CHAPTER 15

Kaagad namutla ang mukha ko nang bumaba sa slacks niyang napunit ko ang tingin ko. Kaagad kong tinanggal ang kamay ko saka do'n ko pa lang nakitang nakasuot siya ng pink na boxer. Nabalik lang ako sa ulirat nang marinig ang tawanan at bulungan ng mga istudyante. Halos lahat sila inaasar si Josh kasi pink ang suot niyang boxer.

Nakagat ko na lang ang labi ko nang maalalang pink nga pala ang favorite color niya. Ngunit bigla ay nakaramdam ako ng inis sa lalaking nasa gilid lang namin nang sabihin niya ang salitang 'bakla.' Mukhang senior namin siya pero wala na akong pakialam.

"It doesn't make him less a guy just because he is wearing a pink boxer. Kaya huwag mo siyang tatawaging bakla. That's not the basis for a person to be called a real man. At hindi mo kina-cool ang pagtawa mo, kuya."

Bawat salita ko ay may diin at halos isigaw ko iyon sa harapan niya. Natigilan naman lahat ng tawanan at bulungan na naririnig ko kanina. Wala na akong ibang marinig kung hindi ang sarili kong hininga.

"What have you done?" pagbasag ng kung sino sa katahimikang namamayani.

Napalingon ako kay Tamara na ngayon ay tumayo sa tabi ni Josh. Mababakas ang galit sa bawat pagpukol niya sa akin ng tingin.

Alam kong concern lang siya kay Josh dahil kaibigan niya ang taong gusto ko. Pero kung susumbatan niya lang ako para magpabida, siguro huwag ngayon.

Balak ko pa sanang isuot kay Josh ang jacket na kinuha ko sa bag ngunit tinampal niya ang kamay ko bago ko pa man iyon maisuot sa kanya. Susubukan ko pa sana ulit pero galit niyang iwinaksi ang kamay kong may hawak ng jacket kaya iyon nahulog sa sahig. Binigyan niya ako ng isang malamig na tingin na nakapagpatayo ng balahibo ko sa batok.

"Stop this nonsense game of yours, Miss Avery."

Tuluyan na siyang naglakad habang may ngiting tagumpay namang pumaskil sa labi ni Tamara saka na siya sumunod kay Josh.

Ito ang unang beses na may gumawa sa akin neto. Si Josh lang ang nagpaparamdam sa akin na para bang wala akong halaga, pero kahit gano'n ay hindi ko pa rin kayang bitawan ang nararamdaman ko para sa kanya. Hindi lang dahil siya ang sumagip sa buhay ko, kung hindi dahil gusto ko na talaga siya.

Tumingala ako para pigilan ang luhang nagbabadyang tumulo mula sa mga mata ko. Hindi ang ganitong klase ng treatment niya ang makakapigil sa mas lalong lumalalim kong nararamdaman para sa kanya.

"Tapos na ang palabas. Makakaalis na kayo. Huwag kayong tambay sa hallway!" Rinig kong sigaw ni Dwight bago niya pulutin ang jacket kong nasa sahig. Walang lakas na kinuha ko iyon nang iabot niya iyon sa akin. "I'm sorry."

"You're sorry?" Alam mo ba ang ginawa mo, Dwight?" natawa ako ng pagak. "Hindi ka sa akin dapat humihingi ng pasensiya, Dwight! Dapat kay Josh! Naging katawa-tawa lang naman siya sa harapan ng maraming tao." Pinigilan ko ang sarili kong sigawan siya, pero hindi ata naging sapat iyon para kumalma ako.

"I was just joking, okay? Hindi ko intensiyon na mapahiya siya. Maniwala ka."

Napailing naman ako nang ilibot ko ang kabuuan ng building.

"And do you expect me to believe that? Of course he will be here, Dwight. This building is for department of architect for goodness sake!"

Bumaling akong muli sa kan'ya. "I don't like this joke of yours. This is not funny!"

Naiirita kong hinablot ang diary ko mula sa pagkakahawak niya saka malalaki ang hakbang ko para lang maiwan siya roon mag-isa. Ngunit mukhang wala siyang balak tantanan ako dahil nagpatuloy pa rin siya sa pagbuntot sa akin.

Maya-maya lang ay hinawakan niya ako sa braso saka siya humarang sa dinaraanan ko. "I'm sorry, okay? I'm really sorry, Lex. I just want to get your attention. I want to tease you because this is the only way for you to notice me."

"You already got my attention, Dwight. Hindi lang ako kung hindi pati na rin ang mga istudyanteng nakakita kanina. Siguro naman ay sapat na iyon para tantanan mo na ako."

Iwinaksi ko ang pagkakahawak niya sa braso ko saka siya nilagpasan. Ngunit napahinto rin ako dahil sa sinabi niya.

"I like you... I like you, Euphrasia Lexus. I really like you. I don't know why you're so clueless about my feelings for you but yeah, I really like you. So, please, ako na lang. Akin ka na lang. He can't give back the feelings you have for him. But I can treat you better."

Huminga ako nang malalim bago ako pumihit paharap sa kanya. I don't know what is this for. I don't have a clue for his sudden confession.

"He deserve me, Dwight. You have no rights to say if he can or he cannot reciprocate my feelings. I like him. I can't see myself liking someone rather than him. So, I'm sorry. I can't like you back. Reserve your feelings for someone who can accept that."

"Hayaan mo lang akong gustuhin ka kahit gusto mo pa siya. Kasi katulad mo, hindi ko rin kayang magkagusto sa iba."

Tila naman huminto ang oras sa pagitan naming dalawa. Hindi dahil katulad ng mga korean dramas na may nararamdaman ako sa kanya, kung hindi dahil napagtantanto ko na pareho kaming nakakaawang dalawa. Gusto niya ako pero gusto ko si Josh. Gusto ko si Josh pero hindi ko alam kung gusto niya ba ako. Ngunit hindi iyon magiging sapat na rason para lang magustuhan ko si Dwight. Hindi ko hinabol si Josh at magpunta rito para lang magkagusto sa iba.

"Dwight."

He hushed me by placing his one finger on my lips.

"Hindi mo kailangang pag-isipan, Lex. Hayaan mo lang akong gustuhin ka. Baka sakali lang namang magawa ko siyang mapalitan diyan sa puso mo."

Napailing-iling lang naman ako. Hindi ko alam pero hinayaan ko siyang hawakan ako sa magkabila kong pisngi para mapanatili ako habang pinaglapat niya ang noo naming dalawa.

"I'll accept this rejection but you can't stop me for liking you, Lex. I'll not stop here. I can't!"

Napahiwalay lang kami sa isa't isa nang makarinig ng kaluskos. Sabay kaming napalingon na dalawa sa gulat na hitsura ni Jam.

"You two.. a-are you confessing to each other?"

Naibaling niya bigla sa akin ang tingin. "Bebs, si Dwight na ang gusto mo?"

Mabilis naman akong napailing. "Isang tao lang ang gusto ko, bebs. It's just like.." hirap na hirap akong sambitan ang salitang 'rejection.'

"I confessed but I got rejected."

Halos malaglag naman ang panga ni Jam dahil sa naging pahayag ni Dwight. Wala akong nararamdaman kay Dwight pero hindi ko mapigilang maawa sa kanya. I know that he's a jerk sometimes. But I can feel his sincerity and a little bit of his kindness.

"Dwight. I'm sorry," paghingi ko ng dispensa.

"No! Don't be!"

Pinilit ngumiti ni Dwight pero kitang-kita ko ang sakit sa mga mata niya.

"Parang gusto kong kumain ng popcorn habang pinapanuod kayong dalawa. Para akong nanunuod ng live korean drama," ani bebs na sinabayan pa niya ng pagtawa. Alam kong pilit niya lang pinapagaan ang sitwasyon.

Nagpaalam na kaagad ako kay Dwight saka nagmamadaling pumunta na sa first period namin. Mabuti na lang at wala pa ang prof namin.

Sumaglit akong lumabas sa room para tawagan si dad. Tatlong ring lang ay sinagot niya na rin 'yon.

"Hi, Dad!" kaagad kong bati.

"Sweety. How are you?" Dinig kong sabi niya sa kabilang linya.

"I'm fine, dad. I just want to ask you."

"Okay. What is it?"

"Do you have anything to do with the granted of my scholarship, dad? Be honest, please."

Ilang minuto muna ang dumaan  bago ko siya narinig magsalita. "Yes, sweety. I'm sorry I just want to help you. You can't blame me. I  –"

Bago pa man matapos ni dad ang sinasabi niya ay ibinaba ko na ang tawag.

That's it! I already got the answer that I want. I don't want to be rude. Alam kong hindi nila ako pababayaan ni mom. But I want to prove a thing. I don't want to depend myself to them for a long time.

Napahugot na lang ako nang malalim na hininga nang mapagtantong masyadong maraming nangyari sa araw na 'to. First, the granted of my scholarship na nalaman kong may kinalaman pala si dad.

Second, iyong encounter na nangyari sa building ng mga architect. I don't know how to face him after that incident. Alam kong galit siya sa akin. Ngunit hindi iyon sapat na rason para kalimutan ko na kung ano ang nararamdaman ko para sa kan'ya.

Lastly, Dwight's sudden confession and my rejection.