Chapter 4 (Girlfriend Part 1)

Chapter 04

Girlfriend

Dorothea wanted a longer break but she knew she couldn’t just leave her work. Ilang minuto matapos magpahangin, bumalik na rin siya sa kusina. Co-workers asked her kung saan siya nanggaling at ano ang ginawa niya pero hindi na rin naman siya nakasagot dahil nagtawag na ng tulong si Lucas sa service area.

The weather was just a little warm but Dorothea felt like she was working under a hot summer sun. Pigil ang panginginig ng kanyang mga kamay, it was a complete struggle to serve the tables much as well walking with her wobbly knees.

Gusto niyang kumalma. God knows how much she wanted to stop the frantic beating of her heart and the nervousness rocking her whole system pero paano? How would she calm the heck down if she was being watched with Clarence Eissen Palma’s hawk-like eyes?

“Ayos ka lang?” tanong ni Lucas nang marinig nito ang buntonghininga niya matapos mag-serve sa isang table. It was the only chance she got to breath when she returned to the kitchen.

“Ayos lang,” she tried to smile. Hindi naman na nangulit ang lalaki dahil medyo abala rin. Dorothea was also called to serve another order.

“Sa table four ulit,” sinabi ng babaeng staff na naglapag ng tray na may nag-iisang iced tea. “Ikaw raw ang mag-serve, Thea.”

“Huh?”

“Sabi ni Alena. Gusto raw no’ng nasa table four ikaw ang magse-serve n’yan. Kanina pa nga ‘yan. Nakakailang order na ‘yon ng iced tea. Hindi ko lang mabigay sa ‘yo kasi abala ka pa sa iba.”

Dorothea had an idea about who the staff was talking about but she wouldn’t let her mind go there. Kahit pa nga parang sasabog na sa lakas ng tibok nito ang puso niya dahil sa narinig. 

“S-Sige…” Kasi wala naman siyang choice.

Ngumisi ang staff sa kanya, mukhang nahalata ang kanyang kaba.

“Pogi raw ‘yung nasa table four ah. Mukhang big time rin. Kung tipo ka no’n, swerte mo,” makahulugan nitong sinabi.

Hindi alam ni Dorothea kung ano ang ipapakitang ekspresyon kaya hilaw na ngiti lang ang binigay niya sa babae. She knew there are people out there who has that kind of thinking, even her step-mother was thinking the same thing when the woman discovered her ties with Rence before.

“Ambisyosa ka talaga. Akala mo naman gusto ka n’yan kaya ka syinota. Katawan lang ang habol n’yan sa ‘yo at kapag nakuha ka na, echapwera ka na. Kaya anong pinag-aaarte mo? Kung ako sa ‘yo habang maaga, pagkakakitaan ko na ‘yan.”

Isa lang ‘yon sa mga lason na inilalagay ng babae sa kanyang utak noon. The woman wasn’t aware of the real status between her and Rence. Akala nito may malalim silang relasyon kaya ganoon na lang magsalita.

“Hindi po ako gano’n, tita.”

“Sus! Walang pupuntahan ‘yang pag-iinarte mo, Dorothea. Bukas makalawa, malalaman mo ring tama ang sinasabi ko at magsisisi ka. Iiwan ka rin niyan kapag nakuha ka na at kapag nangyari ‘yon, ‘wag kang iiyak-iyak d’yan.”

Dorothea knew better than talking back kaya hindi na lang niya sinusubukang ipagtanggol ang sarili o si Rence sa mga ganoong usapan. Hinahayaan na lamang niyang magsalita ang babae at sabihin ang mga gusto nitong sabihin hanggang sa ito na mismo ang magsawa sa kakasalita dahil wala namang patutunguhan kung susubukan niyang umalma. Her tita would only insist her twisted beliefs and Dorothea wouldn’t have any room to say hers.

Hindi niya alam kung bakit ganoon na lamang ang tingin ng iba sa mga mayayaman, o kahit sa mga kapos sa buhay. Pero hindi na rin naman bago sa kanya ang ganoong opinyon pagdating sa usaping estado ng buhay kaya ang marinig ang sinabi ngayon ng katrabaho, hindi na rin siya nagugulat.

She picked up the tray of iced tea. Habang naglalakad, hindi magkamayaw ang tibok ng puso niya. Hindi pa nakakatulong ang mga naiisip niyang posibilidad kapag nilapitan niya na ang lamesa ni Rence!

What if he starts throwing questions at her the moment she gets there? Ano ang isasagot niya rito? Hindi niya napaghandaan ang araw na ‘to. Or did she really ever think that this day would come at all? Hindi naman. Kasi kahit kailan, hindi niya naman naisip na magkikita pa sila ulit!

Dorothea didn’t know if it was a good thing that Rence was busy with something on his phone nang lumabas siya sa service area para ihatid ang order nito. She was in a hurry to walk towards him to just get things over with. Walang sali-salita niyang pinatong ang iced tea sa lamesa nito at kung hindi siguro nag-angat ng tingin ang lalaki diretso sa kanyang mga mata, baka tumakbo na siya pabalik sa kusina.

“Y-Your order, Sir…” halos nabibitin na sa hangin ang mga salita ni Dorothea habang hindi maialis ang kanyang paningin sa lalaki.

His brown eyes were still as she remembers from before. Honest and expressive. Kaya nga kitang-kita niya ngayon ang naghahalong mga tanong nito na hindi niya naman kayang sagutin. Napaiwas si Dorothea at bahagyang yumuko.

“Enjoy your… drink, Sir.” She was about to turn when Rence suddenly held her wrist, causing her to halt.

“Wait,” his voice was anything but angry, malayo sa inaasahan ni Dorothea. “you know me… right?”

Pakiramdam ni Dorothea nakuryente siya nang marinig ang tanong nito. At kahit na ayaw niyang harapin ang lalaki, ginawa niya pa rin dahil alam niyang nanonood na sa kanila ngayon si Lucas na nasa counter. She didn’t want him to think there’s something wrong going on. Protective pa naman ito sa kanya.

“Kilala mo ako,” ulit ni Rence pero hindi na iyon tanong ngayon. Nakatingala siya kay Dorothea, naghihintay ng sagot nito.

“U-Uh… yes, Sir. May problema po ba?” Hawak pa rin nito ang palapulsuhan niya kaya pasimple niyang tinanaw iyon. Still, Rence seemed to notice and gently let it go.

“Wala namang problema, Thea. And sorry about that.”

“Ah, okay lang… po.” She didn’t know if she meant that. Kasi hindi naman siya okay! Lalo dahil tinawag siya nito sa pangalan niya! “Uhm, m-may gagawin pa po ako kaya… mauna na ako, Sir.”

Hindi alam ni Dorothea kung anong klaseng ekspresyon ang pinapakita niya pero nakatitig sa mukha niya si Rence bago ito marahang tumango para sa pagpayag. Pakiramdam ng dalaga nabunutan siya ng tinik sa lalamunan at kahit nanonood pa ang lalaki, nagmamadali niyang tinungo ang kusina para makahinga.

She couldn’t bring herself to tell Rita about the interaction. Kahit nagtatanong ito kung bakit parang pagod na pagod siya sa araw na ‘yon, hindi nagawang ikwento ni Dorothea na nakita niya si Rence sa Kampo.

She didn’t know. She thought saying it out loud would only make things feel real. She wanted to pretend that what happened today wasn’t true. Dahil hindi niya alam kung papaano haharapin ang katotohanan na nasa iisang lugar lang sila ni Rence matapos siyang magpakalayo-layo.

What is he doing in a place like this, anyway? Hindi naman dito ang kompanya nila!

Maybe he’s on a trip? Nagkataon lang na sa Kampo niya naisipang tumigil para kumain. Pwedeng may pinuntahan siya rito. Business o kung anuman. Kung ganoon nga, maybe he’s not going to stay that long. Baka babalik na rin ito sa Maynila. Wala naman kasing dahilan para magtagal ito sa Ormoc kung tama ang iniisip ni Dorothea. She hoped she’s right. But oh well, since when was fate in favor of her?