SIMULA

“Now, I pronounced you husband and wife. You may now kiss your groom, Julienne,” ani Atty, Salviejo habang malapad na nakangiti sa kaniya.

Napakabilis ng mga pangyayari. Noong isang linggo lang siya niyaya ni Brayden na magpakasal, at heto na sila. Mag-asawa na.

Alanganing gumanti ng ngiti sa tiyuhin ni Brayden si Julienne. Siya naman nga kasi ang nakatatayo sa kanilang dalawa ni Brayden dahil lumpo ang lalaki, kaya siya ang dapat na pumantay rito para maselyuhan nang tuluyan ang kasal nila.

Niyuko niya si Brayden. Mabilis lang na dumampi ang mga labi niya rito. Para nga lang iyong pinaraanan ng hangin.

“Congratulations!” masayang wika ng mga nakapaligid sa kanila.

Naroon ang asawa ni Attorney Ethan na si Mrs. Dayan Salviejo. Naroon din ang pinsan ni Brayden na si Elias na halatang nagulat pa nang malamang ikakasal ang lalaki sa araw na iyon. Wala ang kapatid ni Brayden dahil nasa Amerika ito. Ang mga pinsan nitong sina Dheyna, Rylan, at Khari ay naroon.

Ngunit, taliwas sa halos buong pamilya ni Brayden, ni isa sa kaniyang panig ay walang dumalo. Sino nga bang dadalo roon kung nagsinungaling naman ang mga ito? Isa pa, hindi naman niya ipinaalam sa mga ito ang nagaganap. Hindi rin naman na inobliga pa siya ni Brayden. Ni hindi nga nagtanong ang lalaki sa kaniya kung gusto niyang naroon din ang kaniyang pamilya. Siguro, iniiwasan lang nito na makarinig nang hindi kanais-nais na mga salita. Saka, malakas makiramdam si Brayden. Napansin siguro nitong ayaw rin niyang imbitahan ang pamilyang hindi naman siya itinuring na kadugo.

“Congratulations, hija! Welcome to the family!” magiliw na bati sa kaniya ng Lola Esmeralda ni Brayden bago siya niyakap nang mahigpit.

“S-salamat po,” kiming tugon niya.

Naninibago pa rin siya sa mainit na pagtanggap sa kaniya ng pamilya ng lalaki. Gaya ni Brayden, hindi man lang nangimi ang mga ito na titigan siya nang walang balabal ang mukha. Ni walang nagtanong sa mga ito kung ano ang nangyari sa kaniya. Normal lang kung ituring siya ng mga ito. Para bang wala siyang nakatatakot na peklat sa mukha.

Siguro nga, hindi importante ang panlabas na anyo sa pamilya ng mga ito. Basta mabuting tao, bukas-palad kang tatanggapin ng mga ito.

“Don’t be shy, hija. I know my grandson would want you to feel at ease in front of us,” anang lola ni Brayden nang pakawalan siya nito.

“She’s right, my princess. Hindi ka na dapat nahihiya sa kanila dahil parte ka na ng pamilya namin,” malambing na singit ni Brayden sa kanila.

Napatitig siya rito. Iba ang dating sa kaniya ng itinawag nito. Para bang ipinahihiwatig niyon na siya lang ang mundo nito at wala ng iba. Na walang kahit na sinuman ang puwedeng makapanakit sa kaniya.

“You are gorgeous. Keep that in mind,” dugtong pa nito bago hinawakan ang kamay niya at kinintalan ang ibabaw niyon ng masuyong halik. Pagkatapos, pinisil-pisil nito iyon.

Nahihiyang bumaling siya sa kanilang mga bisita na pawang may ngiti sa mga labi. Kahit si Mrs. Fontanilla na ngayon ay byenan niya ay abot-tenga ang ngiti sa kanila.

“Ano pa’ng hinihintay natin? The table is waiting for us. Let’s celebrate this beautiful union of Bray and Julie,” anang lolo ni Brayden at nagpatiuna ng maglakad kasama ang asawa nito.

Sumunod sa mga ito ang lahat ng naroon. Sinadya o hindi, pareho silang naiwan doon ni Brayden.

“I know you’re nervous, but don’t be. My family is what you see right now. They won’t judge you unless you did horrible things,” basag ni Brayden sa katahimikan ng paligid.

Mariin niyang nakagat ang pang-ibabang labi. “H-hindi lang siguro ako sanay sa ganito. Hindi rin ako sanay na parang balewala lang sa mga kaharap ko ang—”

“Peklat mo?” putol nito sabay iling. “They don’t care, not unless you do. Hindi sila ganoong uri ng tao.”

Hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya rito dahil hindi pa rin niya mapaniwalaang nangyayari ang lahat ng iyon.

Ngumiti ito. “Have I told you that you’re very beautiful on your dress?” tanong nito.

Napatingin siya sa sarili. Nakasuot siya ng puting bestida na lagpas tuhod niya ang haba. Simple lang iyon pero sleeveless at V-neck ang colar kaya medyo ilang din siyang kumilos. Ang mommy nito ang pumili niyon. Ayaw nga sana niyang lumabas pero mapilit ang ginang. At hindi lang ang damit na iyon ang binili nito para sa kaniya. Halos binili yata nitong lahat ang laman ng boutique na pinuntahan nila. Iyon daw ang utos ng lalaki sa ina. Isa pa, isa na raw siyang Fontanilla kaya nararapat lang daw iyon sa kaniya.

Nakalugay lang ang mahaba niyang buhok. Hindi sana niya gustong maglagay ng makeup dahil hindi naman siya sanay, pero mapilit pa rin ang ina ni Brayden. Kaya wala siyang nagawa kun’di ang sumunod na lang sa mga nais nito.

“You’re not just beautiful, you’re lovely, Julienne. Kaya huwag kang mahiyang makiharap sa kanila. Naiintindihan mo ba ako?”

Alanganing tumango siya.

Ano pa nga ba’ng magagawa niya? Asawa na niya ang lalaki at madalas na niyang makahaharap ang pamilya nito, kaya wala na siyang iba pang pagpipilian.

“Shall we go? Baka mainip sila sa paghihintay sa atin,” untag sa kaniya ni Brayden.

Tumango siya at pumwesto sa likuran ng wheelchair nito.

“No. I can manage that. Just stay by my side while holding my hand,” pigil nito nang akmang itutulak na niya iyon.

Huminga siya nang malalim at sinunod ito. Pagdating nila sa dining room ay nagkakasiyahan na ang lahat. Pinupuno ng malalakas na tawanan ang buong paligid na ni minsan ay hindi niya nasaksihan sa kanila.

Pumwesto si Brayden sa tabi ng ina nito na sadyang may bakanteng espasyo at siya naman ay sa tabi nito. At sa halip na siya ang mag-asikaso rito, ito pa ang gumawa niyon para sa kaniya.

Bigla ay parang nag-iba ang ihip ng hangin. Siya na ngayon ang pinagsisilbihan ng lalaki, kaya kahit sinabi nitong huwag siyang mahiya, hindi pa rin niya iyon mapigilan.

Tahimik lang siyang nakikinig sa usapan ng buong pamilya— nagmamasid sa bawat kilos ng mga ito. Hindi pa rin nawawala ang kaba sa kaniyang dibdib sa tuwing siya ang tatanungin ng mga ito. Pakiramdam niya, naglalakad siya sa napakahaba at matinik na daan na isang pagkakamali lamang ay maaari siyang masaktan.

“Relax, Julienne. . .” bulong ni Brayden sa kaniya.

Nilingon niya ito. Nararamdaman pala nito ang tensyon niya. Hindi niya alam na ganoon ka-attentive ang lalaki sa kaniya.

“Hindi sila nangangain ng tao, okay?”

Tumango siya at pilit na ngumiti.

May magagawa pa ba siya? Naroon na siya at wala ng atrasan pa iyon. Ang tanging konswelo niya na lang ay mabait naman nga ang pamilya nito. Bukod doon, noon niya lang napansin na sadyang maalaga si Brayden. Hindi lang naman siya ang pinagsisilbihan nito. Maging sa ina ay ganoon din ito at malambing.

Palihim siyang napabuntonghininga.

Siguro nga, hindi naman siya nagkamali na pinakasalan niya ang lalaki. Siguro nga, tama lang ang naging desisyon niyang sang-ayunan ang lahat ng nangyayari. Dahil sa mga oras na iyon, prinsesa kung ituring siya ni Brayden.

Sana lang ganoon ito palagi.

**

“A-anong sinabi mo?” nanlalaki ang mga matang tanong niya sa lalaki

Pagkatapos ng selebrasyon ay pumasok na sila ni Brayden sa silid nito. Halos madaling araw na rin iyon natapos dahil wala namang pasok bukas at lahat naman ng bisita nila ay doon din sa mansyon matutulog.

“You will be sleeping beside me. Mali ba ako ng sinabi?” anito at balewalang tinungo ang closet nito. Hinayaan nitong bukas iyon habang kumukuha ang lalaki ng pamalit na damit. Paglabas nito ay sa banyo naman ito nagtungo.

“Aren’t you gonna help me?” Tumigil ito sa bungad ng pintuan ng banyo saka siya nilingon.

Madali namang kumilos ang mga paa niya. Lumapit siya rito at magkasunod silang pumasok sa banyo. Walang imik na kinuha niya ang toothbrush nito at nilagyan iyon ng toothpaste bago iniabot sa lalaki. Pagkatapos, ang face towel naman ang kinuha niya at binasa iyon habang nag-t-toothbrush ang lalaki.

Nang makapagmumog ito ay iniabot niya ang binasang towel at iyon ang ipinunas ng lalaki sa mukha nito. Nasa malalim pa rin siyang pag-iisip kaya hindi niya namalayang pinagmamasdan na siya nito.

“What’s bothering you?” tanong nito.

“H-ha?” Napatingin siya rito. Eksakto namang nagtama ang mga mata nila.

“It’s normal to a married couple to share a bed together, Julienne. At kung tungkol sa mangyayari sa atin, nasa sa iyo na iyon. I won’t oblige you dahil alam mo namang may kapansanan ako,” wika nito.

Napabuntonghininga siya. “H-hindi lang siguro ako sanay.”

Tumango ito. “Alam ko. Pero masasanay ka rin kalaunan, lalo na kung tayo na lang dalawa sa iisang bahay.”

Napakunot ang noo niya. “Ano’ng ibig mong sabihin?”

Bakit ba bigla na naman siyang kinabahan? Kapag kasi ang lalaki ang nagsasalita, lagi na lang may dalang sorpresa. Ni hindi man lang nito inaalam kung handa ba siya.

“I have my own house, Julienne. Ngayong asawa na kita, natural lang na doon kita itira. Magsasama na lang tayo ng isang katulong para hindi ka mahirapan,” sagot nito.

“S-saan ang sinasabi mo?”

“In Manila.”

“P-pero—”

“Julienne, we have to. I have to be near in the hospital for my therapy. Ang hirap naman kung magpapabalik-balik tayo rito at sa Maynila para lang sa treatment ko. Mas mainam na doon na tayo sa bahay natin tumira. Less hassle.”

Pagkasabi niyon ay naghubad na ito ng damit. Madali naman niyang iniabot sa lalaki ang towel para makapagpunas itong muli. Pagkatapos, nagbihis na ito.

Alam na niya ang susunod nitong gagawin kaya inalalayan niya ito na maupo sa toilet bowl. Nang makaihi ito ay saka niya pinalitan ng pajama ang suot nitong slacks kanina.

Habang palabas sila ng banyo ay tumatakbo pa rin sa isipan niya ang mga sinabi nito. Iyon ang kauna-unahang pagkakataon na lalabas siya sa kinalakhang bayan. Iyon din ang kauna-unahang pagkakataon na mararating niya ang Maynila at doon titira.

Hindi niya alam kung ano ang naghihintay sa kaniya roon— sa magiging takbo ng pagsasama nila ni Brayden. Pero sa kaloob-looban niya ay nakadama siya ng excitement. Hindi niya alam kung bakit, pero ang marinig ang sinabi ng lalaki kanina na bahay natin ay hindi na mawala sa isip niya.

Totoo nga, may asawa na siya.

Totoo rin na prinsipe ito. Dahil dadalhin na siya nito sa magiging kaharian nila.