Ang marangyang ballroom ng Grand Astoria Hotel ay puno ng musika, ilaw, at tawanan. Isang engrandeng selebrasyon ang nagaganap—ang graduation ball ng Computer Engineering batch ng St. Vincent University. Sa gitna ng kasiyahan ay isang lalaking hindi maaring hindi mapansin—John Tan, ang pinakamayamang graduate ng kanilang unibersidad, ang tagapagmana ng isang trillion-dollar real estate empire, at ang lalaking pinapangarap ng halos lahat ng kababaihan sa kanilang campus.Si John ay pinakagwapo sa grupo,matangkad at laging mabango.
Ngunit sa gabing iyon, hindi siya ang kumokontrol sa sitwasyon.
Si John, na palaging may maingat na plano sa bawat kilos, ay hindi nakaligtas sa isang laro ng kapangyarihan. Ang kanyang mga kaklase, na palihim na naiinggit sa kanya, ay may binabalak—isang gabi ng walang kontrol na pagsasaya, isang pagsubok sa kanilang pinakamalakas na alpha.
“Dude, relax. It’s your night!” sigaw ng isa niyang kaklase, itinulak siya sa direksyon ng bar.
"Come on, Tan! Ikaw lang ang hindi pa nalalasing! Let's make history tonight!"
Hindi niya alam na may halong ecstasy ang alak sa bawat basong iniinom niya. Matamis. Mabilis. Matindi ang epekto.
Ang dating matatag na isip ni John ay unti-unting naglaho sa ilalim ng epekto ng droga. Ang buong mundo ay naging isang kaleidoscope ng kulay at init. Mainit. Nakalalango. Mapanganib.
At sa kadiliman ng gabing iyon, may isang babaeng matagal nang nagmamatyag.
Si Fortuna Han, isang pastry chef na naka-assign sa event, ay hindi lamang naroon para sa trabaho. Matagal na siyang baliw kay John Tan. Tuwing makikita niya ito sa unibersidad, kasama ang perpektong fiancée nitong si Senyora Abedida, isang masakit na kirot ang bumabalot sa kanyang puso.
Ngunit ngayong gabi, ang pagkakataon ay nasa kanyang harapan.
Nakatitig siya kay John, na lasing at halatang nasa ilalim ng impluwensiya ng gamot. Walang malay sa kanyang paligid. Mahina. Wala sa sariling isip.
Dahan-dahan siyang lumapit.
Isang haplos sa kanyang braso. Isang malambing na bulong sa kanyang tainga. Isang pang-aakit na hindi niya kailanman magagawa kung nasa tamang diwa si John.“John...” bulong niya, inilapit ang kanyang katawan sa nag-aapoy nitong balat.
Napatitig si John sa kanya. Dilated ang mga mata. Mainit ang hininga. At sa kauna-unahang pagkakataon—wala si Senyora sa kanyang isip.
Walang sinayang na sandali si Fortuna.
Isang gabi lang. Isang pagkakataon lang. Matagal na niyang inasam ang sandaling ito—at ngayong nasa kamay na niya ang pagkakataon, hindi siya aatras.Dinala niya ito sa isang pribadong suite ng hotel.
Hinawakan siya ni Fortuna sa sinturon, ang kanyang walong daliri ay nakadikit sa kanyang tiyan at loob ng kanyang pantalon. Walang suot na panty si Fortuna, kaya't ang mga kuko niya ay dumadampi sa maliit na piraso ng buhok na pinapahiran niya sa itaas ng kanyang ari. Hinila siya ni Fortuna papunta sa kanya sa tabi ng kama. Hinalikan siya ni Fortuna nang madiin, medyo napinsala ang kanyang labi sa pagkakasalubong. Binitiwan ni John ang anumang pagdadalawang-isip dahil sa epekto ng alak at ecstasy. Akala niya ay kasama niya ang kanyang kasintahang si Senyonara at hinahawakan ang perpektong pwet nito. Ipinadaan niya ang kanyang mga kamay sa likod ng kanyang pantalon at piniga ang kanyang malambot na laman nang may pagnanasa, marahil ay piniga nang kaunti nang mas mahigpit kaysa kinakailangan upang makaganti ng kaunti. Itinulak niya siya sa kama. Pumasok siya, pinatay ang maliit na lampara, at nagsimulang maghubad. Kailangan niyang aminin na medyo nagulat siya sa bilis ng mga pangyayari, pero hindi naman siya gaanong nagmamalasakit. Sinundan niya ito, at sa oras na mahubad na ang kanyang pantalon, nakaluhod na siya sa harap niya, nilulunok ang kanyang ari. "Oh shit senyoraa..Ahh ang sarap."Ito rin ay ikinagulat niya, pero hindi siya nagreklamo. Siya ay isang eksperto sa pagsuso, alam kung paano gamitin ang kanyang dila sa tiyan ng kanyang halimaw, at kung paano gamitin ang kanyang mga kamay kasunod ng kanyang bibig. Nahulog siya pabalik sa kanyang mga siko at pinanood ang kanyang anim na pulgada na mawala sa kanyang matatamis, pulang labi. Ang sarap ng pakiramdam at siguradong ipapaalam niya ito sa kanya.
"Oh my god, Senyora, ang sarap ng pakiramdam." Sumagot siya ng bahagyang "uh huh," na natakpan ng kanyang ari. Halos nagpatuloy na siya at kinailangan niyang pigilan ito. hinila niya siya papunta sa kama at pinahiga siya nang patalikod. Mabilis na ibinaba ni John ang kanyang ulo sa pagitan ng kanyang mga hita, at sumisid agad sa isang medyo namamagang p**i. Sobrang basa at kulay-rosas niya. Nilaplap niya ang paligid ng kanyang clit, nakatuon sa magkabilang gilid ng kanyang hood. Gusto niyang mang-akit, at alam niyang tiyak na ito ang magiging epektibo. Sa tingin niya, ang rum na tinikman niya kanina ay bahagyang nakaapekto sa kanyang teknik, pero alam niyang nag-enjoy siya. "Kailangan ko ng titi mo nang labis. Fuck me John." sabi ni Fortuna. Hindi nag-aksaya ng oras si John sa pag-akyat sa kanya, iniisip na humihiling si Senyora na makipagtalik sa kanya, na nagpalakas at nagpasigla sa kanya, naghahanda para sa kahanga-hangang p********k na darating. Ipinag-slide niya ang ulo ng kanyang ari sa naghihintay na p**i niya, at ang pakiramdam ay napakasensasyonal. Pareho silang umungol dito, at ipinasok niya ang natitirang haba niya sa kanya. "PUTANG INA, masakit 'yan," pagmumura ni Fortuna. Tumingin siya sa kanyang mga mata, at habang ang kanyang mga kilay ay bumaba, para bang tinitingnan niya si Senyora habang nagbabaon, pero hindi siya iyon. Siya ay si Fortuna. Nakikita niya na hindi siya magkakaroon ng mabagal na p********k. Humiga siya sa ibabaw niya at nagsimulang tumalon pataas at pababa sa kanyang ari. Tiniis ni Fortuna ang sakit ng pagkaputok. Siya ay dumudulas sa kanya, s********p ang kanyang makapal na ari sa loob niya. Ang mga suso niya ay nasa mukha niya, kaya isinubo niya ang isa nito sa kanyang bibig, nilalaro ang u***g gamit ang kanyang dila na parang gutom na sanggol. "Ohh oo..ang sarap..Ahhh.." Nagsimula siyang umungol muli, at naramdaman niyang humihigpit ang kanyang basang p**i sa kanyang titi. Talagang namangha siya sa bagong pakiramdam na ito, at muli siyang napalapit sa pagsabog. Siya ay nalalabasan na, pero hindi pa siya handang tapusin ito.Sumigaw siya nang paulit-ulit habang binabayo ko siya nang mas madiin ngayon, ang kanyang kaselanan at ang pag-iisip ng t***d niya sa loob niya, sa paligid ng kanyang ari, na nagpapalobo sa kanya sa loob niya. Lumingon siya pabalik upang tingnan siya sa mga mata at sa sandaling iyon—sa isang iglap lang—nahuli niya ang isang ekspresyon sa kanyang mukha na nagpakita ng pagtutol, kahit tagumpay. Ang kanyang p**i ay kumontrata sa paligid ng kanyang titi, itinulak siya sa bingit.
"Malapit na akong labasan," sabi niya nang magaspang. Ang init ng kanyang t***d ay sumabog sa loob niya, at napahinto sila sa isa't isa ng ilang sandali, parehong nahihirapang huminga. Nang dahan-dahan siyang humugot, nakaka-excite makita kung gaano karaming t***d niya ang tumutulo mula sa kanyang namamagang hiwa. Pinaghalong sa kanya, naisip niya sa sarili niya. Haluin kasama ng kanya. Still semi-hard, ang isip na iyon ay muling nagpasiklab ng kanyang halos ligaya na pagnanasa. Kailangan niyanng matikman siya ulit. Habang pareho silang humihingal at ang kanyang damit ay nakataas pa rin sa kanyang mga balakang habang nakahiga siya sa kama na bahagyang nakabent ang mga tuhod, inilagay niya ang kanyang mukha sa pagitan ng kanyang mga hita at dahan-dahan itong dinilaan ang kaunting t***d na bumabalot sa kanyang hita.Umungol siya nang mahina, hinihimok siya. Dahan-dahan at halos metikuloso siyang nagtrabaho upang dilaan ang bawat patak na lumalabas mula sa kanyang p**i, sumisilip pataas upang makita ang isang nagulat at labis na masayang ekspresyon sa kanyang mukha. Umungol siya muli nang dahan-dahan niyang dinilaan at sinipsip ang kanyang mga labi at pagkatapos ang kanyang tinggil. Tigas na tigas siya ulit, ang kanyang p**i parang isang swimming pool ng kalambutan at t***d at malambot na kasiyahan na nag-aanyaya sa kanya na lumangoy.
"Putangina," bulong niya nang may pangangailangan.
"Fuck me again."
Sobrang libog na siya ngayon na tumutulo ang kanyang katas sa kanyang mga bayag habang k********t siya nito. Nagkantutan sila na parang may halos mabangis na pangangailangan para sa isa't isa. Si John ay parang sinaniban, para bang siya'y superhuman, na parang kaya niyang magpatuloy ng ilang oras ngayon nang hindi nilalabasan kung nanaisin niya. Ang mga imahe ay patuloy na lumalabas sa kanyang isipan: ang kanyang ekspresyon habang nilalabasan siya sa kanyang kamay, ang kanyang bibig sa paligid ng kanyang tigas na ari, ang kanyang t***d sa kanyang mga labi. Bumigay siya muli sa isang alon ng likido. "Cum! Gusto kong labasan ka sa loob ko,” sigaw niya. "Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Mahinang ungol niya. "Huwag. Huwag huminto." Sumisid siya nang mas malalim. “Oh, baby. Wala akong balak na. Ang p**i na ito ay bagay na bagay sa akin."Ngumiti siya ng pilya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang malambot niyang hita habang mas lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo'y basang-basa.
"Ramdam mo ba 'yan? Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putang-ina na titi ko?" "Ramdam mo ba kung gaano ko gusto ng p**i na ito ang titi ko?" Mabilis ang takbo ng kanyang isip. Maging regular na ba ito ngayon? Pinatigas niya ang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis ng kanyang mga balakang. Ang kanyang pangangailangan ay nagpa-umbok sa kanyang tiyan. Bawat sandali, lalo siyang naging ligaw. Ang mga ungol ay tumutulo mula sa kanyang mga labi. Matinding paghinga ang sumisikip sa kanyang lalamunan. "Oo?" Ang boses niya ay mahina, seksi. "Lalabasan ka ba para sa akin?" "Oo Lalabasan na ako!" Hinawakan niya ito nang mahigpit, ang kanyang ulo ay napapaatras. Mga alon ng pagpapalaya ang bumuhos sa kanya, at bumagal siya. Pero hindi pa siya tapos sa kanya. "Pwede bang sumakay ako?" tanong niya, ang kanyang p**i ay patuloy na kumikibot. "Oo? Gusto mo pa bang labasan, sweetheart? "Humugot siya at humiga sa kama. "You are so damn greedy ." "Gusto ko 'to.Huwag muna ipagkait."Umibabaw siya sa kanya, kinuha ang kanyang titi at muling bumaba rito. Ang kanyang mga kamay ay humaplos sa kanya habang umaakyat siya. Ang kanyang bilugang puwit ay umalog habang nagsimula siyang gumalaw sa ibabaw niya. Inalagaan niya ang kanyang likod bago siya niyayakap, pinapahalikan siya ng mahigpit. Mga damdamin ang namuo sa kanyang dibdib. Maaaring masanay siya sa paghawak sa kanya ng ganito, parang isang mahalagang bagay.Kailangan pa ng kanyang puki ng higit pa.Itinulak siya pabalik, kinuha niya ang kontrol, nagmaneho nang mas mabagal. Bawat ulos ay sinadyang at pinag-isipan. Ipinapaikot niya ang kanyang mga balakang sa tamang paraan, isinubo niya ang buong haba nito, paulit-ulit, tumatalbog sa kanya. Ang mga utong niya ay kasing tigas ng bato at dumadampi sa kanyang dibdib sa bawat galaw.Ang gabing ito ay kamangha-mangha, pero ito. Ito ang tunay na gusto niya.Ang kanyang sexy na katawan sa ilalim niya. Ang kanyang mga kamay ay humahawak sa kanyang puwit at binub
Pakiramdam ni John ay parang sinuntok siya sa sikmura.“Ikaw ang dahilan kung bakit ko ginawa ‘to,” bulong pa ni Fortuna, halatang umaasang maririnig niya ang nais nitong marinig mula sa kanya.Pero ang sumunod na nangyari ay mas malala kaysa sa kahit anong bangungot na naranasan niya.“Fortuna…” Tumawa si John nang mapakla. “Ano ‘to? Panaginip mo? Angkinin mo ako ng isang gabi tapos iisipin mong tayo na?”Bawat salita niya ay parang patalim na tumatarak sa puso ng dalaga.“Huwag mong sabihin sa’kin na inisip mong may kahulugan ‘to para sa’kin.” Tumayo siya, hinagilap ang kanyang sando, at isinuot iyon na para bang gusto niyang burahin ang nangyari. “Dahil wala. Wala itong ibig sabihin sa’kin, Fortuna.”“John…” Lumuha na si Fortuna, ngunit nanatiling matigas si John.“Ang inaakala kong kasama ko kagabi… si Senyora.” Mas lumamig pa ang boses niya. “Pero ikaw?”Nagtama ang mga mata nila—isang puno ng pagmamahal, ang isa puno ng galit at panunumbat.“Sabihin mo sa’kin,” tuloy ni John, ni
Malakas na suntok ang pinakawalan ni John sa dingding, sapat upang mapatigil siya sa pagsasalita. Halos hindi siya makahinga nang makita ang matinding galit sa mukha nito."Alam mo bang wala akong maalala sa nangyari kagabi?" Mariing sabi ni John, nakakatakot ang bagsik ng kanyang tinig. “Alam mo bang akala ko, si Senyora ang kasama ko? Alam mo bang kahit kailan, hindi kita papatulan?”Lalong bumigat ang kanyang paghinga. Ramdam niya ang matalim na kutsilyong unti-unting sumasaksak sa kanyang puso. Hindi niya inasahan na magiging ganito kasakit ang lahat."Iba ang sinasabi ng katawan mo kagabi..." mahina niyang bulong, nanginginig ang kanyang mga labi. "Ramdam ko, John… gusto mo rin ako."Parang binuhusan ng kumukulong tubig si John sa sinabi niya. Muli siyang sinugod nito, at sa isang iglap, mahigpit siyang hinawakan sa kanyang panga."Wala akong gusto sa’yo, Fortuna. Kahit kailan. At kahit kailan… hindi kita mamahalin," bulong ni John, puno ng poot at hinanakit. "Ang babaeng minahal
Puno ng sakit at panghihina ang katawan ni Fortuna habang tahimik siyang naglakad papasok sa kanilang bahay. Mugtong-mugto ang kanyang mga mata, bakas sa kanyang mukha ang matinding kirot ng isang pusong durog.Ang gabing iyon… ang gabing matagal niyang pinangarap, ay hindi natapos sa isang fairytale. Hindi siya niyakap ni John, hindi siya hinalikan nang may pagmamahal. Bagkus, itinulak siya nito palayo—parang isang babaeng hindi karapat-dapat mahalin."Fortuna!"Naputol ang kanyang malalim na iniisip nang marinig niya ang boses ng kanyang ina. Agad siyang napatingin sa direksyon nito at nagulat nang makitang may mga bisitang naghihintay sa kanilang sala—isang matandang babae at isang mag-asawang mukhang makapangyarihan at mayaman.Nag-aalalang lumapit ang kanyang ina, si Jinky Han, at sinuri ang kanyang mukha. “Anak, bakit ngayon ka lang nakauwi? Bakit namumugto ang mata mo?”Mabilis niyang tinakpan ang sakit sa kanyang puso sa pamamagitan ng isang matipid na ngiti. Hindi niya maaari
Napabuntong-hininga si Madam Irene. "Iha, alam kong ito'y isang malaking gulat para sa iyo, pero ito na ang nakatakdang mangyari. Hindi natin maaaring balewalain ang kasunduan ng ating mga pamilya."Napatingin siya sa matanda, at sa kauna-unahang pagkakataon, may bahid ng hinanakit ang kanyang mga mata."Bakit po? Bakit kailangang magpakasal kami ni John?" Hindi na niya napigilan ang pagpalahaw ng kanyang damdamin. "Hindi ba’t dapat ang kasal ay dahil sa pagmamahal? Hindi dahil sa isang kasunduan?"Muling nagpalitan ng tingin ang mga bisita. Maging ang kanyang ina ay tila naguguluhan sa kanyang emosyonal na pagtutol."Iha," sabat ni Leona Tan, na mula kanina'y tahimik lamang. "Ang kasunduang ito ay matagal nang napagkasunduan. Hindi lang ito tungkol sa inyo ni John, kundi tungkol sa ating mga pamilya. Ito ang paraan upang mapanatili ang ating legacy.""B-Bakit ngayon lang po ito sinabi sa akin?" Nanginginig ang kanyang boses, pilit kinakalma ang sarili.Napabuntong-hininga si Madam Ir
Muling nagsalita si Madam Irene, mas madiin at matigas ang boses. "Makinig ka, Fortuna. Hindi mo ba naiintindihan? Kapag tumanggi si John, mawawala sa inyong pamilya ang lahat. Ang negosyo ng Han na itinayo ng iyong lola—mawawala. Lahat ng ari-arian, lahat ng yaman, lahat ng koneksyon. Gusto mo bang makita ang iyong pamilya na naghihirap?"Napasinghap siya, napatingin sa kanyang ina na tila hindi rin alam ang gagawin.Hindi lang ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol sa kanyang pamilya."Hindi ko gustong mapunta sa ganoong sitwasyon, iha," patuloy ni Madam Irene, mas banayad na ngayon ang tono ngunit dama pa rin ang bagsik. "Ngunit ito ang reyalidad. Kaya kung iniisip mong may pagpipilian ka pa, itapon mo na ang ideyang iyon. Ikaw ang magiging asawa ni John, at wala siyang magagawa kundi tanggapin iyon."Nanghina ang buong katawan ni Fortuna.Nanghina ang buong katawan ni Fortuna. Pakiramdam niya’y parang lumulubog siya sa kinatatayuan niya, na para bang kahit anong pilit niyang huminga
Nanlamig ang buong katawan ni Fortuna sa mga narinig niya.Ibibigay sa bahay ampunan ang lahat ng yaman ng Tan at Han?Parang kinukurot ang kanyang puso habang nakatitig kay Madam Irene, ang babaeng may hawak sa kapalaran niya. Matalim ang tingin ng matanda, puno ng awtoridad at hindi matitinag."Hindi lang ito tungkol sa gusto mo o gusto niya!" madiin nitong ulit. "Ito ay tungkol sa responsibilidad! Sa pangako ng dalawang pamilya! Hindi mo na mababago ang nakatakda, Fortuna."Ramdam niya ang bigat ng bawat salita. Hindi lang basta-basta kasal ito—hindi lang simpleng kasunduan. Ito ang magsasalba o magpapabagsak sa lahat ng pinaghirapan ng kanilang pamilya."Hindi pwedeng mawala ang yaman ng Tan at Han!" galit na sigaw ni Jinky, ang kanyang ina. "Hindi ko matanggap na mawawala ang lahat dahil lang sa kapabayaan ng anak ko!"Napapikit si Fortuna."Kung hindi matutuloy ang kasal ninyo ni John," matigas na sabi ni Madam Irene, "magdedesisyon akong ibigay ang kayamanan sa bahay ampunan—ga
Hindi ko ginusto ang nangyari... pero ginusto ko si John.Dahil sa pagmamahal niya rito, nagawa niyang agawin ito kay Senyora.Ngunit ngayon, siya naman ang nasasaktan."Alam mo bang kung hindi lang dahil sa kasunduan, wala nang may gustong pumakasal sa iyo, Fortuna?" dagok muli ng ina. "Ang swerte mo at may kasunduan ang pamilya natin sa Tan! Pero kahit may kasunduan, hindi ibig sabihin na hindi mo ako binigo!"Napakuyom siya ng kamao."Kasalanan mo rin kung bakit nangyari ito," mahina niyang sabi.Napasinghap si Jinky."Ano ang sinabi mo?""Kasalanan mo rin," ulit niya, mas madiin. "Kayo ang nagtakda ng kasunduang ito. Kayo ang nagdesisyon para sa akin. Hindi mo man lang ako tinanong kung ano ang gusto ko!"Matalim ang tingin ni Jinky."Hindi mo na kailangang magdesisyon, Fortuna, dahil simula’t sapul, ang buhay mo ay naka-ukit na!" galit nitong sagot. "Ikaw ang apo ni Rose Han! Ikaw ang tagapagmana ng Han Empire! Hindi mo pwedeng talikuran ang obligasyon mo!""Obligasyon?" mapait n
Napatuwid ng tayo si John, nagngangalit ang panga. “Paki-ulit nga, Pa? So, gusto niyo sabihin na kung hindi ko pakakasalan si Fortuna, mawawalan tayo ng lahat?”Tumango si Luigi. “Oo.”Napasandal si John sa dingding, tila hindi makapaniwala. “This is insane,” pabulong niyang sabi. “You expect me to give up my freedom dahil lang sa isang kasunduan na ginawa decades ago?”“John—”“NO!” sigaw niya, na ikinagulat ng lahat. “Hindi ko ito matatanggap! Hindi ako puppet na basta niyo na lang gagalawin sa gusto niyo! Hindi ko siya mahal, okay? At lalo na pagkatapos ng ginawa niya sa akin!”Napatigil si Madam Irene. “Ano’ng ginawa niya sa’yo?”Natawa si John ng mapait. “She took advantage of me, Lola. She made sure I was drunk enough para may mangyari sa amin! Niloko niya ako! At ngayon, gusto niyo akong pilitin na pakasalan siya?”“Hindi natin alam ang buong kwento, John,” sabat ni Leona. “Baka naman may dahilan siya—”“Dahilan?” malakas na tawa ni John. “Anong klaseng dahilan ang sapat para s
Wala siyang ibang dapat sisihin kundi ang sarili niya."Kailangan kang pakasalan ni John," malamig na sabi ni Jack. "Wala tayong ibang pagpipilian. At sana, sa pagkakataong ito, matuto kang magpakumbaba."Napatingin siya sa kanyang ama, umiiyak pa rin."Pero paano kung ayaw niya?" mahina niyang tanong.Nanatili siyang nakayuko, hinayaan ang mga luhang bumagsak sa kanyang pisngi.Bawat salita ng kanyang ama at ina ay parang matatalim na kutsilyong dumudurog sa kanyang puso."Hindi siya makakatanggi. Pasalamat ka na may kasunduan ang lola mo! Kundi isang malaking kahihiyan ito!" madiing sabi ng kanyang ama, ang tinig nito'y puno ng galit at panghihinayang. "Saan kami nagkulang, ha, Fortuna? Binigay namin ang lahat ng luho mo para suklian mo kami ng ganito!""Pa..." mahina niyang sambit, nanginginig ang boses."Napaka-walang hiya mo!" sigaw ng kanyang ina, kasabay ng paghagis ng isang baso sa sahig. Napapikit siya nang marinig ang tunog ng nabasag na salamin. "Nakakahiya sa pamilyang Tan
Hindi ko ginusto ang nangyari... pero ginusto ko si John.Dahil sa pagmamahal niya rito, nagawa niyang agawin ito kay Senyora.Ngunit ngayon, siya naman ang nasasaktan."Alam mo bang kung hindi lang dahil sa kasunduan, wala nang may gustong pumakasal sa iyo, Fortuna?" dagok muli ng ina. "Ang swerte mo at may kasunduan ang pamilya natin sa Tan! Pero kahit may kasunduan, hindi ibig sabihin na hindi mo ako binigo!"Napakuyom siya ng kamao."Kasalanan mo rin kung bakit nangyari ito," mahina niyang sabi.Napasinghap si Jinky."Ano ang sinabi mo?""Kasalanan mo rin," ulit niya, mas madiin. "Kayo ang nagtakda ng kasunduang ito. Kayo ang nagdesisyon para sa akin. Hindi mo man lang ako tinanong kung ano ang gusto ko!"Matalim ang tingin ni Jinky."Hindi mo na kailangang magdesisyon, Fortuna, dahil simula’t sapul, ang buhay mo ay naka-ukit na!" galit nitong sagot. "Ikaw ang apo ni Rose Han! Ikaw ang tagapagmana ng Han Empire! Hindi mo pwedeng talikuran ang obligasyon mo!""Obligasyon?" mapait n
Nanlamig ang buong katawan ni Fortuna sa mga narinig niya.Ibibigay sa bahay ampunan ang lahat ng yaman ng Tan at Han?Parang kinukurot ang kanyang puso habang nakatitig kay Madam Irene, ang babaeng may hawak sa kapalaran niya. Matalim ang tingin ng matanda, puno ng awtoridad at hindi matitinag."Hindi lang ito tungkol sa gusto mo o gusto niya!" madiin nitong ulit. "Ito ay tungkol sa responsibilidad! Sa pangako ng dalawang pamilya! Hindi mo na mababago ang nakatakda, Fortuna."Ramdam niya ang bigat ng bawat salita. Hindi lang basta-basta kasal ito—hindi lang simpleng kasunduan. Ito ang magsasalba o magpapabagsak sa lahat ng pinaghirapan ng kanilang pamilya."Hindi pwedeng mawala ang yaman ng Tan at Han!" galit na sigaw ni Jinky, ang kanyang ina. "Hindi ko matanggap na mawawala ang lahat dahil lang sa kapabayaan ng anak ko!"Napapikit si Fortuna."Kung hindi matutuloy ang kasal ninyo ni John," matigas na sabi ni Madam Irene, "magdedesisyon akong ibigay ang kayamanan sa bahay ampunan—ga
Muling nagsalita si Madam Irene, mas madiin at matigas ang boses. "Makinig ka, Fortuna. Hindi mo ba naiintindihan? Kapag tumanggi si John, mawawala sa inyong pamilya ang lahat. Ang negosyo ng Han na itinayo ng iyong lola—mawawala. Lahat ng ari-arian, lahat ng yaman, lahat ng koneksyon. Gusto mo bang makita ang iyong pamilya na naghihirap?"Napasinghap siya, napatingin sa kanyang ina na tila hindi rin alam ang gagawin.Hindi lang ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol sa kanyang pamilya."Hindi ko gustong mapunta sa ganoong sitwasyon, iha," patuloy ni Madam Irene, mas banayad na ngayon ang tono ngunit dama pa rin ang bagsik. "Ngunit ito ang reyalidad. Kaya kung iniisip mong may pagpipilian ka pa, itapon mo na ang ideyang iyon. Ikaw ang magiging asawa ni John, at wala siyang magagawa kundi tanggapin iyon."Nanghina ang buong katawan ni Fortuna.Nanghina ang buong katawan ni Fortuna. Pakiramdam niya’y parang lumulubog siya sa kinatatayuan niya, na para bang kahit anong pilit niyang huminga
Napabuntong-hininga si Madam Irene. "Iha, alam kong ito'y isang malaking gulat para sa iyo, pero ito na ang nakatakdang mangyari. Hindi natin maaaring balewalain ang kasunduan ng ating mga pamilya."Napatingin siya sa matanda, at sa kauna-unahang pagkakataon, may bahid ng hinanakit ang kanyang mga mata."Bakit po? Bakit kailangang magpakasal kami ni John?" Hindi na niya napigilan ang pagpalahaw ng kanyang damdamin. "Hindi ba’t dapat ang kasal ay dahil sa pagmamahal? Hindi dahil sa isang kasunduan?"Muling nagpalitan ng tingin ang mga bisita. Maging ang kanyang ina ay tila naguguluhan sa kanyang emosyonal na pagtutol."Iha," sabat ni Leona Tan, na mula kanina'y tahimik lamang. "Ang kasunduang ito ay matagal nang napagkasunduan. Hindi lang ito tungkol sa inyo ni John, kundi tungkol sa ating mga pamilya. Ito ang paraan upang mapanatili ang ating legacy.""B-Bakit ngayon lang po ito sinabi sa akin?" Nanginginig ang kanyang boses, pilit kinakalma ang sarili.Napabuntong-hininga si Madam Ir
Puno ng sakit at panghihina ang katawan ni Fortuna habang tahimik siyang naglakad papasok sa kanilang bahay. Mugtong-mugto ang kanyang mga mata, bakas sa kanyang mukha ang matinding kirot ng isang pusong durog.Ang gabing iyon… ang gabing matagal niyang pinangarap, ay hindi natapos sa isang fairytale. Hindi siya niyakap ni John, hindi siya hinalikan nang may pagmamahal. Bagkus, itinulak siya nito palayo—parang isang babaeng hindi karapat-dapat mahalin."Fortuna!"Naputol ang kanyang malalim na iniisip nang marinig niya ang boses ng kanyang ina. Agad siyang napatingin sa direksyon nito at nagulat nang makitang may mga bisitang naghihintay sa kanilang sala—isang matandang babae at isang mag-asawang mukhang makapangyarihan at mayaman.Nag-aalalang lumapit ang kanyang ina, si Jinky Han, at sinuri ang kanyang mukha. “Anak, bakit ngayon ka lang nakauwi? Bakit namumugto ang mata mo?”Mabilis niyang tinakpan ang sakit sa kanyang puso sa pamamagitan ng isang matipid na ngiti. Hindi niya maaari
Malakas na suntok ang pinakawalan ni John sa dingding, sapat upang mapatigil siya sa pagsasalita. Halos hindi siya makahinga nang makita ang matinding galit sa mukha nito."Alam mo bang wala akong maalala sa nangyari kagabi?" Mariing sabi ni John, nakakatakot ang bagsik ng kanyang tinig. “Alam mo bang akala ko, si Senyora ang kasama ko? Alam mo bang kahit kailan, hindi kita papatulan?”Lalong bumigat ang kanyang paghinga. Ramdam niya ang matalim na kutsilyong unti-unting sumasaksak sa kanyang puso. Hindi niya inasahan na magiging ganito kasakit ang lahat."Iba ang sinasabi ng katawan mo kagabi..." mahina niyang bulong, nanginginig ang kanyang mga labi. "Ramdam ko, John… gusto mo rin ako."Parang binuhusan ng kumukulong tubig si John sa sinabi niya. Muli siyang sinugod nito, at sa isang iglap, mahigpit siyang hinawakan sa kanyang panga."Wala akong gusto sa’yo, Fortuna. Kahit kailan. At kahit kailan… hindi kita mamahalin," bulong ni John, puno ng poot at hinanakit. "Ang babaeng minahal
Pakiramdam ni John ay parang sinuntok siya sa sikmura.“Ikaw ang dahilan kung bakit ko ginawa ‘to,” bulong pa ni Fortuna, halatang umaasang maririnig niya ang nais nitong marinig mula sa kanya.Pero ang sumunod na nangyari ay mas malala kaysa sa kahit anong bangungot na naranasan niya.“Fortuna…” Tumawa si John nang mapakla. “Ano ‘to? Panaginip mo? Angkinin mo ako ng isang gabi tapos iisipin mong tayo na?”Bawat salita niya ay parang patalim na tumatarak sa puso ng dalaga.“Huwag mong sabihin sa’kin na inisip mong may kahulugan ‘to para sa’kin.” Tumayo siya, hinagilap ang kanyang sando, at isinuot iyon na para bang gusto niyang burahin ang nangyari. “Dahil wala. Wala itong ibig sabihin sa’kin, Fortuna.”“John…” Lumuha na si Fortuna, ngunit nanatiling matigas si John.“Ang inaakala kong kasama ko kagabi… si Senyora.” Mas lumamig pa ang boses niya. “Pero ikaw?”Nagtama ang mga mata nila—isang puno ng pagmamahal, ang isa puno ng galit at panunumbat.“Sabihin mo sa’kin,” tuloy ni John, ni