CRUSH ON YOU - CHAPTER 2

CRUSH ON YOU

CHAPTER 2

วันต่อมา

         เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ฉันต้องเรียกช่างมาเปลี่ยนผ้าม่านแทบจะในทันทีที่สามารถเรียกได้ และในช่วงเที่ยงของวันผ้าม่านเก่าก็ถูกพับเก็บเรียบร้อย ห้องนอนฉันกลายเป็นผ้าม่านแบบทึบแสงแทน

         เมื่อก่อนเราสนิทกันก็จริง แต่ตอนนี้เรามีระยะห่างพอสมควร ทั้งฉันเองก็โตขึ้น ส่วนไทเองไม่ต้องพูดถึง เขาอยู่ในวัยที่กำลังกลัดมัน เรื่องผู้หญิงคงจะแพรวพราวน่าดู และยิ่งสายตารวมถึงรอยยิ้มที่เปลี่ยนไปทำให้ฉันต้องคิดใหม่ว่าไท… ไม่ใช่แค่น้องชายข้างบ้านอีกต่อไป

         เขาหล่อ สูง ดูดี เซ็กซ์แอปเพียลสูงขนาดนั้น… เทียบกับฉันที่แม้จะอายุมากกว่าแล้วมันคนละเรื่องกันเลย ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เคยมีแฟนแค่คนเดียว ซ้ำยังไม่เคยไปถึงขั้นนั้น แต่คงไม่ใช่กับไทหรอก… แค่มองก็รู้แล้วว่าน้องมันเป็นเสือผู้หญิง ไทดูแพรวพราวมากจริง ๆ

         วันนี้ก็เหมือนทุกวันฉันทำงานเสร็จก็นั่งรอบาสมารับหลังเลิกงาน

เพราะเป็นคนที่ไม่ค่อยเก่งเท่าไรฉันเลยได้งานง่าย ๆ ที่แม่กับพ่อฝากฝังกับคุณลุงไกรสรเพื่อนของพวกท่านเอาไว้ เรื่องงานเลยไม่ใช่อะไรที่น่าปวดหัวสักเท่าไรสำหรับคนที่ไม่ค่อยจะเก่งแบบฉัน แถมที่ทำงานก็อยู่ไม่ไกลจากตัวบ้าน จริง ๆ กลับเองก็คงจะได้ แต่ปกติแล้วบาสจะเป็นคนมารับ เผื่อว่าเราจะไปไหนกันต่อ

         ถึงบาสจะเรียนอยู่ปีสี่ แต่นิสัยรวมถึงเรื่องอื่น ๆ ก็ไม่ได้ต่างจากไทสักเท่าไร เขาดูโต และเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันมาก ถ้าถามว่าคบกันได้ยังไง… ก็ต้องบอกว่ามันตลกที่เจ้าตัวเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นเด็กมหา’ลัย แค่เพราะฉันแวะไปทักทายรุ่นน้องที่งานปาร์ตีเมื่อปีก่อน

         แต่ถึงจะรู้ว่าฉันอายุมากกว่าเจ้าตัวก็เดินหน้าจีบ จนสุดท้ายแล้วฉันก็ใจอ่อน แม้ว่าจะไม่ค่อยชอบคนที่ดูเจ้าชู้เปิดเผยขนาดนั้นก็ตาม แต่มันก็ช่วยไม่ได้เมื่อโดนคนหล่อ ประกอบกับคารมดีรุกหนักเข้า คนแก่แบบฉันก็แอบไปไม่เป็นเหมือนกัน

         แต่ก็เหลือแค่เรื่องนั้น… ที่ไม่ว่าจะกี่ที ๆ ก็เฟลทุกที…

         บีเอ็มดับเบิลยูซีรีส์สามเคลื่อนที่มาจอดลงตรงหน้า ฉันเดินไปขึ้นรถทันที เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำเหมือนอย่างเคย แต่ที่น่าแปลกใจก็คือทันทีที่ประตูรถปิดลงฉันก็ได้กลิ่นความปิดปกติบางอย่าง

         กลิ่นเหมือนน้ำหอมผู้หญิง…

         “วันนี้ดูเรื่องอะไรดี?” เสียงของบาสทำให้ฉันต้องหันหน้าไปมอง คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าผิดปกติของฉันที่คงจะฉายชัดออกไปโดยที่ไม่ทันรู้ตัว

         “เจ๊ได้กลิ่นน้ำหอม” ฉันเอ่ยบอกไปตรง ๆ ดึงสายตากลับมาก่อนจะถาม “ไปรับใครมาเหรอ?”

         “…เพื่อนไงครับ” เสียงหนักแน่นรีบเอ่ยบอก คนข้าง ๆ ชะโงกหน้าข้ามเบาะมามองหน้ากันก่อนจะผุดยิ้มขึ้น “ผมไม่ได้แอบมีสาวที่ไหนหรอกน่า”

         “อือ”

         ฉันพยักหน้าให้เพราะไม่อยากจะทำตัวเป็นคนเจ้าปัญหา หรือคิดเล็กคิดน้อย สายตาของบาสที่มองมาก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรจริง ๆ มันไม่ได้ดูหลุกหลิก หรือมีอาการที่ดูผิดปกติอะไร

         มันก็ไม่แปลกอะไรที่เขาก็ต้องมีเพื่อนเป็นผู้หญิงบ้าง และฉันก็ไม่ใช่คนประเภทที่ว่าจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ออกจะเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วยซ้ำ ถ้าถามถึงเรื่องผู้หญิง… ตั้งแต่คบกันมาก็ยังไม่เคยมี

         อืม… ก็คงจะไม่มีอะไรหรอก…

         22.00 น.

         ฉันยืนมองจนรถของคนเป็นแฟนเคลื่อนที่ห่างออกไปจนลับสายตาก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านที่ก็ยังคงปิดไฟเงียบเหมือนทุกวัน แต่จังหวะที่กำลังเดินเข้าบ้านสายตาฉันก็ชำเลืองมองขึ้นไปเห็นร่างสูงของไทกำลังนั่งอยู่ที่ราวกั้นระเบียงพ่นควันบุหรี่ขึ้นฟ้ามองมาเงียบ ๆ

         เพราะไม่อยากจะสนทนาด้วยในเวลานี้ก็เลยต้องแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วรีบเดินเข้าตัวบ้าน และไม่ถึงสามนาทีฉันก็ขึ้นมาจนถึงห้องนอน เชื่อไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเพียงแค่ฉันเปิดไฟ เสียงเคาะประตูบานเลื่อนก็ดังขึ้นแทบจะในทันที

         ถึงจะไม่อยากคุย แต่มันก็ช่วยไม่ได้เลยที่ยังไงไทก็เป็นลูกชายของคนที่ฉันเคารพรัก ซ้ำเราก็เคยสนิทกันมาก สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเดินไปเปิดประตู ร่างสูงกว่ากันเกือบศอกยืนเท้าสะเอวมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ นัยน์ตาสีอ่อนทอดมองการแต่งตัวของฉันเงียบ ๆ

         มันก็ไม่ใช่อะไรที่จะต้องมานั่งเขินเพราะฉันก็ใส่เสื้อยืดสีขาว

กับกระโปรงยีนสั้นครึ่งขาอ่อนที่ดูไม่ได้โป๊อะไร อยากมองก็มองไปเถอะ… แต่มันก็น่าอึดอัดตรงที่คนมองดันเป็นไทนี่แหละ

         “ไทมีอะไร?” ฉันเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น น้องมันถึงได้ละสายตามามองหน้ากัน

         “แฟนนา… อยู่มอ.เดียวกับไทเลย” เสียงเรื่อย ๆ เอ่ยขึ้นเหมือนเป็นการชวนคุย

         “ไทรู้ได้ยังไง บาสไม่ได้ลงมาสักหน่อย” ฉันเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ

         “ไทจำรถได้…”

         “ช่างสังเกต”

         “อือฮึ…”

         “…”

         “นาเป็นแฟนกับบาสมานานรึยัง?”

         คนตรงหน้าขยับตัวเดินไปหย่อนก้นนั่งตรงที่กั้นระเบียง จุดบุหรี่ขึ้นสูบ สีหน้าดูกังวลใจนิด ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะน้องมันคงเห็นว่าฉันไม่ใช่คนประเภทที่จะคบกับเด็กมหา’ลัยที่ลักษณะท่าทางดูเป็นคนเจ้าชู้แบบบาสได้ ก็ถ้าเขารู้จักกัน…

         “เกือบปีแล้ว” ฉันยักไหล่เพราะไม่มีอะไรให้ต้องปิดบัง

         “แล้วนามีอะไรกับมันรึยัง?”

         “ไท…” ฉันถึงกับต้องเบนสายตาหนี รู้สึกข้างแก้มร้อนผ่าวเมื่อถูกถามตรง ๆ แบบนี้ แต่คนถามกลับหัวเราะเบา ๆ แล้วรีบพูดต่อ

         “ไทแค่เป็นห่วง อยู่ที่มอ.มันก็… เจ้าชู้”

         “…”

         ฉันจำต้องเลื่อนสายตากลับมามองคนตรงหน้าที่พอสบตากันก็รีบเสมองไปทางอื่น ริมฝีปากสวยยกยิ้มเล็กน้อย ลมหายใจลอยออกมาเป็นควันสีขาวราวกับกำลังถอนหายใจ ไทเลียริมฝีปากแล้วหันกลับมามองกันอีกครั้ง

         “นายังไม่ได้มีอะไรกับมันใช่ไหม?”

         “ไท… นี่มันเรื่องส่วนตัวเจ๊” ฉันอดที่จะทำหน้าบึ้งอย่างเสียไม่ได้

มีอย่างที่ไหนมาถามคนอื่นเขาแบบนี้ แต่ก็ดูเหมือนว่าคำพูดของฉันจะไม่ได้ทำให้คนถามสะเทือนอะไร ขายาว ๆ หยัดตัวขึ้นยืนอีกครั้งแล้วก้าวเข้ามาหา

         “ก็ถ้ายัง… ก็อย่าไปเผลอมีอะไรกับมันเข้าล่ะ”

         “…”

         ฉันเม้มริมฝีปากเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อจัดที่กำลังก้มลงมองกันในระยะประชิด สีหน้าไม่ได้ดูล้อเล่น หรือกำลังแกล้งกัน กระทั่งรอยยิ้มก็ไม่มี และเพราะอาการที่ดูตึงเครียดแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกอดที่จะเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้

         “ไทไปรู้อะไรมา?”

         “…” ร่างสูงไหวไหล่เล็กน้อยถอนหายใจเบา ๆ “ก็ไม่อยากยุ่งหรอก… ไม่ได้รู้จักอะไรกันขนาดนั้น”

         “…”

         “แต่มันก็… ไม่ใช่คนดีอะไร ไทแค่กลัวว่านาจะตามมันไม่ทัน”

         “…”

         พอถึงตรงนี้ฉันก็ได้แต่หัวเราะออกมาเบา ๆ มันคงไม่มีอะไรหรอก…ไทก็แค่จะทำเป็นว่าตัวเองโตกว่าฉันก็เท่านั้น เด็กนี่ก็ชอบทำงั้นตลอด ทำเหมือนว่าฉันยังไม่ประสีประสาอะไร ถึงมันจะจริงก็เถอะ…

         “ไทปีนกลับไปได้แล้ว เจ๊จะเข้านอนแล้ว” ฉันตัดสินใจยุติบทสนทนาลงแค่นั้น ตั้งท่าจะเดินเข้าห้อง แต่กลับถูกอีกคนคว้าแขนเอาไว้

         “รอเดี๋ยว…”

         “อะไร?”

         “…”

         คนตรงหน้าเม้มริมฝีปากแล้วโยนก้นบุหรี่ทิ้งไป สีหน้าดูลำบากใจเล็กน้อย แต่ถึงงั้นก็เปลี่ยนมาเป็นแย้มยิ้มอย่างกับคนเป็นไบโพลาร์

         “หิว… ที่บ้านไม่มีอะไรจะกิน” เสียงเรื่อย ๆ เอ่ยต่อ

         “คุณป้าไม่อยู่?”

         “อืม… แถมดึกแล้วด้วย นาก็รู้ว่าแถวบ้านเราดีลิเวอรีไม่ค่อยจะรับ

ออร์เดอร์”

         “…” ฉันสบตาคนตัวโตที่ทำเหมือนจะอ้อนกันขึ้นมาดื้อ ๆ ราวกับย้อนอายุไปเมื่อตอนเป็นเด็กไม่มีผิด

         “หิว…” ริมฝีปากสวยยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองบางอย่างของฉันราวกับจับทางกันได้

         ให้ตายสิ… เด็กบ้านี่…

         ยี่สิบนาทีต่อมา

         แม้ว่าตัวฉันเองจะเหนื่อยมากพอแล้วจากงานที่ทำ รวมถึงกว่าจะไปดูหนังกับบาสเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบค่อนคืน แต่ตอนนี้กลับต้องมาทำอาหารให้คนไม่รู้จักโตกินกลางดึกกลางดื่น

         ร่างสูงเดินสำรวจบ้านฉันราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง ก็ใช่อยู่ที่เมื่อก่อนเราก็เข้านอกออกในบ้านของอีกฝ่ายเป็นประจำ แต่นั่นก็หลายปีมาแล้ว หลังจากเดินสำรวจจนพอใจแล้วไทก็เดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้

ทรงสูง เท้าแขนกับเคาน์เตอร์หินอ่อนมองมาด้วยสายตาสดใส

         “เจ๊ทำให้แค่มื้อเดียวนะ วันอื่นก็หาอะไรมาติดตู้เย็นไว้สิ” ฉันบอกด้วยเสียงจริงจัง พร้อมทั้งยกจานผัดไทแบบสำเร็จรูปที่มีติดบ้านไว้ วางลงตรงหน้าเจ้าตัว ไทหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะรีบหันไปคว้าส้อมมาถือไว้ในมือ

         “ซื้อทำไม? มีนาอยู่แค่ข้างบ้าน” ดวงหน้าหล่อเริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า ทั้งยังทำเป็นชำเลืองมองมาด้วยนัยน์ตาลุกวาว

“อร่อยมาก!”

         “อร่อยสิ… ก็มันสำเร็จรูปมานี่”

         “กินด้วยกันไหม?” คนหล่อเลียริมฝีปากที่เลอะเล็กน้อย เลิกคิ้วถามมา

         “กินไปเถอะ เจ๊จะไปอาบน้ำก่อน ถ้ากลับบ้านก็ปิดรั้วให้ด้วย”

         “นา…”

         “อือ”

         ฉันที่กำลังจะเดินผละออกมาต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง ไทยังคงเคี้ยวกร้วม ๆ ท่าทางดูเอร็ดอร่อย ต่อให้ทำตัวเป็นกันเองเหมือนเราย้อนไปตอนเป็นเด็กอีกครั้ง แต่มันก็ต่างมากอยู่ดี เพราะตอนนี้ไทหล่อขึ้นมาก และดูโตเป็นผู้ใหญ่ชนิดที่ฉันไม่สามารถมองว่าเขาเป็นน้องชายตัวแสบแบบเดิมได้ง่าย ๆ

         “แม่ฝากบอกว่าจะไม่อยู่หลายวัน ฝากให้อาหารไอ้โบ้ด้วย”

         “…” ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เพราะปกติเวลาท่านไม่อยู่ก็จะเป็นฉันที่คอยเข้าไปให้อาหารไอ้จัมโบ้ หมาพันธุ์โกลเดนที่กำลังป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่างอยู่เสมอ

         ไม่ต้องแปลกใจหรอกที่ว่าทำไมคุณป้าสมรถึงไม่บอกลูกชายเขาเอง แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่น่าจะได้เรื่อง ขนาดข้าวปลาตัวเองยังหากินไม่ได้เลย จะไปหวังอะไรกับการที่ต้องให้ข้าวหมาป่วย ไหนจะต้องให้ยาเอยอะไรเอยอีก

มาบอกถูกคนแล้วละ

         “เดี๋ยวเจ๊จัดการเอง”

         “หึ… ทีหมายังหาให้กินได้เลย”

         “…” ฉันถอนหายใจเบา ๆ มองคนที่โตแต่ตัวค่อนขอดออกมาเบา ๆ

แต่ถึงงั้นสีหน้าก็ยังประดับรอยยิ้มกวนโอ๊ยอยู่

         “กว่าเจ๊จะเลิกงานไทจะรอกินรึไง?” ฉันบ่นไปงั้นไม่คิดเป็นจริงเป็นจัง แต่ไอ้คนที่กำลังนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยกลับทำตาโต

         “รอดิ”

         “…”

         อืม… ฉันพลาดเองนั่นแหละที่ไปชี้โพรงให้กระรอกแบบไท

         หลังจากนั้นระหว่างเราก็ไม่มีบทสนทนาใด ๆ อีก เพราะฉันต้องการที่จะอาบน้ำแล้วเข้านอนทันทีเนื่องจากเหนื่อยมาทั้งวัน แถมนี่ก็เลยเวลานอนปกติไปแล้วด้วย ก็… เป็นคนอนามัยนิดหนึ่งแหละ

        

         ครึ่งชั่วโมงต่อมา

         ไทคงจะกลับไปแล้วเพราะไฟด้านล่างดับ ฉันห่อตัวอยู่ในผ้าขนหนูผืนเล็ก บนหัวมีอีกผืนห่อเรือนผมเปียกหมาดอยู่ หลังจากชะโงกหัวลงไปดูว่าน้องมันไม่ได้ลืมปิดไฟดวงไหนเสร็จแล้วก็รีบเดินเข้าห้อง

         แต่แค่เดินเข้าห้องนอนมาฉันก็ต้องตกใจจนหัวใจแทบจะร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกครั้ง เมื่อร่างสูงของคนที่ควรจะกลับบ้านไปแล้วกำลังนอนเหยียดขายาวอยู่บนเตียงเลื่อนมือถือเล่นอย่างสบายอารมณ์ พอหันมาเห็นหน้ากันเจ้าตัวก็ผุดตัวลุกขึ้นนั่ง

         “อาบน้ำหรือผลิตน้ำอะนา? โคตรนาน”

         “ทำไมยังไม่กลับอีก?”

         ฉันรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวแล่นไปทั่วร่างตอนที่สายตาคมกริบลากสายตามองมา ไทชะงักไปเล็กน้อย แล้วเบนสายตาไปทางอื่นเหมือนพอจะรับรู้ได้ถึงสถานการณ์ผิดปกติ ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วส่งสัญญาณบอกว่าจะรอนอกระเบียง แล้วก็เดินออกไปเงียบ ๆ

         ฉันรีบเดินไปรูดผ้าม่านปิด ยกมือขึ้นมากุมข้างแก้มก็รู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้ฉันจะต้องหน้าแดงแปร๊ดแน่ ๆ แต่เพราะเด็กบ้ากำลังรออยู่ก็เลยต้องรีบใส่ชุดนอนแล้วเดินออกไปหาอย่างเสียไม่ได้

         “…”

         ร่างสูงยืนพิงระเบียงรออยู่ นัยน์ตาสีอ่อนลากสายตามองชุดนอนลายลูกหมูสามตัวของฉันก่อนจะผุดยิ้มออกมา ก็พอรู้อยู่หรอกว่ามันเป็นชุดนอนแบบเด็ก ๆ แต่ก็สบายออกฉันชอบใส่แบบนี้แหละ…

         “พรุ่งนี้นาว่างไหม?”

         “พรุ่งนี้วันหยุด ไทมีอะไร?”

         “วอลล์เปเปอร์ที่ห้องมันลอก… ไปช่วยไทเลือกลายแล้วมาติดหน่อยสิ”

         “…”

         คนตรงหน้าพูดด้วยเสียงเรื่อย ๆ เหมือนคุยกันเรื่องปกติ ในขณะที่ฉันต้องคิดหนักอยู่ใช่เล่นที่จะต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนอนของคนที่ตอนนี้ตัวโตกว่าเกือบเท่า ถึงแม้ว่าเราจะเป็นพี่น้องกันมาก่อน แต่ตอนนี้ไทดูไม่ใช่น้องชายเลย… จะพูดยังไงดี…

         “ถ้านาไม่ช่วย… พรุ่งนี้ก็คงทำไม่เสร็จ”

         “ก็แล้วทำไม…”

         “ช่วยหน่อยสิ”

         “เจ๊ไม่ว่างหรอก” ฉันจำใจต้องโกหกออกไป เพราะไม่อยากจะอยู่กันสองต่อสองในสถานที่ปิดทึบแบบนนั้น แต่แค่ปฏิเสธออกไปคนตรงหน้าก็ถึงกับทำหน้าหงอย ราวกับว่าผิดหวังที่ได้ยินคำตอบ

         “ทำไมเหินห่างงี้?”

         “เจ๊ไม่…”

         “โอเค”

         ร่างสูงผุดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำหน้าเหมือนเข้าอกเข้าใจ

แล้วทำท่าจะปีนกลับไปบ้านตัวเองโดยไม่พูดอะไรอีก และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันที่แค่เห็นน้องมันทำหน้าจ๋อยแบบนั้นต้องรู้สึกผิดขึ้นมาด้วย

         ไทปีนระเบียงกลับไปฝั่งบ้านตัวเองแล้ว ยกมือขึ้นเสยผมเหมือนหงุดหงิดไม่หันมาบอกลาด้วยซ้ำ ก็คงน้อยใจรึเปล่าที่ฉันทำตัวเหินห่างไม่เหมือนเดิม

         และรู้ตัวอีกทีฉันก็เสร่อตะโกนบอกไป

         “พรุ่งนี้ก็ได้”

         “…”

         คนตัวโตที่กำลังจะเลื่อนประตูห้องนอนตัวเองเปิดออกชะงักลงเล็กน้อย หันหน้ากลับมามองริมฝีปากพยายามจะกลั้นยิ้มเอาไว้ นัยน์ตาสลดเมื่อครู่หายวับไปเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นมาแทบจะในทันที ไทเดินมาเท้าแขนสองข้างลงที่ระเบียงแล้วเอียงคอมอง

         “นึกว่าจะไม่เหมือนเดิมซะแล้ว”

         “อะไร?” ฉันหลุบตาลงต่ำ รู้สึกเหมือนกำลังโดนคนตรงหน้าแกล้ง

         “ก็นาใจดีนี่… ยังไงก็ต้องตามใจไทอยู่แล้ว”

         “เด็กบ้า”

         ฉันพูดได้แค่นั้นแล้วก็ต้องรีบเดินกลับเข้าห้อง เพราะทนมองหน้าหล่อ ๆ กับสายตารู้ทันแบบนั้นไม่ได้ ไม่ใช่เพราะรู้สึกเสียใจอะไรจริง ๆ หรอก น้องมันก็แค่รู้นิสัยกันมากเกินไปก็เท่านั้น

         รู้ว่าฉันเป็นคนใจอ่อน ขี้สงสาร…

         และไอ้รอยยิ้มแบบนั้น… มันคือกำลังแกล้งกันชัด ๆ เลย!