"Gusto mo akong umalis? Gusto mo akong mawala sa buhay mo? Kung pwede lang sana matagal ko nang ginawa iyon! Pero hindi ko kaya!"Pagsumbat sa akin ni Clara habang nakatalikod ako sa kaniya. Rinig kong humihikbi siya sa pag-iyak. Nasasaktan siya ng sobra.Ang lungkot lungkot. Parang sinasaksak ang puso ko. Hindi ko mapigilan ang mga luha ko. Patuloy lamang ako sa pag-iyak."Ginawa ko ang lahat Lucas. Ibinigay ko sayo ang lahat. Hindi ako nagkulang. Pero bakit siya pa rin? Ang sakit lang sa pakiramdam na si Iris pa rin ang hinahanap mo Lucas!" Naramdaman kong unti-unting bumuhos ang ulan sa pagitan namin ni Clara. Hanggang sa maramdaman kong nabasa ang aking katawan ng ulan. Ang lamig lamig sa pakiramdam.Patuloy ang paghikbi ni Clara. Namamanhikan ang kaniyang puso. Ramdam kong nakatingin siya sa aking habang umiiyak.Pagdurusa ang kaniyang nararamdaman. Tama siya. Ginawa niya ang lahat para sa akin. Dahil sa sobrang pagmamahal niya sa akin sinira niya ang pagkatao ko.Iyon ba ang pa
"Putangina Clara! Asawa mo ako! Tapos hanggang ngayon nagsisinungaling ka pa rin sa akin!"Sabay sabay na pumatak ang mga luha ni Clara. Napatigil siya sa paghaplos sa mukha ko. Napahagulhol siya sa pag-iyak. Nakatingin lamang siya sa akin. She shook her head.Hindi siya makapaniwalang nasigawan ko siya. Lungkot ang nakikita ko sa kaniyang mga mata. Nasasaktan ang puso niya.Dahil sa galit kong nararamdaman kay Clara. Halos durugin ko siya sa aking paningin. Galit ang sumasakop sa puso ko. Galit na walang sinuman ang makakapigil."Hindi kita niloko kahit kailan Lucas!" she shook her head again.Gusto ko siyang kaawaan pero hindi ko magawa. Dahil sa ginawa ni Clara nagbago ang pagkatao ko. Nagbago ang lahat."Mahal kita Lucas! Hindi kita kayang lokohin! Hindi ko magagawa iyon!" "Sinungaling ka! Sinira mo kami ni Iris. Sinira mo ako!" pagsumbat ko kay Clara habang humihikbi ako sa pag-iyak.Nangingilid lamang ang mga luha ko. Ang sakit sakit. Para akong pinapatay ng sakit sa aking dibd
Clara's POV Nanginginig ang paa ko at napahagulhol ako sa pag-iyak. Iniwan na lamang ako ng taong pinakamamahal ko. Hindi ko mataggap na nagbago na ang pagkatao niya.Matagal kong pinangarap si Lucas para angkinin bilang asawa. Mahaplos siya na walang pag-aalinlangan. Makasama at magbuo ng isang masayang pamilya.Pero balit ang sakit? Ang hirap tanggapin! Nakakapanghina! Hindi ko mawari ang lungkot sa puso ko. Sobra akong nahihirapan.Kahit sabihin kong huwag kang umalis. Kahit sabihin kong hindi ko kakayanin ang mawala ka Lucas. Kahit sabihin kong kailangan kita Lucas. Hindi niya pa rin ako maririnig. Hindi niya pa rin ako maiintindihan. Hindi niya pa rin ako mamahalin. Aalis at aalis pa rin siya. Iiwan niya pa rin ako kasi nasasaktan ko siya. I'm sorry Lucas! Hindi ko sinasadyang saktan ang puso mo. Hindi ko sinasadyang magsinungaling. Hindi ko sinasadya Lucas. Patawarin mo ako.Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong mabaliw. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko? Iniwan na lam
Napatayo ako sa aking kinauupuan. Hindi ako mapakali. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi maalis ang kirot sa aking dibdib.Pinagtitinginan lamang ako ng mga tao dahil sa hitsura ko. Para na akong baliw sa paningin nila dahil sa suot ko. Natuyo na ang aking damit kakatayo ko rito.Wala na akong pakialam kung ano ang iniisip nila tungkol sa akin. Ang iniisip ko ngayon ay ang kalagayan ni Lucas. Ang laligtasan ng asawa ko."What happened? Napanuod ko ang balita? Where is my son?"Halos hindi ako makapaniwala nang dumating ang mom ni Lucas. Kita ko ang labis napag-aalala sa kaniyang mga mata.Agad ko siyang niyakap at napahikbi ako sa kaniyang balikat. Napahagulhol ako sa pag-iyak. Lubos akong nag-aalala sa kalagayan ni Lucas."I'm sorry mom? Nakabangga si Lucas! Hindi niya sinasadya! Mabuti na lang agad ko siyang napuntahan!"Dama ko ang pag-agos ng aking mga luha. Nangingilid lamang ito sa aking mga mata. Sumisikip ang aking dibdib sa pag-iyak.Ramdam kong napahikbi ang mom ni Luca
Iris's POVUnti-unting pumapatak ang mga luha ko. Lungkot ang nananaig sa puso ko. Kahit anong gawin ko ay hindi pa rin ako magaging masaya.Lumalaki na si Andrie. Hindi ko matanggap na lalaki siya isang broken family. Hindi ko man iyon pinangarap para sa kaniya. Pero kailangan kong tanggapin dahil iyon ang totoo. Mahimbing lamang ang kaniyang pagkakatulog habang pinagmamasdan ko. Ang cute niyang bata. Ang bait at matalino. Malambing. Napakaswerte ko para sa kaniya. Hayaan mo anak. Dahil nandito naman ako. Nandito si mommy. Hinding-hindi kita iiwan anak. Mahal na mahal kita Andrie. Anak ko. Ikaw na lang ang mayroon ako.Hindi ko hahayaan na mawala ka sa akin. Gagawin ko ang lahat para protektahan kita. Ayaw ko nang mawala ka sa paningin ko. Palagi kitang aalagaan anak.Marahan kong pinunas ang mga luhang nangingilid sa aking mga mata. Hindi ko namalayan ay humihikbi na pala ako sa pag-iyak. Ang hina ko pagdating sa sarili ko. Ang hina-hina ko.Marahan kong hinalikan si Andrie sa kan
"Buo na ba talaga ang loob mo na pupuntahan natin si Lucas?" pag-aalinlangang tanong ni Ann sa akin.May kaba at takot man sa puso ko. Pero kailangan kong puntahan si Lucas. Kailangan kong alamin kung maayos ang kalagayan niya.Pag-aalala ang nasa puso ko para kay Lucas. Hindi ako mapapakali kung hindi ko malalaman ang kalagayan niya. Pagmamahal pa rin ang nararamdaman ko para sa kaniya. Kung hindi niya ako matatanggap. Basta gusto ko siyang dalawin at alamin ang kalagayan niya. Sapat na iyon para maipadama ko sa kaniya ang pagmamahal ko. Na nandito pa rin ako.Basta para sa akin hindi ako nagkulang. Mabuti na yong maging sapat ka sa isang tao kaysa magkulang. Alam ko naman na nagbago na si Lucas. Nagbago na ang taong minahal ko."Wala na akong magagawa Ann. Hindi ako mapalagay kung hindi ko malalaman ang sitwasyon ni Lucas. Kaya pupuntahan natin siya."Pagkatapos kong iparke ang sasakyan sa parking lot. Bumaba na kami ni Ann. Kailangan namin silipin ang kalagayan ni Lucas. Para magi
"No!" I shook my head.Nangingilid lamang ang mga luha ko. Napalingon ako kay Lucas. Napahikbi ako sa pag-iyak dahil sa kalagayan niya.Puno ng aparato ang kaniyang katawan. He is dying. Hindi ko matanggap ang kalagayan niya. Hindi pa rin siya nagigising.Napalingon ako kay Clara at sa mom ni Lucas. Matinding galit ang humaharap sa kanilang mga mukha."Hindi ko ginawa 'yon. Hindi ko magagawa iyon kay Lucas Clara." mahinang sambit ko. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak. Bahagya akong napapunas ng mga luha ko."Huwag mo na kaming paikutin sa kasinungalingan mo Iris. Tanggapin mo na ang katotohanan. Ginawa mo ito para sirain kami. Kaya itigil mo na 'to."Lumiliyab lamang ang galit sa mga mata ni Clara. Napailing siya nang ilang beses. Ipinapakita niya na ako ang may gawa ng lahat. Na ako ang may kasalanan."Pumunta ka rito kasi gusto mong ituloy ang paninira mo. Gusto mong sirain ako tama?" pagduro niya sa akin ng kaniyang mga salitang iyon.I shook my head. Bahagya kong pinunas ang mga luh
"Mommy!" nakangiting sa lubong sa akin ni Andrie pagkapasok ko ng mansion. Ang sigla niya para sa lubungin ako nang ganoon.Bitbit lamang niya ang kaniyang airplane toy. Ginulo ko ang buhok niya at pilit na ngumiti sa anak ko. Ang cute na bata ni Andrie habang lumalaki. Nagiging kamukha niya si Lucas. Ang kaniyang ama.Parang tinapunan ng karayom ang puso ko ng mga segundong ito. Bigla ko na lang naalala ang kalagayan ni Lucas. Naghihirap siya ngayon dahil sa akin.Hindi ko matanggap na ako ang dahilan ng lahat. Siguro kung pinatawad ko siya nang mga panahon na nagmamakaawa siya. Siguro hindi sana mangyayari iyon sa kaniya.Itinago ko ang lungkot sa likod ng aking mukha. Pinagmamasdan ko lang si Andrie. Ayaw kong maging marupok sa harapan ng anak ko.Mariin kung pinisil ang pisngi ni Andrie. Nakangiti pa rin ako sa kaniya. Nakakaaliw ang mukha niya pagmasdan. Napakabait niyang bata.Mariin kong hinalikan si Andrie sa noo. Pakiramdam ko nawalay siya sa akin nang matagal. Minsan na siya
Iris's POVNapakusot ako sa aking munting mga mata. Tila walang katapusan ang pagpatak ng aking mga luha. Mga mata ko'y nananakit at namumugto na.Hindi ako makapaniwala. Ang taong gusto kong makasama ay wala na. Iniwan niya akong nag-iisa. Luhaan sa mga alaala. Siya ay umalis at hindi na babalik pa.Isang kwento na puno ng saya. Ngunit napalitan ng lungkot at pangungulila. Tunay nga siyang isang makata. Handang makipaglaban sa kahit anong gera.Kung ang pag-ibig ay sugatan? Siya ang aking makata. Handa niyang ibuwis ang kaniyang buhay mailigtas lang ang kaniyang Maria Clara.Ang pangalan niya ay Lucas hindi Ibarra. Pero kasing tapang siya ni Juanito Alfonso at Ibarra. Handa akong ipaglaban kahit sa huli niyang hininga. Napahinto ang mga paa ko nang makarating kami sa hukay niya. Malakas lamang ang bugso ng ulan sa paligid.Tila ang panahon ay nakikiisa at nakikiramay sa pagdadalamhati ng puso ko. Ang lamig ng simoy ng hangin parang yelong naninigas sa balat ko.Malaking tent ang nags
Clara's POV"Clara Mondragon! You're committed in this crime as a murder. Ikaw ay napatunayan na nagkasala ayon sa batas."Napahagulhol na lamang ako sa pag-iyak. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Para akong binaril sa dibdib na halos ikamatay ko. Hindi ako makahinga. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakaposas. Ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko.Ang sakit sa pakiramdam. Ang sakit-sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. I'm committed in this crime as a murder. No! Para akong mabaliw. Gulong-gulo ang isipan ko. Parang sasabog ang ulo. Ang sakit ng nararamdaman ko. I felt I'm weak.Nakatulala lamang ako habang naglalakad. Wala sa sarili. Lumilipad ang ang isipan ko sa airy. Ang lungkot-lungkot isipin.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin? Para aking pinapatay ng lungkot.Walang humpay ang pag-flashed ng mga camera sa dinadaanan ko. Maraming mga press ang nakapaligid sa amin. Kinukunan nila ako ng litrato at imbestigasyon. Hindi
"No! Wala kang karapatan para gawin iyon Clara."L-Lucas?Hindi ipinutok ni Clara ang baril na hawak niya. Nakuha ang attention namin nang dumating si Lucas.Nanlaki ang mga mata ko. I can't believed that Lucas comes unexpectedly to save us. Akala ko hindi na siya darating. Thanks God! Damn! Hindi si Clara makapagsalita. Hawak lamang niya ang baril at nanginginig ang kaniyang mga kamay. She becomes speechless.Hindi si Clara makapaniwala na darating si Lucas sa puntong ito. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkasorpresa."Hayop ka Daniel. Pinagkatiwalaan kita! Pero hindi ko aakalain na ikaw lang pala ang magtatraydor sa akin. Wala kang utang na loob." pagsigaw ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ni Daniel sa gulat. Hindi siya makapaniwalang nagawa niya iyon kay Lucas. Buon buhay siyang pinagkatiwalaan pero nagi siyang taksil."Hindi ako naging taksil kahit kailan! Pero sana maintindihan niyo ako! Nagawa ko 'to dahil kailangan ko ng pera." Ano ang ibig niyang sabihin? He shook his head.
"I'm sorry!" napahikbi ako sa pag-iyak.Hindi ko mailabas ang pag-iyak ko. Pinipigilan ko ito habang pumapatak ang mga luha ko. Ang sakit sa dibdib."I'm sorry kung hindi ako nagpaalam Lucas! Nandito ako sa South Center Building. Lucas bihag nila si Andrie." Hindi ako mapakali. Pakiramdam ko mayayanig ang mga tuhod ko dahil sa panginginig nito. Pangamba at takot ang nararmdaman ko."Ano? Bihag nila si Andrie?" "Hindi ko alam Lucas! Hindi ko alam! Nandito si Clara. Nandito si Daniel! Bihag nila ang anak natin." Nanginginig lamang ang mga kamay ko. Nanlalamig ito. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Pakiramdam ko masisiraan ako."Teka! Hindi kita maintindihan? Nandiyan si Clara at Daniel? Bihag niya si Andrie?" Naguguluhan lamang si Lucas. Hindi niya ako naintindihan."Oo! Pero hindi ko maintindihan Lucas. Nag-aaway sila at nagbabarilan. Pinag-aawayan nila si Andrie."Umiiyak lamang ako. Ramdam ko ang pag-agos ng mga luha ko. Napaimpit ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit ng p
"Ahhhh!" Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong basahan na tumilapon sa semento. Nanmanhid ang katawan ko."Mommy!" umiiyak lamang si Andrie. Nagkakandarapa akong napaharap kay Clara. Nanunuklaw ang galit sa kaniyang mga mata. Sasabog siya sa sobrang pagkasuklam sa akin. Agad niyang ibinungad ang baril sa ulo ko. Nanginginig ang kaniyang kamay sa galit. Walang awa niya akong babarilin."Sige! Subukan mong lumaban Iris. Papatayin ko 'to." agad niyang tinutikan ng baril sa ulo si Andrie. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mga mata."No! Please! Huwag mong idamay ang anak ko Clara! Nagmamakaawa ako!" Napaluhod ako at napahagulhol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang mga tuhod ko sa takot. Nanlalamig ang aking mga kamay.Umiiyak lamang si Andrie. Bumubuhos ang kaniyang mga luha bahang nakatingin sa akin. He shook his head. Nasasaktan siya. Napahikbi siya sa pag-iyak."Clara! Clara pakawakan mo ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala siyang kinalaman rito!" Nakaluhod lamang ako at nagma
I shook my head terribly when I opened my eyes. Puno ng dugo ang aking mga palad nang mapahilamos ako sa may bandang mukha ko. Nanginginig lamang ako sa sobrang takot. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nanlalaki ang mga mata ko kuryusidad."No!" I whispered, shaking my head terribly. I felt my blood running down into my face. Namimilog lamang ang mga mata ko sa takot."Mommy!" Napalingon ako kay Andrie nang sumigaw ito. Umiiyak siya at nagpupumiglas. Hindi siya mapakali. Kunting boses lang ang aking naririnig mula sa kaniya.Natatakpan ng lalaki ang kaniyang bibig. Mabuti na lang hindi siya tuluyang sinakal ng lalaki. Umuubo siya.Duguan lamang ang mga palad ko. Akala ko binaril niya ako? Hindi pala! Pinakawalan niya ang kaniyang baril sa taas.Napatayo ako sa aking pagkakaluhod. Pumapatak lamang ang mga luha ko. I shook my head.Walang gulat na uli akong tinutukan ng baril sa ulo ng lalaki. Umarko ang kaniyang mga labi sa inis. Gusto niyang ituloy ang pagpaslang sa akin. Gusto niya ak
Hindi ko kayang tiisin ang anak ko. Lahat gagawin ko para sa kaniya. Alam kong ito lang ang magagawa ko para sa anak ko. Para kay Andrie. Hindi ko siya kayang mawala. Noon pa man lagi na kaming magkasama ni Andrie sa mga pagsubok. Sa sakit at lungkot. Ngayon ko pa ba siya bibitiwan? Ngayon ko pa ba siya ipapahamak? Ngayon ko pa ba siya matitiis?Syempre hindi! Anak ko siya! Hindi ako manhid para hindi masaktan. Isa akong ina ni Andrie. Ramdam ko yong sakit na nararamdaman niya ngayon.Alam kong nasasaktan siya ngayon at nahihirapan. Alam kong nangungulila siya sa mga sandaling ito.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko kayang dahil ang bigat sa akin dibdib. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak.Hawak ko ang 100 million kapalit ng buhay niya. Walang halaga sa akin ang yaman sa mga sandaling ito. Ang kailangan ko lang ay si Andrie. Aanhin ko ang pera kung mawawala naman ang anak ko? Aanhin ko ang yaman kung hindi ko na makikita si Andrie at mahahawakan?Nasaharapan na ako ngayon ng n
"100 million kapalit ng iyong pinakamamahal na anak. Kapag hindi ka tumupad sa usapan. Goodby to your son. I will give you two hours para gawin iyon."Nanlaki ang mata kong napalunok. Nanginginig lamang ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone. Nakadikit lamang ito sa tainga ko.Kuryusidad ang tumulak sa akin para sagutin ko ang tawag. It's unknown number kaya sinagot ko.Pero ang pinagtataka ko ay kung saan nila nakuha ang number ko? Maybe dahil iyon sa mga ibinigay namin na informations kahapon sa mga police. Ikinalat nila sa publiko ang pagkawala ni Andrie. Dahil sa aking narinig. Gumapang ang takot sa buong pagkatao ko. Nanlumo ang mga tuhod ko. I shook my head."No!" I whispered terribly.May luhang pumatak mula sa mga mata ko. Sa hindi ko namalayan ay umiiyak na pala ako. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko."Remember! Huwag na huwag kang tatawag sa mga police. Dahil kapag ginawa mo iyon. You never see your son."Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano an
Iris's POV"What happened? Natagpuan na ba si Andrie? Nahanap na ba siya?"Kakaapak ko pa lang ng mansion nang makabalik kami ni Lucas. Halos hindi ako makahinga nang sunod-sunod akong tanungin ni mom tungkol kay Andrie.Galing na kami sa police station kanina. Ipinagbigay alam na namin sa mga police ang tungkol sa pagkawala ni Andrie. Upang makipagtulungan sila sa amin na mahanap si Andrie.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang mapahikbi kanina pa. Labis akong nag-aalala sa anak ko.Hanggang ngayon hindi pa namin siya mahanap. Labis na pangungulila ang nararamdaman ko sa pagkawala niya.Agad kong niyakap si mom habang umiiyak. Lumakas ang paghikbi ko sa kaniyang bisig. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Ang sakit-sakit sa nararamdaman. Para akong nilalason ng lungkot. Hindi ako mapakali. Naguguluhan lamang ako.Maraming dapat mawala pero bakit si Andrie pa? Bakit ang anak ko pa? Bakit napakalupit ng tadhana sa amin ng anak ko?Dama ko ang paghagod ng kamay ni mom s