Chapter 1

Misha's POV

"You are eighteen now, Misha. Makikilala mo na ang mate mo na makakasama mo sa pamamahala rito," Sabi ng aking nakakatandang kapatid.

I smiled excitedly habang nakatingin saaking sarili sa salamin. I looked extravagant tonight.

Pinaghandaan ko talaga ang gabing ito kasi ngayon ko na makikilala ang mate ko.

"You think he will be great just like you, Kuya?" I asked my brother, Tim.

"Of course. Hindi naman pwedeng sa asungot ka ibigay, 'di ba?" Natatawang sabi ni Kuya.

I smiled when I heard what he said. Oo nga naman. Magiging reyna ako, e. Siyempre matino talaga ang ibibigay saakin na mate.

"It's almost 12 midnight. We must go now, Misha. Everyone is waiting for you outside," Sabi saakin ni Kuya.

I glanced at the mirror once again before I stood up upang lumabas na.

Nang makapunta kami ni Kuya Tim sa malaking garden ng aming kaharian ay doon ko naabutan ang napakaraming tao.

Everyone was just as excited as me. Siyempre, malalaman din nila kung sino ang magiging hari nila. Sino naman ang hindi masasabik doon?

Kuya Tim let me stood in the middle of the garden to begin the ritual. Ang ritwal na ito ay ginagawa sa mga anak ng hari at reyna upang malaman at makilala kung sino ang mga magiging mate namin.

The ritual would begin at twelve midnight and it would only take a while para matapos.

I excitedly stood in the middle while my brother was casting a magic circle around me.

When the magic circle was perfectly around me ay kinagat niya ang sarili niyang pulso.

Ang tumulong dugo mula roon ay tinapat niya sa magic circle na nakapalibot saakin.

When the blood touched the magic cirlce, it glowed brightly na pati ako ay nasilaw dahil sa liwanag no'n.

When the light disappeared ay dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko.

Ang kaninang pananabik ko ay biglang napalitan ng pagtataka nang wala akong nakita sa harapan ko.

Nasaan ang mate ko? Dapat ay nandito na siya ngayon sa harapan ko.

I roamed my eyes around and saw everyone. They were silent and they were just looking at me confusedly.

"W-What's happening?"

I finally managed to bring myself to ask. Kinakabahan na ako.

I looked at my brother and he was also frozen in his place. Nakatitig lang siya saakin na para bang hindi niya rin alam kung ano ang sasabihin.

"Kuya!" I uttered.

He snapped back to his senses at huminga siya nang malalim. "Misha... You have no mate."

My world stopped when I heard what he said. Para bang binuhusan ako nang napakalamig na yelo dahil sa nararamdaman ko ngayon.

I couldn't move.

"N-No. Impossible naman yata 'yan, 'di ba?" I asked my brother.

"I don't know... Impossible namang mali ang paggawa natin sa ritwal. Everything was set right," Kuya Tim said.

"There must be something wrong, Kuya! Please find a way to fix this," I begged him.

Kuya closed his eyes and he drew a magic cirlce once again— but just like what happened a while ago, no one appeared in front of me.

Kung ano-anong paraan na ang sinubukan ni Kuya ngunit wala talaga.

I looked at the people around me and they all gave me a look of disgust. Bigla naman akong nahiya sa nangyari.

"Sorry to say this, Misha, but you can't be a queen without a mate," Sabi ni Kuya.

I looked at him at bigla namang nagbago ang mukha niya. From a look of pity ay naging galit ito at pandidiri.

"Hindi ka bagay dito. Umalis ka rito! Pinapahiya mo ang pangalan natin!" Kuya shouted at me.

"Kuya! What are you saying?" I asked. Naiiyak na ako dahil sa sinasabi niya.

"Oo nga. Lumayas ka rito! Hindi ka bagay dito!" Sigaw ng isa sa mga taong nanonood saamin.

Everyone followed him and everyone shouted at me. Binabato naman nila ako ng kahit ano.

Tumulo na ang mga luha ko dahil sa kahihiyan at sakit.

"Kuya... Please... Don't do this to me," I begged.

Kuya Tim just looked at me as he let people harass me.

May iba ng lumapit saakin para sabunutan ako. Iyong iba naman ay dinuduraan ako.

I was helpless. I wanted to use my power to shove them away but I could not find the strength to unleash my power right now.

Hinang-hina ako and people took advantage of it.

Hindi ko na maisip kung ano ang itsura ko ngayon. Sigurado akong nakakaawa ako.

I looked at Kuya once again but his face was blank. Mas lalo akong nawalan ng pag-asa.

Akala ko kakampi ko siya... Bakit hinahayaan niyang mangyari sa 'kin 'to?

Tuluyan na akong nawalan ng lakas at hinayaan ko na lang ang mga tao na pagsalitaan ako ng masama. Hinayaan ko na rin sila na saktan ako.

Hindi ako umimik hanggang sa unti-unti kong naramdaman ang pagsara ng mga mata ko.

The last thing I heard before fully losing consciousness was my brother's words. "You are a good for nothing trash. You are no longer my sister!"

--

I woke up sweating so hard from my deep sleep. Tumingin ako sa salamin at nakita ko ang sarili kong umiiyak.

What a terrible dream...

Hanggang ngayon ay patuloy pa rin akong hinahabol ng araw na 'yon. Kahit pa ilang taon na ang nakalipas ay hindi pa rin ako natatahimik.

It still felt like yesterday. The humiliation, fear, pain, and confusion I felt that day were still fresh inside my head.

I sighed and did my best to fix myself.

Panibagong araw na naman and I would do my usual routine. Nagbihis ako ng damit at lumabas ako ng kwarto ko.

I wore a hood so no one would recognize me outside. Mahirap na at baka pag-usapan na naman ako.

"Saan ka pupunta, Misha?" My brother asked me.

I looked at him and smiled a little. "Just the usual, Kuya."

Kuya sighed and he looked at me softly. "I am also really doing my best to find a way to help you, darling. I'm sorry that even until now ay hindi pa rin ako nakakakita ng paraan."

Contrary to my dream a while ago, my brother was actually very sweet even after that incident.

He never disowned me and he never let anyone hurt me. He still loves me the same.

"It's okay, Kuya. That's not your responsibility. You have bigger things to attend to. I can do this naman," I told him.

"You are my only sister and I vowed to protect you and do everything for you. Don't worry, Mish. Makakahanap din si kuya ng paraan," He said.

I smiled and nodded my head. "Thank you, Kuya. You are the best!"

After the small talk we had ay kaagad na naglakad ako papunta sa city.

Pupunta kasi ako sa bahay ng kaibigan ko, si Fiery. Araw-araw ko itong ginagawa para guluhin siya tungkol sa isang bagay.

Nang makarating ako kina Fiery ay kaagad naman akong pumasok sa kanila.

"Hey!" I greeted her.

When she saw me she immediately rolled her eyes. "Hindi ka talaga nagsasawa sa araw-araw na pagpunta rito, 'no? Ako napapagod sa 'yo, e."

"Sorry na. Alam mo naman kasi kung bakit, e," Sabi ko sa kanya.

She sighed and she handed me her magic mirror.

"Wala talaga, Misha. Kahit anong ritwal na ang gawin ko at kahit anong spell na sabihin ko ay wala talaga. Hindi ko talaga mahanap ang mate mo," She told me.

Bigla namang nawala ang mga ngiti ko when I heard what she said.

"Is there any other way to know where my mate is?" I asked. Desperada na kung desperada pero gusto ko talaga makilala ang mate ko at hinding-hindi ako mawawalan ng pag-asa.

"I am very sorry, Misha. You know how much we tried to find your mate pero wala talaga, e. I think it's time... It is now time for you to give up," Fiery said.

My heart broke when I heard what she said. Sumusuko na siya? Nawawalan na siya ng pag-asa? Akala ko ba ay sasamahan niya ako kahit gaano pa katagal? Bakit sumusuko na siya ngayon?

"You're... you're telling me to give up? Ganoon na ba talaga kawalang pag-asa, Fiery?" My voice cracked when I asked her those questions.

Hindi ko akalaing dadating din ang araw na ito.

"It's been 200 years already, Misha. Ganoon na katagal natin hinahanap kung sino ang posibleng mate mo, but we always fail. Give it a rest, Misha. Ako na 'yong nasasaktan para sa 'yo, e," Fiery said.

Aware naman ako na nagmumukha na akong kawawa, e. Pero mas kawawa ako kapag hindi ko nahanap ang mate ko.

Gusto ko lang naman maranasang sumaya, e. Nakakainggit 'yong iba na may mga mate. Nakakainggit si Kuya.

They all looked so happy habang ako na nakatingin sa kanila ay miserable. Lagi na lang akong naiinggit sa tuwing nakikita ko ang ibang tao kasama ang mga mate nila.

Why would the world do this to me? May kasalanan ba akong nagawa sa dati kong buhay? Hindi ko ba deserve na sumaya?

Bakit ganito na lang kalupit saakin ang mundo?

"Go away, Fiery. Give me space."

That's what I told Fiery. Gusto kong mag-isip na muna sa mga bagay-bagay. Hindi ko akalaing sasaktan niya ako ng ganito.

"If that's what you want... But believe me, Misha, I really did everything that I could but it's hopeless. I'm just thinking about you and your well-being," Fiery said before leaving her room.

I was then left inside na umiiyak. Kailangan ko na rin bang sumuko? Wala na ba talagang pag-asa? Wala na ba talagang chance kahit maliit lang?

Matatapos ba ang buhay ko na hindi ko nakikilala ang mate ko?

I cried there for how many minutes hanggang sa napag desisyonan ko na lumabas na.

Paglabas ko ng kwarto ni Fiery ay hindi ko siya nahagilap sa buong bahay. Siguro ay lumabas siya.

I shrugged my shoulders at lumabas na rin ako sa bahay niya. With a heavy heart, I started walking away from her house.

Habang naglalakad ako ay bigla akong napadaan sa madilim na eskinita. Doon ay may nahagilap akong matanda na nakaupo sa kalsada.

Lumapit ako sa kanya upang sana bigyan siya ng pera dahil nakatitig siya saakin ngunit nagulat ako sa sinabi niya.

"Prinsesa," Ani ng matanda. Paano niya ako nakilala? Madilim sa lugar at suot ko ang hood ko.

I also placed a spell on this hood para maiba ang itsura ko sa paningin ng karamihan.

"I saw you staring at me. May kailangan po ba kayo? And how did you know my identity?" I asked carefully.

Mahirap na, baka nagbabalat kayo lang 'to.

"Alam ko ang dinadala mo ngayon," Sabi ng matanda. I turned my gaze away from her. Naramdaman ko na naman ang sama ng loob ko noong mga oras na 'yon.

However, my gaze went back to the old lady when I heard what she said. "Hindi mo mahanap ang mate mo, 'di ba?"

"I'm sorry?" I said. Of course, everyone in our kingdom knew about my problem and everyone was judging me for it.

Isang walang kwentang babae na kaagad ang tingin nilang lahat saakin. Para sa kanila ay hindi na ako karapat dapat na maging reyna dahil wala akong mate.

For them, a vampire woman without her mate is just a good for nothing creature.

"May alam akong paraan, hija. Maaaring mabago ang buhay mo dahil dito," Sabi naman ng matanda.

Noong una ay nagdadalawang isip pa ako kung pakikinggan ko ba ang matanda o hindi dahil baka niloloko lamang ako nito.

Paano ba naman, e, halos lahat ng paraan ay nasubukan na yata namin ngunit kailanman ay hindi kami nagtagumpay. Ngunit naisip ko rin na wala naman sigurong mawawala saakin kapag pinakinggan ko siya, 'di ba?

If this is one chance to meet my mate, then I would take it.

"Ano po 'yon, manang?" I asked.

The old lady smiled at me and may kinuha siyang libro mula sa luma nitong bag. She handed the book to me. It was old however it still looked very new.

Alam ko lang na luma ito dahil sa aura ng libro.

When I read the title of the book, my eyes widened. "Stellar World."

Isn't this... isn't this the forbidden book? Paanong napunta ito sa kanya? No one should have access to this, not even me.

Matagal ng nakatago ang mga kopya ng librong ito sa library namin and they were bounded by different spells.

"How come may ganito ka pong libro? Even I, cannot access this book because this is forbidden!" I said out of surprise.

She was just a commoner... How come? May nakalusot ba noong pinatanggal nila ina itong libro sa buong vampire world?

The old lady just laughed a little and ignored my question. "That book may be the key to your problems. You will never know unless you will try, right?"

It could be, pero... Alam kong may parusa kapag may sinunod ako sa librong 'to.

"B-But I might get punished because of this," Sabi ko sa kanya habang ang mga mata ko ay nasa libro pa rin.

"No one will know. It is just between you and me," The old lady answered. I looked at her and saw how serious she looked.

I stared at the book again and sighed heavily. I was about to talk to the old lady but when I looked at her ay bigla na lang siyang nawala sa pwesto niya.

I roamed my eyes around hoping to see her pero wala na. Kaya naman ay wala na akong choice kundi ang itago ang libro bago pa may ibang makakita nito.

I started walking back to the palace and while walking ay napaisip ako bigla.

Is the book worth the risk? Hindi ko rin naman sigurado kung totoo nga ang mga nakasulat rito, e.

They said that this book contains all things about the unsaid truth of this world, but no one was really sure.

Pero dahil maraming sumunod sa naisulat dito at marami rin ang napahamak ay pinatago ito.

I sighed once again after thinking.

I will take the risk. I want to take this slim chance.

Nandito na, e. Baka ito na talaga ang paraan. Ayaw ko na itong pakawalan dahil ilang taon ko rin 'tong hinintay.