“Charlotte Katherine, marriage is not a small thing!” she cut me off. Bakas sa kaniyang mukha ang galit dahil sa sinabi ko.
I smiled when I realized that she looks even more frustrated. Alam ko namang malaking bagay ang pagpapakasal pero sa palagay ko ay mas maliit ito kumpara sa bagay na ginawa ng tatay ni Lionel.
So to mend her frustration, niyakap ko si Mommy para kumbinsihing magiging maayos lang ang lahat. I’m sure I will be okay. I’m sure… Lionel won’t hurt me.
“I know po, Mommy. Pero let me, okay? Sir Maximus Alicante sacrificed his life for the two of you. If this marriage can help his family and their business, I'd gladly help them,” saad ko at kumalas sa pagkakayakap.
My mother only sighed in defeat. Si Daddy ay pumayag na rin dito, and so as Tita Lea, Lionel’s mom.
Habang si Lionel... hindi ko alam. Hindi ko na siya muling nakausap matapos ang gabing iyon ng hindi namin pagkakaintindihan. We were very close and he was very caring. Pero matapos namin mapag-usapan ang tungkol dito… naging malupit na siya sa akin.
“It seems like I can't stop you anymore,” ani Mommy. “Just tell me if your husband did something wrong or if you'll have a feud, alright? Iuuwi talaga kita,” aniya.
I laughed a bit and nodded. “Why don't you help me put on the gown po?” tanong ko sa kaniya.
Sabay kaming tumayo at tinulungan niya ako sa pagsusuot ng gown.
I looked at myself from the big mirror while my mother is organizing my veil. Nakangiti at bahagya siyang lumuluha habang ginagawa iyon.
The laced off the shoulder dress hugged my body perfectly. My long and curly hair is done in a messy updo style that looks really beautiful.
“If this is your real wedding, I'd be very happy,” sambit ni Mommy.
I simply smiled at her, hindi alam kung anong dapat kong sabihin.
All I know is that this wedding will really change my life from now on.
“Alam kong sobra ang hinihiling ko. All I want is for your family to help our business rise again in any way possible.” Tita Lea held my hand and cried.
My lips parted and I immediately did my best to comfort her. Simula nang mawala si Tito Maximus, unti-unting nanghina ang business deals nila.
Executives slowly pulled out their investments due to the lack of power. Tita Lea is not enough for the eyes of them. Habang si Lionel... naiintindihan ko kung mas pipiliin niya ang kaniyang propesyon bilang piloto dahil pangarap niya ito. But how about their business?
“I promise, once we have the chance to rise again, we'll pay you back,” Tita Lea said.
At this rate, it'll be hard to help them. If we merely buy stocks, the trust of the investors wouldn't be invested in them... but to us.
My father wouldn't also agree to merge with their company just like that. The sudden merge would cause rumors like...
Like a relationship between both the heirs of the family.
Kaya’t iyon ang pinanindigan namin.
“Are you ready?” Nilingon ko si Daddy nang makababa ako sa bridal car.
Tumayo kami sa harap ng pinto ng simbahan. Hinawakan ko ang braso ni Daddy habang si Mommy naman ay nauna na kaninang pumasok sa loob.
“Opo,” tugon ko.
Narinig ko ang pag buntong hininga niya bago siya muling bumaling sa'kin.
“Do you... want to call off the wedding?” Gulat kong nilingon si Daddy dahil doon. He looks very tense.
“Po?” Nagtataka kong tanong.
“Anak, I hope you understand why–”
Before he could finish the sentence, the huge doors of the church already opened. Only a few people are inside like how Lionel wanted it. Alam ko ang patutunguhan nito. Maaari niyang itago at itanggi ang lahat hangga’t gusto niya. I’ll be silent about it, but this nuptial will never be hidden forever.
Pag-uusapan at pag-uusapan ng lahat ang kasalang Belmonte-Alicante. And no one could do anything about it.
“You don’t have to feel guilty, Dad. This is also my decision,” saad ko at nilingon siya habang nakangiti.
My Dad’s tears fell as we started walking together towards the altar. I know the reason why we’re doing this. I know that my Dad did not only agree just because we owe the Alicante’s. This marriage can also stop the Lacorte's heir from rooting on marrying me.
Nag-angat ako ng tingin sa altar at ang malamig na mga mata ni Lionel ang sumalubong sa akin. I tried to smile at him even if his gaze is as cold as ice. My tears fell as the tune of my favorite song started playing.
A few photographers and stockholders are there as witnesses of the marriage. Nakatayo lamang si Lionel sa dulo ng altar habang malamig na nakatingin sa sahig. Bagay na bagay sa kaniya ang suot na puting long sleeves na polo at itim na slacks. Malinis na nakaayos ang buhok na nagiging dahilan upang mas maipakita ang kagwapuhan niya.
His deep-set eyes, narrow nose, his lips, and defined jawline looks very perfect... almost looks like the man I love. Lionel looks so much like him.
“I hope you’ll take care of my daughter.” Muli lamang akong natauhan nang marinig ang tinig ni Daddy at nang maaninag si Lionel sa aking harapan.
Muli akong nag-angat ng tingin at nakita ang pagtango niya kay Daddy. My lips parted when my Dad slowly lets go of my hand... giving it to the man I’ll marry.
Inihawak ko ang aking kamay sa braso ni Lionel at saka kami sabay na naglakad patungo sa harap ng pari na magkakasal sa amin.
“I’m sorry,” I whispered. However, he ignored me.
I felt sad but determined during the whole ceremony. I’m willing to face Lionel’s wrath right when we get home to our new house. He has all the rights to be mad at me. We barely know each other, and I pushed this marriage. Sino ba namang tanga ang magpapasalamat sa ganoon?
Sa buong seremonya ay kitang-kita ko ang galit at pagkamuhi niya sa akin. I don’t even know if he has a girlfriend or someone special. All I know is that he hates me.
Kahit ganoon ay ayos lang. Matatapos din naman ito. Sana lang… makisama siya.
“I now pronounce you husband and wife. Lionel, you may now kiss CK— your beautiful wife.” Nabalik ako sa huwisyo at napatingin sa pari nang sabihin niya iyon.
I blinked a few times before looking at Lionel’s cold eyes. He looks more serious now that it almost made me tremble in fear.
His gaze sent shivers to my spine, and fear immediately overpowered my system as he aggressively held my wrist and pulled me for an intimate kiss.
Kasabay ng kaniyang halik ay ang pagtulo ng aking luha. I know he’ll never love me... and I’ll never love him. But I’ll still respect him as my husband as long as we’re married... and I hope he’ll do the same.
The decision we made was to make all the rumors true once the merge happens. Panigurado kasing kapag nangyari ang merging sa pagitan ng aming kompanya at kina Lionel ay susulpot ang mga isyu na maaaring may relasyon kami. Kaya’t tototohanin na namin.It’ll also cleanse off past rumors regarding Tito Max’s other child. Kina Lionel kasi mapupunta ang atensyon ng media sa halip na ungkatin ang nakaraan at gambalain pa ang nananahimik na pamilya ng Costales. On top of that, this marriage will also make the issue about my past engagement... fade in the memory of the media and business persons.Napakaraming benefits ng kasal na ito sa pagitan ng aming mga pamilya. Kaya’t hindi na nakakapagtakang pumayag ang lahat sa ideyang ito na ipinresenta namin ni Tita Lea. Kaya rin siguro kahit labag sa kalooban ni Mommy ay pumayag na rin siya.“Mauuna na kami. Magpahinga na kayo.” Tumayo si Daddy mula sa couch matapos ang naging pag-uusap. Hin
“CK! Cha! Charlotte! Charlotte Katherine!” Itinigil ko ang pagsusulat at nilingon si Nichole na tumatakbo pababa ng hagdan. Isinisigaw na niya lahat ng nickname ko para lang lingunin ko siya kaagad!“Hala, m-mag-ingat ka, Nichole!” sambit ko at napatayo nang tuluyan siyang madapa sa huling baitang ng hagdanan.Tumakbo ako kaagad at nilapitan siya para tulungang makatayo.“Masakit ba?” tanong ko.Tumawa lang siya at muling naupo habang kinukuha ang mga gamit na nagkalat.“Ayos lang ako, huwag mo akong alalahanin. Halika na, maupo na tayo at ayusin mo ang sarili mo, bilis!” sigaw niya at hinila ako pabalik sa bench.“Ha? Bakit? Anong meron?”“Nakita ko iyong crush mo! Papunta rito!” sambit niya at bahagyang pumalakpak.“N-Ngayon na?” aligagang tanong ko.&l
It's the third day of our trip today. Our parents decided to let us stay in a villa like a married couple. No cooks, no maids. Just supplies, and the two of us.Tahimik lang kaming kumain ng agahan. Nakatuon lang ang pansin ni Kuya River sa pagkain at sa cellphone na nasa tabi niya. Habang ako naman ay kuntento na sa pagtingin lang sa kaniya.I should start a conversation, right?“R-River… ano pala... s-saan tayo pupunta mamaya?” I asked him while we're eating. We only had rest and relaxed for the first two days. Ngayong patatlong araw naman ay plano naming magpunta sa mga tourist sites sa Batanes kagaya ng gusto ng aming mga magulang.“Where do you want to?”
Hindi ko alam kung bakit ganoon pa rin ang trato ni Kuya River sa akin sa kabila ng nalalaman niya. Nagagawa niya pa rin na maging ganoon kabait, at kailan man ay hindi niya ipinaramdam sa akin na ayaw niya akong kasama. Napakabait niya.“Kumusta? Susunduin namin kayo sa airport. Nag-enjoy ba kayo?” tanong ni Mommy sa akin sa telepono habang inaayos ko ang aking gamit at naghahanda sa pag-alis namin dito sa Batanes.“O-Oo naman po. Sobrang nag-enjoy po kami. Sobrang maasikaso rin po ni Kuya River. Nakakahiya nga po, eh,” asik ko at napanguso. Totoo kasi iyon.“Bakit naman?”“Siya po kasi palagi ang nagluluto at naghuhugas ng mga p-plato. Kapag naman po inaanyayahan ko siyang kumain sa labas
“Mga bwiset. Ang tagal-tagal na noong issue. Ano bang pakialam nila?” galit na galit na sambit ni Nichole na tinawanan ko lang.“Kalma, hayaan mo na sila,” saad ko at marahang hinila ang upuan para sa kaniya. Mahigit isa o dalawang taon na rin siguro noong lumabas sa media ang nangyari sa engagement party pero hindi iyon nawala sa isip ng mga tao. Noong mga unang buwan nga ay halos maririnig ko ang usapan kahit saan ako magpunta. Mabuti at humupa iyon kahit papaano.Nanatili ako at ang aking mga magulang na tahimik sa mga katanungan ng media sa nagdaang taoon at siguro ay kinalimutan na rin nila ang nangyari. Hindi na namin iyon pinag-uusapan sa bahay at madalas ay hindi na rin ako nakikihalubilo sa tuwing nasa bahay ang mga Costales.“By the way, may laka
I cried myself to sleep last night and woke up with my sore body. Hindi ko maiangat ang ulo dahil sa sobrang sakit ng aking likod, leeg, at balikat. Paano ba naman kasi at nakatulog akong nakaupo kagabi at ang aking ulo ay nakapatong lamang sa aking tuhod. Iyon sigurado ang dahilan kaya’t ganito na lang kasakit ang katawan ko.The room is a huge mess, and I still have to go to work. Kung pwede lang sanang lumiban ay nagawa ko na.“Ang gulo naman,” sambit ko habang pinupulot ang mga damit kong nagkalat sa sahig. Pagkalabas ko ay naroon at nagkalat pa ang ilan kong gamit sa sahig dahil sa pagtakbo kagabi.“You think I’ll do that to you? No, Katherine. I’ll never lay my hands on someone as desperate as you.”Napa bunt
“Sigurado ka? I-text mo kaya sa akin ang address? Pupuntahan kita riyan para naman may kasama ka.”“Huwag na po, Ate Lorie. Kaya ko na ito. Diyan na lang po kayo sa bahay para naman may mag-asikaso kay Mommy at Daddy habang wala ako,” asik ko.“Pero bibisitahin kita riyan ngayon! Bilin iyon ng Mommy at Daddy mo.”Bahagya akong napatawa at saka tumango na animo'y nakikita niya ako. “Sige po. Itetext ko sa inyo ang address.”“Sige. Sabik na sabik na akong makita ka! Marami tayong pag-uusapan,” aniya at humagikhik bago ibinaba ang tawag.I smiled and breathed heavily when the line ended. Naputol lang ang pagmumuni-muni ko sa mesa nang dumating ang order ko.
“Get out,” Lionel said coldly. Tinanggal niya ang kamay sa aking baywang at saka umiwas ng tingin na parang natatauhan. Subalit nanatili akong nakatayo roon, gulat at tulala dahil sa nangyari“I said get out!” his voice thundered, and it almost made me jump.Sunod-sunod ang aking naging pagtango at saka mabilis na inilapag ang mga damit niya bago tuluyang umalis sa kaniyang kuwarto bago pa siya sumabog sa galit.I quickly shut the door and saw Ate Lorie's shocked face which immediately turned into an annoyed one.“Ayos ka lang?” mahinahong tanong niya na hindi ko inaasahan.I simply smiled and nodded at her. Wala siyang nagawa bukod sa bumuntong hininga at tumango. Bigla ay nahiya ako dahil
When can we say that we’ve moved on from all the pain and heartache? How do we know if we’ve already moved on? How do we know if we’re just forcing ourselves and denying the pain? At higit sa lahat… paano ba tatanggapin ang pagkawala ng ating minamahal?I have lots of questions running in my mind. Habang nakatitig sa puntod ng aking asawa, hindi ko mapigilang itanong sa aking sarili kung paano kinakaya ng mga taong naiiwan ang paglisan ng kanilang minamahal.How can Kuya River… stand strong?Well, maybe he has his little angel that Sandra left to remind him of her love. At si Lionel… ganoon din.“Will you be fine here, Darling?” mahinang bulong ko at hinawakan ang kanyang lap
It still feels unreal. Sa tuwing iminumulat ko ang aking mga mata kada umaga, pakiramdam ko’y hindi totoo ang lahat. When I wake up without him beside me, I’d still wait for him to get out of the shower.But as minutes pass, after realizing everything… that he’s not here anymore… I couldn't stop myself from crying.The past few days were very hard. And it’s not getting any better. Sa bawat araw, parang mas lalo lang akong nasaktan.In the middle of the night, I can still feel him caressing my cheeks. I can always feel his warmth like he never left.“CK…” Nabalik ako sa katinuan nang marinig ang tinig ni Mom. She caressed my back and hair as she softly whispered. “Do you want something to eat? Mananghali
“L-Lionel, please… wake up. Wake up, please?” pakiusap ko.I tried to run and push his bed as fast as I could. Natatakot akong sa oras na bumagal ang takbo namin… baka hindi na kami umabot. Baka iwanan niya na ako. Baka…“Sweetie,” Mommy called and stopped me from entering the emergency room. Pero hindi ako nagpatinag. Gusto kong pumasok. Gusto kong malaman ang lagay ng asawa ko. Gusto kong naroon ako pagmulat ng kanyang mga mata.“Mommy, please. I k-know he’ll want to see me if he wakes up. G-Gusto ko siyang makitang mabuhay, Mommy. H-He’ll be worried sick if he wakes up without me. Alam ko iyon.” Nabasag ang aking boses habang patuloy na nagmamakaawang papasukin nila ako sa emergency room pero… hindi talaga. Ayaw nila.
At first, I thought I was only serving my revenge because they fooled me. Pero sino bang niloloko ko? I can’t… hold it any longer.I can’t contain my feelings anymore. After kissing her, marrying her legally without her knowing, after I locked her there, at matapos kong makita ang paraan ng titig niya sa kapatid ko, I know I wouldn’t be able to last another day without her knowing that she’s mine.At nang magising ako isang araw sa kanyang tabi… I couldn’t help but feel how much my heart is aching. I realized how stupid I am. She’s fucking innocent!At hindi siya biktima ng pangyayari kundi… biktima ng galit ko. I was the one who harmed her. I was the one who hurted her and traumatized her. Kaya anong… karapata
I did shit the next few days. Umuuwing madaling araw tapos aalis na ulit, I go to bars often, meet few ladies and mess with them in a way we both know. Umabot pa sa puntong ginawa ko iyon… sa bahay mismo.Alam kong napakatanga ko, pero wala akong pakialam. I can’t take Katherine off my mind, and I know that I have to! Kaya lahat ginawa ko para maalis siya sa sistema ko. Pero alam kong palagi ko siyang makikita kaya minabuti kong ituon ang atensyon ko sa iba.But unexpectedly, one night, she… saw me doing it with another woman in our very own house.Fuck, I’m so screwed up.“Katherine?!” sigaw ko nang makita siyang tulala sa amin. She looked stunned. Subalit ang gulat ay napalitan ng takot nang
They say that before people close their eyes, they tend to remember the most beautiful thing that happens to their lives.But no matter how much I’m afraid to die, I don’t think I can still… make it.“Lionel… Lionel, please, wake up!” I stared at my beautiful wife as she cried so much. The last thing I want to see is her shedding tears. Dahil sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak, it always felt like I failed my duty as his husband.It always reminded me of those days when I was an ass to her. It always reminded me that until now, I’m still not satisfied dahil pakiramdam ko’y kulang pa ang mga ginagawa ko para makabawi sa kanya.“Hala! S-Sorry, akala ko walang tao!” sigaw ni Katherine at kaagad isinar
“Are you craving for something? Do you want anything in particular? May nararamdaman ka ba?” tanong niya habang naglalakad kami sa may airport. Napatawa na lang ako dahil magmula nang malaman niya kanina ang tungkol sa pagbubuntis ko, hindi na siya magkandaugaga sa pag-alalay sa akin. Sobrang saya ko nang mag-positive ang tatlong pregnancy tests at hindi pa rin ako makapaniwala hanggang ngayon. Pero dahil sa reaksyon ni Lionel, sobrang saya ko na totoo ang lahat nang ito. “Are you sure you don’t want anything?” tanong niya nang umiling ako. Kaagad akong napatawa dahil bakas na bakas ko sa kanya ang pagkataranta. “Wala talaga,” sambit ko habang hawak ang kanyang kamay. “Don’t worry about me, okay? I’m really alright.”
That morning, hindi na ako nagulat nang muling magpaalam si Lionel para umalis. He was like that throughout the whole week. Umaalis nang maaga at umuuwi minsan sa gabi o kaya naman ay madaling araw. But there are days when he doesn’t come home at all.Minsan nga ay umuuwi nang madaling araw galing sa ibang bansa nang hindi namin nalalaman. Even though I know that he’s with Kuya River, I can’t help but get worried every time.He thinks that leaving me here in Carles would make me feel at ease and slowly recover from the incident. Pero ang totoo, mas naghihilom ang lahat ng sakit sa tuwing narito siya. Him staying beside me through those painful days did all the job. At sa totoo lang, mas malaki ang naging impact sa akin ng pagkamatay ni Sandra kaysa sa pagtangka ni Alejandro na pagdukot sa akin. And it made me even scared for my husband.
“Do you know anything else?” tanong ko kay Vincent habang nakatitig sa cell phone ni Aaliyah at binabasa ang mensahe ng kanyang ama sa kanya.At habang ginagawa iyon, hindi ko mapigilang maawa sa bata. Alejandro is blessed to have a child. He’s blessed to have a daughter like her. Pero hindi pa siya nakuntento. Why in the world did he want my wife? I get that he likes her, but I never realized that it’ll be to this extent.Unless, there are deeper reasons. But whatever they are, it will still be invalid.“Iyan lang. Kailangan mo ba ang cell phone?” tanong niya.Kaagad akong umiling at saka ibinigay iyon ulit sa kanya. I’ve read enough.“Aalis na ako. That’s all I need to k