Chapter 14.1
“Aicelle!” Pareho kaming natumba nang dambahin niya ako nang yakap. Tahimik lang na nakamasid sa amin si Beau habang ako naman ay hinihimas ang buhok ni Isla dahil ito ay nag simula nang humikbi sa aking balikat.
“Sorry! Sorry, hindi kita natulungan… sorry dahil kailangan mong maranasan ‘to,” sabi niya sa gitna nang kaniyang mga hikbi. Mas hinigpitan ko pa ang kaniyang yakap at bumulong sa kaniyang tenga. “It’s not your fault Isla. I chose to be like this…”
Ilang minuto pa ay kumalma na siya at tumigil sa kaniyang pag-iyak sa aking balikat. Malaya ko naman na siyang napag-masdan. Mapupula ang kaniyang mga mata dahil sa pag iyak pero halata mo rin ang kaitiman nito, marahil ay nag kukulang siya sa tulog. Ang laki rin nang binawas ng kaniyang katawan <3
-Author, LP
Ilang sandali pa ay nandito na kami sa Restaurant na kaniyang sinasabi. Agad naman akong bumaba at nauna na sa pintuan ngunit napabalik naman ako kay Laurence na ipinagtaka niya.“Why?” tanong niya habang nakatingin sa entrance ng Restaurant. Nahihiya naman akong ngumiti nang muli niya akong tignan. “Hindi ko kasi alam ang sasabihin ko do’n eh, baka tanungin ako,” nahihiyang sagot ko. I heard him chuckle that made me stare at his innocent face.“Done staring at me? I’m hungry make it faster,” bored na sabi nito dahilan para mapasimangot ako.“I’m not staring at you!” inis na sabi ko at tinalikuran siya. I heard him chuckle again but this time I ignored it. I won't fall in your charms
Chapter 15.1 Hindi ako makapag-focus sa ginagawa ko kakaisip sa nararamdaman ko kay Laurence. Bakit naman parang napakabilis? Hindi kaya ay matagal na akong nahulog kakalandi niya sa akin? Posible kaya ‘yon, ‘yong mahulog ka nang hindi mo nalalaman? Napabuntong hininga na lang ako at itinigil ang aking ginagawa. I can’t focus! I’m getting irritated with myself, I’m being unprofessional! Muli akong napatingin sa mga papel na nasa aking lamesa at muling tumingin sa pintuan niya. Napahilot naman ako sa aking sentido dahil hindi ko na alam ang aking gagawin. Bakit ba kasi ako apektadong-apektado sa babaeng ‘yan at kay Laurence!? Napatigil naman ang aking pag iisip nang tumunog ang aking intercom. Lumapit naman ako dito
"Si Laurence, Isla." Hindi naman ito kumibo at tumingin lang sa akin at bahagyang tumango-tango. "Nakausap ko 'yong girlfriend niya!" Naramdaman ko naman ang panginginig ng aking boses kaya bahagya muna akong yumuko at huminga nang malalim bago muling tumingin sa kaniya.Masama ko naman siyang tinignan nang makita ko siya na pilit pinipigilan ang kaniyang tawa. "Isla, stop it! Hindi kasi nakakatuwa!" Pa-iyak na sabi ko sa kaniya."Ha-ha-ha, hindi na hindi na. Ito na talaga, seryoso na." Tinakpan naman niya ang kaniyang bibig para pigilan ang kaniyang pagtawa.Muli akong huminga nang malalim at hindi na siya pinansin at ako'y nagsimula na mag salita. Walang pakielam kung nakikinig ba siya o hindi. "Hindi ko alam kung saan nag simula, basta ang alam ko isang
Chapter 16“Dito ka nakatira?” tanong niya habang sinisipat ang bahay kung saan ako nakatira. I nodded my head and stared at his face for a moment. I stare at his thick eyebrows, pointed nose, red lips, and his jaw. Well, he’s appealing, there’s no doubt why many women are attracted to him.I just watch him go out in this car and walk towards my door and open it. “Thank you,” I said. Pagkababa ko ay nakita ko naman si Isla na nag lalakad pa labas at kasunod niya si Beau. Hindi niya pa ako nakikita dahil abala siya sa pagkausap kay Beau, habang si Beau naman ay abala sa kaniyang telepono at halatang bored na rin.Hinatid ako ngayon ni Laurence dahil inabot kami ng gabi dahil sa tambak na gawain kanina at kinailangan naming mag over-time.&nbs
“And that’s all for today, Sir,” pagtapos ko sa aking sinasabi. I looked at him and I saw him staring at me while smirking. “Wala ba akong schedule na tayong dalawa lang? You know, date?” I sigh and lazily put down my hand and rolled my eyes at him. Sir, seryoso kasi! Parang sira eh! Kitang nag tatrabaho ng maayos.“Alam mo, ang pangit mo kabonding! Mag tatrabaho nga eh, ganyan ba mag trabaho!?” Naiinis kong sabi. Tumawa naman ito at nangalumbaba habang patuloy pa rin sa pagtitig sa akin. “You’re so cute, Babe.” My eyes widened when I heard the endearment again. I bow my head to hide the redness of my face. Kupal nito, kanina pa ‘yang endearment niya ah
Chapter 17.1Simula nang pag uusap namin ni Miss Rhaya ay pinag bubutihan ko na ang pag-iwas ko kay Laurence. Mahirap na… baka may masira akong relasyon at bukod pa do’n ay mawawalan din ako nang trabaho.Wala akong pasok ngayon at nakahilata lang ako. Iniisip ko pa kung pupunta ba ako ng mall para bumili nang mga gamit dito sa bahay. Siguro bibili na rin ako nang phone para macontact ko sila Isla at Beau.Umaga pa lang ngayon at mamayang hapon pa sila Isla darating. Siguro mag papasama na lang ako sa kanila bumili nang mga nais kong bilhin.May lakas nang loob na akong bumili nang mga kailangan ko dito sa bahay dahil nakapag ipon na ako at kakasahod ko lang din.
“Can I have the latest model of your phone?” tanong ni Laurence sa nag aassist dito sa shop na ito. “Sure Sir, come with me.” Sumunod naman kaming dalawa ni Laurence sa babae at dinala kami sa gitna kung saan naka-display ang mga latest phone nila. “Here’s our latest model,” sabi nito habang tinuturo ang phone na halos katulad ng aking ibinenta.“Gusto mo yan?” bulong sa akin ni Laurence. Nanlaki naman ang aking mga mata at agad na umiling sa kaniya. “No, that’s too pricey!” Hindi naman ito kumibo at inirapan lang ako.“Tara na, wag ka na bumili niyan,” bulong ko sa kaniya at hinawakan ang kaniyang braso at sinusubukang hilahin siya para umalis na. He stopped me from pulling him, he removed my hand that was on his arm. He didn’t let
Chapter 18.1“Ah, kaya ka pumunta sa Orphanage no’n?” tanong nito. Agad naman akong tumango bilang sagot dito.Naalala ko na naman ang pag kikita namin do’n at ang makukulit na mga bata. Pinagkukwentuhan namin ngayon ang araw kung saan kami unang nag kita.“Ikaw anong ginagawa mo ro’n?” tanong ko sa kaniya. Kumuha naman siya ng pizza at kinagatan muna iyon bago muling lumingon sa akin at sumagot, “Hmm… dati lagi ako nando’n pag stress ako, those children takes my stress away. You know, pag kasama mo sila makakalimutan mo ‘ang problema mo at tatawa ka na lang ng tatawa.”Sang-ayon ako sa sinabi niya. Marinig mo lang ang tawa ng mga batang &
CHAPTER 39 Madiin kong ipinikit ang aking mga mata at malalim na huminga. “Mamaya na natin hanapin ‘yong may gawa nito, gawan muna natin nang paraan yung isusuot ng last model ah,” mahinang sabi ni Laurence sa akin. Tumango naman ako sa kaniya at pinunasan ang mga luha sa aking mukha. “Hahanapin natin yung may gawa nito ah, wag kang mag alala tutulungan kita. Kalma ka muna ngayon ah,” malambing na bulong muli nito sa akin. Tumingin naman ako sa aking mga staff na nasa loob ng kwartong ito at halos lahat sila ay nangingilid na rin ang mga luha. “Ma’am, ano na pong gagawin natin?” mangiyak-ngiyak na tanong ng aking sekretarya. Umiling naman ako dahil wala rin akong maisip na paraan para rito. Bigla naman tumingin sa akin ang aking sekretarya na para bang may naisip itong paraan. "Ma'am! Naalala niyo po ba 'yong unfinished gown na dapat ‘yong magiging main dress? ‘Yong hindi po natin natapos kasi tumutok tayo sa main dress na ‘to?” Bigla naman akong nabuhayan ng marinig ko
A/N: I’m back after almost a two months break! sorry na agad, nawriter’s block ang author. ‘Di kakacodm ko ‘to! Anyways, happy reading!CHAPTER 38~~~Hindi ako nakatulog kagabi kakaisip no’ng napanood ko. Parang paulit-ulit kong naririnig ang pag iyak niya at pag sabi na mahal niya ako. “Hello?” malakas na sabi ng aking sekretarya. Nanlalaki naman ang aking mata na tumingin sa kaniya dahil sa pagkagulat.“Ay, hello po ulit?” nahihiyang sabi niya sa akin. Parehas naman kaming napakamot sa aming mga batok at nag ngitian sa isa’t isa. “Sorry, ano nga ulit ‘yon?” nakangiting tanong ko sa kaniya. Nakakaloko naman itong ngumiti sa akin bago mag salita. “Mukhang may hindi nakatulog kagabi ah?” nang aasar na tanong nito. Pabiro naman akong umirap sa kaniya. “Eh, ‘bat ba?” parehas kaming tumawa bago niya ibinigay sa akin ang papel. “What is this?” tanong ko habang tinitignan ang mga ito. “That is the list of the people who are invited to the party this coming Saturday.” Napatango-tango
CHAPTER 37Nakangiwi ako ngayon habang hawak ng mahigpit ang unan dahil paulit-ulit na bumabalik ang tagpo namin ni Laurence. Sa hindi malamang dahilan ay ibinaon ko nang madiin ang aking mukha sa unan at tumili ro’n. “Nakakainis! Ayoko na, kakalimutan ko na siya. Umiiwas na ako!” pag kausap ko sa aking sarili. Bigla na naman akong natulala nang pumasok na naman ang eksena sa aking isipan. Naiiyak na ako! Bakit kasi ayaw niyang mawala sa isip ko? Huminga naman ako nang malalim para pakalmahin ang sarili ko at maalis ang kahilingan na makain ng lupa sa pagkakataong ito. Simula nang makalipat kami nang sasakyan ay hindi na naalis ang kahihiyan at guilt sa katawan ko. Ilang araw na rin ang lumipas at iniiwasan ko na nga siya at laging ang sekretarya ko na lang ang kumakausap sa kaniya para sa mga inumin na aming kinakailangan. Nalalapit na ang okasyon ng aming kompanya o ang pinaghahandaan na Fashion event na aming hinanda kung saan itatampok ang mga ipinagmamalaki naming designs.Ni
Chapter 36Habang naglalakad ako ay nakatingin pa rin ako sa kaniya at gano’n din naman ito. Hindi namin inaalis ang tingin namin sa isa’t isa. Pauwi na kami ngayon ni Isla dahil pagabi na rin. Simula kanina ay nandito na siya at nakamasid sa akin, ang akala ko nga ay aalis din siya at titigilan na niya ang kakatingin sa akin pero hanggang ngayon ay naroroon pa rin siya sa pwesto niya kanina. “Sino ba ‘yang tinitignan mo?” tanong ni Isla. Nakakunot pa rin ang noo ko nang bumaling ako sa kaniya kaya pati siya ay kumunot na rin ang noo bago tumingin sa tinitignan ko kanina. At gano’n na lang ang bilis nang pag babago ng emosyon nito nang makita ang taong kanina ko pa tinitignan na hanggang ngayon ay pinapanood pa rin kami. “Walangya! Anong ginagawa niyan dito?!” inis na tanong ni Isla.“Hindi ko rin alam. Hayaan mo na, baka may date sila ni Ms. Rhaya.” Pilit ko naman siyang hinatak patungo sa sasakyan na ginamit namin pero pilit naman itong kumakawala sa pagkakahawak ko at masama pa
Chapter 35Kaharap ngayon ang lalaking minsan kong hinangaan at minahal at siya ring lalaki na nagpagulo sa aking buhay. Habang nakatingin sa kaniyang mukha ay bumabalik ang ala-ala kung paano ako nagmamakaawa sa kaniya na kami na lang— na ako na lang ang piliin niya. Bumalik sa akin no'ng panahon na natulog ako sa isang matigas at maingay na kalsada habang sila ay mahimbing na natutulog sa malamig na kwarto at malambot na kwarto. Kung paano ako nahiwalay kay Mommy dahil sa kaniya.Magiging masama ba ako kung mas hihilingin ko na 'di ko na siya makita? Na sana maging masaya na lang siya sa desisyon niya? Masama ba ako kung hindi ko pa siya mapapatawad ngayon? At kung mapatawad ko man siya ay akin na lang 'yon. Sa puso ko na lang 'yon.Masama na ba akong anak dahil hindi ko pa siya kayang patawarin ngayon?“I’m sorry,” sabi nito habang nakayuko ang ulo. Mag isa siya ngayon na nasa aking harapan. Sa tatlong taong nakalipas ay malaki rin ang pinagbago ni Dad. Mas dumami ang puti niya
CTL 34Sa tatlong taong lumipas sa buhay ko, aaminin ko hindi naging madali pero kahit papaano ay naging masaya ako. Gano’n naman talaga hindi ba? Kahit gaano pa kahirap ang buhay basta masaya ka— naging masaya ka pagtapos nang lahat ng sakit. Sa buhay natin meron at meron talagang worth it na igive up, magiging masakit man para sa atin pero darating ang panahon ay mapapasabi ka na lang sa sarili mo na ‘Tama ang naging desisyon ko’. It’s not all about who the people will leave behind because of that decision, it's all about what will be better for you and for those people. "Anong ginagawa mo rito?" gulat na tanong ko. Hindi naman ito sumagot at ngumisi lang sa akin. Huminga naman ako ng malalim kasabay no'n ang pag pikit ng aking mga mata at bumilang ng ilang segundo bago muling dumilat at ngumiti sa kaniya. "How are you?" Tanong niya sa akin. "I'm fine… I am really fine. Anyways, can we already talk about business hmm?" Ngumiti naman ito sa akin bago dahan-dahang tumango. Awkw
CHAPTER 33 I'm walking in my former school's hallway, I was here to get some papers at the office that I'll be needing when I heard someone screaming. My forehead creased when I saw a group of people shouting at the woman who's shouting at them also. "Not everything on the internet is true! Wala alam 'yang pesteng internet na ‘yan ang meron ako o kung ano ang nangyayari sa amin!" she shouted. The girl who's making fun of her was about to say something again but I immediately grabbed the girl who's about to cry. A sweet scent. I feel addicted to her scent and I think I can'
Chapter 32Unti-unti kong minulat ang aking mata. Tulala akong nakatingin sa kinsame habang iniisip ang lahat nang nangyari ngayong araw.Did he just break me?Muling nagpatakan ang mga luha mula sa aking mga mata habang inaalala ang mga senaryo na aking nakita kanina. Hindi ko ang alam kung ano ba talaga ang nararamdaman ko ngayon. I really feel disappointed in myself for giving him a second chance. It’s my fault why I'm suffering right now, I have a chance to confront him. I have a chance to avoid this situation but I still choose to be in this situation. I’m freaking disappointed in myself!“Gising ka na pala.” agad akong napatingin sa taong pinanggalingan ng boses na
CHAPTER 31 Pagod ako ngayong nag lalakad pauwi. Gabi na ngayon, hapon ng mag simula ang exam namin. Habang nag lalakad ay iniisip ko kung nakauwi na ba si Laurence dahil kating-kati na akong makausap siya. Habang nag iintay ng binook kong grab ay binuksan ko muna ang aking twitter account. Habang nag sscroll ay napakunot ang aking noo nang makakita ako ng article kung saan nakita ko Ang pangalan ni Laurence do’n. ‘Falkerath Company new owner, Micael Laurence Falkerath and Model Rhaya Cristaline Schwartz reported dating. Agad kong binuksan ito at binasa. Halos manghina ako habang binabasa ito. Kaya pala… kaya pala lagi siyang ginagabi at walang kibo sa akin. Sunod-sunod na nag patakan ang mga luha ko sa aking. Nasasaktan ako sa nakikita ko, masakit. Is this the reason why he avoiding me? I feel betray. Pilit kong pinipigilan ang aking mga luha na muling gustong pumatak. Nakasakay na ako