CHAPTER 3

Hindi magkandaugaga si Julienne sa pagbubuhat ng kaniyang mga gamit papasok sa napakalaking mansyon na iyon ng mga Salviejo. Nakita kasi niya kanina ang napakalaking pangalan ng mga ito habang papasok sila sa gate ng hacienda. Halos malula siya sa lawak ng lupain ng mga ito, maging ang loob ng bahay dahil triple ang laki niyon kumpara sa bahay nila.

Moderno ang napakalaking mansyon na iyon ng mga Salviejo. Doon nakatira ang pamilya ng in-law’s ng kapatid. Halatang renovated ang mansyon dahil bago na ang mga dingding niyon, habang nanatili sa orihinal ang mga pundasyon. Stylish with a touch of vintage ang disenyo ng bahay. Magaganda lahat ng mga kagamitan na halatang malaking pera ang halaga ng bawat isa. Marmol ang sahig niyon samantalang malamlam na krema ang floor to ceiling na dingding. May grand staircase iyon sa gitna, kanunog ng second floor. At nang tumingala siya, hindi niya mabilang kulang ilang silid mayroon sa itaas ng bahay. May pakiramdam siyang bibilang ng mga linggo bago niya masaulo ang buong kabahayan.

Pero bakit nga ba naroon siya?

“Simula ngayon, dito ka na titira. Dito ka na magtatrabaho,” anang kaniyang amain na sumagot mismo sa tanong niya sa isip.

“H-ho? Bakit ho? Paano ho sa bahay?”

“Huwag ka ng magtanong pa! Ito lang ang paraan mo para makabayad sa mga nagastos ko sa iyo at sa pagpapatuloy sa iyo sa bahay ko! Kaya lahat ng kikitain mo rito ay sa akin mapupunta, maliwanag ba?” paangil na wika nito.

Mabilis na tumango si Julienne. “P-pero. . . p’wede ko ho bang malaman kung ano ang magiging trabaho ko rito?” Kanina pa siya kinakabahan nang malaman niyang sa mga Salviejo sila pupunta. May palagay kasi siyang may hindi magandang mangyayari.

Umiling ito. “Hindi ko alam kung ano ang partikular na trabaho mo rito, pero gusto kong umayos ka. Bahay ito ng byenan ng kapatid mo. Huwag na huwag mong masabi-sabi sa kanila na anak ka ng iyong ina at ama-amahan mo ako. Nagkakaintindihan ba tayo, Julienne?”

Muli siyang tumango ngunit sa isip-isip ay huli na para doon. Nasabi na niya sa bayaw kung sino talaga siya. Dalangin na lang niya na sana ay hindi ito magsalita tungkol doon dahil malilintikan talaga siya sa amain.

“H-hindi niyo ho ba talaga alam ang magiging trabaho ko rito?” tanong ulit niya. Ang kaba niya ay mas lalo pang tumindi dahil sa banta ng amain.

Umismid ito. “Ang kulit mo! Ano pa ba’ng inaasahan mong trabaho? Malamang katulong nila! Iyon lang naman ang alam mong gawin, hindi ba?” inis na tugon nito.

Bahagya siyang nasaktan sa narinig. Kung pinapasok kasi siya nito ng kolehiyo, hindi sana pangangatulungan lang ang magagawa niya. Hindi sana siya nakakulong lang sa bahay nito at alila ng sariling pamilya. Kung nakapag-aral siya at natupad ang nais niyang maging isang nurse, baka iba-iba ang buhay niya. Baka sakaling wala siya sa bahay nito at hindi umaasa rito.

Pero inunahan agad siya noon ng amain. Sinabi na agad nitong hanggang high school na lang siya, kaya wala siyang nagawa kun’di ang mamuhay sa nais nito at ng kaniyang ina.

“Huwag kang gagawa ng kahit na anong ikapapahamak namin, Julienne. Ipakamahiya mo kami sa aking balae. Ayokong makaririnig ako ni isang reklamo sa kaniya dahil kung hindi, wala ka ng bahay na babalikan,” pananakot nito.

“O-oho.” Pero sa isip niya, mas mabuti na ang mangyari iyon. Dahil kahit papaano, makalalaya na siya sa buhay na ipinamulat ng mga ito sa kaniya.

“Naririto na pala kayo, balae,” anang may edad na babae na pababa ng hagdanan. Ito ang dumating sa bahay nila kanina. Para itong isang reyna na bumaba upang batiin ang nasasakupan nito. At kahit may-edad, hindi maitatanggi ang gandang tinataglay.

“Oo, balae. Hindi ko naman gustong ipagsawalang bahala ang hiling mo. Kaya kahit mahirap para sa amin na bitawan itong pamangkin kong si Julienne, ipinauubaya ko na siya sa iyo,” anang kaniyang amain.

Tiningnan siya ng babae. Mahigpit naman niyang kinapitan ang balabal na nakatakip sa kaniyang pisngi.

Ngumiti ito sa kaniya. “Huwag kang mag-alala, hindi ko siya ituturing na iba sa pamamahay namin. Kung paano niyo siya tratuhin sa inyo, ganoon din ang magiging trato namin sa kaniya rito. Nakikita ko naman na isa siyang mabuti at masunuring bata,” anito.

Mabilis na tumango ang kaniyang amain. “Naku, oo! Napakabait na bata nitong si Julienne. Hinding-hindi niya ako ipahihiya sa iyo. Saka, tama ka. Hindi na iba ang turing namin sa kaniya dahil nga anak siya ng yumao kong kapatid. Kaya parang anak na rin ang turing ko sa kaniya.” Ngumiti nang malapad ang amain niya sa kaharap.

“Sige na, hija. Magpaalam ka na sa tiyo mo.” Siya naman ang binalingan ng ginang.

Tiningnan niya ang amain. “S-sige ho, t-tiyo. Ako na ho ang bahala sa sarili ko,” kinakabahang wika niya.

Tumango ito. “Tandaan mo ang mga bilin ko sa iyo, Julienne. Magpakabuti ka rito at huwag magpapabaya.”

Isang marahang tango lang ang isinagot niya rito, saka hinarap ang may-edad na babae.

“Sandali, tatawagin ko lang si Manang Santa.” Bumaling ito sa may bandang kusina. “Manang Santa! Manang Santa!”

“Po, Ma’am.” Lumapit sa kanila ang isa ring may-edad ng babae.

“Ituro mo kay Julienne ang magiging silid niya,” utos ng ginang.

“Sige po.” Binalingan siya ng katulong. “Halika, sumunod ka sa akin.” Tahimik naman siyang sumunod dito. Pero sa pagtataka niya, hindi siya sa likod ng bahay nito dinala— kung saan madalas ay naroroon ang tulugan ng mga katulong. Sa isang magandang silid siya nito pinapasok.

“N-nagkakamali po yata kayo. Hindi po ako bisita rito,” nauutal niyang wika nang igala ang mga mata sa paligid.

Napakaganda at napakalamig sa mata ng silid na iyon. Ang malaking sliding na pintuan sa kanluran ay nakabukas at pumapasok ang malamig na hangin sa loob. Bulaklakin ang kurtina niyon na pinaghalong puti at dilaw. Ang wallpaper naman ay dilaw rin. Kulay brown ang tiles ng sahig at may malaking kama sa gitna na nasisiguro niyang malambot. May isang bedside table iyon at lampshade. Mayroon ding sariling banyo at closet. Bukod sa mga iyon, may sarili rin iyong TV at isang pahabang sofa sa gilid.

“Hindi, hija. Ito talaga ang magiging silid mo para malapit ka kay Sir,” sagot nito saka ngumiti sa kaniya. “Ako nga pala si Manang Santa. Ano’ng pangalan mo?”

“A-ah. . . Julienne po,” kiming tugon niya.

“Sige na. Ayusin mo na ang mga gamit mo sa closet.” Tumalikod na ito pero mabilis niyang pinigilan.

“A-ano po’ng ibig ninyong sabihin na para malapit ako kay Sir? Sino po ang tinutukoy ninyo?” sunod-sunod niyang tanong.

“Ang tinutukoy ko ay si—”

“Santa, ako na rito,” ani Mrs. Fontanilla, kung hindi siya nagkakamali— na bigla na lang pumasok sa kinaroroonan nila. Iyon ang alam niyang apelyido ng napangasawa ni Cerella. Isa pa, mas kilala kasi sa lugar nila ang mga Salviejo. Sa laki ng hasyenda ng mga ito, halos sila na ang nagbibigay ng trabaho sa buong Tierra del Ricos.

“Sige po, Ma’am.” At iniwan na sila roon ni Manang Santa.

Pagkasara nito ng pintuan ay hinarap siya ni Mrs. Fontanilla. Ngumiti ito sa kaniya. “Kilala mo na ako hindi ba?”

Tumango siya. “O-opo, Ma’am,” nahihiyang tugon niya at nagyuko ng ulo. Hindi siya sanay na may ibang taong nakahaharap, lalo pa at parang hindi natatakot ang mga ito sa kaniya.

“It’s alright, hija. You don’t need to be shy,” anito.

Alanganin siyang muling nag-angat ng ulo at tiningnan ito.

Ngumiti itong muli. Ginantihan naman niya iyon ng kiming ngiti.

“Alam kong nagtataka ka kung bakit bigla-bigla na lang ay naririto ka sa aming bahay. Pero ngayon pa lang, guso ko na ikaw pasalamatan,” umpisa nito.

“P-po?” Mali yata ang narinig niya. Bakit siya pinasasalamatan nito? Ni wala pa nga siyang nauumpisahang trabaho.

“You, maybe the reason.”

 Mas lalo siyang nalito. “Hindi ko po kayo nauunawaan.”

Umiling ito. “Mauunawaan mo rin ako pagdating ng panahon pero sa ngayon, ako na ang magsasabi sa iyo ng mga nararapat mong gawin.” Naglakad ito sa isang parte ng silid niya kung saan may isang pintuan. “Ito nga pala ang silid ng anak ko. Natutulog pa siya kaya hindi pa tayo maaaring pumasok sa loob. Bale, ikaw ngayon ang magiging personal assistant niya.”

Nanlaki ang mga mata niya sa narinig. “P-personal assistant ho?” Sino ba’ng anak ang tinutukoy nito?

Tumango ito. “Yes, hija. Ikaw ang a-attend sa lahat ng pangangailangan niya. Mula sa pagkain, pag-inom ng gamot, paliligo at kung ano pang mga kailangan niyang gawin. Mas maganda kung mailalabas mo siya sa kaniyang silid.”

“T-teka ho. P-paliligo ho? Sino ho ba ang tinutukoy ninyo?”

Ayon na naman ang kakaibang kaba sa kaniyang dibdib. Ang tumatakbo sa isip niya ay ang bayaw, pero malabo naman sigurong mangyari iyon. Imposible iyon. Baka naman nag-ampon ito ng baby si Mrs. Fontanilla. Narinig niya kasi noon sa ina at amain na may malaking foundation ito para sa mga bata. Baka isa sa mga iyon ang inampon nito.

“Ang anak ko. Ang napangasawa ni Cerella.”

“Ho?!” napakalas na bulalas niya kasabay ng mabilis na pagtutop sa bibig. Parang lahat yata ng dugo niya sa katawan ay nawala. Bigla siyang namutla. “P-pasensya na ho, pero bakit ho ako? Wala naman ho akong alam sa pagiging personal assistant.”

Ganoon pala ang tawag kapag mag-aalaga ka ng isang tao. Akala niya kasi yaya o kaya caregiver.

“Hindi ko rin alam, hija, kung bakit ikaw ang pinili ng anak ko,” pag-amin nito.

Mas lalo siyang nagtaka sa narinig. “S-siya ho mismo ang nagpasok sa akin dito?”

Tumango itong muli. “Oo, hija. Pero sa nakikita ko naman, mabait kang bata. Iyon siguro ang nagustuhan ng anak ko sa iyo. Magaling kasi siyang kumilatis ng tao.”

Napailing siya sa sarili. Hindi siya sang-ayon sa sinabi nito dahil hindi nalaman ng kaniyang bayaw kung anong klaseng tao ang napangasawa nito.

“Pasensya na, hija, kung nabigla kita.” Lumapit ito sa kaniya at hinila siya paupo sa kama. Huminga ito nang malalim. “I know this is very unusual to you, but I want to ask you a favor. Ikaw na lang kasi ang pag-asa ko.” Ang mga mata nito ay nakikiusap na nakatitig sa kaniya.

“A-ano po iyon?” Pakiramdam niya sa mga sandaling iyon, bigla na lang siyang bubulagta sa sahig. Para kasing lulukso na ang puso niya sa dibdib sa tindi ng kabang nadarama.

“Gusto kong gumaling ang anak ko. At gusto ko, ikaw ang gumawa niyon.”

“A-ako ho? Bakit ho ako?” hindi makapaniwalang tanong niya. Mas lalo lang siyang naguluhan sa mga nangyayari.

Nagkibit ito ng mga balikat. “I don’t know, but my son chose you. Ito ang unang beses na nangyari iyon sa loob ng dalawang taong pagkawala ni Cerella. Kaya umaasa akong dahil sa iyo, gagaling siya at mahihikayat mo siyang lumabas sa kaniyang silid. Kapag nagawa mo iyon, gagawin ko kahit na anong hilingin mo sa akin.”

Bigla siyang naging interesado sa narinig. “Kahit ano ho?”

Mabilis na tumango ang may-edad na babae. “Yes, hija. Kahit ano.”

Napalunok siya at sandaling nag-isip. “T-titingnan ko ho. Pero hindi ko ho maipapangako sa inyo.”

Ngumiti ito nang matamis sa kaniya. “Sapat na sa akin ang sagot mo. Pero ano ba ang kahilingan mo para maihanda ko na.”

Napayuko siya sa magkasag-op na mga palad. “Saka ko na lang ho sasabihin sa inyo kapag nagawa ko na ang gusto ninyong mangyari.”

Hinawakan nito ang kamay niya. Napatingin siya roon, pagkuwa’y dito.

“Salamat, hija.”

Ngumiti siya rito nang biglang mapaigtad. May bigla kasing tumunog sa loob ng silid na iyon.

Tumayo ang ginang. “Gising na siya. Come. . . I will introduce him to you.”