Chapter 3 (Him)

Chapter 3

Him

Maagang gumising si Dorothea kahit hatinggabi na siyang natulog. Masakit ang ulo niya pero pinilit niyang bumangon para makatulong naman kahit papaano kay Rita sa bahay kahit ang babae naman ang dahilan kung bakit siya puyat.

Ayaw niyang aminin but her friend’s question kept her up last night. The thoughts she always avoided lingered inside her head for hours and she couldn’t help them anymore kaya naman late na late na siyang nakatulog at lutang pa siya ngayon.

“Good morning, Mama!” Pagkalabas na pagkalabas niya sa kwarto ay sinalubong siya ni Raisen ng yakap. Napangiti siya rito. It was another day to thank herself for being strong and bringing up such a wonderful child in the world.

“Good morning, anak. How was your sleep?”

Kinarga niya ito papunta sa dining area kung saan naroon na rin si Rita na bihis na. Mukhang may gig ito ngayon dahil katabi ang gitara habang kumakain.

“My sleep was fine po.”

“That’s good. Baba ka muna, magtitimpla lang ako ng milk at coffee.”

Binaba niya muna ang anak at ginawa ang sinabi. Nakahanda na ang pinggan niya sa lamesa at lahat ng almusal na niluto ni Rita kaya kakain na lang sila. Matapos ilapag ang gatas ng anak at ang kanyang kape, bumaling siya sa kaibigan na abala sa cellphone nito kaya hindi nagsasalita.

“Aalis ka na rin pagkakain?” Umupo na siya saka kumuha ng pagkain nilang dalawa ng anak. Marunong nang kumain mag-isa si Raisen kaya hinahayaan niya na itong magsubo sa sarili. Nagsimula na rin siyang kumain.

Binaba na ni Rita ang cellphone. “Oo. Sinabihan ko na si tita. Iwan mo na lang daw do’n si Raisen. Siya na raw bahala.”

“Wala bang lakad si tita?” Tita na rin ang naging tawag niya sa tiyahin ng kaibigan.

“Wala naman daw kaya okay lang. T’saka ang tagal na ring hindi bumibisita si Raisen sa kanya. Bonding na rin nila.”

“Sige. Kailangan kasi ako sa Kampo kahit mamaya pa dapat ang pasok ko. Alam mo naman si Adriano, sa ‘kin laging tumatawag kapag wala siya ro’n.”

“Halos sa ‘yo na nga yata ang Kampo kasi ikaw na lang laging pinagbabantay niya roon kapag wala siya. Mabuti na lang binabayaran ka niya sa bawat tawag niya sa ‘yo kung hindi, makakatikim siya sa ‘kin.”

Natawa si Dorothea. “Okay lang naman. Malaki rin naman naitulong ni Adriano sa ‘kin mula noong pumasok ako sa Kampo.”

“Naku. Inaabuso no’n kabaitan mo eh. Lagot ‘yon sa ‘kin.”

Hindi na nakipagtalo si Dorothea sa kaibigan dahil alam naman niyang nagbibiro lang ito. Magkaibigan rin kasi si Adriano at Rita dahil tumutugtog ang banda ng kaibigan niya sa Kampo. She didn’t know how long the two knew each other but they’ve been close since Dorothea started working in the bistro. Inisip na lang niya na matagal nang magkakilala ang dalawa.

Nauna nang magpaalam si Rita bago sila matapos kumain ng anak kaya naiwan silang mag-ina sa lamesa. Bago siya pumasok sa Kampo, naglinis muna siya at naglaba. Pagkatapos ay inihanda na ang sarili at si Raisen para maihatid na niya sa bahay ng tiyahin ni Rita.

///

“Bye, Mama!”

Dorothea waved back to her son bago sumakay sa tricycle na maghahatid sa kanya sa Kampo. Ilang minuto lang naman ang papunta sa bayan kaya hindi pa siya nahuhuli. Adriano told her yesterday na tutulong lang naman siya sa bistro dahil kulang sila ng tao na pang-umaga. Pumayag na siya dahil dagdag kita na rin ‘yon.

She noticed an unfamiliar shiny black car on the way, not too far from Kampo. Her heart skipped a beat when a strange thought crossed her mind but immediately brushed it off. Siguro dala lang ng usapan nila ni Rita nang nagdaang gabi ang naiisip niya but she’s maybe wrong. Matagal na niyang hindi nararamdaman ang ganito and it’s impossible that after a long period of absence, babalik ang mga taong ‘yon.

Guni-guni mo lang ‘yan, Thea. Don’t overthink it.

Nawala rin naman ang pangamba niya nang makarating sa bistro dahil napakarami na namang tao. Kampo was always so packed during weekdays dahil sa mga estudyanteng nag-aaral sa bayan, o sa mga empleyado sa mga opisina rito. Tuwing Sabado at Linggo naman, marami pa ring tao dahil sa mga lumalabas, o sa mga taong nagsisimba.

“Thea! Buti na lang nandito ka na, jusko! Makakahinga na rin ako!” maingay na salubong sa kanya ng kapwa waitress niyang si Alena nang pumasok siya sa kusina.

“Pasensya na medyo na-late ako. Hinatid ko pa si Raisen kay tita Belinda. May ihahatid pa ba?”

Naglakad siya papunta sa maliit na locker room ng mga staff at kinuha ang apron niya sa sariling locker. Iniwan niya na rin ang kanyang bag doon.

“Table three, five tapos seven. Magkakasunod na ‘to.”

Tumango ang dalawa habang inaayos ang buhol ng apron niya. “Sige. Ako na sa lahat. Magpahinga ka na muna. Mukhang pagod na pagod ka na.”

“Hay naku, kanina pa!”

Dorothea quickly became occupied with work. Sobrang dami talagang tao dahil tanghali. Ang nagiging oras niya na lang sa paghinga ay ang saglit na paghihintay na mainit o maluto ang order na pagkain saka siya lalabas ulit para maghatid.

It was already one in the afternoon when the customer’s arrival died down a bit. Halos pare-pareho silang humihingal sa loob ng kusina at nagpapaypay sa mga sarili sa sobrang pagod at init.

“Grabe talaga! ‘Yon na yata ang pinakamabilis na dalawang oras ng buhay ko!”

Nagtawanan ang mga tao sa kusina kasama na si Dorothea sa maaksyong reklamo ni Alena. Nakahilig ito sa island counter at parang matutumba na sa pagod.

“Araw-araw namang pinakamabilis na dalawang oras ng buhay mo ang lunch,” tuya ng isang cook doon.

“Kasi totoo naman! Rush hour! Hindi na yata ako humihinga kanina.”

“Sus, puro ka reklamo d’yan. Tingnan mo si Dorothea, pagod din pero tahimik lang. Mamaya pa nga dapat ‘yan dito kung hindi lang um-absent si Mae,” si Diego, isa rin sa mga cook doon na laging pumapansin kay Dorothea.

“Kaya nga. Kaya kapag umalis ‘yan si Dorothea, pakiramdam ko mahihirapan pa tayo lalo dito.”

“Naku talaga ‘yung babaeng ‘yon. Hindi pa kasi palitan ni Sir Adriano eh, halos linggo-linggo na lang yata nawawala ‘yon.”

“Baka kasama na naman ‘yung jowa niyang may dinadala namang ibang babae sa Marco. Pag-ibig nga naman, ano? Bulag.”

“Anong bulag, baka tanga! Pero hindi mo rin naman masisisi. Gwapo ‘yung jowa no’n eh,” sabay halakhak ni Alena.

“Gwapo kaya ayos lang na magpaloko?” seryosong tanong ng lalaking kakapasok lang. Napatingin si Dorothea sa gawin nito. It was Lucas, isa sa mga naging kaibigan na niya sa Kampo since she started here. He’s the manager but he also helps with the serving kung kinakailangan tulad ngayon.

Natahimik ang nagulat na si Alena habang ang mga cook naman ay nagtago ng ngisi at nagkunwaring abala sa pag-aayos ng mga ginamit nilang panluto.

Almost everyone in the kitchen knew how head over heels the waitress Alena was for their manager. Hindi naman kasi nito tinatago ang mga pagpapantasya nito sa lalaki. Even Dorothea knew how dirty her co-waitress’ imagination of Lucas was. Siya kasi ang parating kinukwentuhan nito dahil ika nga ng dalaga, siya itong may experience na dahil meron na siyang anak.

But no matter how vocal Alena of her fantasies in front of others, hindi naman nito magawang mag-ingay sa harap ni Lucas. Maybe because the man had this intimidating aura that would make you void of words to say. Kung hindi nga lang ito mabait kay Dorothea mula noong una, she would also be intimidated by the man.

“H-Hindi naman po gano’n, S-Sir…” Alena’s cheeks were flushed. Hindi ito makatingin sa manager nila.

“It must be,” matigas na wika nito. “Anyway, may mga bakanteng tables na sa labas. Go out and clean them.”

Mabilis na tumango ang dalaga at halos nagkukumahog na humablot ng pamunas bago lumabas ng kusina.

“Tinakot mo,” Dorothea tried to joke with Lucas. His face immediately shifted from serious to calm when he looked at her.

“I need to,” sagot nito. “At hindi naman talaga dapat pinag-uusapan ang gano’ng mga bagay sa trabaho.”

Dorothea smiled and bowed a bit. “Sorry po, Sir.”

Bahagyang nagulat si Lucas doon. “That’s not—”

“Alam ko, Sir. Balik na po ako sa labas,” mapagbiro niyang sinabi saka nilagpasan si Lucas. She was about to grab a cloth to help Alena outside when they heard a shocked voice and shattering of glass from the service area.

“Hala, sorry po! Sorry po talaga. H-Hindi ko po sinasadya, Sir…”

Hindi alam ni Dorothea kung bakit napasunod siya kay Lucas nang nagmamadali itong lumabas ng kusina para tingnan kung ano ang nangyari. But she was quick to regret her actions because what she saw was the most unexpected thing to happen that day.

“It’s okay, Miss. Ako na,” the baritone voice she last heard four years ago attacked her ears.

Her heart felt like it was going to burst any moment sa lakas ng tibok nito. Her eyes, no matter how much she wanted to look away, were glued to the man in his white button down long sleeves, black slacks and shoes—the most out of place fit she had ever seen inside Kampo. At nang magtaas ito ng tingin eksakto sa kanyang direksyon habang pinupunasan ang pantalon na natapunan ng kung ano, pakiramdam ni Dorothea mamamatay na siya.

“Sorry po, Sir! H-Hindi ko po kayo napansin. B-Babayaran ko na lang—”

“Hindi na. Ayos lang, Miss. You can go on. Ako na ang bahala,” Rence said briefly shifting his eyes on Alena then back to Dorothea when he finished.

She couldn’t take it anymore. She knew she was being so obvious but she couldn’t stand the intensity of his eyes. Tumalikod siya rito at mabilis na pumasok sa kusina.

“Anong nangyari sa labas?” tanong ni Diego na halos hindi niya narinig.

“M-May natapunan... ata.”

“Huh? Ba’t ka namumutla?” Sinubukan nitong silipin ang mukha niya pero agad siyang umiwas na ikinagulat nito.

“A-Ayos lang ako. Pagod lang.” She went straight toward the back door. Narinig niya pa ang huling hirit ni Diego.

“Saan ka pupunta?”

Hindi na siya sumagot kasi hindi niya rin naman alam kung saan siya pupunta. She couldn’t go home because she still had work to do. But she couldn’t stay in that place too, where she knew she’s in the same place as the man she desperately ran away from four years ago.

Why was he here? Was that a coincidence? If it was, then that must be the unfunniest joke told by fate.

Why now, Rence? After that four long years, why now?