CHAP 6

Ang Pagbabalik ng Prinsesa

“Siya ba ang pinakabatang tagapagmana ng mga Lhuillier?”

“Narinig ko na narito siya para kunin ang kumpanya.”

“Nakakapagtaka kung paano niya ito pamamahalaan. Si Sheila at Merand/Mera ay mahusay sa kanilang mga posisyon, pero sabi nila, mas malapit daw siya sa istilo ng pinakamatanda nilang kapatid—si Louesi.”

Sa isang pribadong pagtitipon kung saan naroon ang lahat ng mga shareholder ng kumpanya ng Lhuillier Empire, nagtipon ang buong pamilya sa harap ng entablado. Tumayo si Mr. Lhuillier sa gitna, hawak ang mikropono, handang gawin ang isang mahalagang anunsyo.

Tahimik ang buong silid habang ang lahat ay sabik na makinig sa sasabihin ng bilyonaryong pinuno ng pamilya. Sa isang matatag at mapagmalaking tinig, nagsimula siyang magsalita:

“Napakaespesyal ng gabing ito, dahil sa wakas, ang pinakabatang tagapagmana—ang aking munting prinsesa—ay napagpasyahang sumama sa amin. Pinili niyang kunin ang kanyang trono, at wala akong ibang nadarama kundi ang labis na kasiyahan, dahil ito ang kanyang unang hakbang sa paghawak sa negosyo ng pamilya.”

Nagtinginan ang mga shareholder, kliyente, at kasosyo ng mga Lhuillier tungo kay Elara, na kalmado at eleganteng nakaupo kasama ang kanyang mga kapatid. Suot niya ang isang itim na dress coat, at ang kanyang buhok ay maayos na nakaayos. Sa tabi niya, si Mera/nd ay nakangisi habang pabulong na nagbibigay ng payo.

“Kung may kokontra sa’yo, tanggalin mo agad. Wala dapat tumanggi pagdating sa iyo,” biro ni Mera, na siyang ikinatawa ni Elara.

Ngunit sa loob niya, alam niyang ang bagong papel na gagampanan niya ay hindi magiging madali. Mula sa pagiging isang independiyenteng babae sa Paris, ngayon ay haharapin niya ang isang bagong yugto bilang isang Lhuillier na nasa kapangyarihan.

Nanatili ang walang pagbabago at kalmadong ekspresyon ni Elara, ngunit ang kanyang isip ay patuloy na lumilipad patungo sa kanyang anak na si Nathara, na kasalukuyang nasa tahanan ng mga Lhuillier kasama ang kanyang ina.

Sa wakas, bumalik na siya sa Pilipinas matapos ang kanilang masayang pakikipagsapalaran sa Disneyland—kasama ang kanyang anak na si Nathara at si Merand, na kusang loob na sumama sa kanila.

Bagama't itinuturing ni Elara na tahanan nila ang Paris, itinuring din niya itong lugar para kay Nathara. Gayunpaman, naging napaka-kuryoso ng bata tungkol sa bahay ng kanyang mga lolo’t lola, kaya’t iginigiit nitong bumisita o manatili roon nang ilang panahon upang makapag-bonding kasama nila.

Dahil matagal nang nasa plano ni Elara ang pagpasok sa negosyo, naisip niyang ito na ang tamang panahon upang samahan ang kanyang mga kapatid sa pamamahala ng kanilang kumpanya.

Isang masigabong palakpakan ang pumuno sa silid.

“Tanggapin natin ang aking anak, si Elara Lhuillier,” pakilala ni Mr. Lhuillier sa lahat.

Tumayo si Elara at lumakad papunta sa kanyang ama upang magbigay ng maikling talumpati.

“Kung tutuusin, hindi talaga ako interesado sa negosyo ng pamilya—hindi tulad ng mga kapatid ko na talagang naging masigasig dito,” panimula ni Elara.

"Hindi rin naman ako interesado," singit ni Sheila. "Pero tatamaan ako ni Tatay kung hindi ko ito pinamamahalaan. Hindi naman ako ganoon ka-pabor sa kanya, hindi tulad mo, na pinaka-paborito niya."

Natawa ang ilan sa narinig nilang pahayag, habang si Merand ay tumango na lalong nagpasaya sa kanilang ama. Si Mr. Lhuillier naman ay napailing lang at napangiti.

“Well, tama ang mga kapatid ko,” patuloy ni Elara, may bahagyang biro sa tinig. “Ako ang pinakapaboritong anak—pinaka-gusto at pinaka-spoiled—dahil pinayagan nila akong mag-explore at tahakin ang ibang landas, hindi tulad nila na mas maaga nang sumabak sa negosyo. Pero sa tingin ko, talagang nasa dugo na ng isang Lhuillier ang bumalik sa lugar kung saan karamihan sa amin ay nakatadhana—ang pangasiwaan at suportahan ang negosyo ng pamilya.”

Nagsimulang tumango ang mga mahahalagang panauhin bilang tanda ng pagsang-ayon, at nagpakita sila ng ngiti bilang pagpapahalaga kay Elara.

"Hindi ko alam kung anong uri ng pamumuno ang sisimulan ko sa bagong kapaligirang kinalalagyan ko," aminado ni Elara habang nakatingin sa mga panauhin.

"Naku, huwag kang mag-alala. Gaya ng sinabi ko sa iyo, maaari mong tanggalin ang sinuman kapag hindi sila sumang-ayon sa iyo. Walang maglalakas-loob na kumontra," biro ni Merand habang hawak ang mic.

Napuno ng tawanan ang buong silid.

"Maaari mo ring tanggalin si Louesi kung hindi siya sang-ayon," dagdag ni Mr. Lhuillier, na lalong nagpasaya sa lahat.

Siniko ni Shiela si Louesi, senyales na dapat na siyang magsalita.

"Sa halip, mas mabuting si Merand na lang ang tanggalin," sagot ni Louesi na may malamig na ekspresyon.

Bahagyang natawa si Elara at lumingon sa likuran. Agad namang natigil ang asaran ng kanyang mga kapatid nang makita nilang seryoso siyang nakatingin sa kanila. Napasenyas si Mr. Lhuillier na ipagpatuloy niya ang pagsasalita.

Sa simpleng tingin ni Elara, napatigil ang lahat—isang patunay kung paano niya kayang hawakan ang sitwasyon at ang respeto ng kanyang pamilya.

---

“Gaya ng sinabi ko,” patuloy ni Elara, “hindi ko alam kung anong klaseng pamumuno ang sisimulan ko sa bagong environment na ito. Pero gagawin ko ang lahat upang maging flexible at makibagay sa kumpanyang ito. Nais kong magkaroon ng maayos na relasyon sa mga miyembro ng board, at sana, mapagkakatiwalaan mo rin ako tulad ng tiwalang ibinigay mo sa iba ko pang mga kapatid.

Bibigyan ko kayo ng maraming dahilan para paniwalaan niyo ako na karapat-dapat ako sa negosyong ito. Pero alam kong hindi sapat iyon sa mundong ginagalawan natin. Kaya’t handa akong magpaturo at magpatama kung kinakailangan upang mas matuto pa ako.”

Seryoso ang mukha ni Elara habang pinag-aaralan ang reaksyon ng mga nasa paligid. Kitang-kita niya ang kasiyahan sa kanilang mga mata, at may ilan pang tila nagulat—hindi nila inakala na ang isang tulad niyang Lhuillier ay may ganitong klaseng dedikasyon sa negosyo, lalo na’t matagal siyang namuhay nang malayo rito.

Buong pagmamalaki namang tumango si Mr. Lhuillier, habang ang kanyang mga kapatid ay mukhang nasisiyahan at sabik. Wala silang tutol kung gawing palaruan ni Elara ang kumpanya habang sinusubukan niyang matutunan ang mga bagay at baguhin ang ilan ayon sa kanyang pananaw. Alam nilang hindi siya pabaya—katulad ni Louesi, isa rin siyang praktikal at mahinahon mag-isip. Ngunit higit sa lahat, masaya silang makatrabaho siya, dahil sa wakas, hindi na parang napakalayo ni Elara sa kanilang pamilya.

Isang mahabang gabi ng mga kaganapan ang naganap. Pagkatapos ng kanyang talumpati, sinimulan na nila ang hapunan. Kasabay nito, inilibot siya ng kanyang ama upang ipakilala sa mga anak ng mga stockholders at shareholders.

Lahat ay interesado sa kanya—gustong makilala ang pinakabatang Lhuillier. Marami ang sumubok na makipag-usap, habang ang ilan ay tila kinakabahan sa kanyang presensya dahil sa kanyang malamig at awtoritatibong aura. Ngunit sa tuwing siya ay ngingiti, biglang naglalaho ang kanyang intimidating na dating—na para siyang isang fallen angel.

Walang lumabas na balita tungkol sa opisyal na pagpapakilala kay Elara bilang bunsong anak ng Lhuillier, kahit sa internet. Mahigpit itong binantayan ni Glenda, na siyang may hawak sa seguridad ng pamilya, upang masigurong walang impormasyon ang makakalusot sa mata ng publiko.

Lahat ng malalaking pribadong kaganapan ng mga Lhuillier ay nananatiling lihim, salamat sa security team ni Glenda. Sa kanyang husay, napipigilan niya ang anumang pagtatangkang makakuha ng impormasyon mula sa kanila—lalo na ng kanilang mga kakumpitensya.

Bukod dito, walang sinumang imbitado ang naglakas-loob na maglabas ng impormasyon tungkol sa kanila. Alam ng lahat kung gaano kapangyarihan ang pamilya Lhuillier—at kung paano pinagsisisihan ng sinumang sumasalungat sa kanila ang kanilang ginawa. Maaaring kilala sila bilang isang mapagpakumbabang pamilya, ngunit kapag naging kaaway mo sila, sila ang pinakamasamang bangungot na maaari mong harapin.

Sa gitna ng katahimikan, naramdaman ni Elara ang mahinang paggalaw sa kanyang tabi.

“Mommy,” bulong ni Nathara, na agad niyang naramdaman ang presensya ng kanyang ina. Pagkauwi mula sa event, agad siyang naligo at tumabi kay Elara sa kama.

"Hmm? Matulog ka na," tugon ni Elara habang niyayakap ang anak.

“Kumusta ang palaruan, Mommy?” tanong ni Nathara, inaantok na.

Bahagyang natawa si Elara. Tinawag ni Merand na "palaruan" ang kumpanya, at tila inampon din ni Nathara ang tawag na iyon.

“Well, it’s fine,” sagot niya, hinahaplos ang buhok ng anak.

“You had fun? I’m sure you did,” bulong ni Nathara habang nakapikit na ang kanyang mga mata.

Ngumiti si Elara at tumango, ramdam ang kapanatagan sa piling ng kanyang anak.

"Mommy," muling tawag ni Nathara, mahina at inaantok.

"Hmm?" Idinikit ni Elara ang kanyang labi sa noo ng anak at mas hinigpitan ang yakap dito.

“Nasa good mood ka ba?” tanong ni Nathara, may bahagyang pag-aalinlangan sa boses.

“Palagi akong nasa mabuting kalooban kapag kasama kita,” totoo at may lambing na sagot ni Elara.

Sandaling natahimik si Nathara, pero maya-maya’y muling nagsalita.

"Okay lang ba kung pag-usapan natin ang tungkol sa tatay ko?"

May pagmamakaawa sa tinig ng bata. Bagama’t halatang antok na ito, ramdam ni Elara ang bigat ng tanong. Bahagya siyang natigilan—hindi niya inaasahan na bigla na lang magtatanong si Nathara tungkol sa kanyang ama.

“Well…” sagot ni Elara, habang pinunasan niya ang kanyang lalamunan.

Nakita niyang tahimik na si Nathara, nakapikit na at mukhang tuluyan nang makakatulog.

"Matalino siya. Katulad mo," mahina niyang bulong habang biglang lumitaw sa kanyang isip ang mukha ni Nathaniel.

Bahagyang ngumiti si Nathara, na parang sumang-ayon sa sinabi ng ina.

"Guapo rin siya, siyempre," dagdag ni Elara, bahagyang tumatawa. "At... may mabuting puso."

Maya-maya, bumigat ang tanong ni Nathara.

“Galit ba siya kay Mommy?”

Napalunok si Elara. Sa isang iglap, bumalik sa kanyang isipan ang sakit ng nakaraan—kung paano siya itinuring ni Nathan, kung paano siya iniwan nito, at kung paano siya piniling iwanan para sa iba.

Bumuntong-hininga siya bago maingat na sumagot.

“Buweno… alam kong mabuti siyang tao,” maingat niyang sagot. Ayaw niyang ipakita kay Nathara ang sakit ng kanyang nakaraan, o ipinta si Nathan bilang isang masamang tao sa isip ng kanyang anak.

Muling nagtanong si Nathara, mas mahina ngunit may kasamang kuryusidad.

“Ayaw ba ni Mommy kay Daddy?”

Ilang segundo ang lumipas bago sumagot si Elara. Totoo, matagal niyang kinasuklaman ang ginawa ni Nathan, pero nang tuluyan na siyang naka-move on, napagtanto niyang wala na siyang galit na nadarama para rito. Wala na ring natitirang pagmamahal.

"Hindi, hindi naman," sagot niya, walang emosyon.

Hinaplos niya ang buhok ni Nathara, hinihintay kung may itatanong pa ito. Ngunit wala nang sumunod—mahimbing na itong natutulog sa kanyang tabi.

Tahimik na namalagi si Elara sa kanyang tabi, pinagmamasdan ang anak, habang unti-unting bumabalik sa kanyang alaala ang isang pagmamahal na matagal nang nalimutan.

---