ตอนที่ 15 คงไม่บังเอิญ

“ขอบคุณสำหรับของฝากนะคะน้องผิง เป็นไงบ้างเที่ยวสนุกไหม”

“ก็ดีค่ะพี่ญา น่าเสียดายที่พี่ญาไม่ได้ไปด้วย”

“พี่ก็เสียดายค่ะ เอาไว้ครั้งหน้าเราเก็บตังไปเที่ยวกันนะเองก็ได้นะ”

“ค่ะ นานๆ ทีได้ไปพักผ่อนก็ดีเหมือนกันค่ะ”

“ได้เจอหนุ่มหล่อๆ บ้างไหมล่ะคะ”

คำถามของรุ่นพี่ทำให้พิจิกาต้องรีบหลบสายตา เพราะนอกจากเธอจะเจอหนุ่มหล่อแล้วการไปเที่ยวครั้งนี้ก็ยังได้เจอกับประสบการณ์ที่ไม่คิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

“ไม่มีหรอกค่ะ” พิจิกาตอบพร้อมรอยยิ้ม และโชคดีที่มีลูกค้าเข้ามาเสียก่อนญาดาจึงหยุดคุย

ตั้งแต่กลับมาจากเสม็ดเธอกับพีราวัชรก็ยังติดต่อผ่านทางตัวหนังสือ เลยทำให้พิจิกาไม่อึดอัดเท่าไหร่ เพราะคิดว่าอีกไม่นานทั้งเขาและเธอก็จะค่อยๆ ลืมเลือนกันไป เธอยังจำได้ดีว่าเวลาที่อยู่กับเขานั้นมีความสุขมากแค่ไหน แต่ถ้าจะคิดถึงขั้นคบหากันก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะคงไม่มีใครอยากได้ผู้หญิงใจง่ายมาเป็นแฟนอยู่แล้ว

ตลอดทั้งบ่ายวันนี้หญิงสาวขายของแทบไม่ได้พัก กว่าจะได้จับโทรศัพท์อีกครั้งก็เกือบจะสองทุ่ม ความเหนื่อยหายไปราวกับปลิดทิ้งเมื่อเห็นว่าเขาส่งภาพพระอาทิตย์ตกดินมาให้เธอตามสัญญา

“ยิ้มหวานเชียวนะครับน้องผิง” เสียงพี่ช้