Chapter 4

Chapter 4

Sophie’s POV

Sobrang nalulungkot talaga ako ngayon kasi akala ko sa Singapore kami magbabakasyon-ay hindi pala magbi-business trip pero hindi pala. Gusto ko pa naman pumunta sa Disney land. Sinamaan ko ng tingin si kuyang anghel dahil ang damot niya. Disney land lang eh.

“What are you looking at?” biglang tanong nito na ikinagulat ko. Nakita ba ako nitong nakatingin? Baka naman nahalata niya na sinamaan ko siya ng tingin. Naku! Hindi pwede yon. Baka masesante ako. Huhu.

“Ano? Wala ah. Hindi ko kaya iniisip na ang damot mo dahil hindi tayo sa Disney lang pumunta. Ikaw ah! Masama ang mambintang. Tsk. Tsk.” Maniwala ka please. Cross hand.

”Tss. Let’s go.” Nauna na itong maglakad pero dahil hawak ang kamay ko ay napasama ako dito. Ang resulta, parang kinaladkad ako nito. Para naman akong aso nito. Huhu.

Nakalimutan ko na nagtatampo pa pala ako dito kaya naman sinamaan ko ulit ito ng tingin kahit na kaladkad ako nito. Huminto kami sa isang pinto na may nakalagy na numero sa may bandang itaas ng pinto. Bigla itong tumingin sa akin kaya naman bigla kong naibaba a ng tingin saka nagpapanggap na may nilalaro sa paa.

”This is your unit. Mine is two rooms rooms away from you. Take a rest. Marami tayong gagawin bukas. If you need something, call me.” Yon lang at tumalikod na ito. May itatanong pa sana ako dito pero sige na nga bukas nalang. Papasok na sana ako sa kuwarto na sinasabi ni kuyang anghel ngunit pagpihit ko ay ayaw bumukas. Hala! Ba’t ayaw?

“Tao po.” Sinubukan kong kumatok dahil baka may tao sa loob at ayaw akong papsukin. Alam mon a baka nakikipaglaro siya sa akin. Hihi. Masaya to. Kung sino mana ng taong to ay gusto ko na siya. Mahilig din siyang maglaro kagaya ko. Kakatok n asana ako ulit nang may humuli ng mga kamay ko. Napatingin ako dito at nakita ko si kuyang anghel. Teka? Siya ba yong nakikipaglaro sa akin? Pero bakit siya nakalabas? Paano? Tatanungin ko n asana ito nang bigla itong magsalita at saka may inilahad sa akin.

“I forgot to give you the keys. It’s locked. Mukha kang tanga kakakatok diyan.” I saw him smile a little that made me blush.

Hala! Nahihiya ba siya dahil nalaman ko na siya yong nakikipaglaro sa akin? Kunwari pa to pero may funny side din pala. Hihi.

”'Wag kang mag-alala kuyang anghel. Hindi ko ipagsasabi yon sa iba. My lips are sealed.” Umakto pa akong parang zinizipper ang bibig saka ito tinanguan bago pinihit ang doorknob pagkatapos kong buksan ang pinto. “Good night po kuyang anghel.” Tuluyan ko na itong isinara. Napanganga ako pagkapasok na pagkapasok dahil sa sobrang laki at ganda ng kwartong ito at…

“WAAH!! Ang cute!” May nakita kasi akong puppy na keychain na nakalagay sa ibabaw ng side table. Nilapitan ko ito saka inabit sa pitaka. Wait. Pwede ba tong kunin? Pero iniligay nila dito kaya hindi naman siguro. Ang cute pa naman nito.

May balcony din dito at makikita mo ang malawak na tanawin ng San Francisco. Naglakad ako papalapit dito at saka umupo saka sumalampak sa may couch na nakita ko. May dalawang couch din dito at saka coffee table pero wala naman coffee. Minsan nagtatanong nga ako sa sarili ko kung baakit coffee table ang tawag dito eh wala naman coffee at saka hindi lang naman coffee ang inilalagay dito. Sa tingin ko ang unfair nit para sa gatas kasi nilalagay din siya sa table na ito pero coffee table ang tawag. Dapat milk table din. Haay. Minsan talaga napapaisip ako na sana lahat ng tao ay kagaya ko mag-isip.

Ilang oras pa akong nagpalipas doon hanggang sa makaramdam ako ng lamig saka ko napagdesisyunan na pumasok. Hindi pa pala ako nakakapagligo kaya pala ang lagkit-lagkit ko na. Bakit nga ba ang lagkit-lagkit ko na eh naligo naman ako kanina saka wala naman akon masiyadong ginawa. Siguro dahil sa lotion ito. Haay. Ayoko na nga gamiton yon. Na e-scam pa ata ako ng ate na yon eh. Sayang ang 100 pesos ko. Huhu.

Pagkatapos kong maligo ay naalala ko saan ko ba nilagay ang maleta ko. Teka sandali…

“WAAAAH!” sigaw ko at saka ilang ulit na pinitik-pitik ang ulo ko. Nagulat nalang ako nang biglang bumukas ang pinto saka iniluwa nito si kuyang anghel bakas sa mga mukha nito ang iritasyon ngunit kaagad itong umiwas ng tingin saka tumalikod. Sinarado din nito ang pinto at pagkatapos ay hindi parin ito makatingin sa gawi ko.

“Anong ginagawa mo dito kuyang anghel?” nagtatakang tanong ko dito habang nakahawak parin sa towel ko.

“Why the fuck are you shouting?” inis na sabi nito.

“Narinig mo yon?” taking tanong ko dito. Eh, diba dalawang kwarto ang pagitan namin. Paano niya narinig? Hala! May superpowers ba si kuyang anghel. OMO! Waaah! Katulad ba non kay blossom saka kay bubbles saka kay buttercup?

“How can I not? Rinig na rinig ang boses mo hanggang sa kuwarto ko. Even your neighbors binulabog mo.” Maiiyak na talaga ko. Huhu.

Eh kasi naman…eh kasi…

“Hey! It’s okay. I’m not shouting at you. It's just that…”

“Huhu. Eh kasi yong maleta ko hindi ko pala nadala.”

"What?! Diba, I told you yesterday to pack your things because we have a business trip to go to?" bulyaw nito sa akin.

"Ready na kasi sana yon, kaso nakalimutan ko palang kunin sa kuwarto dahil sa pagmamadali."

"So, now what?" Mukhang nahimasmasan na yata ito dahil hindi na nakakunot ang noo nito.

Imbis na sagutin ang tanong niya ay pinagalitan ko siya.

"Kasalanan mo to eh. Kung hindi mo sana ako pinagmamadali kanina hindi ko sana naiwan yon sa kuwarto huhu.

*FLASHBACK*

"Hurry up!" pagmamdali nito sa akin. Nagulat nalang ako ng bumungad ito sa bahay kinabukasan. Sabi nito, sinusundo ako nito dahil baka ma-late na naman raw ako. Manghuhula talaga to eh. Mas bagay sa kaniya ang maging manghuhula kaysa ang maging isang businessman. Hihi. 

Pagkababa ko sa may sala namin ay nandon na si sir bihis na bihis habang ako, eto naka pajama pa. Hala! May muta pa yata ako. Nakakahiya! Aagad akong uamkyat pabalik sa kuwarto saka naligo at nagbihis. Pagkatapos, bumaba na ako at hinanada ang aking malaking ngiti.

"Aye-ey, Captain!" umakto pa ako na parang si Jake, 'yong sa cartoon na Jake and the neverland pirate.

"TSS. Let's go." Nauna na itong bumaba.

"Bakit mo kasi naisipang sunduin ako, kuyang anghel--ay este boss pala. Hehe. Hindi naman ako mala-late sana," pagsisinungaling ko.

"Really? How do you explain this? When I arrived at your house, you're still in your pajamas. Early, huh?" panghahamak nito. 

"Napasarap kasi tulog ko, eh," palusot ko pa.

"Then, ako pa sinisisi mo?" Okay, sige na nga. Ako na. Pero, huhu nalulungkot parin ako kasi hindi akala ko makikita ko na ang disney land. Isa na naman pangarap ang nawala. 

Napansin yata nito na malungkot ako.

"What's with the sad face?" tanong nito. Umiling na lang ako. Ayokong madamay siya sa paghihinagpi ko. Sa yaman niya, sigurado akong hindi lang isang beses kung hindi dalawang beses na siya nakapunta ng disney land kaya hindi niya alam ang nararamdaman ko ngayon. Haay!

"What's the use? Hindi mo rin naman mafe-feel yong nararamdaman ko ngayon, Boss." may pagdadalamhati kong sabi habang nakanguso. Tumayo ako at kumuha nalang ng tubig para may pagkaabalahan naman ako. Kanina ko pa kasi napapansin ang titig ni sir kaya medyo na-conscious ako.

"Okay, then. Babalik na ako sa unit ko." Akala ko lalabas na ito pero lumingon ulit ito sa gawi ko. "No shouting. Matulog ka na dahil maaga pa tayo bukas. Good night, Sophie," huling sabi nito bago isinara ng tuluyan ang pinto ng unit ko. Pinagmasadan ko ang sarili sa salamin at nakitang namumula ang mga pisngi ko dahil yata sa pagtawag nito sa akin sa nickname ko. This is my first time hearing him called me that. Nakakapanibago.

"Haay makatulog na nga." 

Kinabukasan, maaga akong nagising. Baka ma-late na naman ako ng sa gagawin namin ngayon at tuluyan na talaga akong tanggalin sa trabaho ni sir. Naku! Wag naman sana. Ni wala pa nga akong dalawang araw.

"You ready?" tanong nito pagkalabas ko ng unit. Teka? kanina pa ba siya diyan?

Itatanong ko na sanan nang maunahan niya ako.

"I just arrived 1 minute ago. So, no pressure." Nakampante naman ako. Akala ko late na naman ako at mabuti nalang hindi.

"Let's go." 

Akala ko kung anong gagawin namin ngayon, may ime-meet lang pala siyang new investors sa kompanya. Dito kasi ginanap ang kasunduan at pagpirma ng kontrata. Seems like this new investor is VIP.  It was almost one hour when they arrived pero si boss mukhang kalmado parin kahit kanina pa kami naghihintay dito. 

"Hello, Mr. and Mrs. Lewis. Come and take a seat," bati ni sir sa kararating lang na investors.

"Thank you, Mr. Leo and you are...?" baling nila sa akin. Kaagad naman akong tumayo ng tuwid at binati sila nang may paggalang.

"Hello! I am Sophia Nicole P. Mendoza. The new secretary of Mr. Bandemer. Nice to meet you po. Ang ganda at ang gwapo niyo po ma'am. Hehe." Hindi ko mapigilang puriin sila dahil talaga naman na napakakisig at napakaganda nilang dalawa. Huhu. Siguro na sa mga 20's pa sila. 

"Oh, hi! What a sweet secretary you have in here, Mr. Bandemer. Super nice to meet you, too."

Tumango at ngumiti lang si sir sa sinabi ni ma'am pagkatapos ay sabay-sabay kaming umupo.

Nagsimula na silang pag-usapan ang tungkol sa nasa kontrata habang ako naman ay sumasagot lang kapag tinatanong ako ni sir. Ang dali lang naman pala ng trabaho ko kaya dapat mas pagbubutihan ko pa ang pagtatrabaho para hindi ako masesesante ni sir. Huhu. 

"I like your offer and I and my husband decided to sign the contract. Do you have anything to say hon?" Sa lahat ng pinag-usapan nila eto lang yata ang nagustuhan ng tenga ko. 

"I have nothing to say and besides I have already done my research about your company but don't get me wrong," bawi nito saka napatuloy sa pagsasalita. "Gusto ko lang makasigurado." Nagulat ako ng bigla itong magsalita ng tagalog. Nakita yata ni Mrs. Lewis ang naging reaksiyon ko kaya naman natawa ito saka nagpaliwanag.

"Hahaha. We know how to speak Tagalog, hija. I'm a Filipino but my husband is an American that's why. Besides, nakapunta na rin ng Pilipinas ang asawa ko kaya naman medyo marunong na siyang magsalita ng Tagalog," mahabang paliwanag nito na ikinahiya ko.

"Hala! Sorry po. Nagulat lang po ako mukha po kasi kayong hindi pinoy eh. Hehe," naiilang at nahihiya kong sabi. Tumawa lang ito. Parang trip ata ako nito. Huhu.  Kanina pa ako tinatawanan eh.

"No worries. You should treasure your secretary, Mr. Bandemer. She's so sweet compared to you...ehem...previous secretary. You know what I mean?" Previous secretary? Waaaah! parang gusto ko tuloy siyang ma-meet.

"I deeply sorry on her behalf, Mr. and Mrs. Lewis." 

Ey? Bakit siya nagso-sorry? Ano bang nangyari sa kanila dati?

"It's okay. We have Ms. Sophie here. Ahm, can I call you Sophie?"

Hindi ko maiwasang maluha kasi gustong-gusto ko takagang tinatawag akong Sophie. Nagulat ito nang umiyak nalang ako bigla pati si sir napatingin sa akin nang may pag-aalala. Dali-dali akong nilapitan nito at inalo.

"Oh my?! I'm sorry. Oh god! Hindi ko sinasadya," paghingi nito ng paumanhin. Na-guilty naman ako. bakit kasi ang dali kong maiyak? Huhu.

"Shh. Hey! Why are you crying?" malumanay na tanong ni sir habang nakayakap parin sa akin.

"Huhuhu. Naiyak lang po ako dahil gustong-gusto ko po talagang tinatawag akong Sophie. Pasensiya na po at umiyak ako." May iba rin akong nararmdaman sa kanila. Parang pangungulila na hindi ko maipaliwanag ngunit hindi ko na lang ito sinabi.

Parang nakahinga naman sila ng maluwag dahil sa sinabi ko. 

"Oh, dear!" malambot na sabi ni Mrs. Lewis. "Akala ko nagalit ka dahil tinawag kitang Sophie."

 "Sorry, po."

"Oh, it's okay. Come here." Hinila ako nito para mayakap. May kung ano akong naramdaman no'ng niyakap niya ako ngunit hindi ko maipaliwanag kung ano ito. 

"You know what? You remind me of something," sabi ni Mrs. Lewis habang nakayakap parin sa akin. "I have a daughter once but sadly she suddenly died. Kung buhay pa siya ngayon siguro magkasing-edad kayo at magkasing-bait pa." I'm shocked. 

"I'm sorry po. Nakakalungkot po ang nangyari sa anak niyo. Sayang naman dahil hindi ko siya nakilala. Sigurado akong kasing ganda niyo rin po siya at mabait dahil ang bait-bait niyo po, eh." 

"Really? Hahaha. You're so cute, Sophie."

"I'm sorry to interrupt but we need to go, hon."

"Oh? Yeah. I'm sorry but we need to go. I hope I can still meet you when we arrived in the Philippines, Sophie." Nalulungkot ako dahil aalis na sila pero nang marinig ko na pupunta din sila ng Pilipinas ay nawala agad ang simangot ko at napalitan ng isang malaki at matamis na ngiti.

"Talaga po? Waaah! See you po."

Makailang goodbye's pa ang nangyari saka sila nakaalis. Ngayon ko palang sila nakikilala pero ang gaan-gaan na ng pakiramdam ko sa kanila. Alam mo yon? Yong feeling na, you're a stranger to each other but there's a longing feeling that you can't describe.

"Kung hindi ko lang kayo kilala baka mapagkamalan ko kayong mag-ina," pukaw ni sir sa isip ko. Mag-ina?

"Ina? Bakit? May iba na po ba akong nanay? Hala! Eh, paano na si nanay?" nagp[apanic kong sabi.

"Nevermind. Let's go."

Naglalakad na ito palabas nang bigla nalang itong huminto at bumaling sa akin.

"By the way, You two are looked alike."

What?