CHAP 1

SA LIKOD NG PAGSASAMA

"Buntis ka, Mrs. Anderson. Pitong linggo na. Kailangan pa nating magsagawa ng ilang pagsusuri, ngunit ire-refer kita sa aming espesyalista upang mapanatili ang maayos na pangangalaga. Binabati kita, Mrs. Anderson," anang doktor bago siya lumabas ng silid.

Parang sasabog ang tenga niya sa lakas ng tunog na pumapalibot sa kanya, ngunit sa kabila nito, nagawa pa rin niyang lumabas ng silid ng doktor. Hindi man lingid sa kanya ang pag-aalala ng nurse, hindi na niya iyon inalintana.

Padabog siyang lumabas, nanginginig ang mga kamay habang mahigpit na hawak ang resulta ng pagsusuri. Ramdam niya ang mabilis at malakas na tibok ng kanyang puso, na tila sasabog anumang sandali. Sinubukan niyang magmukhang kalmado sa harap ng doktor kanina, ngunit sa loob-loob niya, gulo ang lahat.

Pumunta siya sa ospital dala ang iniisip na simpleng sakit ng ulo at ilang banayad na sintomas ng panghihina. Ngunit ang balitang natanggap niya ay lubhang nakakagulat at nagpagulo sa kanyang isipan—buntis siya. Ang anak nila ni Nathaniel ang dinadala niya sa kanyang sinapupunan.

Parang isang mabigat na trak ang sumalpok sa kanya, halos hindi siya makahinga sa bigat ng sitwasyon. Nanlalabo ang kanyang paningin dahil sa mga luhang pilit niyang pinipigilan habang mabilis siyang naglakad sa mahabang pasilyo ng ospital.

Paano ko ito haharapin? Ano na ang gagawin ko ngayon?

Isang sandali lang ng kahinaan, isang iglap ng maling pasya—at ngayon, may isang buhay na lumalaki sa loob niya.

Nang pumasok sa isip niya si Nathaniel, bumigat lalo ang kanyang pakiramdam. Masakit alalahanin kung paanong paulit-ulit siyang hinamak ng sariling asawa. Hindi niya alam kung paano nito tatanggapin ang balitang ito, at mas lalong hindi niya alam kung may mararamdaman pa ito para sa kanya.

---

"Fuck… gusto kaya niya ang batang ito? Masisisi niya ba ako kung bakit tuluyang gumuho ang dati naming marupok na pagsasama?"

Habang nakasandal si Elara sa malamig na dingding ng ospital, ramdam niya ang bigat ng mundo na unti-unting bumabalot sa kanya. Masyado itong mabigat, halos hindi na siya makahinga. Hindi niya alam kung paano siya magpapatuloy mula rito.

Kinasal sila ni Nathaniel—pero hindi dahil sa pag-ibig. Alam niya iyon mula pa noong simula. Kailangan lang niya ng isang taong nasa tabi niya, isang taong makakatulong sa kanya habang itinataas niya ang sariling pangalan sa industriya. At si Elara? Isa siyang pamilyar na mukha mula sa kanilang mga taon sa unibersidad, isang taong madaling mahuhulog sa kanyang patibong.

Nagpakasal sila, ngunit alam niyang hindi ito tulad ng pangkaraniwang kasal. Wala itong pagmamahal—o kung meron man, isang panig lamang.

Matagal na niyang nararamdaman na ginagamit lang siya ni Nathaniel, ngunit pilit niyang kinukumbinsi ang sarili na may halaga siya sa buhay nito. Na kahit papaano, may pag-aalaga rin itong nadarama para sa kanya. Pero ngayon? Mas lalo lang niyang napagtanto kung gaano siya kahangal.

Nag-vibrate ang hawak niyang telepono, at nang tingnan niya ang screen, lumitaw ang pangalang matagal na niyang gustong kalimutan—Nathaniel.

Pinilit niyang pakalmahin ang sarili bago sagutin ang tawag. “Nasaan ka?” malamig na tanong ng lalaki. “May ilang dokumentong kailangan mong pirmahan. Kailangan ito agad.”

Napalunok si Elara. Ganito na lang ba palagi? Walang emosyon, walang pakialam. Para lang siyang isang empleyado sa isang kumpanya kung saan siya mismo ang produkto.

Huminga siya ng malalim bago sumagot, “Nasa labas ako.”

“Well, might as well run back here sa office. Wala akong buong araw, Elara.”

Nadurog ang puso niya sa malamig nitong tinig. Sa kabila ng lahat, bakit umaasa pa rin siyang magiging iba ito ngayon? Bakit parang pinaparusahan siya ng tadhana sa pagmamahal sa isang lalaking hindi kailanman nagkaroon ng puso para sa kanya?

Naramdaman niyang muling bumibigat ang kanyang dibdib. Sa isang iglap, ang lahat ng sakit na matagal na niyang kinikimkim ay tila gusto nang sumabog.

---

Nag-alinlangan si Elara na sabihin kay Nathaniel ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Hindi niya alam kung ano ang magiging reaksyon nito, at mas lalo siyang natakot sa posibilidad na wala itong pakialam.

Paano kung magalit siya? Paano kung sabihin niyang ayaw niya ng batang ito—na ang nangyari sa pagitan nila ay isang pagkakamali lang, katulad ng pagsasama nila?

Napakaraming tanong ang bumabagabag sa kanyang isip, bumibigat sa kanyang dibdib na parang isang nagbabadyang bagyo. Ang katotohanang buntis siya ay sapat na para guluhin ang kanyang isipan, at ngayon, tila hindi na niya kayang isipin pa kung paano ito haharapin.

Nagsimula siyang mag-overthink, lumulubog sa isang madilim na espasyo na alam niyang delikado para sa kanya. Sinubukan niyang buuin sa isip ang tamang paraan ng pagsasalita.

“Okay ka lang ba?” tanong ni Nathaniel sa kabilang linya, bahagyang may pag-aalalang tono sa boses nito.

Nagulat siya nang bahagya. May bahagyang init sa boses nito—isang bakas ng pag-aalala na hindi niya madalas marinig mula rito. Isang mumunting pag-asa ang bumalot sa kanyang puso.

Baka pwede kong subukan? Dapat ko bang sabihin sa kanya?

Nagkaroon ng matagal na katahimikan sa kabilang linya. Pinipilit ni Elara na lunukin ng buo ang kaba, pero hindi niya pa rin alam kung paano magsisimula.

Kung sasabihin ko ba sa kanya ang tungkol sa sanggol, tatanggapin ba niya ito? Magbabago ba ang lahat sa amin?

Isang malakas na sumpa ang gusto niyang ipataw sa sarili. Napaka-tanga mo, Elara! Masyado siyang naging pabaya. Dapat mas naging maingat siya. Alam na niya kung gaano kahirap ang buhay niya sa piling ni Nathaniel—at ngayon, madadagdagan pa ito ng isang bata.

“C’mon, Elara. Wala akong buong araw. Busy akong tao at hindi kita pwedeng hintayin mag-isang araw,” iritable nitong sabi.

Pinikit niya ang kanyang mga mata, kinagat ang kanyang labi, at nagdasal nang marahan. Kailangan niyang lakasan ang loob niya—ngayon na.

Pero bago pa siya makapagsalita, isang boses ng babae ang narinig niya sa kabilang linya.

"Nathaniel, mahal, sino ‘yang kausap mo?"

Matamis ang tono ng boses nito, masyadong pamilyar para kay Elara. Naramdaman niyang nanlamig ang kanyang katawan.

Si Shaira.

Huminto ang kanyang puso.

Ano bang inaasahan mo, Elara?

Syempre, si Shaira. Ang babaeng laging nandoon bago siya dumating sa buhay ni Nathaniel. Ang babaeng mahal nito noon, at tila mahal pa rin hanggang ngayon.

Isang segundo lang ang lumipas, pero pakiramdam ni Elara, parang ilang taon ang dumaan.

At bago pa niya maiproseso ang sakit na nararamdaman niya, bigla na lang natapos ang tawag. Naiwan siyang nakatitig sa screen ng cellphone niya, nakikinig sa walang buhay na dial tone.

“Fuck…” Shit —

Napahawak siya sa kanyang noo, pilit pinipigil ang mga luha.

Ano ba ang iniisip ko? Na may pakialam siya sa akin?

Isang mapait na tawa ang kusang lumabas mula sa kanyang mga labi. Tumitig siya sa kisame at umiling.

"Napakatanga mo, Elara. Tingnan mo kung anong pinasok mo."

May ilang taong nakatingin sa kanya sa ospital, pero hindi na niya ininda iyon. Pinilit niyang itayo ang sarili at inayos ang kanyang postura. Kailangan niyang magpakatatag.

Paglabas niya ng ospital, dumiretso siya sa kanyang sasakyan. Pinilit niyang kalmahin ang sarili, ngunit ramdam niya ang bigat ng lihim na dinadala niya.

Dapat ko ba siyang pagsabihan? O dapat kong itago ito mag-isa?

Kinakain siya ng kawalan ng katiyakan.

Hindi niya namalayan kung gaano siya katagal nanatili sa loob ng sasakyan. Pilit niyang inipon ang kanyang sarili bago tuluyang umalis patungo sa opisina ni Nathaniel.

Pagdating niya roon, hindi niya nakita si Nathaniel. Sa halip, sinalubong siya ng sekretarya nito na may bitbit na makapal na stack ng mga papeles.

“Ma’am, ito po ang mga dokumentong kailangan niyong pirmahan. Sinabi ni Sir Nathaniel na kailangang matapos ito agad.”

Parang may bumara sa kanyang lalamunan. Pinilit niyang kunin ang mga papeles at hindi naglakas-loob na tumingala. Ayaw niyang may makakita sa namumuong luha sa kanyang mga mata.

Siyempre. Dapat magkasama sila ni Shaira. Hindi man lang niya ako hinintay.

Nang makabalik siya sa kanyang mesa, napakawalan niya ang isang mabigat na buntong-hininga.

Ramdam niya ang paninikip ng kanyang dibdib. Nagsisimula nang bumigat ang kanyang pakiramdam.

Napatingin siya sa mga dokumentong ipapapirma ni Nathaniel. Sa dami ng tumatakbo sa kanyang isipan, hindi na niya magawang bumalik pa sa bahay nila ngayong gabi. Hindi niya alam kung kaya pa niyang harapin ang malamig na presensya ni Nathaniel—lalo na ngayong alam niyang may ibang babae na naman sa tabi nito.

Sa huli, napagdesisyunan niyang umuwi sa apartment na ibinigay sa kanya ni Nathaniel noong ikasal sila. Hindi siya madalas doon, pero sa gabing ito, kailangan niyang mapag-isa.

Ngunit pagdating niya roon, para siyang sinampal ng mas matinding katotohanan.

Nang binuksan niya ang pinto, tumambad sa kanya sina Nathaniel at Shaira—magkasamang nakaupo sa sofa, kumakain, nagtatawanan.

Parang hindi sila nag-aalala sa mundo.

Para silang mag-asawa. Para bang siya ang hindi kabilang.

"Anong nangyayari?" tanong ni Elara, pilit pinipigilan ang panginginig ng kanyang boses. "What is she doing here? No. Scratch that. Anong ginagawa niyong dalawa dito?"

Tumayo si Nathaniel, halatang nagulat sa bigla niyang pagdating. Halos matawa si Elara sa ekspresyon nito.

Ano? Hindi ba niya inasahan na darating ako sa sarili kong apartment?

O baka naman hindi ito ang unang beses na dinala niya si Shaira dito?

Kumulo ang dugo niya sa ideyang iyon.

“Oh, Elara, akala ko late ka na uuwi,” kaswal nitong sabi, halatang sinusubukang itago ang kaba sa boses. “Hindi ko inasahan na pupunta ka rito. Akala ko uuwi ka sa bahay natin.”

Nagkatinginan sila ni Shane, ngunit agad ding bumalik ang mata niya kay Nathaniel.

"Bakit siya nandito, Nathan?"

Ito ang kanyang lugar. Ang kanyang safe space. At hindi niya ito handang ibahagi sa iba—lalo na kay Shane.

Ang apartment na ito ay regalong ibinigay ni Nathan sa kanya, pero nang oras na ibigay ito, naging kanya na ito.

Hindi kay Nathan.

At lalo nang hindi para kay Shaira.

Pero ngayon… narito sila.

Ramdam niya ang paninikip ng kanyang dibdib.

Masakit.

At alam niyang sa mga susunod na sandali, hindi na niya magagawang itago ang sakit na iyon.