Chapter 3 || Their 'Padayon Girl'

Their Padayon Girl

Nagpatuloy ang panonood namin ng performance nang ibat ibang section hanggang sa natapos at naubos na lahat ng section.

Maraming magagaling kaya hindi na ako umaasa na mananalo kami. Nadeliver naman namin ng maayos performance namin kaya, as a leader ay ayos na ‘yon para sakin.

"And now were done witnessing the performance of every section! And before awarding the winners, we have an on the spot Singing Contest! On the spot ito kaya talagang nagulat kayo, haha. Every section must have one representative!" Pagkasabing-pagkasabi ng emcee no’n ay nagsi-tinginan lahat ng kaklase ko saakin.

"Oh?" tanong ko sa kanila, mukhang alam ko na ang mangyayari. "Ayoko!" sabi ko sa walang ganang boses. Alam kasi nilang may talent ako sa pagkanta dahil narinig na nila boses ko no'ng pinilit kaming magpakita ng talent ng ESP teacher namin, ayoko namang sumayaw dahil parang ang awkward.

"Kris sige na, ikaw na kang pag-asa ng section natin."

"Kris bilis na!"

"Wag ka nang mahiya, nandito kami."

"Go Kris!"

"Sige na Kris please," sunod-sunod na sabi ng mga kaklase ko at ang iba ay pilit pa akong itinatayo

"Seryoso kayo? Ayoko nakakahiya ang daming tao oh!" mahinang pilit na sabi ko sa kanila habang tinuturo ang mga tao sa ibat-ibang section.

"Ano ka ba, hayaan mo sa sila. Bilisan mo at may mga pangbato na ang ibang section oh, papatalo ba tayo?" sabi ng isa kong kaklase at pilit akong itinatayo.

"Aray teka lang naman. Eto na nga. Nangwa-warshock talaga kayo ‘no!" naiinis na sabi ko at agad na tumayo.

"Hoi ano ba yan, wag mong itulak si Kris! Hoi ikaw naman wag mong biglain!" sabi ni Tyler habang nakaturo at sabay taboy sa kanila... "Pero teka, marunong kang kumanta, Kris? Bilis na! Gusto kong marinig boses mo," sabi niya sabay kapit sa kamay ko at agad na tumalon talon. Ayos.

"Teka! sinong may jacket diyan? Pahiram," tanong ko habang inilibot ang paningin sa kanila. Ayaw ko  kasing umakyat sa stage na ganito ang suot, maikli ang palda namin pero may dala naman itong short. Pero nakakailang kasi eh.

"Heto! Yung sakin," sabi ni Tyler at mabilis na hinubad ang suot niyang dark blue na hoddy. Kinuha ko iyon at mabilis na isinuot, mahaba yung jacket sakin at umabot iyon hanggag sa itaas ng tuhod ko kaya okay na ‘yon.

"Hala! Ang cute mo dyan Kris ang liit mong tignan!" sabi ng isa kong lalaking kaklase na ikina tawa ng iba kong kaklase.

"Eto pa Kris may blue akong cap dito! Isuot mo para more attractive," sabi naman ni Kian at agad na iniabot sakin ang dark blue ding cap. Tse!

"May representative na ba ang lahat ng section? Okay, now, just like in our Cheering Contest our first contestant is from 11-A!" sabi ng emcee at agad namang ikina-ingay ng mga tao, lalong-lalo na ng nga kaklase ko.

Umakyat ako ng stage at agad namang ibinigay ng emcee saakin ang microphone. Nagulat ako nang umakyat si Tyler sa stage na may dalang gitara.

‘Saan niya naman napulot ‘to?’ tanong ko sa sarili.

"Hindi lingid sa kaalaman ko ay marunong kang mag gitara." Iniabot niya sa akin ang gitara sabay ngisi. "Goodluck! Nandito lang kami!" sabi niya at mahinang tinapik ang cap ko sa ulo.

"Yiieee!"

"Waaaah!!"

"Sana all!"

"Ohh my godd aaah!" Agad namang nagsigawan ang mga tao dahil sa ginawa niya...

Binigyan naman ako ng upuan ng isa kong kaklaseng lalaki at mabilis na inayos ang microphone upang makakanta ako ng maayos.

Nang maayos na ang pwesto ko ay huminga ako ng malalim at nagsimulang tumipa ng gitara. Unang tipa ko pa lang at umingay na ang mga estudyante lalong lalo na nung mga kaklase ko. Mukhang alam na nila ang kanta na kakantahin ko base sa tono ng pagtipa ko.

Scrolling through my cellphone, 

For the 20th time today

Reading the text you sent me again

Though I memorize it anyway.

Nagsi-ingay ang mga kaklase ko noong pagkanta ko ng unang lyrics ng kanta at ang iba naman ay nagsi 'Aaaah' dahil sa lungkot ng kanta.

It was an afternoon in December 

When it reminded me of you the day

When we bumped into each other 

You didn't say 'Hi coz I looked away

And maybe I haven't move on since that night

Pagkakanta ko ng ikalawang grupo ng lyrico ay hindi ko napasadyang napatingin sa lalaking na siyang inaalalayan ko ng ganitong kanta dati pa.

Nakita ko siyang nakayuko at parang natatakot na tumingin, pero alam kong dinadama niya ang kanta. Mabilis akong nag iba ng tingin ng mapansin kong matagal na akong nakatitig sakanya. Itinuon ko ang tingin ko sa ibang mag-aaral na siyang nakapikit ang iba at ang iba naman ay nakakatawang nakanganga at mayroon ding ibang napaluha.

Talaga namang napaka lungkot ng kantang ito, base sa lyrico ng kanta. Tumingin ako sa mga kaklase ko at may mga nagyayakapan pa, may mga naluluha at ang iba ay pilit na nilalabanan ang iyak pero kita sa mga mata nila ang lungkot.

Ngunit ang nakakuha ng atensiyon ko ay si Tyler na nakatulalang nakatingin sa akin, gusto kong tumawa dahil nakaawang pa ang kanyang bibig. Si Kian naman ay nakangiting tumingin sa akin at nagta-thumbs up pa.

Cause it 12:51 and I thought my feelings were gone

But I’m lyin’ on my bed 

Thinking of you again

Hindi ko aakalaing sa pangalawang pagkakataon ay mapatingin ako sa lalaking naging dahilan ng paghubog ng aking pagkatao. Mabilis ulit akong nag iba ng tingin at itinuon ko ang aking paningin sa mga estudyante na siyang nasitaasan ang mga kamay at mahina itong iwina-wagayway na siyang sinasabayan ang agos ng lyrico sa kanta.

And the moon shine so bright 

But I gotta dry this tears tonight 

Coz you’re moving on 

And I’m not that strong to hold on

Any longer

Sa pangatlong pagkakataon ay hindi ko na mapigilan ang sarili kong mapatingin sa kanya, at laking gulat ko nang makitang nakatingin din siya sa akin. Nakita ko sa mga mata niya ang lungkot at sakit na hindi ko alam na dulot ba ito ng kanta o ano pa.

Pero mas nakuha ng pansin ko ang babaeng katabi niya na masakit ang tingin sa akin. Binalewala ko lang iyon at kinuha ang huling pagkakataon na tignan siya.

Pinili ako ang kantang to dahil sa unang rinig ko pa lang ay nagustuhan ko na ang tono nito at nang maintindihan ko ang istoryang pilit pinapaabot ng kanta ay maihalintulad ko ito sa mga karanasan ko noong panahong hindi ako pinapatulog sa kakaisip sa kanya.

Nagpatuloy ako sa pagtipa ng gitara at sinasabayan ng kanta ang agos ng tono nito hanggag sa matapos ang buong kanta. Matunog ang palakpakan ng mga tao ng matapos ako sa pagkanta at nag bow sa gitna.

"Wow! Such an amazing voice!!! Hi! May I know your name hija?" tanong naman ng emcee

"I'm Kris Barbas po," pagpapakilala ko.

"Kris, napakalungkot ng kanta at maraming naiyak dito! Bakit ganyan ang napili mong kanta? May pinapatamaan ka ba nito?" tanong ng emcee na hindi ko inaasahan. ‘Talagang makikichika pa siya dito sa gitna ng maraming tao ah.’

Agad namang dumapo ang mata ko sa lalaking dahilan nito. Mabilis akong nag-iba ng tingin ng makita kong tutok na tutok siyang nakatingin sakin.

Kumuha muna ako ng malalim na hininga bago ngumiti sa mga tao,  "Ahmm...actually po, I picked this song kase ito ang favorite ko since I was in elementary grade, ang ganda kasi ng tono ng kanta at nang tumagal ay naiintindihan ko ang pinapahiwatig ng kanta at maihahalintulad ko ito sa mga karanasan ko."

"So, you mean may pinapatamaan ka nito?" takang tanong ng emcee.

‘Seriously?’

"Ah, hindi naman po patama haha.”

‘Opo patama po talaga ito.’ Muntik pa akong matawa sa sinasabi ng isipan ko.

“Bale po, all of the said in the lyrics is napagdaanan ko po, hindi naman po iba sa atin ang masaktan diba kaya it’s normal for us to experience that kind of situation. And also, dati po naman yon, I'm happy for what I am and what I have now. I picked this song because I know many students ang maka relate dito kaya gusto ko lang silang saktan ulit ngayon." Nagsi-angal naman ang mga estudyante na siyang ikinatawa ng mga judges at ng emcee.

Alam kong natatawa na si Roce sa inaasal ko ngayon dito. Hindi uso sa akin ang mag ‘po’ at ‘opo’ sa mga tao pero wala akong choice ngayon kundi magpakitang tao.

"Biro lang haha, I just want you all to remember what you have been through. Wag nating ikahiya na napagdaanan natin ito dahil if you have been in that situation it was an honor to experience that kind of situation and also an honor to passed through that painful but wonderful experience that will turn into memories," mahabang paliwanag ko na siyang ikina-ingay ng mga tao at mga kaklase kong nagsi talon pa. Ayan na at nagsisimula nang lumabas yung inner me, the emotional side of mine.

"Wow! Okay, thank you candidate number one for your wonderful answer!" Nagsitawanan naman ang mga estudyante sa sinabi ng emcee.

"Parang pageant kasi eh... So ito last, what can you say to those people na on this time they're in between in that kind of situation and what can you say to those people who passed through that situation? Question from our judge no. 1," mahabang giit ng emcee. Talagang trip niya ‘to ngayon ah. Sige, sakyan natin.

"Haha, ahmm.” Sandali lang po loading pa ako.

“To those people who are experiencing that kind of situation right now, always remember that there's a future waiting, no one can help you but yourself. Just always look forward to your future, and always remember that even when you’re in the darkest the part of your life, the shining light part of life will come fast forward. I know my words can’t help to ease the pain you've feeling right now, but I hope my words can help to lift yourself up and boost you’re weakest strength,” sabi ko habang nakangiti. Nakakatawang nasasabi ko pa ito ngayon kahit isa pa ako sa hindi nakalampas sa problema ng buhay at pag-ibig, pag-ibig ba yon’?

“Find a thing that will made you forget the pain you are facing, forgetting problems is not bad at all, dealing with your problems with positivity is much better than facing it with all negativity. Sometimes making yourself happy and busy can help you to move on and find a reason to live your life with positivy not the negativity from the past. Padayon ba, Padyaon haha," sabi ko na parang nagkwekwento lang sa mga kaibigan ko, nagsipalakpakan naman ang mga tao sakin. Tama ba ‘yong mga sinabi ko? Ah basta bahala na.

Hindi ko naman inaasahang ganon ang masasabi ko, gusto ko lang matulungan yung mga taong nararanasan mga ganong bagay at gusto ko silang tulungan dahil ayokong matulad sila saakin na mag isang hinarap ang problema at muntik nang mawalan ng pag asa.

"At para naman sa mga taong nalampasan ang mga ganoong bagay, you must be proud of yourself, you picked the right choice and you walked in a best way. It was an honor to close the dark chapter of life and open another chapter, right? You’re strong enough to passed through that situation, we all know that there's a lot of challenges in life but, we have no choice but to face it. I know you can, we can." Pagkatapos kong sabihing iyon ay mabilis din nagsihiyawaan ang tao at ang iba ay nagsisigaw ng cheer na.

"PADAYON! PADAYON!”

"Wow! Look at them they’re getting wild, huh. I think hindi biro and pinagdaanan mo sa buhay kaya ganon na lang ang lalim ng mga sinabi mo. So thank you so much for that Kris from 11-A!" sabi ng emcee habang nakangiting nakatingin sa akin.

"Salamat po." Mabilis akong nag bow at bumaba ng stage at agad naman akong sinalubong ng mga kaklase ko,

"Waaah! The best ka Kris!"

"Group hug!"

"Ang galing mo Kris!"

"Waah Kris crush na kita!"

Natawa naman ako sa mga reaksiyon nila at noong nag group hug kami ay hindi ako makahinga, yung iba sobrang higpit ng yakap at yung iba ay natutumba na. Ang sarap lang sa pakiramdam na nagkakaisa kayong lahat at may mga kakampi ka.