Chapter 1 || Unexpectedly meeting, to closure

Unexpectedly Meeting to Closure

Do you believe in ‘First love never dies’?

What if your first love from past is the reason of your suffer in the present? Would you still sacrifice in able that love never dies?

Is it true that Childhood memories is the best experience?

Why does in her point of view, childhood is the most traumatizing part of her life? Her childhood was never been the usual experience of those kids, instead the usual experience of those teen to adult, is it still what they called childhood is the best experience in life?

What about the line of Liza Soberano in Together movie that says, “No matter how tragic the past is, we must not forget, we must never forget. To forget is to deny the present any significant meaning.”

But what if she chose to forget to ease the pain she felt? What if she chose to forgot her traumatic past in able to have a better present and future? What if she try to forget that tragic story of her life, but she’s still chased by her past?

------

"Kris! Kumain ka na?" sigaw ni tita Arci. Kaagad naman akong napalingon sa boses niyang iyon, at mula sa pinto sa loob ng kanilang bahay ay nakita ko siyang nakadungaw doon.

Kasama ang iba kong mga kaklase ay nandito kami sa labas ng bahay kung saan may garden na hindi kalayuan sa bahay nila.

Birthday kasi ng anak niya ngayon na kaklase namin kaya espesyal ang handaan dito sa bahay nila. Lahat kami'y nandito upang makapag pahinga na rin dahil may Cheering Contest pa kami mamayang hapon sa aming eskwelahan.

"Opo tita! Kakatapos lang!" sigaw ko pabalik sa kaniya. Natatawa naman ako kasi para kaming taga-bukid kung magsigawan.

Sabay kaming nagtatawanan ng mga kaklase ko habang pinag-uusapan ang bawat taong nakikita namin dito sa bahay ng kaklase namin. Nasa iisang lamesa lang kaming lahat ng kaklase ko kaya sa inaasahan ay mapupuno ng ingay at tawanan ang paligid.

Marami-raming bisita na rin ang dumadating habang patagal ng patagal kaya nahihiya na kami kung kaya’t hini-hinaan na lang namin ang boses namin habang pinagchi-chismisan ang mga taong dumarating.

"Oy tignan niyo ang gagwapo!" Lahat kami ay napalingon sa gawi kung saan nakatingin ang isa naming kaklase.

Agad namang nagsi-tilian at nagsi-bulungan ang iba kong mga kaklase.

"Oo nga!"

"Hala ang gagwapo!"

"Anong pangalan ng naka yellow?"

"Bet ko yung naka red," sabay-sabay na sabi ng mga kaklase kong mga babae, pati na rin ang mga bakla.

"Sus! gwapo pa kami sa mga ‘yan," singit ng isa kong kaklaseng lalaki kung kaya’t agad akong natawa at mabilis na tumutol sa sinabi niya.

"May lagnat ka ba? Patingin nga?" Mabilis kong kinapa ang bandang noo at leeg niya. "Ay oo nga ang init mo pre! malala ‘yong lagnat mo. Ok ka lang?" sabi ko at nag aktong nag-aalala.

"Napakapangit nang ugali mo, Kris Barbas!" giit naman niya at ikinatawa ko at ng iba naming kaklase.

Nagpatuloy kami sa pagkwekwentuhan hanggang magtanghali kaya napagdesisyonan na ng iba na umuwi muna at yung iba naman ay hinahanap na sa kani-kanilang bahay at sa eskwelahan na lang daw kaming lahat magkikita-kita para sa Cheering Contest.

Habang kami naman ng kaibigan kong si Roce ay parang ayaw pang umuwi. Minsan lang kasi kaming lumabas at kung lalabas man kami ng bahay ay halos hindi na kami umuwi.

Napagdesisyonan namin na maglibot-libot muna dito sa bahay ng kaklase namin. Malaki kasi ang lupain nila kaya magandang pasyalan dahil maraming mga puno't halaman.

Medyo makapal ang mukha namin ng kaibigan ko kaya kung makapaglibot-libot kami ay parang bahay lang namin. Pero hayaan mo na 'yon medyo makapal lang naman.

"Kris tignan mo! Ang ganda dito, tara picture tayo!" sabi niya sa masigla na boses at dali-dali akong hinila papunta sa parte kung saan may upuang kahoy na napalibutan naman ng bulaklak ang kabilang gilid.

"Aray ko, teka naman Roce. Makapanghila ka parang di ka nakakasakit ah!" sabi ko sabay bawi ng kamay kong hila-hila niya.

"Bilisan mo na kasi. Nae-excite ako!" giit naman niya at agad naman kaming umupo sa upuan at agad nag selfie.

"Ang laki ng lupain nila ‘no? Nakakainggit," sabi niya habang inilibot ang mata sa paligid.

"Eh ‘di asawahin mo si Gio para sa susunod na dekada ay isa ka na sa taga-pagmana ng lupain nila dito," sabi ko na ikina-tirik naman ng mata niya.

"Kung aasawahin ko si Gio ay kawawa naman si Paul. Mawawalan siya ng nag-iisang magandang babae na nagka-kandarapa sakanya," sabi niya at agad na ngumisi.

Si Paul kasi ang taong gustong-gusto niya pero kahit kailan hindi siya bini-bigyan ng pansin.

"Ayaw niya no’n? Wala nang sagabal sa buhay niya," sabi ko sabay ngisi. Nang tignan ko siya ay sinalubong niya agad ako ng masamang tingin.

"Ikaw Kris ha! Kaibigan ba talaga kita?" Sa halip na matawa sa sinabi niya ay sa mukha niya ako natawa.

Mukha kasi siyang kinuhanan ng budget isang buwan ng mga magulang niya─hindi makapaniwala.

"Oo kaibigan mo ako Roce, mas magandang lang ako kaysa sa iy—" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil may biglang nagsalita na isang—hindi… dalawang lalake na nasa hindi kalayuan sa amin.

"Ty walang-hiya ka, nakiki-kain na nga lang tayo dito tapos ang lakas pa ng loob mong mag ikot-ikot sa lupain nila dito," sambit ng isang lalake, na mula dito ay rinig na rinig namin.

Binalewala lang namin yun ni Roce ay nagpatuloy sa pagkuha ng mga litrato.

Maya-maya pa ay nakarinig kami ng tikhim ng isang lalaki bago pa siya nagsalita, "Hi!" Sabay kaming lumingon ni Roce sa pinagmulan ng boses at don’ natagpuan namin ang dalawang lalaking nakatingin sa amin.

Sa totoo lang nakakairita ang mukha ng dalawang to, ewan ko bat sila nakangisi. Pero infairness ang ga-gwapo.

"Hello?" sagot ko na parang di sigurado

"Ahhm…I'm Tyler," pagpapakilala ng lalaking matangkad, may katangusan naman ang ilong, maputi, nakabagsak ang magulo nitong buhok, in short gwapo pero mukhang loko-loko ang itsura. At siguradong-sigurado akong kilala ko siya.

"Kian," pakilala naman ng isang lalakeng matangkad, moreno at matangos din ang ilong, at may dimple siya na kitang-kita kapag magsasalita siya, pero hindi katulad ni Tyler ay seryoso ang mukha niya.

"Kris," walang ganang pakilala ko sabay abot ng kamay ko

"Hmmm… Roce." Muntik pa ako akong matawa sa paraan ng pagpapakilala ni Roce. Bakit bigla yata naging cold? Kung sabagay nakakainis naman talaga ang mukha ng dalawang lalakeng ‘to, lalo nang Tyler na ‘yon kung makangisi ay akala mo adik sa kanto.

"Nice to meet you girls. Especially you Kris. I saw you before," sabi ni Tyler habang nakangiti.

"Yes, and I also saw you before," sagot ko naman sa seryosong mukha

"What?" takang tanong ni Roce sabay lingon sa akin.

"Ha?!" sabi naman ni Kian na siyang nagpapalit-palit ng tingin sa aming dalawa ni Tyler.

And yes, I saw Tyler before. Palagi silang dumadaan ng mama niya sa bahay namin at isa pa mag kamag-anak kami. Noon kasi ay nagkita at nagkausap kami ng mama ni Tyler at sabi niya ay pinsan daw niya ang papa ko.

"Barbas, right?" nakangising tanong niya sabay turo sa akin.

Agad naman akong tumango, “Lim, diba?” tanong ko sabay taas ng kilay

"What the hell is going on?" takang-taka na tanong ni Roce

"Care to explain how it happens?" tamad namang sabi ni Kian habang nakatingin kay Tyler.

"Nothing. Just, we already know each other," natatawang sagot naman ni Tyler sa kanila. "So, andito din pala kayo?"

"Aba malamang," sagot ni Roce sa sarkasmong boses, agad ko naman siyang siniko.

"Ang sungit mo naman Roce. Nagtatanong lang eh," sabi ni Tyler sa malokong boses.

Ganito pala siya. Kung nakikita ko kasi siya e palaging seryoso ang mukha. Ang sungit kaya niyang tignan kapag dumadaan sila sa bahay namin.

Napabuga ako ng malalim na hininga at agad na nilingon si Roce

"Let's go? May contest pa tayo maya-maya. I'm sorry but we need to go. Excuse us," sabi ko at nilampasan sila.

Masungit na kung masungit pero pasensyahan na lang. Ganito kasi ang ugali ko. Maraming nagsasabing ang panget daw ng ugali ko, suplada, at parang wala daw akong respeto kapag kumausap ng tao.

Ganito talaga kasi ako makipag-usap sa ibang tao, but honestly I tried my best to sound normal. Pahamak kasi 'tong dila ko eh. It's normal for me but it's sound sarcastic para sa iba.

"Let's g " Hindi na naituloy ni Roce ang sasabihin ng biglang sumabat si Tyler

"Punta kayong school nyo? Sama kami, diba may contest don’? Tara ‘nood tayo pre," sabi ni Tyler sabay lingon sa kaibigan niya. Kami naman ay napahinto sa paglalakad at mabilis silang nilingon.

"What? Ikaw na lang, kakahiya ka." Muntik pa akong matawa sa reaksiyon ni Kian dahil sa biglaang anyaya ni Tyler.

"No, bawal taga ibang school doon," Mataray namang singit ni Roce.

"Sinong nagsabi? Pwede yon’, at may program naman diba? Pwede yon’," depensa naman ni Tyler

"Hindi, masasayang lang effort niyo dahil strikto ang guard doon." sabi ni Roce at agad na pinagtaasan ng kilay si Tyler.

"Ah, wala ‘yon. Akong bahala. Tara na," sabi ni Tyler at nanguna pang naglakad.

'Aba, lakas naman ng tama ng lalaking ‘to. Siya na ngang sasama eh ang lakas pa ng loob manguna.’ Wala na kaming nagawa kaya sumunod na lang kami.

Bago kami pumunta ng eskwelahan ay pumasok muna kami sa bahay ng kaklase namin at agad na hinanap si tita Arci.

"Tita!" pagtawag ko sa kanya nang makita ko siya. "Punta na po kami ng school. Si Gino po?" patukoy sa kaklase namin na siyang may birthday ngayon.

"Si Gino? Kanina pa niya kayo hinahanap. May nagtext kasi sa kaniya na pinga-aga daw ang pagsisimula ng program niyo, kaya dali-dali siyang bumalik don’ sa skwelahan niyo. Saan ba kayo nagpunta?" sabi ni tita

"Ha? Ah eh do’n lang po. Namasyal," sabi ko sabay turo sa pinanggalingan namin kanina.

"Kris? Nandito ka rin pala?" Napa-tingin ako sa pinagmulan ng boses at nakita ko ang mama ni Tyler.

"Ah opo. Kaklase po kasi namin si Gino," tila nahihiyang sabi ko.

"Oh, Tyler? Magkasama kayo ni Kris? Close na ba kayo?" natatawang sabi niya habang nakatingin kag Tyler.

Hindi naman nakasagot si Tyler dahil agad namang nagsalita ulit ang mama niya.

"Dati kasi eh, pinapakilala ko sila sa isat-isa. Mga bata pa sila noon, kaya nagkakahiyaan," pakwentong sabi niya habang nakatingin kay tita Arci.

"Ahmm, tita alis na po kami. Maghahanda pa kasi kami eh," singit naman ni Roce.

"O'siya sige. Mag ingat kayo ha." Sabay kaming tumango at tinahak ang daan papalabas ng gate. 

Nang makalabas kami ay agad kaming humanap ng tricycle na masasakyan.

Habang sina Tyler ay Kian naman ay nasa likod namin at mahinang nagsasagutan.

Pasakay na kami ng tricycle ng marining ko ang mahinang bulong ni Kian.

"Pre seryoso ka? Napaka-walang hiya mo naman. Akala ko panget ka lang, feeling close din pala," giit ni Kian na siyang pilit na hinihinaan ang boses

"Akala ko pare badtrip ka lang ngayon? Bakit sumama ugali mo? Sumama ka na lang kasi," sagot naman ni Tyler sa kaniya.

Natawa ako dahil pilit pa nilang hinihinaan ang boses nila upang walang makarinig, di nila alam na pati ang driver ay naririnig ang bulungan nila.

Bata pa ako noon at gustong-gusto ko makipagkaibigan kay Tyler, pero dahil sa nakabusangot niyang mukha ay parang umuurong ang kaluluwa ko. Ngayon na malaki na kami, magiging magkaibigan kaya kami tulad ng gusto ko dati? Handa na ba akong papasukin siya sa pilit kong tinatagong mundo?