BIANCA POV Hinayaan ko na lang muna kay Daniel ang dalawang bata at sumama na ako sa loob para silipin ang nakahimlay ng katawan ni Lola Antonia sa loob ng chapel. Nang makita ko siya sa loob ng kabaong, hindi ko na napigilan pa ang mapahagulhol ng iyak. "La...sorry! Sorry!" paulit-ulit kong bigkas habang nakatitig sa walang buhay niyang katawan na nasa loob ng kabaong. Pakiramdam ko hindi sapat ang salitang iyun para gumaan ang sakit na nararamdaman ng kalooban ko! Napakabait niya sa akin at hindi ko man lang iyun pinahalagahan! Hindi ko na maalala kung ilang minuto akong nakatayo dito sa gilid ng kabaong at wlang ibang ginawa kundi ang umiyak. Basta, ramdam ng puso ko ang pait dulot ng pagkawala ng taong malapit sa puso ko. "Hindi mo na kailangan pang magkunwari na nasasaktan ka dahil hindi totoo iyan! Tatlong taon kang hinihintay ni Lola na balikan siya pero hindi mo ginawa hangang sa kusa na siyang sumuko at iniwan kami. Bianca..bakit? Kung galit ka sa akin,bakit kaila
BIANCA POV HINDI ko alam kung natatakot ba ako pero ngayung kasama ko si Daniel dito sa loob ng sasakyan bigla akong nakaramdam ng pagkailang sa kanya. Kakaiba ang kinikilos niya ngayun ! Masyado din siyang pormal at never ko na siyang nakitang ngumiti. "Pwede bang sa bahay na lang muna ako didirecho?" mahinang wika ko kay Daniel habang direcho ang tingin ko sa unahang bahagi ng sasakyan. Narinig ko ang marahas niyang pagbuntong hininga bago sumagot. "Sa bahay niyo? Bakit doon? Nasa mansion ang mga bata at kaya kita sinundo para dalhin doon!" halata ang pagkayamot sa boses niya habang sinasabi ang katagang iyun! Wala sa sariling napabaling ang tingin ko sa kanya at kita ko sa mga mata niya kung gaano siya ka-seryoso! Salubong din ang kilay niya na para bang galit siya sa mundo. "Ikaw na din ang nagsabi na safe sa poder mo ang mga bata! Hangat gusto nilang tumira ng mansion na kasama ka, hahayaan ko sila! Hahayaan kong makasama ka nila dahil iyun ang gusto nila! Pero hindi ib
BIANCA POV ''BAKIT? Bakit ang hilig mong maglihim sa akin Bianca? Bakit ang bilis mong magdesisyon ng mga bagay-bagay na hindi mo man lang pinaaalam sa akin? Bakit?" galit na tanong sa akin ni Daniel pagkatapos kong ipagtapat sa kanya ang tungkol kay Baby Amanda. " I am sorry Daniel! Hindi ko din maintindihan! siguro dahil sa matinding galit na nararamdaman ko para sa iyo kaya ako nakapag-desisyon ng mga bagay-bagay na hindi man lang sumagi sa isipan ko ang mga consequences na posibleng mangyari." umiiyak kong sagot sa kanya. Hindi ito nakaimik pero kitang kita ko ang pagkuyom ng kamao niya. Katunayan na nagpipigil siya ng galit sa akin. "Sorry? Hindi na maibabalik ng sorry mo ang mga panahon na nawalay sa akin ang mga anak ko. Hindi na maibabalik ang lahat ng sakit at pait nang pagdurusa na naranasan ko sa loob ng ilang taon na paglayo mo sa akin! Alam mo bang halos mabaliw ako sa kakahanap sa iyo? Alam mo bang halos halughugin ko ang New York mahanap lang kita? Bakit? Gaano ba
BIANCA POV ''SURE ka na ba diyan sa desisyon mo? Sasama ka kay Buenaventura?" seryosong tanong sa akin ni Kuya Cyrus. Saglit kong iniwan ang mag-ama ko sa loob ng kwarto para kausapin si Kuya tungkol sa magiging desisyon ko. Ayaw ko na kasing makipag-matigasan pa kay Daniel lalo na at gusto ng dalawa kong anak na makasama nila ang kanilang ama! Walang choice kundi ako ng lang ang mag-adjust para wala ng gulo. "Oo Kuya! Isa pa, gusto ng mga bata na makasama nila ang ama nila kaya naman gusto ko din silang pagbigyan." seryosong sagot ko kay Kuya. Napasin kong natigilan ito habang titig na titig sa akin! Hindi naman ako mapakali. Sa nakikita ko sa kanya ngayun, para bang hindi siya pabor sa kung ano man ang desisyon ko. "Paano ka naman? Gusto mo din ba ito? Sana isaalang-alang mo din ang kagustuhan mo hindi ang kagustuhan ng mga bata. Ikaw ang ina at nasa iyo ang lahat ng karapatan!" seryosong sagot ni Kuya. "Kuya, marami akong mga desisyon noon na gusto kong pagsisihan ngay
BIANCA POV "Mommy! Daddy! Baby Amanda!" pagdating namin ng mansion ang masayang mukha nila Stephen at Scarlett ang kaagad na sumalubong sa amin. Hindi ko naman mapigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Sa nakikita ko sa kanila ngayun, talagang masaya sila sa piling ng kanilang ama! Alam ko sa sarili ko na hindi ako nagkamali sa desisyon ko na pagbigyan sila na makasama nila ang kanilang ama! Magiging masaya na din ako kapag makita silang masaya. "Mommy, dito ka na din titira? Dito na ba tayo titira kasama si Daddy?" excited na tanong sa akin ni Scarlett! Sa edad nitong nine years old, kaunting-kaunti na lang talaga at magiging kasing tangkad ko na siya! Ang laki niyang bulas na bata. "Yes...dito na tayo titira! Kasama ng DAddy niyo!" nakangiti kong sagot sabay sulyap kay Daniel na karga-karga si Baby Amanda. "yes! so ibig sabihin po ba complete family na tayo? May Mommy at Daddy na kami sa iisang bahay?" nakangiting sagot naman ni Stephen. Sa loob ng tatlong taon n
BIANCA POV Hindi pa rin ako makapaniwala na sa loob ng sampung taon na wala ako sa mansion na ito, nandito pa rin ang mga gamit ko! Iyun nga lang, ang iba dito ay hindi na kasya sa akin. Medyo payat kasi ako noon at nagkalaman lang ako ng kaunti noong nanganak ako! Kailangan ko pa rin isa-isahing icheck lahat ng mga gamit at itapon ang mga damit na hindi na kasya sa akin. Pagkatapos kong isa-isahing icheck ang mga gamit ko sa loob ng walk in closet, nagpasya akong lumabas ng kwarto para maghanap ng pwede kong tuntungan. Nangangati na kasi talaga ang aking mga palad at gusto ko nang tangalin ang portrait noong kasal naming dalawa ni Daniel. Ayaw ko nang makita pa dahil feeling ko, bumibigat lang ang nararamdaman ko. "Mam Bianca...welcome back po!" pababa na ako ng hagdang nang makasalubong ko ang isang naka-uniform na kasambahay. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya! Familiar sa akin ang kanyang mukha and sad to say hindi ko na maalala ang kanyang pangalan. "Si Thelma po ako
BIANCA POV "MATAGUMPAY naming natangal ni Thelma ang naturang picture frame na naka-hang sa kwarto ko! Gayunpaman, hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot habang pinagmamasdan ang nasabing larawan. Muli kasing bumalik sa balintataw ko ang malungkot na nakaraan ko sa piling ni Daniel! Mga bagay na ayaw ko na sanang balikan pa at gusto ko nang makalimutan! Well, life must go on ika nga! Ayaw ko nang mabuhay sa nakaraan! Itong picture frame na lang ang natitirang alaala ko noong ikinasal kaming dalawa ni Daniel dahil ang mga naipon kung mga larawan namin noon ay mismong si Daniel din naman ang nagtapon noong mga panahon na palagi kaming nag-aaway dahil ayaw niya nga sa akin. Hindi daw kasi ako ang pangarap niyang babae at sinira ko ang buhay niya kaya wala daw akong karapatan na mag- ipon ng mga basura dito sa pamamahay niya "Ano na ngayun ang gagawin ko dito Mam? Itatambak ko po sa storage room?" seryosong tanong sa akin ni Thelma. Pigil ko naman ang sarili ko na maluha. LI
BIANCA POV Araw ng libing ni Lola Antonia at alam kong hindi lang ako ang nalulungkot! Pero, ganoon talaga! Ang buhay ay may katapusan at kailangan kong tangapin iyun! Sumama na din sila Scarlett at Stephen sa amin samantalang si Baby Amanda naman ay si Thelma na muna ang nag-aalalaga! Kung papayag nga si Thelma, gusto ko din talaga na siya na ang mag-aalaga kay Baby Amanda! Mas higit na may tiwala ako sa kanya higit kanino pa man. "Mommy Bianca? Mommy Bianca kumusta po kayo?" narinig kong bati nang kung sino man sa akin! Wala sa sariling napalingon ako at hindi ko mapigilan ang mapangiti ng makita ko si Anyana na naglalakad palapit sa akin. Katulad nila Scarlett at Stephen, malaki na din siya! Nagbago na din ang awra nito! Hindi na siya maputla at lalo pang kuminis ang kanyang kutis at halatang naalagaan din naman siya! "Anyana...ikaw na ba iyan? Ang ganda mo!' nakangiti kong sagot sa kanya! Nagulat na lang ako nang pagkalapit niya sa akin, mahigit niya akong niyakap. "I
SCARLETT POV SIX YEARS LATER YES, ganoon kabilis ang paglipas ng taon! Anim na taon ang mabilis na lumipas pero parang kahapon lang nangyari ang lahat! Wala na sila Scarlett at Stephen at nandito pa rin ako ngayun! Nakatayo sa harap ng kanilang puntod at kakatapos lang mag-usal ng maiksing panalangin! Sariwa pa rin ang sugat sa puso pero kailangan tangapin ang katotohanan na wala na sila! Na kailangan nang mag-moved-on dahil iyun ang nararapat! Alam kong tahimik na din naman sila! Na masaya na sila kung nasaan man sila naroroon! Sayang nga lang dahil hindi naging masaya ang naging buhay nila noong nandito pa sila sa mundong ito pero sana, kung totoo man ang reincarnation, magiging masaya na sana sila sa susunod nilang buhay! Kahit kailan, mananatili sila sa puso ko! Hinding hindi ko sila makakalimutan! Wala sa sariling napatitig ako sa larawan ni Anyana! Napakaganda niya talaga! Buhay na buhay ang ngiti sa kaniyang labi! Sayang nga lang at hindi siya lumaban! Alam kong m
DRAKU MONTEVERDE ATIENZA RESIDENCE SCARLETT POV "YAYA, kumusta ang mga bata? Tulog na ba sila?" seryosong tanong ko sa isa sa mga yaya's ng mga anak naming dalawa ni Draku! Tanghali na at hindi ko alam kung bakit kanina pa ako hindi mapalagay. Hindi din maalis-alis sa isipan ko si Anyana! Sobra kasi talaga akong naaawa sa kalagayan niya ngayun! Alam kong masyado nitong dinamdam ang biglaang pagkamatay ni Stpehen pero hindi lang naman siya ang nagluluksa! Buong pamilya namin ay nagluksa din sa biglaang pagpanaw ng kakambal ko at hangang ngayun hindi pa rin matatangap ng mga magulang ko na wala na siya! IYun nga lang, dumagdag pa talaga sa dagok ang muling pagkakasakit ni Anyana! Sa hindi malamang dahilan, napag-alaman ng mga Doctor nito na lumulaki na naman pala ang puso ni Anyana which is hindi magandang senyales! Kaparehong kapareho ang kondisyon ng sakit niya noong bata pa siya! Wish ko lang na sana malagpasan niya lahat iyun! Hindi ko alam kung kaya pa bang tangapin nami
ANYANA POV DALAWANG linggo ang matulin na lumipas na wala akong ibang ginawa kundi ang magkulong sa loob ng aking kwarto kapag araw at sa gabi naman makikita ako sa garden na tahimik na nagmumuni-muni! Araw-araw din ako kung dalawin ni Daddy para masiguro ang kaayusan ng kalagayan ko! Minsan na din akong dinalaw ng mga Uncles ko sa bahay na ito at masasabi ko na masaya ako dahil ramdam ng puso ko kung gaano ako kahalaga sa kanila! Nakakalungkot isipin na alam ko sa sarili ko na hindi na ako magtatagal! Sa bawat araw na nagdaan, ramdam ko na lalo akong humihina! May mga pagkakataon pa nga minsan na nahihirapan na akong bumangon sa umaga at kaunting galaw lang naghahabol na din ako sa aking paghinga! Dinadalaw din ako ng Doctor ko pero wala na akong energy pa para magtanong kung ano na ba ang sitwasyon ko! Ramdam ko din naman na alam na nilang lahat na alam ko na din kung ano man ang sitwasyon ko ngayun pero kagaya noon, wala talagang ni isa sa kanila ang gustong mag-open up tun
ANYANA POV 'ARE you sure, ayos ka lang dito?" seryosong tanong sa akin ni Daddy! Ayaw niyang pumayag na lumabas ako ng hospital pero wala na din silang nagawa pa nang ako na mismo ang nagpumilit pa! Ayaw man nilang direktang sabihin sa akin ang kalagayan ko alam ko sa sarili ko na kaunting oras na lang ang natitira sa akin at ayaw kong sa hospital ako bawian ng buhay! Pasalamat na lang talaga ako dahil narinig ko ang pag-uusap nila ng Doctor ko dahil mukhang wala talagang balak si Daddy na sabihin sa akin ang tunay kong kalagayan! '"Okay, sasamahan ka nila Ate Divina at Manang Grasya sa bahay na ito! Kung bakit naman kasi gusto mo dito gayung mas palagay ang loob ko kung doon ka na lang muna sa bahay namin titira!:" seryosong sagot ni Daddy! Wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa paligid! Nandito kami sa bahay kung saan ako lumaki at nagdalaga! Ang bahay na minsang tinirhan namin ni Stephen noong nagsasama pa kami! Ang bahay na ipinamana sa akin ni Lola Sylvia Buenaventura
ANYANA POV "I AM SORRY, Mr Atienza pero sa sitwasyon niya ngayun hindi namin maipapangako kung kaya niya bang mag-undergo ng another operation! May history na siya ng surgery noong bata pa siya dahil ipinanganak siyang may congenital heart disease." narinig kong bigkas nang kung sino! Ang alam ko si Daddy ang kausap niya kaya naman mas pinili kong matulug-tulugan! "Ano ang pwedeng gawin para madugtungan nang buhay niya? Willing akong gumastos ng kahit na magkano para maging maayos ulit ang puso niya, Doc!" narinig kong sambit ni Daddy! Hindi ko mapigilan ang mapakunot noo dahil sa narinig ko! "I am sorry, Mr. Atienza! Isa ito sa malaking side effect ng mga batang nagkaroon ng history ng congenital heart disease! Although, succesful ang surgery niya noon pero hindi ibig sabihin noon na kaya niya nang mabuhay hangang sa kanyang pagtanda! After so many years, dumadating talaga ang ganitong problema at hindi namin sigurado kung kakayanin pa ba ng pasyente ang mag-undergo ng another
ANYANA POV Ang kagustuhan ko pa rin ang nasunod kaya walang nagawa si Gino kundi pagbigyan ako! May kinausap lang siya na kung sino dito sa hospital pagkatapos noon pinayagan na akong makaalis sa kondisyon na kailangan kong makabalik para daw maobserbahan ako! Maraming test pa daw ang dapat gawin sa akin which is hindi ko na din pinagtoonan ng pansin! Hindi ko alam kung ano ang dahilan at kung bakit dalawang araw akong walang malay sa hospital pero dahil mas focus ang isipan ko sa mga nangyari kay Stephen, hindi na ako nagtanong pa kay Gino! Habang nasa biyahe kami, mas pinili ko na lang ang manahimik! Bago naman kami umalis ng hospital, nangako si Gino sa akin na didirecho daw kami sa kinaroroonan ni Stephen which is labis kong ipinagpasalamat! Hangang ngayun kasi pinilit kong kinukumbinsi ang sarili koo na hindi totoong wala na siya! Pero ang pangungumbinsi kong iyun sa sarili ko ay biglang naglaho lalo na nang mapansin ko na sa isang memorial chapel kami dumirecho! "Ano ang
ANYANA POV Hindi ko alam kung ilang oras akong nawalan ng malay pero sa muling pagmulat ng aking mga mata ibayong katahimikan ang kaagad na sumalubong sa akin! Sumalubong sa paningin ko ang puting kulay ng paligid at nang ibaling ko ang aking tingin hindi ko mapigilan ang magtaka dahil sa mga nakakabit ng kung ano sa katawan ko! May nakakabit din sa akin na oxygen which is nakakapagtaka! HIndi ko alam kung ano ang nangyari sa akin pero hindi ko mapigilan ang muling pagpatak ng luha mula sa aking mga mata nang maalala ko ang nangyari kay Stephen! Sa kabila ng mga masasakit na nangyari sa amin, hindi ko alam kung kaya ko bang tangapin ang lahat pero isa lang ang sigurado ako, sobrang sakit sa puso na makita siyang isa nang malamig na bangkay. Pero totoo ba talaga iyun? Hindi kaya isang panaginip lang? Sana panaginip lang ang lahat! Kahit na gaano pa siya kasama hindi pa rin naman magbabago ang katotohanan na siya pa rin ang tinitibok ng puso ko! Sa naisip kong iyun dahan-dah
ANYANA POV "Ano ang nangyari? Bakit ka namumutla?" seryosong tanong ni Doc Alvin nang maabutan niya ako dito sa labas ng restaurant! Kakatapos lang namin mag-usap ni Amanda at nag-aabang na lang ako ng taxi para masakyan ko patungo sa hospital kung saan daw dinala si Stephen! "Sorry, kailangan kong makaalis! Si Stephen...naaksidente!" diretsahan kong sagot kay Doc Alvin! Napansin kong saglit siyang natigilan bago tumango-tango! "Okay...sa kotse ko! Sasama ako ng hospital!" seryosong sagot niya sabay hawak niya sa akin at inakay niya ako patungo sa kanyang kotse! Naging sunod-sunuran naman ako kay Doc Alvin! Pagkasakay namin pareho sa sasakyan, kaagad siyang nagmaneho! Sinabi ko pa nga sa kanya kung saang hospital dinala si Stephen at pagkatapos noon, naging tahimik na ako buong biyahe! Ramdam ko ang takot ko sa puso ko pero umaasa ako na sana ayos lang si Stephen! Kahit naman sinaktan niya ako ng paulit-ulit, hindi ko naman pinangarap na mapahamak siya lalo na at alam kong w
ANYANA POV Dahil sa ginawa ni Stephen kanina sa simbahan, nagpasya na lang kaming dalawa ni Doc Alvin na kumain sa restaurant! Lagpas na sa oras ng pagkain ng tanghalian at nag-aalburuto na ang tiyan ko sa gutom! Wala na din akong balak na pumunta ng reception party dahil mukhang nababaliw na si Stephen! Para bang wala na siyang kahihiyan at hayagan niya nang ipinapakita sa lahat kung gaano na kasama ang ugali niya! Kahit ako, nagulat din talaga sa ginawa niya kanina! Harap-harapan ba naman kung mangumprunta! Ano ba ang pakialam niya kung may kausap akong lalaki? Naikasal na siya lahat-lahat ang hilig niya pa ring makialam sa buhay ng may buhay! "Ano ang gusto mong kainin?" nakangiting tanong sa akin ni Doc Alvin! HIndi ko naman mapigilan ang mapatitig sa kanya! Sa halos isang buwan na nakilala ko siya wala man lang akong nakitang kahit na isang kapintasan sa ugali niya! Kapag magkasama kaming dalawa talagang ipinaparamdam niya sa akin kung gaano ako ka-special na malayong mal