Tuloy-tuloy ang pagtakbo ng oras habang patuloy na bumabaybay sina Thalia at Nathan sa makapal na agos ng mga sasakyan.The radio played softly in the background, but the noise from the outside world seemed distant. Thalia’s mind was preoccupied with the things she saw and heard earlier—especially their visit to Clarissa that afternoon.Clarissa had been glowing with happiness simula pa lang na nakilala pa niya ito, smiling as she talked about her new boyfriend soon to be husband, someone who truly cared for her.“Deserve ni Clarissa ito, Nathan,” sabi ni Thalia, na pumutol sa katahimikan. Tumingin siya kay Nathan, ang boses ay malambing pero tapat. "Matapos lahat ng pinagdaanan niyang masakit sa mga ex niya, sa wakas, may natagpuan siyang nagmamahal sa kanya."Nathan smiled at Thalia’s words. “Yeah, I can see that. I’m really happy for her. She truly deserves all the love.”Tumango si Thalia, ngunit may halong kalungkutan sa kanyang mata habang nagpatuloy, “Sana ganun din ako, Nathan
Ramdam na ramdam ang tensyon sa hangin habang patuloy na nagmamaneho si Nathan, ang mga mata niya nakatutok sa daraanan, ngunit malinaw na iniisip ang nangyayari kay Thalia. Nararamdaman niya ang kaba at ang takot na unti-unting sumisiksik kay Thalia sa bawat segundo na lumilipas.“Thalia,” mahinang sabi ni Nathan, sinubukang sirain ang katahimikan, pero ang boses niya ay hindi na kasing-kalmado ng kanina. May halong alalahanin na ito ngayon. “We don’t have to go through with this. We can figure out another way.”Ngunit hindi sumagot si Thalia. Ang mga kamay niya ay mahigpit na humahawak sa kanyang telepono, habang ang mga salitang nabasa niya mula sa mensahe ng kanyang kapatid ay paulit-ulit na umiikot sa kanyang isipan. “I have no choice, Nathan. I need to meet him. If not…”Tumingin si Nathan kay Thalia, at ang mga mata niya ay naging seryoso. Alam niyang ang nakaraan ni Thalia—ang mga bagay na matagal na niyang sinubukang iwan—ay muling humahantong sa kanya. Ang takot na nakita ni
Maagang dumating si Thalia sa kanyang restaurant kinabukasan. Ang hangin ay presko at ang araw ay bagong sikat, ngunit ang kanyang pakiramdam ay hindi kasinggaan ng umaga. Ang nangyari kagabi sa pagitan nila ni Alex ay patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan. Alam niyang hindi iyon ang huling beses na makikita niya ito.Habang inaayos niya ang mesa sa harapan, isang pamilyar na pigura ang kanyang napansin mula sa kanyang paningin. Hindi man niya makita nang malinaw ang mukha, alam niya kung sino ito.Napasinghap siya at agad na lumabas ng pinto, galit na lumabas sa kanyang tinig. "Asher! I told you to stay away! Just leave me alone!"Ngunit nang tuluyang lumapit ang lalaki, hindi ito si Asher. Sa halip, ang pamilyar na mapanuksong ngiti ni Alex ang bumungad sa kanya. Nakapamulsa ito at nakatingin sa kanya na tila isang laro lamang ang nangyari kagabi."Well, well," aniya, ang tinig niya ay puno ng panunuya. "Ganda ng bati mo sa akin, sis. At akala mo ba si Asher ako? Natutuwa akong g
Pagkatapos ng pagsasara ng restaurant ni Thalia, tumayo siya sa harap ng pintuan, tinatanaw ang madilim na kalsada. Ang simoy ng hangin ay malamig, pero ang mga iniisip niya ay magulo. Inisip niyang baka mali ang ginawa niyang pagpayag sa hiling ni Alex, pero wala na siyang magagawa.Alam niyang ang gabing ito ay hindi magiging ordinaryo. May kabuntot na panganib."Bakit ko ba ito gagawin?" bulong ni Thalia sa sarili, ang mga kamao’y magkasabay na kinuyom. Pero agad niyang naiisip ang kanilang ina. Alam niyang si Alex ang pinakamagaling gumamit ng kanilang ina sa mga plano niya.Wala siyang magawa. Kung malalaman ng ina nila kung nasaan siya, tiyak na magugulo ang lahat ng pinaghirapan niyang itaguyod. Kaya kailangan niyang sumunod sa kanyang kapatid.Tumingin siya sa relo. 9:00 PM. Oras na para umalis.Binangkal niya ang kanyang jacket at binanggang ang sarili sa malamig na hangin. Walang ibang tao sa kalsada. Tanging mga ilaw ng mga kotse na dumadaan ang tanging ingay na maririnig.
Matapos maghain ng ulat sa istasyon ng pulis, bumalik sila ni Nathan sa bahay ni Thalia. Ang mga mata ni Thalia ay puno ng pangamba at kaba, ngunit pinilit niyang magpakalma. Kailangan niyang magpahinga at linisin ang kanyang isipan, kahit pa ang mga salitang iniwan ni Alex ay patuloy na umuukit sa kanyang dibdib.Pagkapasok nila sa loob ng bahay, agad ni Nathan na pinakita ang kanyang malasakit. "Kumain ka muna ng kahit konti, Thalia," sabi niya habang tinutulungan siyang umupo sa sofa. "I’ll make sure you’re safe. Kung gusto mo, maghihintay na lang ako sa labas, pero dapat makapagpahinga ka."Nagpasalamat si Thalia, pero hindi siya kumain. "Hindi ko kayang kumain, Nathan. Pakiramdam ko’y hindi ko kayang magpahinga habang si Alex ay nandiyan lang sa labas," aniya, ang tinig niya ay may halong takot.Tumingin si Nathan sa kanya, ang kanyang mata ay puno ng pagka-alala. "Alam ko kung anong nararamdaman mo. Pero hindi ko pababayaan si Alex. Kung kailangang maghintay pa tayo ng tulong mu
Habang lumabas si Nathan, tiningnan niya ang paligid pero wala naman tao, mga pusa lang na nag-aaway sa labas. Ngumiti si Nathan at lumingon kay Thalia."Wala naman pala, mga pusa lang na nag-aaway. Huwag kang mag-alala, poprotektahan kita."Tumingin si Thalia sa kanya, ang puso niya ay puno ng magkaibang emosyon. Pinahahalagahan niya ang malasakit ni Nathan, pero sabay na dumating ang guilt sa kanyang dibdib. "Ayokong ikaw ang masaktan dahil sa akin, Nathan," bulong niya, nanginginig ang boses. "Sa akin ang laban na 'to. Ako na ang bahala kay Alex."Bumagsak ang mga mata ni Nathan at tumango siya ng dahan-dahan, ang boses niya puno ng determinasyon. "Hindi na lang ito laban mo, Thalia. Kung kasali ka, kasali na rin ako. Wala akong pakialam sa panganib. Hindi ko kayang makita kang masaktan, Thalia."Tumigil si Thalia at napatitig sa kanya. Gusto niyang itulak siya palayo, pero sa mga salitang iyon, ang tapat na malasakit ni Nathan ay nagpatibay sa kanyang puso. Sandaling iniisip ni Th
Habang nag-aalmusal sina Thalia at Nathan, nagpatuloy ang kanilang usapan tungkol sa pang-araw-araw na buhay. Isinantabi muna nila ang tungkol kay Alex at sa mga banta nito."Alam mo, Thalia, matagal ko nang iniisip ito," sabi ni Nathan habang inuubos ang kanyang kape. "Gusto kong palawakin ang gym. Dadagdagan ko ng bagong equipment at baka magdagdag din ako ng bagong training programs. Nakikita ko kasing maraming pumupunta, at gusto kong bigyan sila ng mas magandang experience."Napatingin si Thalia sa kanya at ngumiti. "Talaga? Mukhang malaking plano 'yan, Nathan. Pero sigurado akong magtatagumpay ka. Magaling kang trainer, at alam mong mahal ka ng mga kliyente mo."Ngumiti si Nathan at tumango. "Salamat. Pinag-iipunan ko ito nang matagal, at sa tingin ko, ito na ang tamang oras para isakatuparan. Ilang linggo pa siguro bago ko simulan ang renovation."Nagpatuloy sila sa pagkain at saglit na nalimutan ang bigat ng kanilang sitwasyon. Ngunit ang katahimikan ay biglang naputol nang ma
Huminga ng malalim si Thalia bago lumingon kay Nathan. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon, pero hindi siya maaaring umatras. "Tatawagan ko ang ibang may-ari ng negosyo sa paligid. Kailangan nating magkaisa. Hindi tayo papayag na basta na lang mawala ang lahat ng pinaghirapan natin."Sumang-ayon si Nathan. "Ako na ang bahala sa ibang mga may-ari ng gym at tindahan. Kausapin mo ang mga nagtitinda sa paligid. Kailangan nating malaman kung sino na ang may alam tungkol dito at kung sino ang handang lumaban."Mabilis silang kumilos. Pinulong ni Thalia ang mga maliliit na negosyante sa tabi ng kanyang restaurant. Karamihan sa kanila ay halatang balisa, may takot sa kanilang mga mata, ngunit handang makinig."Mga kasamahan, hindi tayo pwedeng pumayag na basta na lang tayong paalisin nang walang sapat na dahilan," panimula niya, kita sa kanyang boses ang galit at determinasyon. "Kung hindi tayo lalaban ngayon, kailan pa? Hindi lang ito tungkol sa akin o sa gym ni Nathan—ito ay tungkol sa ating
Matapos ang ilang tagay ng alak, naramdaman na nilang pareho ang init sa kanilang katawan. Hindi naman sila lasing, pero sapat na ang nainom nila para maging mas kampante ang pakiramdam nila sa isa’t isa. Nakasandal si Thalia sa sofa habang si Asher naman ay nakaupo sa tabi niya, hawak ang remote control."Manonood tayo ng pelikula?" tanong ni Thalia, pinaglalaruan ang baso niya.Tumango si Asher. "Para malibang tayo. Horror o romance?""Horror muna. Para may dahilan akong dumikit sa’yo ‘pag natakot ako," biro ni Thalia.Napangiti si Asher at umiling bago pinindot ang play button. "Sige. Pero ‘wag kang sisigaw sa tenga ko, ah."Habang tumatakbo ang pelikula, nagsimula silang maghagikgikan."Ano ‘to? Ang pangit ng CGI ng multo! Para lang itong pinatong sa screen," puna ni Thalia habang kinakain ang popcorn."Ang arte pa ng biktima. Sinugod ang dilim tapos sumisigaw siya ng ‘Who’s there?’ Eh kung ako ‘yun, takbo agad!" dagdag ni Asher, sabay tawa.Natatawa silang dalawa habang tinutulig
Tahimik na nakayakap pa rin si Thalia kay Asher, nakasandal ang kanyang ulo sa dibdib nito. Ramdam niya ang init ng katawan ng lalaking minsang naging mundo niya. Ngunit sa pagitan ng bigat ng emosyon, isang tunog ang pumuno sa katahimikan—isang mahina ngunit malinaw na pag-aalulong ng kanyang tiyan."Grrrkkk..."Napamulat si Thalia, kasabay ng pagkunot ng kanyang noo. Dahan-dahan siyang lumayo kay Asher, ngunit bago pa niya maitanggi ang nangyari, nagtagpo ang kanilang mga mata. Pareho nilang napagtanto ang narinig nila.Nagpipigil ng tawa si Asher, nakataas ang isang kilay. "Gutom ka na ba?"Namula ang pisngi ni Thalia, mabilis na umiling at sinubukang magpaliwanag. "Hindi... Hindi ako gutom! Hindi 'yun siguro ang tiyan ko... Baka may pusa lang sa labas—"Ngunit hindi niya naituloy ang kanyang sasabihin dahil napangiti na si Asher, at ilang segundo lang, natawa ito. Isang malakas, malambing na tawa na matagal nang hindi naririnig ni Thalia. Napapikit siya sandali, sinusubukang huwag
Tumulo ang luha ni Thalia, nanginginig ang kanyang balikat habang pilit na itinatago ang hinanakit sa kanyang puso. Ngunit bago pa niya mapigilan ang sarili, naramdaman niya ang mainit na yakap ni Asher.Hindi iyon isang yakap na puno ng panghihinayang—ito ay yakap ng pang-unawa, ng katahimikan, ng pangakong hindi siya nag-iisa."Thalia..." Mahinang bulong ni Asher habang hinahaplos ang kanyang likuran. "Alam kong nasaktan kita noon. Alam kong hindi ko agad naipakita sa'yo ang dapat kong ipakita. Pero gusto kong malaman mo... ang redevelopment na ito ay hindi para sa akin. Ginawa ko ito para sa'yo, para sa mga taong mahalaga sa'yo. Para hindi na nila kailangang danasin ang sakit na pinagdaanan mo."Mas lalong bumuhos ang luha ni Thalia. Ramdam niya ang sinseridad sa boses ni Asher, ngunit sa halip na maibsan ang sakit, lalo lamang siyang bumagsak. "Bakit ngayon mo lang sinasabi 'to? Bakit hinayaan mo akong maniwalang ikaw ang dahilan ng pagkawala ng lahat sa akin?"Mas hinigpitan ni A
Malamig ang simoy ng hangin nang lumabas si Thalia sa balkonahe. Gusto niyang makalanghap ng sariwang hangin, subalit ramdam pa rin niya ang bigat sa kanyang dibdib. Kasabay ng bawat dampi ng hangin sa kanyang balat ay ang pagbabalik ng mga alaala—mga alaalang pilit niyang kinakalimutan.Ilang saglit lang, sumunod si Asher. Hindi siya nagsalita agad. Alam niyang may bumabagabag kay Thalia. Nakatayo lang ito sa tabi niya, hinihintay siyang magsalita."Bakit ka nandito, Asher?" malamig na tanong ni Thalia, hindi man lang lumingon sa kanya."Dahil gusto kong malaman ang totoo," sagot ni Asher. "Thalia, ano ba talaga ang nangyari sa'yo noong umalis ka? Bakit hindi ka na bumalik?"Napakuyom ang kamay ni Thalia. Hindi niya gustong balikan ang nakaraan. Hindi niya gustong pag-usapan ang sakit na pinagdaanan niya."Hindi mo na kailangang malaman," malamig niyang tugon. "Wala na akong balak ikwento pa.""Thalia—""Tama na, Asher!" tuluyan nang napataas ang boses niya. Lumingon siya rito, at sa
Sa loob ng presinto, tuluyan nang naisampa ang kaso laban kay Lisa at Alex. Hindi na makakaila ang ebidensya ng kanilang pang-aabuso at panloloko kay Thalia.Tahimik lang siyang nakaupo habang tinatapos ng mga pulis ang dokumentasyon, pero sa loob niya, parang may mabigat na bato sa kanyang dibdib. Hindi pa rin niya lubusang matanggap na umabot sa ganito ang lahat.Nang tuluyan nang matapos ang proseso, lumabas sina Thalia at Asher mula sa istasyon ng pulis. Sumalubong sa kanila ang malamig na hangin ng gabi, ngunit hindi iyon sapat para ibsan ang bigat sa dibdib ni Thalia.Tahimik silang naglakad patungo sa kotse ni Asher. Hindi pa man siya nakakasakay nang biglang nanlabo ang kanyang paningin. Sumikip ang dibdib niya, at bago pa siya tuluyang mawalan ng malay, narinig pa niya ang boses ni Asher."Thalia!"+++++Nagising si Thalia sa pakiramdam ng malambot na unan sa ilalim ng kanyang ulo. Saglit siyang napatitig sa kisame, pilit na iniintindi kung nasaan siya. Nang lingunin niya ang
Sa presinto, tahimik na nakaupo si Thalia habang inaayos ng pulis ang kanyang pahayag. Ramdam pa rin niya ang panginginig ng kanyang kamay, pero hindi niya hinayaang makita ito ng mama niya at Alex. Malakas na siya ngayon. Hindi na siya ang dating Thalia na kayang paikutin at lokohin.Katabi niya si Asher, tahimik ngunit matatag ang presensya. Minsan-minsan ay tinitingnan siya nito, tinitiyak na ayos lang siya. Sa kabila ng lahat, ramdam niya ang suporta nito."Kailangan niyo pong pumirma rito, Miss Thalia," sabi ng pulis, iniaabot sa kanya ang dokumento ng reklamo laban kay Alex.Walang pag-aalinlangan niyang kinuha ang ballpen at pumirma. Isang mabigat na hakbang ito, ngunit alam niyang kailangan niyang gawin."Tapos na ba?" tanong ni Asher, mababa ang boses ngunit may awtoridad."Oo, pero kung gusto niyang maghain ng isa pang reklamo, maaari siyang magsampa laban sa iba pang sangkot," sagot ng pulis.Tumingin si Thalia kay Lisa, na ngayo'y namumutla. Alam niyang oras na para tapusi
Tumayo si Alex at lumapit kay Thalia, ang tingin nito ay puno ng panggigipit. "Huwag mo nang gawin pang mahirap ito, Thalia. Ibigay mo na lang sa amin ang kailangan namin. Alam mong utang mo ‘to sa amin."Hindi makapaniwala si Thalia sa naririnig niya. "Anong utang? Wala akong utang sa inyo! Ako ang iniwan niyo noon! Ako ang naghirap mag-isa!"Sumingit si Lisa, ang boses nito ay punong-puno ng paninisi. "Hindi mo ba naisip ang iniwan mong responsibilidad, Thalia? Kung hindi mo tinanggihan si Asher, hindi sana tayo nagkakaganito! Pero ano? Iniwan mo siya at umalis ka nang wala man lang iniwang tulong sa amin!"Napailing si Thalia. "Hindi ko kailangang ipaliwanag sa inyo ang naging desisyon ko. At hindi ko hahayaang kunin niyo ang pinaghirapan ko!"Biglang lumapit si Alex, ang mga mata nito ay nanlilisik. "Alam mo, Thalia, pwede ko namang kunin ‘to sa paraang ayaw mong mangyari. Kung hindi mo ibibigay nang kusa, sisiguraduhin kong pagsisisihan mo ‘yan."Naramdaman ni Thalia ang takot na
Tahimik na tumango si Thalia habang inaalala ang sinabi ni Nathan. Alam niyang seryoso ito. Hindi lang ito basta pangarap—ito ang direksyong gusto nitong tahakin sa buhay."Alam mo, Nathan," mahina niyang sabi, nakatingin sa labas ng bintana. "Makakamit mo ‘yan balang araw. At sana, makasama mo ang tamang tao—‘yung pareho mong gusto ang pangarap mo."Saglit na hindi sumagot si Nathan, pero nang lumingon si Thalia sa kanya, nakita niya ang isang kakaibang ngiti sa mukha nito. Isang tingin na parang may gustong iparating, pero hindi niya masabi kung ano."Salamat, Thalia," sagot nito, hindi inaalis ang tingin sa kanya. "Sana nga, no?"Napatigil siya, pero bago pa siya makasagot, narating na nila ang harap ng bahay niya. Binitawan ni Nathan ang manibela at humarap sa kanya. "Sigurado ka bang okay ka na dito mag-isa?"Napangiti si Thalia, pilit na nagpapakita ng pagiging matatag. "Oo naman. Ako pa? Malakas ako! Kahit pa hindi nag-work ang plano ng kapatid ko noong isang araw, hindi ibig s
Habang naglalakad sina Nathan at Thalia pabalik sa kanilang sasakyan, hindi pa rin napuputol ang sunod-sunod na jokes ni Nathan. Kahit na malamig ang simoy ng hangin, tila ito napapalitan ng init ng kanilang tawa."Alam mo ba kung anong sinabi ng upuan sa mesa?" tanong ni Nathan, may pilyong ngiti sa labi.Napangiwi si Thalia. "Ano na naman?""Hindi ako tatayo para sa'yo!"Napapailing si Thalia habang pilit na pinipigilan ang tawa. "Nathan, bakit ang babaw ng jokes mo tapos minsan hindi naman nakakatawa, pero natatawa na lang ako kasi kung paano mo ideliver sa akin?""Uy, hindi mababaw ‘yun! Alam mo, minsan, ang buhay parang upuan at mesa. Kailangan mo lang umupo at magpahinga kahit saglit." depensa ni Nathan habang tinapik ang sarili sa dibdib na kunwari'y may lalim ang sinabi niya."Hay naku, ang corny mo talaga," natatawang sagot ni Thalia.Habang patuloy silang naglalakad, saglit na natahimik si Thalia. Nasa isipan niya ang hindi niya matanong kanina sa restawran. Sa kabila ng mga