Ang marangyang ballroom ng Grand Astoria Hotel ay puno ng musika, ilaw, at tawanan. Isang engrandeng selebrasyon ang nagaganap—ang graduation ball ng Computer Engineering batch ng St. Vincent University. Sa gitna ng kasiyahan ay isang lalaking hindi maaring hindi mapansin—John Tan, ang pinakamayamang graduate ng kanilang unibersidad, ang tagapagmana ng isang trillion-dollar real estate empire, at ang lalaking pinapangarap ng halos lahat ng kababaihan sa kanilang campus.Si John ay pinakagwapo sa grupo,matangkad at laging mabango.
Ngunit sa gabing iyon, hindi siya ang kumokontrol sa sitwasyon.
Si John, na palaging may maingat na plano sa bawat kilos, ay hindi nakaligtas sa isang laro ng kapangyarihan. Ang kanyang mga kaklase, na palihim na naiinggit sa kanya, ay may binabalak—isang gabi ng walang kontrol na pagsasaya, isang pagsubok sa kanilang pinakamalakas na alpha.
“Dude, relax. It’s your night!” sigaw ng isa niyang kaklase, itinulak siya sa direksyon ng bar.
"Come on, Tan! Ikaw lang ang hindi pa nalalasing! Let's make history tonight!"
Hindi niya alam na may halong ecstasy ang alak sa bawat basong iniinom niya. Matamis. Mabilis. Matindi ang epekto.
Ang dating matatag na isip ni John ay unti-unting naglaho sa ilalim ng epekto ng droga. Ang buong mundo ay naging isang kaleidoscope ng kulay at init. Mainit. Nakalalango. Mapanganib.
At sa kadiliman ng gabing iyon, may isang babaeng matagal nang nagmamatyag.
Si Fortuna Han, isang pastry chef na naka-assign sa event, ay hindi lamang naroon para sa trabaho. Matagal na siyang baliw kay John Tan. Tuwing makikita niya ito sa unibersidad, kasama ang perpektong fiancée nitong si Senyora Abedida, isang masakit na kirot ang bumabalot sa kanyang puso.
Ngunit ngayong gabi, ang pagkakataon ay nasa kanyang harapan.
Nakatitig siya kay John, na lasing at halatang nasa ilalim ng impluwensiya ng gamot. Walang malay sa kanyang paligid. Mahina. Wala sa sariling isip.
Dahan-dahan siyang lumapit.
Isang haplos sa kanyang braso. Isang malambing na bulong sa kanyang tainga. Isang pang-aakit na hindi niya kailanman magagawa kung nasa tamang diwa si John.“John...” bulong niya, inilapit ang kanyang katawan sa nag-aapoy nitong balat.
Napatitig si John sa kanya. Dilated ang mga mata. Mainit ang hininga. At sa kauna-unahang pagkakataon—wala si Senyora sa kanyang isip.
Walang sinayang na sandali si Fortuna.
Isang gabi lang. Isang pagkakataon lang. Matagal na niyang inasam ang sandaling ito—at ngayong nasa kamay na niya ang pagkakataon, hindi siya aatras.Dinala niya ito sa isang pribadong suite ng hotel.
Hinawakan siya ni Fortuna sa sinturon, ang kanyang walong daliri ay nakadikit sa kanyang tiyan at loob ng kanyang pantalon. Walang suot na panty si Fortuna, kaya't ang mga kuko niya ay dumadampi sa maliit na piraso ng buhok na pinapahiran niya sa itaas ng kanyang ari. Hinila siya ni Fortuna papunta sa kanya sa tabi ng kama. Hinalikan siya ni Fortuna nang madiin, medyo napinsala ang kanyang labi sa pagkakasalubong. Binitiwan ni John ang anumang pagdadalawang-isip dahil sa epekto ng alak at ecstasy. Akala niya ay kasama niya ang kanyang kasintahang si Senyonara at hinahawakan ang perpektong pwet nito. Ipinadaan niya ang kanyang mga kamay sa likod ng kanyang pantalon at piniga ang kanyang malambot na laman nang may pagnanasa, marahil ay piniga nang kaunti nang mas mahigpit kaysa kinakailangan upang makaganti ng kaunti. Itinulak niya siya sa kama. Pumasok siya, pinatay ang maliit na lampara, at nagsimulang maghubad. Kailangan niyang aminin na medyo nagulat siya sa bilis ng mga pangyayari, pero hindi naman siya gaanong nagmamalasakit. Sinundan niya ito, at sa oras na mahubad na ang kanyang pantalon, nakaluhod na siya sa harap niya, nilulunok ang kanyang ari. "Oh shit senyoraa..Ahh ang sarap."Ito rin ay ikinagulat niya, pero hindi siya nagreklamo. Siya ay isang eksperto sa pagsuso, alam kung paano gamitin ang kanyang dila sa tiyan ng kanyang halimaw, at kung paano gamitin ang kanyang mga kamay kasunod ng kanyang bibig. Nahulog siya pabalik sa kanyang mga siko at pinanood ang kanyang anim na pulgada na mawala sa kanyang matatamis, pulang labi. Ang sarap ng pakiramdam at siguradong ipapaalam niya ito sa kanya.
"Oh my god, Senyora, ang sarap ng pakiramdam." Sumagot siya ng bahagyang "uh huh," na natakpan ng kanyang ari. Halos nagpatuloy na siya at kinailangan niyang pigilan ito. hinila niya siya papunta sa kama at pinahiga siya nang patalikod. Mabilis na ibinaba ni John ang kanyang ulo sa pagitan ng kanyang mga hita, at sumisid agad sa isang medyo namamagang p**i. Sobrang basa at kulay-rosas niya. Nilaplap niya ang paligid ng kanyang clit, nakatuon sa magkabilang gilid ng kanyang hood. Gusto niyang mang-akit, at alam niyang tiyak na ito ang magiging epektibo. Sa tingin niya, ang rum na tinikman niya kanina ay bahagyang nakaapekto sa kanyang teknik, pero alam niyang nag-enjoy siya. "Kailangan ko ng titi mo nang labis. Fuck me John." sabi ni Fortuna. Hindi nag-aksaya ng oras si John sa pag-akyat sa kanya, iniisip na humihiling si Senyora na makipagtalik sa kanya, na nagpalakas at nagpasigla sa kanya, naghahanda para sa kahanga-hangang p********k na darating. Ipinag-slide niya ang ulo ng kanyang ari sa naghihintay na p**i niya, at ang pakiramdam ay napakasensasyonal. Pareho silang umungol dito, at ipinasok niya ang natitirang haba niya sa kanya. "PUTANG INA, masakit 'yan," pagmumura ni Fortuna. Tumingin siya sa kanyang mga mata, at habang ang kanyang mga kilay ay bumaba, para bang tinitingnan niya si Senyora habang nagbabaon, pero hindi siya iyon. Siya ay si Fortuna. Nakikita niya na hindi siya magkakaroon ng mabagal na p********k. Humiga siya sa ibabaw niya at nagsimulang tumalon pataas at pababa sa kanyang ari. Tiniis ni Fortuna ang sakit ng pagkaputok. Siya ay dumudulas sa kanya, s********p ang kanyang makapal na ari sa loob niya. Ang mga suso niya ay nasa mukha niya, kaya isinubo niya ang isa nito sa kanyang bibig, nilalaro ang u***g gamit ang kanyang dila na parang gutom na sanggol. "Ohh oo..ang sarap..Ahhh.." Nagsimula siyang umungol muli, at naramdaman niyang humihigpit ang kanyang basang p**i sa kanyang titi. Talagang namangha siya sa bagong pakiramdam na ito, at muli siyang napalapit sa pagsabog. Siya ay nalalabasan na, pero hindi pa siya handang tapusin ito.Sumigaw siya nang paulit-ulit habang binabayo ko siya nang mas madiin ngayon, ang kanyang kaselanan at ang pag-iisip ng t***d niya sa loob niya, sa paligid ng kanyang ari, na nagpapalobo sa kanya sa loob niya. Lumingon siya pabalik upang tingnan siya sa mga mata at sa sandaling iyon—sa isang iglap lang—nahuli niya ang isang ekspresyon sa kanyang mukha na nagpakita ng pagtutol, kahit tagumpay. Ang kanyang p**i ay kumontrata sa paligid ng kanyang titi, itinulak siya sa bingit.
"Malapit na akong labasan," sabi niya nang magaspang. Ang init ng kanyang t***d ay sumabog sa loob niya, at napahinto sila sa isa't isa ng ilang sandali, parehong nahihirapang huminga. Nang dahan-dahan siyang humugot, nakaka-excite makita kung gaano karaming t***d niya ang tumutulo mula sa kanyang namamagang hiwa. Pinaghalong sa kanya, naisip niya sa sarili niya. Haluin kasama ng kanya. Still semi-hard, ang isip na iyon ay muling nagpasiklab ng kanyang halos ligaya na pagnanasa. Kailangan niyanng matikman siya ulit. Habang pareho silang humihingal at ang kanyang damit ay nakataas pa rin sa kanyang mga balakang habang nakahiga siya sa kama na bahagyang nakabent ang mga tuhod, inilagay niya ang kanyang mukha sa pagitan ng kanyang mga hita at dahan-dahan itong dinilaan ang kaunting t***d na bumabalot sa kanyang hita.Umungol siya nang mahina, hinihimok siya. Dahan-dahan at halos metikuloso siyang nagtrabaho upang dilaan ang bawat patak na lumalabas mula sa kanyang p**i, sumisilip pataas upang makita ang isang nagulat at labis na masayang ekspresyon sa kanyang mukha. Umungol siya muli nang dahan-dahan niyang dinilaan at sinipsip ang kanyang mga labi at pagkatapos ang kanyang tinggil. Tigas na tigas siya ulit, ang kanyang p**i parang isang swimming pool ng kalambutan at t***d at malambot na kasiyahan na nag-aanyaya sa kanya na lumangoy.
"Putangina," bulong niya nang may pangangailangan.
"Fuck me again."
Sobrang libog na siya ngayon na tumutulo ang kanyang katas sa kanyang mga bayag habang k********t siya nito. Nagkantutan sila na parang may halos mabangis na pangangailangan para sa isa't isa. Si John ay parang sinaniban, para bang siya'y superhuman, na parang kaya niyang magpatuloy ng ilang oras ngayon nang hindi nilalabasan kung nanaisin niya. Ang mga imahe ay patuloy na lumalabas sa kanyang isipan: ang kanyang ekspresyon habang nilalabasan siya sa kanyang kamay, ang kanyang bibig sa paligid ng kanyang tigas na ari, ang kanyang t***d sa kanyang mga labi. Bumigay siya muli sa isang alon ng likido. "Cum! Gusto kong labasan ka sa loob ko,” sigaw niya. "Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Mahinang ungol niya. "Huwag. Huwag huminto." Sumisid siya nang mas malalim. “Oh, baby. Wala akong balak na. Ang p**i na ito ay bagay na bagay sa akin."Ngumiti siya ng pilya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang malambot niyang hita habang mas lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo'y basang-basa.
"Ramdam mo ba 'yan? Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putang-ina na titi ko?" "Ramdam mo ba kung gaano ko gusto ng p**i na ito ang titi ko?" Mabilis ang takbo ng kanyang isip. Maging regular na ba ito ngayon? Pinatigas niya ang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis ng kanyang mga balakang. Ang kanyang pangangailangan ay nagpa-umbok sa kanyang tiyan. Bawat sandali, lalo siyang naging ligaw. Ang mga ungol ay tumutulo mula sa kanyang mga labi. Matinding paghinga ang sumisikip sa kanyang lalamunan. "Oo?" Ang boses niya ay mahina, seksi. "Lalabasan ka ba para sa akin?" "Oo Lalabasan na ako!" Hinawakan niya ito nang mahigpit, ang kanyang ulo ay napapaatras. Mga alon ng pagpapalaya ang bumuhos sa kanya, at bumagal siya. Pero hindi pa siya tapos sa kanya. "Pwede bang sumakay ako?" tanong niya, ang kanyang p**i ay patuloy na kumikibot. "Oo? Gusto mo pa bang labasan, sweetheart? "Humugot siya at humiga sa kama. "You are so damn greedy ." "Gusto ko 'to.Huwag muna ipagkait."Umibabaw siya sa kanya, kinuha ang kanyang titi at muling bumaba rito. Ang kanyang mga kamay ay humaplos sa kanya habang umaakyat siya. Ang kanyang bilugang puwit ay umalog habang nagsimula siyang gumalaw sa ibabaw niya. Inalagaan niya ang kanyang likod bago siya niyayakap, pinapahalikan siya ng mahigpit. Mga damdamin ang namuo sa kanyang dibdib. Maaaring masanay siya sa paghawak sa kanya ng ganito, parang isang mahalagang bagay.Kailangan pa ng kanyang puki ng higit pa.Itinulak siya pabalik, kinuha niya ang kontrol, nagmaneho nang mas mabagal. Bawat ulos ay sinadyang at pinag-isipan. Ipinapaikot niya ang kanyang mga balakang sa tamang paraan, isinubo niya ang buong haba nito, paulit-ulit, tumatalbog sa kanya. Ang mga utong niya ay kasing tigas ng bato at dumadampi sa kanyang dibdib sa bawat galaw.Ang gabing ito ay kamangha-mangha, pero ito. Ito ang tunay na gusto niya.Ang kanyang sexy na katawan sa ilalim niya. Ang kanyang mga kamay ay humahawak sa kanyang puwit at binub
Pakiramdam ni John ay parang sinuntok siya sa sikmura.“Ikaw ang dahilan kung bakit ko ginawa ‘to,” bulong pa ni Fortuna, halatang umaasang maririnig niya ang nais nitong marinig mula sa kanya.Pero ang sumunod na nangyari ay mas malala kaysa sa kahit anong bangungot na naranasan niya.“Fortuna…” Tumawa si John nang mapakla. “Ano ‘to? Panaginip mo? Angkinin mo ako ng isang gabi tapos iisipin mong tayo na?”Bawat salita niya ay parang patalim na tumatarak sa puso ng dalaga.“Huwag mong sabihin sa’kin na inisip mong may kahulugan ‘to para sa’kin.” Tumayo siya, hinagilap ang kanyang sando, at isinuot iyon na para bang gusto niyang burahin ang nangyari. “Dahil wala. Wala itong ibig sabihin sa’kin, Fortuna.”“John…” Lumuha na si Fortuna, ngunit nanatiling matigas si John.“Ang inaakala kong kasama ko kagabi… si Senyora.” Mas lumamig pa ang boses niya. “Pero ikaw?”Nagtama ang mga mata nila—isang puno ng pagmamahal, ang isa puno ng galit at panunumbat.“Sabihin mo sa’kin,” tuloy ni John, ni
Malakas na suntok ang pinakawalan ni John sa dingding, sapat upang mapatigil siya sa pagsasalita. Halos hindi siya makahinga nang makita ang matinding galit sa mukha nito."Alam mo bang wala akong maalala sa nangyari kagabi?" Mariing sabi ni John, nakakatakot ang bagsik ng kanyang tinig. “Alam mo bang akala ko, si Senyora ang kasama ko? Alam mo bang kahit kailan, hindi kita papatulan?”Lalong bumigat ang kanyang paghinga. Ramdam niya ang matalim na kutsilyong unti-unting sumasaksak sa kanyang puso. Hindi niya inasahan na magiging ganito kasakit ang lahat."Iba ang sinasabi ng katawan mo kagabi..." mahina niyang bulong, nanginginig ang kanyang mga labi. "Ramdam ko, John… gusto mo rin ako."Parang binuhusan ng kumukulong tubig si John sa sinabi niya. Muli siyang sinugod nito, at sa isang iglap, mahigpit siyang hinawakan sa kanyang panga."Wala akong gusto sa’yo, Fortuna. Kahit kailan. At kahit kailan… hindi kita mamahalin," bulong ni John, puno ng poot at hinanakit. "Ang babaeng minahal
Puno ng sakit at panghihina ang katawan ni Fortuna habang tahimik siyang naglakad papasok sa kanilang bahay. Mugtong-mugto ang kanyang mga mata, bakas sa kanyang mukha ang matinding kirot ng isang pusong durog.Ang gabing iyon… ang gabing matagal niyang pinangarap, ay hindi natapos sa isang fairytale. Hindi siya niyakap ni John, hindi siya hinalikan nang may pagmamahal. Bagkus, itinulak siya nito palayo—parang isang babaeng hindi karapat-dapat mahalin."Fortuna!"Naputol ang kanyang malalim na iniisip nang marinig niya ang boses ng kanyang ina. Agad siyang napatingin sa direksyon nito at nagulat nang makitang may mga bisitang naghihintay sa kanilang sala—isang matandang babae at isang mag-asawang mukhang makapangyarihan at mayaman.Nag-aalalang lumapit ang kanyang ina, si Jinky Han, at sinuri ang kanyang mukha. “Anak, bakit ngayon ka lang nakauwi? Bakit namumugto ang mata mo?”Mabilis niyang tinakpan ang sakit sa kanyang puso sa pamamagitan ng isang matipid na ngiti. Hindi niya maaari
Napabuntong-hininga si Madam Irene. "Iha, alam kong ito'y isang malaking gulat para sa iyo, pero ito na ang nakatakdang mangyari. Hindi natin maaaring balewalain ang kasunduan ng ating mga pamilya."Napatingin siya sa matanda, at sa kauna-unahang pagkakataon, may bahid ng hinanakit ang kanyang mga mata."Bakit po? Bakit kailangang magpakasal kami ni John?" Hindi na niya napigilan ang pagpalahaw ng kanyang damdamin. "Hindi ba’t dapat ang kasal ay dahil sa pagmamahal? Hindi dahil sa isang kasunduan?"Muling nagpalitan ng tingin ang mga bisita. Maging ang kanyang ina ay tila naguguluhan sa kanyang emosyonal na pagtutol."Iha," sabat ni Leona Tan, na mula kanina'y tahimik lamang. "Ang kasunduang ito ay matagal nang napagkasunduan. Hindi lang ito tungkol sa inyo ni John, kundi tungkol sa ating mga pamilya. Ito ang paraan upang mapanatili ang ating legacy.""B-Bakit ngayon lang po ito sinabi sa akin?" Nanginginig ang kanyang boses, pilit kinakalma ang sarili.Napabuntong-hininga si Madam Ir
Muling nagsalita si Madam Irene, mas madiin at matigas ang boses. "Makinig ka, Fortuna. Hindi mo ba naiintindihan? Kapag tumanggi si John, mawawala sa inyong pamilya ang lahat. Ang negosyo ng Han na itinayo ng iyong lola—mawawala. Lahat ng ari-arian, lahat ng yaman, lahat ng koneksyon. Gusto mo bang makita ang iyong pamilya na naghihirap?"Napasinghap siya, napatingin sa kanyang ina na tila hindi rin alam ang gagawin.Hindi lang ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol sa kanyang pamilya."Hindi ko gustong mapunta sa ganoong sitwasyon, iha," patuloy ni Madam Irene, mas banayad na ngayon ang tono ngunit dama pa rin ang bagsik. "Ngunit ito ang reyalidad. Kaya kung iniisip mong may pagpipilian ka pa, itapon mo na ang ideyang iyon. Ikaw ang magiging asawa ni John, at wala siyang magagawa kundi tanggapin iyon."Nanghina ang buong katawan ni Fortuna.Nanghina ang buong katawan ni Fortuna. Pakiramdam niya’y parang lumulubog siya sa kinatatayuan niya, na para bang kahit anong pilit niyang huminga
Nanlamig ang buong katawan ni Fortuna sa mga narinig niya.Ibibigay sa bahay ampunan ang lahat ng yaman ng Tan at Han?Parang kinukurot ang kanyang puso habang nakatitig kay Madam Irene, ang babaeng may hawak sa kapalaran niya. Matalim ang tingin ng matanda, puno ng awtoridad at hindi matitinag."Hindi lang ito tungkol sa gusto mo o gusto niya!" madiin nitong ulit. "Ito ay tungkol sa responsibilidad! Sa pangako ng dalawang pamilya! Hindi mo na mababago ang nakatakda, Fortuna."Ramdam niya ang bigat ng bawat salita. Hindi lang basta-basta kasal ito—hindi lang simpleng kasunduan. Ito ang magsasalba o magpapabagsak sa lahat ng pinaghirapan ng kanilang pamilya."Hindi pwedeng mawala ang yaman ng Tan at Han!" galit na sigaw ni Jinky, ang kanyang ina. "Hindi ko matanggap na mawawala ang lahat dahil lang sa kapabayaan ng anak ko!"Napapikit si Fortuna."Kung hindi matutuloy ang kasal ninyo ni John," matigas na sabi ni Madam Irene, "magdedesisyon akong ibigay ang kayamanan sa bahay ampunan—ga
Hindi ko ginusto ang nangyari... pero ginusto ko si John.Dahil sa pagmamahal niya rito, nagawa niyang agawin ito kay Senyora.Ngunit ngayon, siya naman ang nasasaktan."Alam mo bang kung hindi lang dahil sa kasunduan, wala nang may gustong pumakasal sa iyo, Fortuna?" dagok muli ng ina. "Ang swerte mo at may kasunduan ang pamilya natin sa Tan! Pero kahit may kasunduan, hindi ibig sabihin na hindi mo ako binigo!"Napakuyom siya ng kamao."Kasalanan mo rin kung bakit nangyari ito," mahina niyang sabi.Napasinghap si Jinky."Ano ang sinabi mo?""Kasalanan mo rin," ulit niya, mas madiin. "Kayo ang nagtakda ng kasunduang ito. Kayo ang nagdesisyon para sa akin. Hindi mo man lang ako tinanong kung ano ang gusto ko!"Matalim ang tingin ni Jinky."Hindi mo na kailangang magdesisyon, Fortuna, dahil simula’t sapul, ang buhay mo ay naka-ukit na!" galit nitong sagot. "Ikaw ang apo ni Rose Han! Ikaw ang tagapagmana ng Han Empire! Hindi mo pwedeng talikuran ang obligasyon mo!""Obligasyon?" mapait n
Tahimik ang gabi, ngunit hindi matahimik ang loob ni John.Sa terrace ng condo ni Senyora, nakatayo siya, hawak ang baso ng wine. Tumititig sa malalayong ilaw ng siyudad na parang kumikindat sa kaniya—pero walang ningning na dumampi sa puso niya. Sa loob ng unit, maririnig ang malumanay na pagtawa ni Senyora habang nanonood ng TV. Ngunit ang bawat halakhak niya ay tila pumapaimbabaw sa katahimikang sinisikap ni John buuin sa kanyang sarili.“John, dito ka nga,” tawag ni Senyora mula sa loob. “May pinapanood akong comedy, gusto mo ‘to.”Ngunit hindi siya kumilos.Pinikit niya ang mga mata, malalim na huminga. Sa bawat bugso ng hangin na dumadampi sa mukha niya, may mga alaalang pumapait—hindi niya mapigilan. Larawan ni Fortuna habang naka-apron, nakatalikod sa kusina. Ang boses nito habang tinatawag siyang kumain. Ang paalala tuwing nalalasing siya. Ang mga mata nitong punô ng hinanakit—na noon ay binalewala lang niya.“Ang tahimik mo yata, John.” Niyakap siya ni Senyora mula sa likod.
Bumungad ang malamig na hangin ng gabi habang dahan-dahang bumababa si Fortuna sa sasakyan. Sa harap ng ancestral house ng pamilyang Han, isang tila tahimik at matatag na estruktura ang sumasalubong sa kanya—pero sa kabila ng katahimikang iyon, naroon ang mga alaala. Masasakit. Mabibigat. At ngayon, isang lihim na kailangan niyang itago.Si Jack Han ang unang lumapit sa kanya, binuksan ang pinto at marahang hinaplos ang kanyang likod. “Anak, dito ka na muna. Walang makakaabala sa’yo rito. Ligtas ka sa lahat… pati na kay Lola Irene.”Sumunod si Jinky, buhat ang ilang gamit ni Fortuna. Kita sa mga mata nito ang pagkabahala, pero mas nangingibabaw ang determinasyon.Pagpasok sa loob ng bahay, agad na naupo si Fortuna sa sofa. Bumuntong-hininga siya nang malalim. Napahawak sa tiyan—hindi pa halata, pero naroon na ang bigat. Hindi lang sa katawan, kundi sa puso.“Anak,” mahinang bungad ni Jinky, habang nauupo sa tapat niya. “Napag-usapan na namin ng papa mo. Hindi natin puwedeng ipaabot ka
Masiglang tinig ni Senyora sa kabilang linya, punong-puno ng tuwa—tila bang siya ang nagwagi sa isang laban na matagal na niyang kinikimkim.Pero si John, habang pinapakinggan iyon, ay tila nahulog sa isang balon ng katahimikan. Wala siyang masabi, kundi isang mahinang:“Hmm…”Pagkababa niya ng tawag, muling bumalik ang bigat. Ang katahimikan sa silid ay parang sumisigaw. Sumasalungat sa tinig ni Senyora na puno ng selebrasyon. Isang kalayaang hindi niya lubusang masayahan.Tumayo siya. Lumapit sa salamin. Tinitigan ang sarili—maputla, puyat, at walang ningning ang mga mata.“Kalayaan?” mahina niyang bulong sa sarili. “Kung ito ang kalayaan... bakit parang mas lalo akong nakakulong?”Tahimik ang loob ng sasakyan. Tanging tunog ng makina at mahinang hinga ni Fortuna ang maririnig. Nakatingin siya sa bintana habang lumilipas ang mga tanawin sa labas—mga punong tila naglalakad pabalik, mga alaalang pilit na iniiwan.Katabi niya si Jinky, habang si Jack ang nagmamaneho sa harapan. Sa gitn
Tahimik ang buong silid. Wala ni isang kaluskos. Tanging tunog ng malamig na aircon at ang unti-unting paglalim ng kanyang paghinga ang naririnig sa loob ng kwartong minsang naging saksi ng lahat ng kasinungalingan at pag-aalinlangan.Si John, nakahigang nakatingin sa kisame, suot pa rin ang parehong damit na sinuot niya kagabi. Nanatili siyang walang kilos. Walang tinig. Parang estatwang kinain ng liwanag ng madaling-araw. Hawak niya ang puting scrunchie ni Fortuna — nahulog ito kagabi, noong huli nilang pagkikita sa loob ng bakuran ng Tan.Ang scrunchie. Gamit na simpleng gamit, ngunit para sa kanya ngayon, mas mabigat pa sa alinmang kayamanan ng mga Tan o Han. Para itong huling alaala ng isang taong hindi na babalik. Huling hibla ng buhay na unti-unting lumayo sa kanya.Napapikit si John. Mahigpit ang pagkakapit niya sa scrunchie. Para bang sa bawat segundo ng katahimikan, unti-unting kinakain ng katotohanan ang kanyang pagkatao.Umalis na si Fortuna. At ang mas masakit, hindi na s
Tumingin si Irene sa anak. Sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata—mata ng isang anak na nag-aalala hindi lang para sa yaman, kundi sa gulong maaaring sumunod.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot. Dahan-dahan siyang umupo sa upuang minana pa niya sa kaniyang ama—isang lumang silyang kahoy, simbolo ng kapangyarihan at bigat ng pangalan ng Tan.“Ang kasunduan…” bulong ni Irene, halos hindi marinig. “May bisa pa rin ‘yon, Luigi. Ang mga papeles ay perpektong pinirmahan. Legal. Matibay. At nakatali pa rin sa pangalan ng anak ni Jack Han.”Napakunot ang noo ni Luigi. “Pero, Ma… hiwalay na sila. Hindi ba’t kapag napawalang-bisa ang kasal, nawawala rin ang bisa ng kasunduang iyon?”Napapikit si Irene, pinisil ang sariling sintido. “Hindi gano’n kasimple, anak. Hindi lang kasal ang tinutukoy sa kasunduang ‘yon. May clause doon na nagsasabing—anumang mangyari sa relasyon nina John at Fortuna, mananatili ang paghahati n
Pumirma agad si Fortuna. Walang alinlangan, walang pagdadalawang-isip. Isang linya lang ng tinta, ngunit parang itinali niya roon ang bawat sakit, bawat pasakit, bawat pangarap na kailanma’y hindi natupad.Nang inabot kay John ang papel, tumigil siya. Nanlalamig ang mga daliri niya. Tila ayaw kumilos ng kamay niya."John," bulong ni Irene, "kung hindi mo pipirmahan, lalong masasaktan ang lahat. Kung mahal mo talaga si Fortuna… hayaan mo na siyang maging malaya."Dahan-dahang gumalaw ang kamay ni John. At sa isang kisapmata, pumirma siya. Pero kasabay ng tinta sa papel ay ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. Hindi siya umiiyak ng malakas. Tahimik lang, pero mabigat. Para bang ang sarili niya ay unti-unting gumuho.Pagkalagda ni John, hindi na nagsalita si Fortuna. Tumayo siya, ni hindi tumingin sa paligid, at diretsong lumakad palabas ng bahay. Parang kaluluwa na binigyan ng bagong buhay—may kirot, may lungkot, pero malaya.“Fortuna!” sigaw ni John, pilit siyang sinundan.Ngu
Bumabalot pa rin ang malamig na hangin sa loob ng ancestral house ng mga Tan. Hindi ito dahil sa panahon, kundi dahil sa bigat ng damdamin ng bawat isa sa loob ng sala. Ang chandeliers ay tila ba ayaw magningning, ang marmol ay malamig sa talampakan, at ang bawat paghinga ay parang mabigat na buntong-hininga.Si Madam Irene Tan, nakaupo sa gitna ng antigong sofa na pinaglihan ng marami nang lahi, ay nakatingin sa kawalan. Sa harap niya ay ang kanyang anak na si Luigi Tan, at ang manugang niyang si Leona, ina ni John Tan.Sa tabi ni Luigi, nakatayo si John, namumutla at tila wala sa sarili. Nakayuko, nanginginig ang mga kamay. Katabi niya ang ina, si Leona, na paulit-ulit ang himas sa braso ng anak na tila pinipilit nitong mapanatag.At doon sa pintuan, tahimik ngunit matatag—si Fortuna, hawak-hawak ang kanyang bag na tila ba kasingbigat ng lahat ng sugat na iniwan ng relasyon nila ni John."Luigi," mahinang tawag niya.Agad na lumapit ang apo niyang si Luigi. “Yes, Ma?”"Pakitawagan a
Tahimik na nagmumuni-muni si John habang ang bawat salita na lumabas mula sa kanyang bibig ay patuloy na bumibigat sa kanya. Ang kanyang katawan, na minsang matibay at puno ng tapang, ngayon ay parang isang piraso ng kahoy na natutunaw sa ilalim ng init ng katotohanan.Sa kabila ng mabigat na katahimikan sa sala, ramdam ang bawat galos sa puso ni Jinky. Pinipilit niyang huwag ipakita ang sakit, ngunit ang mga luha na patak-patak ay masakit na patunay ng mga sugat na hindi kayang paghilumin ng mga salita."John..." ang mahinang tinig ni Jinky. "Bakit mo hinayaan mangyari 'to? Bakit hindi mo kami pinakinggan?" Ibinagsak ni Leona ang ulo, at tila ang mga tanong na iyon ay siyang nagtulak sa kanya para magdusa nang mag-isa. "Alam mo, kahit gaano mo kami kamahal, hindi ko na kayang tanggapin kung bakit ka naging ganito..."Si Jack, na kanina pa galit na galit, ay hindi na nakatiis. Tumayo siya at mabilis na lumapit kay John. "Wala ka nang ibang pwedeng sabihin pa! Huwag mong gawing dahilan
Madaling-araw. Kasunod ng matinding pag-uusap nila John at Madam Irene, agad siyang kumilos. Kinuha ni Madam Irene ang kanyang telepono at nagpadala ng mensahe kina Jinky at Jack Han. Isang pagpupulong ang itinakda para sa araw ding iyon—oras na upang pag-usapan ng bawat pamilya ang kinahinatnan ng kasal nina John at Fortuna.Sa loob ng isang pribadong function room sa isang lumang resthouse ng mga Tan, alas-diyes ng umaga.Naglalakad paikot sa mesa, halatang balisa si Jinky “Ano bang ibig sabihin nito, Madam Irene? Bakit mo kami pinatawag nang ganito kaaga? Hindi pa nga natutuyo ang luha ng anak ko, heto’t gusto mong mag-usap tayo?”Tahimik. Malumanay pero may bagsik sa tinig ni Madam Irene“Dahil oras na. Hindi na puwedeng patagalin. Kailangang pag-usapan natin ito, habang may natitira pang respeto sa pagitan ng dalawang pamilya.”“May respeto pa ba, Irene? Pagkatapos ng lahat ng ginawa ng apo mo sa anak namin?”Nanigas ang tinig ni Jack Han habang nakatitig sa matandang babae. Hin