Clara's POV"Fuck!" sabay tulak ko kay Iris nang dumating ng kompanya. Sumulpot na lamang ako sa harapan niya.Inaabangan ko talaga siya dito sa department office ng Vontrell company. Mabuti naman maaga siyang pumunta rito.Gusto ko siyang makita para pahirapan. Sirain ang kaniyang pagkatao. Ang landi niya. Hindi ko mapigilan ang galit ko sa kaniya."Ang kapal ng mukha mo para magpakita sa Vontrell company. Sinisira mo lang ang kinabukasan ng kompanya kaya bumabagsak ito ngayon Iris. Pwede ba umalis ka na. Ayaw na kitang makita." Gumiwang ang mamahalin kong earrings nang sabihin ko iyon kay Iris. I wearing my horrifying attired.Namutla ang mga labi ni Iris habang nakatingin sa mga mata ko. Tinititigan ko lamang siya habang umaapoy ang galit sa aking mga mata. I want to kill her. To make her life miserable and poor. Gusto ko siyang makitang nahihirapan."Clara! Nandito ako para magtrabaho. Gawin ang aking tungkulin bilang member ng kompanya. Ayaw ko ng away." she says as simple harm
Iris's POV"Iris! Please stop!" Lucas shouted from behind. His voice trembled down.Kahit malakas ang bugso ng ulan ay tumakbo ako palabas ng building company. Nasasaktan ako. Nangungulila ang puso ko sa lungkot. Sobrang sakit. Hindi ko maintindihan. "Please! We need to fix this! I need to talk to you Iris." pagmamakaawa ni Lucas pero patuloy ako sa paglalakad.Bumubuhos lamang ang malakas na ulan. Ramdam ko ang lamig sa katawan ko. Umiiyak ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta? Ang bigat bigat ng pakiramdam ko. Napahagulgol ako sa pag-iyak.Kahit na anong gawin ni Lucas ay hindi ko magawang huminto sa paglalakad. Sa hindi ko namalayan ay nakarating ako sa isang park."Iris please! Kausapin mo ako! Please! Alam kong nasasaktan ka! Alam kong nasaktan kita! I'm sorry!" Napahinto ako sa paglalakad nang patakbong harangan ako ni Lucas sa harapan ko. Hinabol niya ako kahit malakas ang pagbuhos ng ulan. Gusto niya akong kausapin? Tumingin ako sa mukha ni Lucas. Lungkot ang nakikita ko
"I'm sorry! Pero hindi kita matatanggap Lucas. Hindi kita kayang tanggapin! Ang sakit sakit!"Walang tigil sa pagbugso ang malakas na ulan. Sumasabay sa ulan ang pagpatak ng mga luha ko. Ang lamig sa pakiramdam. Para akong nakatayo sa gitna ng yelo."No Iris! Please!" Lucas shook his head. Umiiyak lamang siya sa harapan ko. Lungkot ang nakikiusap sa kaniyang mga mata. Para siyang pulubing nakatayo sa harapan ko at nagmamakaawa. I can't believed that Lucas doing this terribly. Handa siyang magmakaawa para bigyan ko siya ng isang pagkakataon. Pero huli ang lahat. Hindi na maibabalik ang nakaraan.I shook my head. Ayaw ko nang masugatan muli. Ayaw ko nang umiyak sa isang tabi. Ayaw ko nang maiwan."Please! Ayusin natin 'to Iris! I'm begging you! I'm sorry!"Bahagya niyang inabot ang mga kamay ko but I moved it away. Marupok ako pagdating sayo Lucas. Ayaw ko na. Please. "Tama na please! Wala na tayong dapat pag-usapan. Wala na tayong aayusin Lucas. Sinira mo na ang lahat. Tapos na ang l
Clara's POV"Look! Ginawa mong basahan ang sarili mo para habulin siya? Now look yourself son. Nakakaawa ka. Parang isang pulubi. What happened to you?"Umalingaw-ngaw sa katahimikan ang boses ng mom ni Lucas. Napatigil si Lucas sa paglalakad nang bumungad sa mansion. Nakatayo siya sa harapan namin na parang walang emotion. Hindi siya kumibo. Ang lamig niya sa paningin.Bahagyang lumakad ang mom niya para tingnan ang hitsura ni Lucas. Para na nga itong basahan dahil sa kalagayan niya. Parang isang pulubi na walang pamilya.Parang dinabog ang puso ko ng mga sandaling ito. Nakaramdam ako ng awa kay Lucas. Hindi ko matanggap na nagkakaganito ang asawa ko. Parang pulubi. Samantalang napakayaman naman niya kung tutuusin.Lucas Vontero is a successful businessman in the world. Pero kung titingnan mo siya ngayon. Para na siyang ordinaryong tao na walang kinabukasan."My God! Pinalaki naman kita ng maayos. I never failed to make you an elegant and smart man. To make you known and praise. But
Lucas's POV"Sir tama na! Bawal ang mag-iskandalo rito. Lasing na kayo. Kailangan niyo nang lumabas." para akong isang tutang inutusan ng babae.Damn. Dahil sa lasing na ako. Hindi ko siya makilala. Hindi ko alam kung siya ang may-ari ng beer house na ito o siya ang manager. Umiikot ang paningin ko habang nakatingin sa kaniya. Nakakabaliw. Hawak ko lamang ang glass na may lamang alak. Gusto kong magpakalasing hanggang sa wala na akong maramdaman. Hanggang sa wala na akong maramdaman na sakit sa dibdib ko.Ilang wine na ang naubos ko. Ilang wine na rin ang natapon sa ibabaw ng mesa. Ang kalat ko na rin. Napangisi ako na wala sa sarili. Para akong baliw sa harapan nila. Bagsak ang mga mata ko dahil sa kalasingan. Parusay-rusay at muntik na akong makasubsob sa mesa."Kaya kong bayaran ang lahat! Kaya kong bilihin ang beer house na 'to kahit ilang million pa. Basta hayaan mo lang akong magpakalasing, huh?" Wala na nga ako sa katinuang pag-iisip. Hindi ko na alam kung ano ang lumalabas
"Iris please! Open the gate!" sigaw ko nang makarating ako sa harapan ng mansion nila Iris.I want to talk to her. I want to talk to her right now. Hindi ko alam! Napakalaking pagkakamali ang nagawa ko. Gusto kong humingi ng tawad sa kaniya.Napakawalang kwenta ko. Nasaktan ko ang puso ng babaeng pinakamamahal ko. Nasaktan ko siya. Nasaktan ko ang anak ko.Nanlaki ang mga mata ng mom ni Iris nang makita ako. Siya ang bumungad nang bumukas ang gate. Hindi siya makapaniwala na nandito ako. She shook her head. Sa mukha niya parang hindi pa ako dumating ayaw niya akong makita.Humihikbi lamang ako sa pag-iyak. Lumbay ang nararamdaman ng puso ko. Matinding lungkot ang siyang sumasakop sa akin."I want to talk to her! Gusto kong makausap si Iris! Gusto kong makita at ang anak ko!"Muling napailing ang mom ni Iris. Galit ang nakikita ko sa mga mata niya. Galit na gusto niyang pumatay ng tao.Hindi ko alam! Lubos niya akong kinamumuhian! Ang sama-sama ko sa paningin niya. Ang sama kong tao p
"I'm sorry! Walang kapatawaran ang nagawa ko! Pakiusap! Kahit pakinggan mo lang ako sa pagkakataong ito Iris!"Wala man lang si Iris reaction sa sinabi ko. Napakalamig niya sa mga segundong ito. Hindi niya ako naririnig. Sarado ang puso niya at isipan. Nakatayo lamang siya. Kita kong pumapatak ang mga luha niya. Alam kong may puso ka Iris. Pero maspili mong isara ito dahil nasasaktan ka.Napalingon ako kay Andrie. Humihikbi siya sa pag-iyak. Kita ko ang lungkot sa kaniyang mga mata. Nasasaktan rin ang anak ko.Agad akong kumawala sa pagkakayakap ko sa mga paa ni Iris. Agad kong niyakap nang mahigpit si Andrie. Yakap na may pananabik.Ito ang unang pagkakataon na mayakap ko ang anak ko. Labis kong ikinalulungkot ang nangyari sa kaniya.Muntik na siyang mapahamak dahil sa akin. Naging miserably ang buhay niya dahil sa ginawa ko. Nasaktan ko ang anak ko dahil sa ginawa ko.Niyayakap ko lamang si Andrie habang humihikbi ako sa pag-iyak. Niyakap niya rin ako pabalik.Ngayon ko lang naramda
"Stop making a sin Lucas. Hindi na kayo nahiya para lukuhin ako?"Napahiwalay ako sa pagkakayakap mula kay Iris nang marinig ko ang boses ni Clara. My wife! No!Kita ko ang sobrang galit sa mga mata ni Clara. Halos sumabog siya sa galit na nararamdaman niya.Alam kong sinundan niya ako rito. Desperada na siyang gawin iyon para protektahan ako bilang asawa niya.Alam kong labis ang pagmamahal sa akin ni Clara. Gagawin niya ang lahat para manatili ako sa kaniya. Para hindi ako mawala sa kaniyang tabi."Ginawa ko ang lahat Lucas. Pero hindi ko maintindihan kung bakit ka nababaliw sa babaeng desperadang yan?" pagsumbat sa akin ni Clara.Nang gigigil siya sa sobrang galit. Gusto niyang manakit at pumatay ng tao. Lubos ang galit sa puso niya."You just shut up! Huwag mong matatawag ang anak kong desperada dahil ikaw ang desperada!" sigaw ng mom ni Iris sabay duro kay Clara.Halos mag-collapse ang mom ni Iris dahil sa kaniyang galit. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mukha.Hindi ko maintindi
Iris's POVNapakusot ako sa aking munting mga mata. Tila walang katapusan ang pagpatak ng aking mga luha. Mga mata ko'y nananakit at namumugto na.Hindi ako makapaniwala. Ang taong gusto kong makasama ay wala na. Iniwan niya akong nag-iisa. Luhaan sa mga alaala. Siya ay umalis at hindi na babalik pa.Isang kwento na puno ng saya. Ngunit napalitan ng lungkot at pangungulila. Tunay nga siyang isang makata. Handang makipaglaban sa kahit anong gera.Kung ang pag-ibig ay sugatan? Siya ang aking makata. Handa niyang ibuwis ang kaniyang buhay mailigtas lang ang kaniyang Maria Clara.Ang pangalan niya ay Lucas hindi Ibarra. Pero kasing tapang siya ni Juanito Alfonso at Ibarra. Handa akong ipaglaban kahit sa huli niyang hininga. Napahinto ang mga paa ko nang makarating kami sa hukay niya. Malakas lamang ang bugso ng ulan sa paligid.Tila ang panahon ay nakikiisa at nakikiramay sa pagdadalamhati ng puso ko. Ang lamig ng simoy ng hangin parang yelong naninigas sa balat ko.Malaking tent ang nags
Clara's POV"Clara Mondragon! You're committed in this crime as a murder. Ikaw ay napatunayan na nagkasala ayon sa batas."Napahagulhol na lamang ako sa pag-iyak. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Para akong binaril sa dibdib na halos ikamatay ko. Hindi ako makahinga. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakaposas. Ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko.Ang sakit sa pakiramdam. Ang sakit-sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. I'm committed in this crime as a murder. No! Para akong mabaliw. Gulong-gulo ang isipan ko. Parang sasabog ang ulo. Ang sakit ng nararamdaman ko. I felt I'm weak.Nakatulala lamang ako habang naglalakad. Wala sa sarili. Lumilipad ang ang isipan ko sa airy. Ang lungkot-lungkot isipin.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin? Para aking pinapatay ng lungkot.Walang humpay ang pag-flashed ng mga camera sa dinadaanan ko. Maraming mga press ang nakapaligid sa amin. Kinukunan nila ako ng litrato at imbestigasyon. Hindi
"No! Wala kang karapatan para gawin iyon Clara."L-Lucas?Hindi ipinutok ni Clara ang baril na hawak niya. Nakuha ang attention namin nang dumating si Lucas.Nanlaki ang mga mata ko. I can't believed that Lucas comes unexpectedly to save us. Akala ko hindi na siya darating. Thanks God! Damn! Hindi si Clara makapagsalita. Hawak lamang niya ang baril at nanginginig ang kaniyang mga kamay. She becomes speechless.Hindi si Clara makapaniwala na darating si Lucas sa puntong ito. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkasorpresa."Hayop ka Daniel. Pinagkatiwalaan kita! Pero hindi ko aakalain na ikaw lang pala ang magtatraydor sa akin. Wala kang utang na loob." pagsigaw ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ni Daniel sa gulat. Hindi siya makapaniwalang nagawa niya iyon kay Lucas. Buon buhay siyang pinagkatiwalaan pero nagi siyang taksil."Hindi ako naging taksil kahit kailan! Pero sana maintindihan niyo ako! Nagawa ko 'to dahil kailangan ko ng pera." Ano ang ibig niyang sabihin? He shook his head.
"I'm sorry!" napahikbi ako sa pag-iyak.Hindi ko mailabas ang pag-iyak ko. Pinipigilan ko ito habang pumapatak ang mga luha ko. Ang sakit sa dibdib."I'm sorry kung hindi ako nagpaalam Lucas! Nandito ako sa South Center Building. Lucas bihag nila si Andrie." Hindi ako mapakali. Pakiramdam ko mayayanig ang mga tuhod ko dahil sa panginginig nito. Pangamba at takot ang nararmdaman ko."Ano? Bihag nila si Andrie?" "Hindi ko alam Lucas! Hindi ko alam! Nandito si Clara. Nandito si Daniel! Bihag nila ang anak natin." Nanginginig lamang ang mga kamay ko. Nanlalamig ito. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Pakiramdam ko masisiraan ako."Teka! Hindi kita maintindihan? Nandiyan si Clara at Daniel? Bihag niya si Andrie?" Naguguluhan lamang si Lucas. Hindi niya ako naintindihan."Oo! Pero hindi ko maintindihan Lucas. Nag-aaway sila at nagbabarilan. Pinag-aawayan nila si Andrie."Umiiyak lamang ako. Ramdam ko ang pag-agos ng mga luha ko. Napaimpit ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit ng p
"Ahhhh!" Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong basahan na tumilapon sa semento. Nanmanhid ang katawan ko."Mommy!" umiiyak lamang si Andrie. Nagkakandarapa akong napaharap kay Clara. Nanunuklaw ang galit sa kaniyang mga mata. Sasabog siya sa sobrang pagkasuklam sa akin. Agad niyang ibinungad ang baril sa ulo ko. Nanginginig ang kaniyang kamay sa galit. Walang awa niya akong babarilin."Sige! Subukan mong lumaban Iris. Papatayin ko 'to." agad niyang tinutikan ng baril sa ulo si Andrie. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mga mata."No! Please! Huwag mong idamay ang anak ko Clara! Nagmamakaawa ako!" Napaluhod ako at napahagulhol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang mga tuhod ko sa takot. Nanlalamig ang aking mga kamay.Umiiyak lamang si Andrie. Bumubuhos ang kaniyang mga luha bahang nakatingin sa akin. He shook his head. Nasasaktan siya. Napahikbi siya sa pag-iyak."Clara! Clara pakawakan mo ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala siyang kinalaman rito!" Nakaluhod lamang ako at nagma
I shook my head terribly when I opened my eyes. Puno ng dugo ang aking mga palad nang mapahilamos ako sa may bandang mukha ko. Nanginginig lamang ako sa sobrang takot. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nanlalaki ang mga mata ko kuryusidad."No!" I whispered, shaking my head terribly. I felt my blood running down into my face. Namimilog lamang ang mga mata ko sa takot."Mommy!" Napalingon ako kay Andrie nang sumigaw ito. Umiiyak siya at nagpupumiglas. Hindi siya mapakali. Kunting boses lang ang aking naririnig mula sa kaniya.Natatakpan ng lalaki ang kaniyang bibig. Mabuti na lang hindi siya tuluyang sinakal ng lalaki. Umuubo siya.Duguan lamang ang mga palad ko. Akala ko binaril niya ako? Hindi pala! Pinakawalan niya ang kaniyang baril sa taas.Napatayo ako sa aking pagkakaluhod. Pumapatak lamang ang mga luha ko. I shook my head.Walang gulat na uli akong tinutukan ng baril sa ulo ng lalaki. Umarko ang kaniyang mga labi sa inis. Gusto niyang ituloy ang pagpaslang sa akin. Gusto niya ak
Hindi ko kayang tiisin ang anak ko. Lahat gagawin ko para sa kaniya. Alam kong ito lang ang magagawa ko para sa anak ko. Para kay Andrie. Hindi ko siya kayang mawala. Noon pa man lagi na kaming magkasama ni Andrie sa mga pagsubok. Sa sakit at lungkot. Ngayon ko pa ba siya bibitiwan? Ngayon ko pa ba siya ipapahamak? Ngayon ko pa ba siya matitiis?Syempre hindi! Anak ko siya! Hindi ako manhid para hindi masaktan. Isa akong ina ni Andrie. Ramdam ko yong sakit na nararamdaman niya ngayon.Alam kong nasasaktan siya ngayon at nahihirapan. Alam kong nangungulila siya sa mga sandaling ito.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko kayang dahil ang bigat sa akin dibdib. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak.Hawak ko ang 100 million kapalit ng buhay niya. Walang halaga sa akin ang yaman sa mga sandaling ito. Ang kailangan ko lang ay si Andrie. Aanhin ko ang pera kung mawawala naman ang anak ko? Aanhin ko ang yaman kung hindi ko na makikita si Andrie at mahahawakan?Nasaharapan na ako ngayon ng n
"100 million kapalit ng iyong pinakamamahal na anak. Kapag hindi ka tumupad sa usapan. Goodby to your son. I will give you two hours para gawin iyon."Nanlaki ang mata kong napalunok. Nanginginig lamang ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone. Nakadikit lamang ito sa tainga ko.Kuryusidad ang tumulak sa akin para sagutin ko ang tawag. It's unknown number kaya sinagot ko.Pero ang pinagtataka ko ay kung saan nila nakuha ang number ko? Maybe dahil iyon sa mga ibinigay namin na informations kahapon sa mga police. Ikinalat nila sa publiko ang pagkawala ni Andrie. Dahil sa aking narinig. Gumapang ang takot sa buong pagkatao ko. Nanlumo ang mga tuhod ko. I shook my head."No!" I whispered terribly.May luhang pumatak mula sa mga mata ko. Sa hindi ko namalayan ay umiiyak na pala ako. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko."Remember! Huwag na huwag kang tatawag sa mga police. Dahil kapag ginawa mo iyon. You never see your son."Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano an
Iris's POV"What happened? Natagpuan na ba si Andrie? Nahanap na ba siya?"Kakaapak ko pa lang ng mansion nang makabalik kami ni Lucas. Halos hindi ako makahinga nang sunod-sunod akong tanungin ni mom tungkol kay Andrie.Galing na kami sa police station kanina. Ipinagbigay alam na namin sa mga police ang tungkol sa pagkawala ni Andrie. Upang makipagtulungan sila sa amin na mahanap si Andrie.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang mapahikbi kanina pa. Labis akong nag-aalala sa anak ko.Hanggang ngayon hindi pa namin siya mahanap. Labis na pangungulila ang nararamdaman ko sa pagkawala niya.Agad kong niyakap si mom habang umiiyak. Lumakas ang paghikbi ko sa kaniyang bisig. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Ang sakit-sakit sa nararamdaman. Para akong nilalason ng lungkot. Hindi ako mapakali. Naguguluhan lamang ako.Maraming dapat mawala pero bakit si Andrie pa? Bakit ang anak ko pa? Bakit napakalupit ng tadhana sa amin ng anak ko?Dama ko ang paghagod ng kamay ni mom s