Chapter 6: Queen

Chapter 6

Eliz’s Point of View

Sino kaya ang nagpadala ng death threat na iyon? Sabagay, magugulat pa ba ako eh sa halip na punong libro ang library namin, puno ng mga death threat at death notes.

Ang hindi ko lang talaga maintindihan ay kung bakit sa dinami-dami ng mga mayayaman dito sa Pilipinas ay bakit ako pa? Mukha ba akong anak ng presidente?

Nakaka-stress ha? Mabuti nalang at wala na pala kaming gagawin sa school dahil nga malapit na din naman magbakasyon. Wala nga ding kwenta ang pag-enroll ko dito sa Cortejo Campus, pero sabi naman ni Lolo ay may mga bigating event pa na mangyayare at hinding-hindi ko iyon palalampasin lalo na at nasabi sa akin ni Lolo na ngayong year end ay gaganapin ang proclamation ng reyna at hari ng paaralang ito.

Nahagip ng paningin ko ang aking cellphone, napagdesisyonan kong magbukas ng f******k account ko. Pero bago pa iyon ay nakita ko sa notification ang pangalan ni Ruhan.

Ruhan Pedraza sent you a friend request.

Tss ia-accept ko ba? Wala namang masama diba?

But then, I realized that I must accept his friend request because why not? It’s just a freaking request. Bigla kong napindot ang refresh button at ang pinaka-unang post na tumambad sa aking harapan ay kay Ruhan.

"I met a girl and I think I'm in love with her, " basa ko sa post niya.

Inlove siya? Goodluck nalang sa babaeng gusto niya, hindi sana siya pansinin ng babaeng ‘yon. For sure, matuturn-off lang iyon sa kahambugan ng isang Ruhan Pedraza.

Kalahating libong ang reacts at isang libo naman ang comments?! Woah! Ang dami ah? Eh halos ngayon lang niya ipi-nost ‘yon. Ganoon ba ka-chismosa ang mga tao ngayon o sadyang sikat lang talaga siya?

Pinindot ko ang comment section at binasa ang mga nakasulat doon, karamihan ay hindi ko kilala marahil kaibigan niya ang mga iyon.

Jake: Inlababo ka naman pre?

Arabella: Is that me huh?

Yohan: Sino naman iyan Bro?

Sa dami ng mga nag-comment doon ay ang nagngangalang Arabella lang ang agaw pansin, masyado kasi siyang feelingera na siya daw yung tinutukoy ni Ruhan eh kahit saang anggulo mo tignan ay wala naman ang pangalan niya sa post.

Pumunta ako sa profile ni Arabella. She's beautiful huh? Nabasa ko din na isa siyang heir ng isang clothing line company.Dumako naman ako sa kanyang photos at lahat ng tanong ko nasagot. "So may past nga sila? At mukhang pati sa present,” bulong ko sa sarili ko. Lahat ng post ni Arabella ay naka-tag si Ruhan, nakita ko din na noong isang araw pa ang last post ni Arabella.

"Wow ha! At naka-bio niya yung name ni Ruhan."

Bakit para namang hindi ko sila nakikitang magkasama ah? Tapos sila? Bakit naman—Bakit ba nangingialam ako sa buhay nila?!

Oo nga naman Eliz, mind your own business. Mabilis ako ng nag-exit at magla-log out na sana ng may mag-message.

“See you tomorrow, my Queen…”

My Queen?

Wait.

Dapat ba akong kabahan? Nah, bukas nalang siguro.

Sevastian’s Point of View

"Okay lang ba sayo na ikaw ang maging Campus King?"

Pinaalis ko muna ang apo kong si Eliz dahil importante ang pag-uusapan namin ng magkapatid na Pedraza tungkol sa nalalapit na pagpo-proklama ng bagong Campus King and Queen.

"Hey Ruhan, ikaw naman kasi talaga dahil ikaw ang nangunguna sa Campus Rank, hindi kaba masaya na ikaw ang rank one?” sabi naman ni Yohan.

Isa si Yohan sa mga hindi malilimutang students dito sa Cortejo Campus, may natatanging talino at kakayahan upang pamunuan ang paaralan. Sa tingin ko ay parehas lamang sila ng kapatid niyang si Ruhan, kahit medyo may pagka-immature minsan si Ruhan ay responsible naman siya paminsan-minsan.

"Sige na nga po, wala naman akong magagawa eh,” pagsuko ni Ruhan.

"Magiging masayo 'to Ruhan, I promise!" masayang sabi ni Yohan sa kapatid niya.

"It settled then, sa isang araw na ang program at proclamation,"sabi ko at may mga tinipa mula sa aking laptop na mga files tungkol sa bagay na ito. Mamaya ay ibibigay ko na sa secretary ko ang mga detalye tungkol sa gaganaping program para mai-announce na din ito sa buong campus bago pa man matapos ang pasukan.

"By the way...who is your Queen?"tanong ni Yohan. “Si Arabella ba? Or yung crush mo na hindi mo sinasabi sa amin?”

“Secret.”

“Parang hindi kapatid ah? Malay mo iisa pala tayo ng babaeng gusto...” Sumama ang tingin ni Ruhan. “Just kidding bro, masyado kang seryoso hahaha!”

Nag-isip sandali si Ruhan at bahagyang tumingin sakin. Alam ko ang tumatakbo sa isip ng batang ito at hindi ako maaaring magka-mali. Ang batang ito talaga

Eliz’s Point of View

Second day isn't that worst, right?

Mas maaga na akong gumising kumpara kahapon, it's six in the morning at napag-pasyahan kong pumasok ang maaga para malibot ko naman ang buong campus. Kahit na kakasabi ko lang kahapon na dito nalang ako sa bahay, napag-isip-isip ko na mabo-bored ang naman ako dito kaya naman magagala na lang ako sa campus.

"You're too early, we don't have any breakfast yet,” sabi sakin ni Mom habang naghahalo ng batter para sa gagawin niyang pancake.

“Gisingin mo muna si Shanize at yung daddy mo,” utos ni mommy.

“Masusunod, Ma’am Ailyn,” sabi ko at nag-salute pa.

Hindi na ako nag-atubili pa at nagmartsa paakyat ng hagdanan. Napag-desisyonan ko na unang gisingin si Shanize dahil mas malapit iyong kwarto niya. Pagliko ko ay saktong nakita ko si Mochi, ang pusa kong laging busog.

“Hey there, Mochi.”Lumapit ako at agad naman siyang tumalon papunta sa akin. It’s a good thing na hindi niya ako nakalimutan kahitna matagal akong nawala, anak kasi si Mochi ng dati naming alaga kaya naman pagkapanganak sa kanya ay mukha ko na ang nakagisnan niya. Namatay din kasi ng maaga ang kanyang mama dahil sa matinding sakit.

“Stay here, okay?”Hinimas ko ang balahibo niya na kasing puti ng yelo. Sana pala snowhite nalang pinangalan ko sa kanya. Malay ko bang magiging ganyan pala kaputi ang kulay ng balahibo niya, dati kasi noong maliit pa siya ay parang basahan.

“Meow…”

Kailangan ko na siguro siya bilhan ng bagong damit dahil napansin kong mas tumaba siya. Ano bang pinapakain nila kay Mochi? Lechon?

Tumayo na ako at dumiretso sa kulay asul na pinto, may nakasulat pang ‘Do not disturb’ doon. “Shan?” pagtawag ko.

Dahil ayokong magmukhang ewan dito ay pumasok nalang ako sa kwarto niya since hindi naman naka-lock. “A-ate?”

“My gosh Shanize Marielle Cortejo, kailan pa naging rain forest ang kwarto mo?” tanong habang naka-krus ang mga braso.

Pagpasok mo palang, bubungad na agad ang mga halaman at mga veins na nakasabit sa kung saan. Meron sa bintana, sa may kama at pati sa table. Hindi lang iyon dahil may mga bulakbulak pa na sa tingin ko ay plastic.

“You’re so funny ate, ginamit lang naming ‘yan sa school. Ako na ang nag-uwi kasi ako naman bumili,” pagpapaliwanag ni Shanize habang nagkukusot ng mata.

“Tara kay dad, gisingin natin,” wika ko.

“Sabay tayo sumigaw.” Napangiti ako sa sinabi ni Shanize.

May hobby kasi kaming dalawa na bigla nalang sisigaw kahit wala namang reason. Kaya nga minsan, tatakbo yung mga maid sa amin kasi akala nila ay may nangyare na kung ano. In short, bawal ang may sakit sa puso dahil paniguradong aatakihin sila dahil sa kalokohan namin ng kapatid ko.

And dad, he’s a heavy sleeper. Kahit yata sampung alarm clock ang ilagay mo sa kwarto niya ay walang mangyayare.