CHAPTER 5

“Narinig mo naman ako, hindi ba?” ani Brayden.

Nataranta ito. “P-pero sabi ho ng mommy ninyo kaya niyo na raw ang sarili ninyo,” katwiran nito.

Umiling siya. “Tatanggalin mo ba o pareho tayong mamamanghi rito?” Hindi niya alam kung bakit parang naaaliw siya sa pagkataranta ng babae. Nasisiguro niyang iyon ang unang beses na gagawin nito iyon.

Atubiling tumayo ito sa harapan niya. Urong-sulong ang kamay nito na hawakan ang kaniyang suot na pajama.

“Ano? Naiihi na ako!” may kalakasang reklamo niya na bahagya pang ikinaigtad ng babae.

Lumunok ito at pikit-matang inililis pababa ang suot niya. Tinulungan naman niya ito habang marahang ikinikilos ang sarili.

“Don’t go out. Just wait for me,” utos niya.

He peed with her standing beside him. Kahit ayaw niyang mangiti, napangiti pa rin siya dahil mariing nakapikit ang babae, habang ang dalawang kamay ay nakalagay sa magkabila nitong tenga. He knew right there and then that she’s a virgin. Obviously, kita naman sa mga reaksyon nito.

When he finished, he grabbed a button beside the toilet bowl and washed himself.

“Tissue. . .”

Hindi gumagalaw ang babae. Nanatili lang ito sa kung anong posisyon nito kanina.

“I said, tissue!” malakas niyang wika para marinig nito.

Napaigtad ito at mabilis na ibinukas ang mga mata. Sakto iyong napatutok sa may harapan niya kaya madali itong tumalikod. Inabot nito ang tissue sa lagayan saka ibinigay sa kaniya.

“Done. . . Help me again,” aniya.

Paurong itong lumapit sa kaniya. Muntik pang tumama ang pang-upo nito sa mukha niya kung hindi ito umikot. Nakapikit na ulit ang babae habang inaabot ang pajama niya.

“Your hands touched me everywhere.” Kung saan-saan kasi napupunta ang kamay nito. Kaya nga naghuhumindig na naman ang kaniyang pagkalalaki. Hirap siyang tikisin ang sarili, pero kailangan niyang gawin iyon.

“P-pasensya na po. H-hindi po kasi ako s-sanay na g-ganito,” kandautal na pag-amin nito.

“You are just here. . . for what? An hour? Pero ilang beses ko ng narinig sa iyo ang paghingi mo ng pasensya. Can’t you stop saying that?” reklamo niya habang muli itong tinutulungan na iangat ang sarili upang maisuot niya ang pajama.

Huminga ito nang malalim. “A-ayoko lang hong makagalitan nang husto dahil alam niyo naman siguro na wala akong karanasan sa ganitong bagay,” tugon nito.

Nagmulat ito ng mga mata. Sinalubong ng mga iyon ang sa kaniya at hindi niya maipaliwanag ang damdaming nakapaloob doon. Halo-halo ang mga iyon. And that made the color of her eyes turned into the darkest gray he had ever seen. Noon niya lang nalaman na puwede pala iyong mangyayari.

But what excites him the most is the mystery behind her stares. He wanted to uncover it, but he knew it will definitely shock her.

“W-wala na ho ba kayong gagawin dito? Lalabas na ho ba ulit kayo?” magalang nitong tanong na ikinairita niya.

“Stop using ho or po. Hindi pa ako matanda para sa mga iyan,” supladong wika niya.

“Pero ho—”

“Do you want to go back to your family? Gusto mo bang mawalan ng trabaho?”

Mabilis nitong itinikom ang bibig.

“Good. Marunong ka naman palang umintindi. Now, I want to go back to bed,” utos niya rito.

Walang imik na tinulungan siya nitong makasakay muli sa wheelchair. Napansin niyang mabilis itong turuan dahil nakuha na agad nito ang tamang posisyon ng paglilipat sa kaniya, kahit pa nga alam niyang doble ang bigat niya kumpara sa babae. Ganoon muli ang ginawa nito pagbalik nila sa kaniyang kama bago nito ibinalik sa pinagkunan kanina ang wheelchair.

“You can go now. Tatawagin na lang kita kapag may kailangan ako,” pagtataboy niya rito.

“S-sige po.”

Walang pag-aatubili itong tumalikod at tinungo ang pintuang nakapagitan sa mga silid nila. Paglapat niyon ay napapikit si Brayden, saka hinilot ang ulo. Sigurado siya sa ginagawa niya, pero bakit parang may kakaiba iyong epekto sa kaniya?

**

Hinihingal at pawis na pawis si Julienne pagbalik niya sa kaniyang silid. Pakiramdam niya hindi maibsan ng pumapasok na hangin doon ang init na nadarama niya. Bigla pati siyang nauhaw.

Pumasok siya banyo at naghilamos upang kahit papaano ay maginhawaan siya. Epektibo naman iyon kaya ilang beses niyang inulit, bago tiningnan ang sarili sa salamin.

Pakapa niyang hinawakan ang pisnging may apat na taon na ring ganoon ang itsura. Paano nga ba niya makalilimutan ang pangyayaring iyon, na isa sa mga dahilan kung bakit nasira nang tuluyan ang buhay niya?

“Julienne! Julienne!” sumisigaw na tawag sa kaniya ni Cerella nang puntahan siya nito sa kusina.

“Ba—” Isang malakas na sampal ang pumutol sa kaniyang sinasabi. Hawak ang nasaktang pisnging napalingon siya rito. “B-bakit? M-may nagawa ba akong mali?” sunod-sunod niyang tanong. Mariin niyang ikinuyom ang isang palad upang pigilan ang sariling gantihan ito. Kapag ginawa niya iyon, ang kaniyang ina ang makakalaban niya.

“Hindi mo alam? Nagmamaang-maangan ka pa?”

Nakadama siya ng pagkalito. “Wala akong alam sa sinasabi mo.”

“Ah, wala?” Tumango-tango ito saka bigla na lang hinila ang buhok niya.

“Aray! Cerella, nasasaktan ako!” aniyang pilit na inaalis ang kamay nito.

“Talagang masasaktan ka dahil napakasinungaling mo!” bulyaw nito na halos ikabingi niya. “Ang lakas ng loob mong magpakita sa party ko kahit sinabihan ka ng huwag kang lalabas sa lungga mo! Hindi ka talaga nadadala, ano?”

Nakadama siya ng takot sa narinig. Isang linggo na ang nakararaan nang magdaos ito ng ika-labingwalong kaarawan. Akala niya walang makapapansin sa ginawa niya, pero nahuli pa rin siya ng kapatid. At hindi niya alam kung paano dahil masquerade naman ang tema ng party nito. Sinigurado niyang hindi siya makikilala ng kahit na sino.

“Alam mo bang dahil sa ginawa mo ay napahiya ako! Ilusyunada ka talaga.” Mas humigpit pa ang pagkakasabunot nito sa kaniya.

“Aray! Bitiwan mo ako, Cerella!”

“Hindi! Hangga’t hindi ka nagtatanda! Hinding-hindi kita pakakawalan!”

Dalawang kamay na ang ginawa nitong pagsabunot sa kaniya kaya hindi na siya nakatiis. Ubod lakas niya itong itinulak. Sumalya ito sa sahig na ikinabigla nilang pareho. Matagal siyang tinitigan ni Cerella sa nanlilisik na mga mata bago ito muling tumayo.

“You b*tch!” Sinampal siya nitong muli bago muling dinaklot ang buhok niya. Kinakalikad siya nito patungo sa kung saan at pagkatapos niyon ay naramdaman na lang niya ang pagdampi ng mainit na bagay sa pisngi niya.

“Ahh. . . !” malakas niyang palahaw nang madama ang nakakikilabot na sakit na iyon na halos nagpamugto ng kaniyang paghinga.

Binitiwan siya ni Cerella. Halatang nabigla ito sa ginawa dahil hindi ito makagalaw sa pagkakatayo nito.

“A-ahh. . . Ahh. . . !” daing niya habang hindi malaman kung paano hahawakan ang nasunog na pisngi. Ang sakit na dulot niyon ay damang-dama ng buo niyang pagkatao.

Luhaan niyang tiningnan ang kapatid. Hindi siya makapaniwalang magagawa nito iyon sa kaniya.

Napatakbo sa kinaroroonan nila ang kanilang ina. “Anong nang— ahh. . . !” Napatili ito nang makita ang itsura niya. Pero sa halip na siya ang lapitan nito, kay Cerella ito yumakap. “Ano’ng ginawa mo sa kapatid mo?” tanong ng kaniyang ina rito.

Tiningnan siya nang masama ni Cerella. “Nararapat lang iyan sa kaniya, Mommy. Ipinahiya niya ako sa mga kaibigan ko at hindi ko iyon matatanggap! Isa pa, hindi ko siya kapatid! Si Cerenna lang ang kapatid ko!” pasigaw nitong sagot.

Tiningnan siya ng ina. Poot ang nakalarawan sa mga mata nito. “Kahit kailan talaga wala ka ng ginawang tama sa pamamahay na ito! Hindi pa ba sapat na pinatitira ka namin dito? Hindi pa ba sapat na may kinakain ka araw-araw, ha? Ano na lang ang sasabihin ng Tiyo Carlito mo kapag nalaman niya ang ginawa mo? Kaya mo bang salubungin ang galit niya?” sunod-sunod nitong wika. Lakip sa tinig nito ang matinding panunumbat.

Hindi siya makapaniwala sa narinig. Kahit yata mapatay siya ng kaniyang mga kapatid ay hindi magkakaroon ng amor sa kaniya ang ina. Kahit kailan, isa siyang pagkakamali rito. Isa siyang malas. Kaya wala ni katiting na pagmamahal itong nadarama para sa kaniya.

“Hala! Pumasok ka sa silid mo at gamutin mo iyang sugat mo,” taboy nito at muling hinarap si Cerella para amuin.

Walang nagawa si Julienne kun’di ang pumasok sa maliit niyang silid at doon umiyak nang umiyak. Ni hindi man lang natanong ng kaniyang ina kung gusto niyang magpadala sa ospital.

Pero kung sabagay, kailan ba siya nito tinatanong? Ni ang simpleng pangungumusta nga kung ayos lang siya ay hindi nito magawa. Kahit na kailan ay hindi ito naging ina sa kaniya. Para dito, isa lang siyang palamunin sa pamamahay na iyon, kaya dapat lang niyang ibalik ang lahat ng ginagawa ng mga ito sa kaniya sa pamamagitan ng pagsisilbi sa mga ito.

Iyon ang simula ng pagtatago ni Julienne sa sarili. Ni halos ayaw niyang lumabas sa kanila dahil sa pagkakasunog ng kaniyang pisngi, na lumikha ng nakatatakot na pilat. Kaya kapag lumalabas siya ay hindi nawawala ang itim na balabal na kaniyang suot.

Mahigpit niyang naikuyom ang kamao habang nakatingin sa itim niyang balabal. Sawa na siyang isuot iyon pero alam niyang hindi naman maaaring hindi. Nasisiguro rin niyang isa sa dahilan noon ni Cerella kung bakit nito nagawa ang bagay na iyon sa kaniya ay dahil sa kaniyang angking ganda. Hindi man sila pumasok sa iisang paaralan, pero maraming nagkakagusto noon sa kaniya na ikinaiinggit nito at ni Cerenna.

Pilit niyang inaalala noon sa isip kung bakit nga ba nagalit nang husto sa kaniya ang kapatid, pero wala siyang maalalang matibay na dahilan. Ni hindi nga siya noon nakihalubilo sa mga panauhin ng dalawa. Naroon siya sa tagong parte ng garden, malayo sa mga tao. Wala rin naman siyang lakas ng loob na magpakita sa karamihan noon. Gusto niya lang namang maranasan kung paano ba gumagalaw ang mundo ng kaniyang mga kapatid, pero bigla siyang nalula.

Masyado kasing malaki iyon at hindi siya ang tipo na mahilig makipagsosyalan dahil wala naman siyang maipagmamalaki. Sampid lang siya sa pamamahay na iyon— sa buhay ng kaniyang ina. Kaya kahit kailan ay hindi nga siguro nababagay sa kaniya ang mga grandyosong bagay. Hindi niya kailan man ninais na mapabilang sa sirkulo ng mga ito. Sapat na sa kaniya ang tahimik at simpleng buhay.

Pero ang tanong, may pag-asa pa bang maranasan niya iyon? May pag-asa pa bang makaahon siya sa putik na kaniyang kinasasadlakan? Dahil habang tumatagal, mas lalo lang siyang nalulubog doon.