CHAPTER 2

Napapikit ang mga mata ni Brayden nang batiin siya ng nakasisilaw na liwanag ng araw. Bukas na bukas ang bintana ng silid niya nang umagang iyon. Pumapasok ang mabining hangin sa loob kaya naman para na rin iyong naka-aircon.

Pero hindi niya gusto ang ganoon. Ni ang paglabas sa kaniyang silid ay madalang niyang ginagawa kaya kabilin-bilinan niya sa personal nurse ay huwag bubuksan ang bintana ng kaniyang silid.

“Cita! Cita!” malakas niyang tawag sa alalay.

Nagmamadali naman itong pumasok sa loob. Nanlaki ang mga mata nito nang makitang bukas ang kaniyang bintana. Agad itong lumapit doon at isinara iyon.

“P-pasensya na, Sir. Hindi na ho mauulit,” nakayukong wika nito.

Marahas siyang napahagod sa mahabang buhok. Galit siya pero pinipigilan niya ang sarili na ibunton iyon sa alalay. Alam niya kung sino ang may gawa niyon.

“Pakitawag si Mommy,” mahinang sambit niya at muling ipinikit ang mga mata.

Narinig niya ang paglabas ni Cita sa kaniyang silid. Ilang saglit pa ay may narinig siyang mga yabag mula sa labas ng kaniyang pintuan. Bumukas iyon.

“What is it, honey? May kailangan ka ba?” malambing na tanong ng kaniyang ina at tuloy-tuloy na lumapit sa kinahihigaan niya.

“How many times did I tell you that I don’t want my window open?” Nakapikit pa rin siya. Hindi siya inaantok, pero ganoon naman siya palagi.

Well, hindi noong una-una. Hindi noong bago pa sila maaksidente ng asawa at mamatay ito.

“And how many times did I tell you that it’s too dark in here? Ni wala man lang kaliwa-liwanag. Patay rin ang mga ilaw,” katwiran ng ina niyang si Eirhyn.

“Because I want it that way. Hindi niyo ba ako naiintindihan?” may halong inis niyang sambit.

“But, honey. . .” Naramdaman niya ang pagdampi ng palad nito sa kaniyang may pisngi. “You’ve been here ever since you left the hospital. You don’t even go out to do your therapy.”

Huminga siya nang malalim saka nagmulat ng mga mata at tumingin sa kawalan. “Because it won’t work. Hindi na ako makalalakad pang muli.”

Sa ospital na siya nagkamalay noon pagkatapos ng aksidente. Ang sabi ng kaniyang mga doctor ay nagkaroon ng damage ang neurons niyang konektado sa ibabang parte ng kaniyang katawan, partikular sa mga hita niya pababa. Kaya kahit ang maliit na paggalaw niyon ay hindi niya magawa.

He’s a neurosurgeon. He’s one of the best, kung hindi man ay pinaka the best sa lahat ng neurosurgeon sa buong Pilipinas, kaya siya ang mas nakaaalam sa totoong kalagayan niya.

“Hindi ganoon ang sinabi ng doctor mo. At pareho nating alam na gagaling ka pa pero ikaw lang ang may aayaw. Please, Brayden. . . kung hindi para sa sarili mo, kahit para na lang sa akin. I don’t want to see you this way— na pinahihirapan ang sarili kahit hindi naman tama,” nakikiusap nitong wika.

“I am not punishing myself, Mom. I am just doing my part as the guilty human husband.” Tinitigan niya ito sa mga mata. “Hindi siya mamamatay kung hindi dahil sa akin.” Pero wala na ang conviction ng mga salitang iyon. Hindi na iyon ganoon katibay gaya ng dati. Dahil mula noong makilala niya ang kapatid ni Cerella, nagkaroon na siya ng pag-aalilangan.

Sana nga, mali siya.

Malungkot na napabuntonghininga ang kaniyang. “Alam mong mas nasasaktan ako kapag nakikita kang naghihirap ng ganito. Kaya nakikiusap ako sa iyo, patawarin mo na ang sarili mo.”

Umiling siya. “I can’t, Mom. I can’t. . .”

“Yes, you can, Brayden. Yes, you can,” determinadong wika nito.

Tumingin siya sa labas ng bintana. “Gusto ko ng mapag-isa. Iwanan niyo na ako rito.”

Naramdaman niya ang pagtayo ng ina, pero nananatili ito sa kaniyang tabi. Hindi niya sana gustong lingunin ito pero hindi niya ito makayang tiisin. Sumalubong sa kaniya ang nangingilid nitong mga mata.

“I want you to get better. Ikaw na lang at ang kapatid mo ang mayroon ako and I don’t want to lose you also. I don’t want that to happen again to me. So, please. . . please get better. Kahit na anong gusto mo, gagawin ko, gumaling ka lang at bumalik sa dati,” basag ang tinig na pakiusap nito.

“You’ll do anything for me?” nananantyang tanong niya.

Mabilis itong tumango. “Anything, honey. Anything.”

“Then, I want you to do something for me.” Pagkakataon na niya iyon kaya sasamantalahin na niya.

 Napakunot-noo ang ina niya. “What do you mean?”

“I want you to find a particular person for me. I want her to be my personal assistant.”

Dumami ang gatla sa noo nito. “Did I hear it right? Her?”

Tumango siya. “Yes, Mom. Her. Just do anything to make her my personal assistant. Kung kinakailangang pagalawin ninyo ang pera natin, gawin ninyo. Basta gusto kong siya ang maging personal assistant ko. Cita could be an asset to our hospital. Hayaan niyo na siya roon.”

“Pero, bakit? Sino ba ang tinutukoy mo?” nalilito pa ring tanong ng kaniyang ina.

“Did you know that Monteza’s have another child bukod sa asawa ko?” sa halip na sagutin ang tanong nito ay sabi niya.

Alanganing napailing ang kaniyang ina. “I. . . don’t know. Ikaw ang dapat mas nakaaalam ng bagay na iyan dahil ikaw ang bigla na lang nagdesisyon na magpapakasal. Although, hindi ko naman iyon tinutulan dahil nakikita ko namang masaya ka.”

“Exactly, Mom. Pero hindi ko alam na may inililihim pala sila sa atin.”

“And how did you find out all of these?” tanong nitong muling naupo sa tabi niya.

“I met her.”

“Saan?”

“Sa simbahan.”

Napasinghap ang kaniyang ina. “Y-you went there?”

Muli siyang tumango. “Yes, Mom. I went there. Nagpa-drive ako kay Ben. Pero saglit lang ako roon. Ayokong makita ako ng mga taong naroon.”

Hinaplos nito ang braso niya. “That’s bravery, anak. Dahil kahit papaano, sumilip ka. Hindi magtatagal ay makukuha mo na ring lumabas-labas at makipagkita sa ibang tao, pati na sa mga kaibigan mo.”

Umiling siya. “I don’t know, Mom. But you have to find her.”

Nalilito man ang ina sa inaakto niya, tumango pa rin ito. “I’ll go to their house and see what I can do.”

Sa kauna-unahang pagkakataon ay ngumiti siya rito. “Thanks, Mom.”

Naluha na ito nang tuluyan. Niyakap siya nito. “No. . . Ako dapat ang magpasalamat sa iyo.”

Hindi na siya umimik pa. Hinayaan niya na lang itong umiyak nang umiyak.

**

“Paano na ngayon, Carl? Ang laki ng nagastos natin bago pa man natin ipakasal si Cerella kay Brayden. Hindi na kinakaya ng bumabalik na pera sa bar ang lahat para mabayaran natin ang mga inutang natin sa bangko at kung kani-kanino,” narinig niyang wika ng ina niyang si Theresa.

“Bakit ba naman kasi sa dinami-rami pa ng gustong mangyari niyang si Cerenna ay sunod ka naman nang sunod? Sa Amerika mo pa pinag-aral ay p’wede naman dito. Mas lalo tuloy lumaki ang gastos natin,” sagot ng kaniyang ama-amahan.

“Ano’ng gusto mong gawin ko? Pigilan ang gusto ng anak natin? Eh, kahit naman ikaw hindi humindi noong sabihin niyang sa Amerika siya mag-aaral. At apat na taon na mula noong magsabi siya sa atin. Ni hindi makauwi dito ang anak natin dahil wala tayong sapat na pera para maipamasahe niya.”

“Sinabi mo iyan dapat kay Cerella, bago ninyo gawin ang bagay na iyon. Hindi sana nagkandaletse-letse ang buhay natin!”

“At ako pa ngayon ang sinisisi mo!” May kung anong nagpabagsakan sa sahig ng kwarto ng mga ito na ikinapitlag ni Julienne. Kanina pa siya sa labas ng silid ng mga ito dahil maglilinis sana siya roon. “Ginawa ko lang naman ang makapagpapaligaya sa kaniya— sa kanilang dalawa. Saka, nangako naman si Cerella na ibabalik lahat ng nagastos sa atin.”

“At nasaan ang pangako niya, ha? Hindi ba bangkay ang iniuwi sa atin ng kaniyang asawa!” sigaw ng kaniyang ama-amahan.

Narinig niya ang mabibigat na yabag nito kaya mabilis siyang tumakbo pababa. Nabitin ang kaniyang muling paghakbang pagdating niya sa sala nang bumungad sa kaniya ang isang may-edad pero magandang babae.

Napakunot ang noo niya. “Si—”

“Julienne!” malakas na sigaw ng kaniyang ama-amahan mula sa itaas. Napalingon sila roong pareho ng panauhin.

“Pumunta ka sa kusina at tapusin mo ang ginagawa mo roon,” utos nito na mariing nakatingin sa kaniya. Ang mga mata nito ay nagbabadya ng pagbabanta.

Madali siyang tumango at nagyuko ng ulo. “O-oho. . .” Nakalimutan niyang wala nga pala siyang suot na balabal sa loob ng bahay.

Agad siyang naglakad papunta sa kusina. Pero bago tuluyang mawala sa paningin niya ang bisita nila ay lumingon pa siya rito. Nakita niyang titig na titig ito sa kaniya.

“Kumare! Ano’ng ginagawa mo rito?”

Napabilis ang paglalakad niya nang marinig ang tinig ng amain. Hinihingal pa siya nang makarating sa kusina. Hindi niya kilala ang bisita nila pero parang pamilyar ito sa kaniya.

Huminga siya nang malalim at tumingin sa labas ng kanilang bahay. Marami talagang sekreto na itinatago ang kanilang pamilya at isa na siya roon. Ang akala nga ng mga nakakikilala sa kanila ay katulong talaga siya roon. Ang hindi alam ng mga ito ay anak din siya ni Theresa.

Kung may iba nga lang siguro siyang kamag-anak na kilala, doon na lang sana siya tumira. Walang problema kung alilain man siya roon. At least, hindi niya ramdam na sinasadyang kawawain siya ng kaniyang pamilya— lalo na ang kaniyang ina. Ni hindi nito magawang ipagtanggol siya noon kapag inaaway siya ng kambal na kapatid. Mabuti na nga lang ngayon at parehong wala roon ang mga kapatid.

Kung tutuusin, iisa na lang naman ang natitira dahil patay na ang isa. Pero kahit na ganoon, sobra-sobrang pahirap ang inabot niya sa mga ito. Abot hanggang langit kasi ang kasamaan ng mga ito— parang ang kaniyang amain. Noon, isang maliit na pagkakamali niya lang ay agad siyang pinagbubuhatan ng kamay nito. Pabaya naman ito ng kaniyang ina dahil ang turing nito sa kaniya ay isang pagkakamali.

Napabuntonghininga siya. Kahit ayaw niyang kinaaawaan ang sarili, hindi pa rin niya mapigilang makaramdam niyon.

Muli niyang hinarap ang naiwang gawain sa kusina kanina bago umakyat sa itaas. May mga hugasin pa siyang kaldero.

Binuksan niya ang gripo at sinumulang linisan ang mga iyon. May isang oras na siguro siyang naglilinis nang maramdamang may lumapit sa kaniya. Paglingon niya ay titig na titig sa kaniya ang amain.

Nakadama siya ng takot. “B-bakit ho?”

Hinaklit nito ang kaniyang braso. “Ano’ng ginawa mo?” matigas na tanong nito. Mahina lang iyon dahil ayaw siguro nitong marinig ng bisita nila ang sinasabi nito.

“H-hindi ko ho kayo naiintindihan.”

Mariin nitong pinisil ang braso niya. “Oras na malaman kong may kababalaghan kang ginawa, mananagot ka sa akin.” Isinalya siya nito. Tumama ang likuran niya sa gilid ng lababo. Napaigik siya sa sakit.

Umayos ito sa pagkakatayo. “Magbihis ka at mag-empake. Aalis tayo.” Iyon lang at tinalikuran na siya nito.

Hindi niya alam ang nangyayari, pero bakit mas lalo yata siyang kinabahan. Ano bang nagawa niyang mali?