CHAP 3

SA HULING SANDALI

Si Elara ay wasak na wasak. Alam niyang wala siyang kasalanan, pero masakit ang mga sinabi ni Nathaniel—parang mga punyal na tumarak sa kanyang puso. Pakiramdam niya ay nag-iisa siya, walang kahit sinong kakampi o mauhingan ng suporta. Napaupo siya sa sofa at humagulgol, dinadala ng bigat ng sitwasyon.

Ngunit bigla niyang naalala ang isang bagay—buntis din siya. Kailangan niyang itabi ang sariling hinanakit at pumunta sa ospital upang siguraduhin na ligtas ang kanyang anak. Pinahid niya ang kanyang mga luha, pinilit na bumangon, at lumabas ng bahay.

Pagdating niya sa ospital, narinig niyang nag-uusap sina Nathan at Brando sa hallway. Napahinto siya, bumilis ang tibok ng kanyang puso habang pilit niyang pinakikinggan ang usapan nila.

"Tigilan mo na ang pag-aalala sa mga problema ko," may bahid ng inis ang boses ni Nathan. Halata kay Brando na nag-aalala ito at patuloy sa pagtatanong, bagay na lalong ikinainis ni Nathan.

"Bakit hindi mo na lang hiwalayan si Elara?" tanong ni Brando. "Kung ganito rin lang, hindi ba't mas mabuting maghiwalay na lang kayo?"

Napabuntong-hininga si Nathaniel. "Hindi ko pa magagawa 'yan, hindi pa ngayon."

Napangiwi si Elara. Anong ibig niyang sabihin sa ‘hindi pa’?

Nag-alinlangan si Nathan, ngunit dahil sa patuloy na pangungulit ni Brando, napilitan siyang sumagot. "May mga plano ako, at simula nang pakasalan ko siya, kung anong akin, kanya rin. Kapag nag-divorce kami, hahatiin ang lahat ng meron ako. Mas malaki ang mawawala sa akin kung mawawala siya."

Nanlumo si Elara, kasabay ng matinding kahihiyan. Ngayon lang niya naintindihan—ang kanilang kasal ay isa lang palang kasunduan, isang transaksyon. Hindi niya matanggap kung gaano siya naging bulag sa lahat ng ito.

Mula sa kanyang dibdib, isang matinding galit ang lumukob sa kanya. Gano’n lang ba ang halaga ng pagsasama naminng dalawa? Pera? Hindi siya makapaniwala. Akala niya, kahit papaano, may natitira pang halaga sa kanilang pagsasama, isang bagay na hindi kayang tumbasan ng salapi.

Siguro nga, tama na. Siguro, panahon na para talagang tapusin na ito.

Sa halip na ipakita ang sarili kay Nathan at Brando, nagpasya siyang dumiretso kay Shaira. Wala siyang balak makipagtalo pa sa asawa niya.

Habang naglalakad siya papunta sa kwarto ni Shaira, magulo pa rin ang kanyang isipan. Pero nang makita niya si Shaira, saglit niyang nakalimutan ang sariling problema. Nagwawala ito, galit na galit at naghahagis ng kung anu-anong bagay sa sinumang lumapit.

"Elara!" sigaw nito nang makita siya. "Ikaw ang may gawa nito! Ikaw ang pumatay sa anak ko!"

Sa gulat, agad niyang itinakip ang kanyang mga braso sa tiyan niya bilang proteksyon. Kasabay nito, isang matigas na bagay ang lumipad sa direksyon niya. Nagkalasog-lasog ang isang baso nang tumama ito sa kanyang ulo, nagpapadala ng matinding sakit sa buong katawan niya.

Nararamdaman ni Elara ang kirot sa kanyang puso habang pinagmamasdan ang matinding pagdadalamhati ni Shaira. Alam niyang wala siyang kasalanan sa pagkawala ng bata, ngunit hindi niya alam kung paano ito ipapaintindi kay Shaira. Sinubukan niyang pakalmahin ito, pero tila wala itong balak makinig.

"Ano bang ginagawa mo?!" sigaw ni Elara nang makita niyang muling dumampot ng isang plorera si Shaira, handang ihagis ito.

Sakto namang pumasok si Brando at agad siyang pumagitna sa dalawa, hinaharangan si Elara mula sa galit ni Shaira.

"Kalma ka lang, Shaira," sabi ni Brando, matigas ngunit mahinahon ang tono ng kanyang boses. "Hindi niya kasalanan ito."

Maya-maya, dumating si Nathan at agad na niyakap si Shaira, para bang inilalayo ito kay Elara at ipinapakitang mas mahalaga ito sa kanya.

Doon lalong nadurog ang puso ni Elara. Sa sinumang makakakita sa kanila, aakalain nilang si Shaira ang asawa ni Nathan, at hindi siya.

Isang mapait na ngiti ang lumabas sa kanyang mga labi.

"Ano'ng ginawa mo?! Sinabi ko sa’yo na humingi ka ng tawad, hindi yung lalong paiinitin mo ang ulo niya!" mariing sabi ni Nathan, puno ng galit.

Nabasa ng luha ang mga mata ni Elara.

"Sinabi ko na sa'yo, hindi ko siya itinulak! Sinubukan niya akong saktan, pinipilit akong makipaghiwalay sa’yo at lumayo. Siya ang unang sumugod sa akin, kaya iniwasan ko siya!" hindi na niya napigilang isigaw ang kanyang saloobin.

Kasabay nito, bumalik sa kanyang isipan ang narinig niyang usapan nina Nathan at Brando kanina—ang tungkol sa divorce. Mas lalong sumiklab ang emosyon niya.

"Manahimik ka! Pinatay mo ang anak ko! Ginawa mo 'yon dahil galit ka sa akin! Ayaw mong andito ako!" malakas na tawa ni Shaira, tila wala na sa sarili. "Palagi kang masungit sa akin tuwing wala si Nathan!"

Dumilim ang mukha ni Nathan sa narinig, ngunit sa halip na magalit kay Shaira, si Elara ang tila niyang sinisisi.

Napatawa na lang si Elara, hindi makapaniwala sa absurdong sitwasyon na kinakaharap niya ngayon.

Hindi makapaniwala si Elara kung gaano kasinungaling si Shaira.

"Tama na ito! Lumabas ka na sa kwartong ito kung hindi mo kayang aminin ang mga kasalanan mo, Elara! Sobrang nadismaya ako sa'yo!"

Napatigil sa paghinga si Elara, ramdam ang matinding sakit na bumalot sa kanya. Naiwan siyang mag-isa sa kanyang mga iniisip, pakiramdam niya ay manhid na siya at tila naputol ang koneksyon niya sa mundo.

Parang bangungot ang lahat. Hindi niya maisip na ang lalaking minahal niya—ang lalaking kasama niyang bumuo ng isang kumpanya at isang pangarap—ay magtataksil sa kanya sa ganitong paraan. Binalikan niya ang lahat ng pagkakataong ipinagtanggol niya ito, ang lahat ng sakripisyong ginawa niya, at parang naninikip ang kanyang sikmura sa sama ng loob.

Ibinigay niya ang lahat para kay Nathan.

"Kahit anong sabihin ko, hindi mo pa rin ako paniniwalaan, hindi ba?" bulong niya, bahagyang nanginginig ang boses.

Nagulat si Nathan sa tono ng kanyang pananalita. Ramdam niya ang kirot sa boses ni Elara, ngunit kasabay nito ay parang may kung anong apoy na gumuguhit sa kanyang loob.

Nagtagpo ang kanilang mga mata, at doon niya nakita ang matinding pagkadismaya sa mga titig ni Elara.

"Sa buong panahon na magkakilala tayo, pinalabas mong malamig ang puso ko kaya napakadali para sa’yo na paniwalaang kaya kong manakit ng ibang tao. Ni hindi mo man lang tinanong ang panig ko. Basta mo na lang pinanigan siya," madiing sabi ni Elara, ramdam ang bigat ng bawat salitang kanyang binibitawan.

"Dahil sinungaling ka!" sigaw ni Shaira. "Huwag kang makinig sa kanya, Nathan! Tignan mo ang ginawa niya sa akin! Pinatay niya ang anak ko!"

Muling umiyak si Shaira at mahigpit na kumapit sa braso ni Nathan, ayaw siyang pakawalan. Sandaling nalito si Nathan sa ginagawa ni Shaira, ngunit hindi nakalagpas kay Elara ang eksenang iyon.

At iyon ang lalong nagpa-init sa kanyang damdamin.

Lahat ng ito ay sobra na para kay Elara. Siya rin ay nagdadala ng bata sa sinapupunan, ngunit ang ama ng kanyang anak ay mas piniling ipagtanggol ang ibang babae.

Hindi niya alam kung ano ang pumasok sa kanyang isip, ngunit sa unang pagkakataon, gusto niyang kunin ang dapat ay para sa kanya.

Nababalot ng tensyon ang buong kwarto. Napakabigat ng hangin sa paligid. Tumayo si Elara doon, mahigpit na nakakuyom ang mga kamao, pilit pinipigil ang kanyang nararamdaman. Nasa tabi ni Shaira si Nathan, at buong atensyon nito ay nakatuon lamang sa babae.

Bahagyang nanginig ang mga daliri ni Elara habang huminga siya nang malalim, pilit pinapalakas ang loob niya sa susunod niyang sasabihin.

"Bitawan mo siya," biglang sabi ni Elara, malamig ang tinig.

Napatingin sa kanya sina Nathan at Shaira.

Samantala, si Brando—na matagal nang kaibigan ni Nathan—ay palaging nakikita si Elara bilang isang taong may matibay na loob. Alam niya kung bakit sila ikinasal, at kung tutuusin, hinangaan niya si Elara sa pananatili nito sa tabi ni Nathan. Sa kabila ng lahat, alam ni Brando na nagmahal si Elara sa kaibigan niya, ngunit tila si Nathan ang hindi kailanman napansin iyon.

Pero ngayon, ibang Ciara ang nakikita ni Brando.

"Bitawan mo siya at sumama ka sa akin. Kailangan kita," madiin na sabi ni Elara, hindi inaalis ang titig kay Nathan, umaasang mauunawaan nito kung gaano siya kaseryoso sa kanyang mga salita.

"Huminto ka na sa kahibangan mo, Elara. Umalis ka na lang kung hindi ka magsosorry. Kailangan kong manatili kay Shaira."

"Kailangan kitang makausap," giit ni Elara.

Napataas ang kilay ni Nathan, bakas ang inis sa kanyang mukha. "Hindi ba pwedeng mamaya na lang? Kailangan ako ni Shaira ngayon."

Parang gumuho ang mundo ni Elara sa sinabi nito. Ang paraan ng pagbalewala sa kanya, ang pagpapahalaga kay Shaira kaysa sa kanya, ay nagpapaalala kung nasaan siya sa buhay ni Nathan—malayo sa puso nito. Ngunit kailangan niyang sabihin ang tungkol sa kanyang pagbubuntis bago siya tuluyang lamunin ng sakit at pangungulila.

"Hindi ito pwedeng ipagpaliban, Nathan. Pakiusap," halos nagmamakaawa ang kanyang tinig.

At sa isang iglap, sumagot ito ng malamig. "Sabi ko nang hindi natin pag-uusapan ito ngayon. Umalis ka na lang. Hindi mo tinutulungan ang sitwasyon."

Napakagat-labi si Elara, pinipigilan ang emosyon. Sobra na.

"Akala ko magkasangga tayo, Nathan. Akala ko haharapin natin ang lahat ng magkasama," mahina ngunit puno ng sakit ang kanyang boses.

Ang tingin ni Nathan ay lumamig, ang mukha nito'y naging matigas. "Si Shaira ang prioridad ko ngayon. Hindi ko pwedeng balewalain siya para lang dito."

Bumagsak ang kanyang mundo sa narinig. Kumpirmado na ang kanyang mga kinatatakutan—binigay na niya ang lahat, ngunit hindi niya kailanman mahahawakan ang puso ni Nathan. Ang koneksyon nito kay Shaira ay mas matibay kaysa sa kahit anong meron sila.

Napuno ng sakit at galit ang puso niya. Matagal na niyang iniwasang harapin ang katotohanang ito, ngunit ngayon, wala na siyang pagpipilian.

"Kung ganun, tapusin na natin ito. Hindi ko na kaya, Nathan," nanginginig ang boses niya sa pinaghalong sakit at determinasyon. "Ibinigay ko na ang lahat, pero kailanman ay hindi ito naging sapat. Wala nang natitira para sa atin."

Nanlaki ang mga mata ni Nathan, sandaling nawala ang malamig nitong maskara.

"Tapos na tayo, Nathan," mas matatag na ang boses ni Elara ngayon. "Magfa-file ako ng diborsyo, at hindi mo kailangang mag-alala sa pera mo. Ni isang kusing, hindi ako kukuha. Hindi mo rin kailangang problemahin ang kumpanya. Iyo na ang lahat."

Nag-iba ang ekspresyon ni Nathan—mula sa gulat, napalitan ito ng pagkagimbal at matinding pagkaunawa. Doon niya napagtanto na mas marami pang lihim ang itinatago ni Nathan kaysa sa kanyang iniisip. Lahat ng narinig niyang pag-uusap nito kay Brando ay bumalik sa kanyang alaala.

Hindi na siya lumingon pa.

Habang naglalakad siyang mag-isa sa pasilyo ng ospital, bumagsak ang mga luha sa kanyang pisngi. Kinuha niya ang kanyang telepono at tinawagan ang kanyang nakatatandang kapatid.

"Elara?" gulat ang boses ng kapatid niya nang marinig ito sa kabilang linya.

Nag-iisa at wasak ang puso, napaupo si Elara sa isang sulok ng ospital, habang humihikbi sa sakit ng kanyang mga ilusyon na tuluyang gumuho.

"Pwede mo ba akong sunduin?" mahina niyang tanong.

At ang kanyang kapatid, kahit hindi pa man alam ang nangyari, ay agad tumayo mula sa isang mahalagang pulong, handang iwan ang lahat para sa kanya.