CHAPTER 4

“What?!” Gwyneth exclaimed.

Hinawakan ni Lily ang kaibigan sa pulso nito saka ito hinila paupo sa couch ng opisina niya. Nandito na naman ang kaibigan niya para tumambay at ito ang naging reaksyon ni Gwyneth nang i-kuwento ni Lily ang nangyari sa pagitan nila ni Ivor limang araw na ang nakaraan.

“Huwag ka naman sumigaw, Gwy!” pagsuway pa niya sa kaibigan.

Malalaki pa rin ang mga mata ni Gwyneth na nakatingin kay Lily. Hindi pa rin ito makapaniwala sa nalaman mula sa kaibigan. “Totoo ba talaga? May amnesia siya? Baka naman nagpapanggap lang siyang hindi ka talaga kilala para malagpasan niya ang ginawa niya sa’yo?” may pagdududa sa boses na sabi ni Gwyneth.

“He seems to be telling the truth. Nakita ko kung paano siya maguluhan nang malaman niyang magkakilala kami. Ang mas nakakapagpa-bother sa’kin, ‘yong sinagot ko sa kaniya! Mukha akong tanga, para akong naghahabol na ewan. Ang lame pa ng excuses ko sa kung paano “kuno” kami nagkakilala,” Lily said. Nagpakawala siya nang malalim na paghinga.

Nag-cross arms si Gwyneth at sumandal sa couch. “Mali ka d’yan, Lily! Alam mo, tama lang naman ang ginawa mo. At least, you know what happened to him seven years ago. Nasagot na rin ang tanong mo kung bakit nilagpasan ka niya at kung bakit hindi niya tinatanong si Isaac, ‘yon ay dahil hindi niya kayo maalala. Ano na ang plano mo?”

Tiningnan ni Lily ang kaibigan na nakakunot ang noo. “Plano? What do you mean by that?”

Nagkibit-balikat si Gwyneth at sumagot, “Like you know, are you going to tell him? Sasabihin mo ba lahat lahat para makaalala na siya at maalala niya ang anak ninyo? O kung ano man naiisip mong paraan para maalala niya kayo.”

Saglit na napaisip si Lily sa sinabi ng kaibigan niya. Base sa mga obserbasyon niya sa sitwasyon nila, parang alam na niya ang sagot. “Hmm, siguro hindi ko na lang sasabihin. Naging gano’n lang naman ang reaksyon ko noong una kaming magkita dahil akala ko ay pagpapanggap lang niya ‘yon na hindi niya ‘ko kilala o si Isaac.”

Si Gwyneth naman ang nakakunot ang noo dahil sa sinabi ni Lily. “Sigurado ka d’yan? Ano ‘yon, mananahimik ka na lang, magpapanggap na hindi ka naging parte ng buhay niya at hahayaan mo na lang na hindi niya alam ang totoo?”

“Oo, gano’n na nga. Naisip kong hindi naman siguro kami magkikita ulit, baka coincidence lang nangyari nitong nakaraan. Mukha namang okay ang buhay niya at maayos naman siyang humarap sa’kin. He looks healthy. Isa pa, ayoko nang gumulo ang lahat kapag nalaman niya ang totoo. Mas mabuti na itong ganito, kung ano man ang mga buhay namin ngayon. Gusto ko lang nang tahimik na buhay para sa’min ng anak ko, at mas mabuting gano’n na rin sa kaniya.”

“Do you think that’s the best choice? Isipin mo naman si Isaac, wala siyang kinalakihan na tatay. Sigurado ako na hinahanap-hanap din iyon ng anak mo.”

“Tatay at nanay naman ako sa kaniya, Gwyneth. Hindi ko pinaramdam sa anak ko na may kulang o mali sa kaniya. Nabuhay ko siyang mag-isa noon, mabubuhay ko siyang mag-isa ngayon. We’ve been together ever since Ivor left us. Wala nang bago doon. Saka kakayanin ba ni Isaac lahat nang magbabago kung malaman niya ang totoo tungkol sa tatay niya? I don’t think so. Ayokong maguluhan ang anak ko.”

Huminga nang malalim si Gwyneth. “Kung ‘yan ang desisyon mo, wala na akong magagawa d’yan. Ikaw ang magulang, alam mo ang ginagawa mo.”

Hindi na sumagot si Lily sa sinabi ni Gwyneth sa kaniya. She thought that this would be better. Let things flow as it was before. May sari-sarili na silang buhay ni Ivor at iyon ang gusto niyang panatilihin.

******

Nakasara na ang café&restaurant ni Lily, pero nanatili siyang nasa loob at kumakain nang hapunan sa isang mesa kasama sina Isaac at Lian. Hindi na sila kumain sa ibang restaurant para sa kanilang Friday night dinner.

“Lian, every weekends ang day-off mo, right?” panimula ni Lily.

“Oo, ate. Bakit?”

“Puwede ba ikaw muna mag-babysit kay Isaac? Nag-resign kasi iyong babysitter niya at balak mag-abroad. Ngayon naghahanap pa lang ako nang ipapalit.”

Nagkatinginan ang magkatabi na si Lian at Isaac. “Okay lang sa’yo, Isaac?” nakangiting tanong ni Lian sa pamangkin.

Malawak na ngumiti si Isaac pabalik sa uncle niya. “Of course, uncle! Mas sasaya ang weekends ko!” masayang sabi nito.

Napangiti naman si Lily sa kaniyang nakikita. Hindi niya akalain na magiging katuwang niya ang kapatid sa pag-aalaga sa anak. Lalo na at sa tagal nang panahon nilang magkahiwalay.

“That’s settle then. Ihahatid ko siya sa condo mo every Saturday morning at susunduin ko siya every Sunday evening.”

“Noted, ate! Ang swerte mo talaga na nakita mo ‘ko four years ago! Ano na lang gagawin mo kung wala kang gwapo na kapatid?” magiliw na sabi ni Lian.

Inalis ni Lily ang ngiti sa labi at nagkunwaring nagseryoso. “Isasama ko si Isaac sa work habang naghahanap ng babysitter niya.”

“Parang sinasabi mo naman, ate na hindi mo ‘ko kailangan!” nag-iinarteng sabi ni Lian. Nagkatinginan ang mag-ina na si Lily at Isaac saka sabay na natawa. Napailing na lang na nangingiti si Lian dahil napagkaisahan na naman siya.

Aminado naman si Lily na maswerte siya at nagtagpo muli sila ni Lian four years ago nang pumanaw ang tatay nila. Nang maghiwalay ang mga magulang niya noong bata pa sila, si Lian ang kinuha ng tatay niya at mula noon ay hindi na niya ito nakita. Nagsimulang maghanap ang nanay niya at hindi ito tumigil sa paghahanap kay Lian para bawiin ito sa ama nila.

Nagdalaga na siya at tumungtong sa highschool, pero hindi pa rin nahahanap ng nanay niya si Lian hanggang sa nagkaroon ito ng terminal-illness at pumanaw ito bago siya tumungtong ng college. Hindi na rin sinubukan ni Lily na ituloy ang paghahanap sa kapatid niya dahil naging busy siyang buhayin ang sarili nang mag-isa. Ipinaubaya na lang niya ito sa tadhana at hindi naman siya nabigo. Nagkita silang muli at nagkasama.