CHAPTER SEVENTY-TWO

Hindi na maramdaman ni Rebecca ang buong katawan niya dahil sa panghihina nito. She's hugging her knees right now. She felt so alone. Pati puso niya ay tila napagod na rin. Maging ang mga mata niya ay nahinto na sa pag-iyak kahit gusto niya pa sanang ibuhos ang sakit na nararamdaman niya. Wala na siyang ibang maramdaman kundi sakit. She just wishes na kayanin niya dahil hindi na siya nag-iisa ngayon. May dala-dala na siyang bata sa sinapupunan niya kaya kailangan niyang maging matatag. This is so much of emotional stress for her.

Tawag nang tawag si Bryle sa kanya pero hindi niya iyon sinasagot. Ayaw niya muna ng kausap. Ayaw niya na may mga taong sa kanya. Nagkulong lang siya sa kwarto niya. No one wanted to talk to her. Her mom and dad is very cold towards her. Ni hindi siya pinansin ng mga ito after the incident earlier. Pakiramdam niya sa isang iglap lang ay nawalan siya ng kakampi. Nawalan siya ng karamay sa lahat ng bagay. But in the first place ay wala siyang ibang masisisi k