CHAPTER SEVEN

Alam kong si Harken ang sadya ko kung bakit ako nagpunta sa bar na iyon noong nakaraang gabi. Pero hanggang ngayon ay hindi parin matanggap ng utak ko na pinatulan ko talaga ang desperation ko para makagawa ng love letter. Nakatitig lang ako sa beige paper na balak kong sulatan ng mga salitang gagawin ko dahil kailangan ko at hindi dahil gusto ko. But even if I need to, creativity doesn't cooperate with me. My creative side becomes more potent when harnessed for a purpose. A personal purpose that will move me in a bigger way to impact my boring life into something useful and satisfying. Pero ang gawin ito para sa ibang tao ay parang mahirap simulan.

Nangalumbaba na lang ako dahil pinanghihinaan na ako ng loob. Ito talaga ang ayaw ko kapag mayroong responsibilidad na nakaatang sa akin. I have this heightened tension feeling if I didn't yet accomplish or achieve something. Feeling ko palaging doble ang pagtibok ng puso ko kada segundo at ang bilis kong mag panic. 

"Tao po!" 

Mabilis akong napatingin sa pinto ng bahay ko. Nagtataka akong lumapit para silipin ang kung sino mang tao ang gusto akong kausapin. Wala naman akong inaasahang bisita ngayon at lalong wala namang nagagawi sa bahay ko para kamustahin ako. Lahat may kailangan. Lahat may dahilan. 

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at muntik na akong mapaatras nang makita ko ang ngiting iniiwasan ko. Ang ngiti ni Harken. Ang estrangherong biglang nagawi sa Route 88 at gumulo ng nananahimik kong buhay. 

"Puwede ba akong pumasok?" aniya at inangat ang dalang green na tupperware.

Napalunok ako. "Bakit? Anong kailangan mo?"

Ngumiti ito ulit at nagkamot ng batok. "Ano kasi… halos isang linggo na ako dito pero hindi parin tayo ngakakakilala ng pormal. Kaya naisip ko na dalawin ka rito at makipagkilala. At siya nga pala, ipinagluto kita ng kare-kare."

For a moment, I feel like everything is different from what I know about myself. I feel important even just for a second. Pero agad akong nakabawi at mataman siyang tiningnan. "Anong kapalit?"

His forehead furrowed. "Excuse me?"

Napabuga ako ng hangin at muli siyang hinarap. "Anong kapalit nitong pagpunta mo rito?"

Everyone has motives and I knew a lot of those. Hindi lang isa, o dalawa, o tatlo ang mga taong kilala kong ganoon.

"Mabuti at naitanong mo na. Baka kasi hindi ko masabi ng diretso," anito at ngumiti. "Gusto kitang maging kaibigan."

My mouth feels dry and my hands are trembling because of his simple words. Those are just simple words but the impact on my system is like an exploding grenade. It made me stop for a minute. I can't believe someone would tell those phrase to me after a long time. "A-ano kamo?"

"Gusto kitang maging kaibigan. Matagal ko nang gustong lumapit sa iyo kaya lang hindi ko alam kung okay lang ba sa iyo 'yon. Sabi kasi nila, wala kang tinuturing na kaibigan dito dahil ayaw mong makisalamuha. At sabi nila, masama raw ang ugali mo."

"Naniniwala ka ba?" tanong ko. I know people would say such things to me. Hindi na ako nagugulat kapag nakakarinig ako ng mga ganoong panghughusga tungkol sa akin. Mas nakakagulat siguro kapag walang nanghuhusga.  

"Ha?"

"Naniniwala ka ba sa kanila?"

He didn't answer. He just looked me in the eyes and his smile stretched to a wide smile. His eyes are playing with mine. "Kung naniniwala ako sa kanila, wala ako ngayon dito sa harap mo. Hindi kita papatikimin ng specialty ko," aniya at itinaas muli ang tupperware na hawak. Habang tinititigan ko siya ay nakikita ko ang isang bagay na wala ako, lakas ng loob. It is like, he is the complete opposite of me. He was made for me to remember that I am different out of everybody. His smile makes me ache.

I swallowed once again, trying to process everything I heard from him. I mean, this is too good to be true. Alam kong para sa kaniya at sa iba, mababaw lang. Pero sa akin ay napakalaking bagay itong ginawa niya. I almost can't stand it. Hindi ko alam kung nagsasabi ba siya ng totoo o baka naman isa na naman itong pansamantalang pagkakataon. Hindi ko mapigilan na mag isip ng negatibo dahil wala na akong makapang positibo sa puso ko. Wala na akong makapitan pang pag asa para magtiwala muli. 

"Look, give me a chance. Kung ayaw mo talaga akong maging kaibigan sabihin mo at tatanggapin ko. But please give me a chance to prove myself," pangungumbinsi niya.

"Maraming iba diyang gusto kang maging kaibigan. Huwag ka nang mag aksaya ng oras sa akin dahil wala kang mapapala," malamig na sagot ko. Even if I am overwhelmed with his words, I need to push it away. My brain is telling me that he is just another temporary character in my life that will disappear later on.

I wonder if people really intended to stay in someone's life. But I guess after all, staying in someone's life is a choice. Not destined nor fated. 

"Pero ikaw 'yong gusto kong maging kaibigan. Noong nakita kita mula sa bintana ng kuwarto ni Marcio, doon palang alam ko nang may kakaiba sa iyo. I admit, I was curious about you base sa mga naririnig kong kuwento tungkol sa'yo. But that curiousity turns into a genuine feeling. Believe me, totoo ang sinasabi ko. Kung gusto mo, kilalanin mo akong mabuti bago mo ako husgahan. Kapag hindi parin pagkatapos ng lahat, tatanggapin ko ang desisyon mo."

"Why are you eager to be my friend? Nakakaduda."

I am not much for saying a lot of words every conversation but today, I guess, was an exception. Even I, can't believe that we are talking. That I am talking like a normal people having no social problem in her sleeves. This is the first time after a very long time. 

"Hindi ko rin alam," he softly looked into my eyes. "I just felt something inside, telling me to be friends with you."

Before my thoughts wander about something I should never think, Syria's suggestion suddenly ring like a bell on my head. She told me that I can do an effective love letter if I experience being with him. But that includes feelings. Natatakot akong baka makaramdam ako ng hindi dapat kay Harken at maging mitsa iyon ng hindi pagkakaintindihan. Pero may porsyento parin naman na maaaring hindi mangyari ang iniisip ko. Sa ngayon ay kakapit ako sa maliit na porsyentong iyon.

Huminga ako ng malalim at pinanatiling matatag ang mga sasabihin ko. "May isa lang akong hiling bago ako pumayag sa inaalok mong pagkakaibigan."

Maging si Harken ay sumeryoso rin. "Ano 'yon?"

"Kapag… kapag naramdaman mong ayaw mo na akong kasama," sabi ko habang pinipigilan kong humikbi. "Sabihin mo sa akin kung aalis ka na. Para naman hindi ako magulat kung isang araw, wala ka na."   

Harken doesn't say anything, but I saw him staring at me. Mukhang malalim ang kaniyang iniisip na kahit nakatingin siya sa mga mata ko ay parang lumalagpas lang ito sa kaniyang paningin. Now I can't hide that I am worried. Did I just said something stupid again? Did I went overboard?

"I am sorry. I shouldn't have said that," hingi ko ng paumanhin para maitago ang hiyang nararamdaman ko. Alam kong mahirap bawiin ang mga salitang nabitawan na ngunit sinubukan ko parin. Wala na akong kahit na ano. Tanging pride na lang ang kailangan kong isalba. 

Tumikhim siya na nagpabalik sa atensiyon ko. Hindi naman siya mukhang galit o natatawa. His smile is genuine that I can't help but to believe that it is indeed genuine. Actually his whole personality screams genuinity and sincerity. Wala akong makitang pretension although hindi parin ako lubusang nagtitiwala. It's just that there is something in him, that I saw from the very start. I cannot name it yet. I don't know it yet. 

"I don't know what happened to you but I guess it must be really painful. Don't worry hindi ako mawawala."

I frowned. "Narinig ko na 'yan dati."

He chuckled. "Oh yeah? How about… kung aalis ako sa buhay mo, pangako magpapaalam ako. How's that?" he grinned. Almost got me.

I smiled, genuinely so far. "Much better."

Inabot niya ang kaniyang kamay. "Friends?"

"Friends," sagot ko at tinanggap ang kaniyang pakikipagkamay. You know when they say 'Bahala na si Batman' this is what they meant. And I am finally one of them.

"So? Puwede na ba akong pumasok? Ang init na dito sa labas."