Bon Appetit CHAPTER 7

Muling nagsalita si Madam Irene, mas madiin at matigas ang boses. "Makinig ka, Fortuna. Hindi mo ba naiintindihan? Kapag tumanggi si John, mawawala sa inyong pamilya ang lahat. Ang negosyo ng Han na itinayo ng iyong lola—mawawala. Lahat ng ari-arian, lahat ng yaman, lahat ng koneksyon. Gusto mo bang makita ang iyong pamilya na naghihirap?"

Napasinghap siya, napatingin sa kanyang ina na tila hindi rin alam ang gagawin.

Hindi lang ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol sa kanyang pamilya.

"Hindi ko gustong mapunta sa ganoong sitwasyon, iha," patuloy ni Madam Irene, mas banayad na ngayon ang tono ngunit dama pa rin ang bagsik. "Ngunit ito ang reyalidad. Kaya kung iniisip mong may pagpipilian ka pa, itapon mo na ang ideyang iyon. Ikaw ang magiging asawa ni John, at wala siyang magagawa kundi tanggapin iyon."

Nanghina ang buong katawan ni Fortuna.

Nanghina ang buong katawan ni Fortuna. Pakiramdam niya’y parang lumulubog siya sa kinatatayuan niya, na para bang kahit anong pilit niyang huminga, hindi sapat ang hangin upang alisin ang bigat sa kanyang dibdib.

Kasalanan ko.

Ako ang may kasalanan kung bakit may nangyari sa amin ni John.

Alam niyang wala siyang maidadahilan. Hindi niya pwedeng takasan ang realidad na ginawa niya ang lahat upang mapasakanya ang lalaking matagal na niyang minamahal. Ngunit sa likod ng kanyang pagnanasa, sa likod ng kanyang desperasyong mahawakan si John kahit isang gabi lang—ngayon, siya ang nahulog sa sarili niyang patibong.

Narinig niya ang kaluskos ng sapatos ni Madam Irene nang lumapit ito sa kanya. Hinawakan ng matanda ang kanyang kamay—mahigpit, malamig, at puno ng awtoridad.

"Kailangan panagutan ni John ang nangyari sa inyo kagabi," madiin nitong sabi, malamig at walang emosyon. "Kami ang may-ari ng hotel kung saan kayo nag-stay kagabi. Nakita ng tauhan ko si John at tumawag sila sa akin kaninang umaga. Kaya kami naririto, iha."

Napalunok si Fortuna.

Parang dinurog ang kanyang puso sa kahihiyan. Gusto niyang bawiin ang oras, gusto niyang takasan ang sitwasyong ito, ngunit paano? Wala nang atrasan ito.

Ramdam niyang namumula sa galit ang kanyang ina na si Jinky Han. Mula sa gilid ng kanyang paningin, nakita niyang mahigpit na nakatikom ang labi nito, at ang mga mata nitong puno ng pagkadismaya ay tila nagsusumigaw ng pagkagalit.

"Diyos ko, Fortuna!" singhal ng kanyang ina. "Kaninong dugo ka ba nagmana?!"

Napapikit siya sa sakit ng paninisi.

"Huling-huli ka sa pagsisinungaling!" dagdag pa nito. "Kaninang umaga ka pa hindi mapakali! Sinabi mo pang masakit lang ang ngipin mo? ‘Yon pala, may ginawa kang kahihiyan!"

Pinanlamigan si Fortuna. Alam niyang wala siyang maidadahilan na ikagagaan ng sitwasyong ito.

Lumingon siya kay Madam Irene, ngunit wala ni isang bahid ng awa sa mukha ng matanda. Hindi nito alintana kung nasasaktan siya—ang mahalaga lang dito ay matuloy ang kasal.

"Madam Irene," mahinang sambit niya, halos hindi marinig sa pagitan ng kanyang namamasa at nanginginig na labi. "P-Pero paano kung..."

"Paano kung ano, iha?" putol ng matanda. "Paano kung tumanggi si John? Sa palagay mo ba may pagpipilian siya?"

"Pero... may mahal siyang iba," pilit niyang sagot. "Hindi niya ako gusto, at lalo siyang magagalit kapag pinilit natin siyang pakasalan ako!"

Matigas na tumingin sa kanya si Madam Irene. "At sa palagay mo, may pakialam ako roon?"

Napasinghap si Fortuna.

"Narinig mo ang sinabi ko kanina," patuloy ng matanda. "Kapag hindi natuloy ang kasal, mawawala sa inyong pamilya ang lahat. Ang negosyo ng lola mo, ang mga ari-arian—lahat ng yaman na pinaghirapan ng pamilya ninyo, mawawala."

Natahimik siya.

Nanlalamig ang kanyang kamay, at tila nadudurog ang kanyang buong pagkatao.

Ang lahat ng pangarap ng kanyang lola Rose… mawawala.

Ang lahat ng pinaghirapan ng kanyang pamilya… maglalahong parang bula.

"Ngayon, Fortuna," patuloy ni Madam Irene, "ikaw na ang bahalang pumili. Kung talagang mahal mo si John, ipaglaban mo ang kasal ninyo. Kung bibitawan mo siya, sigurado kang kaya mong panoorin ang iyong pamilya na bumagsak?"

Napakurap si Fortuna.

Ano ang dapat niyang gawin? Kung pipilitin niyang lumaban, lalong magagalit si John sa kanya. Lalo siyang kamumuhian nito. Pero kung bibitawan niya… paano ang kanyang pamilya?

Muling nagsalita ang kanyang ina, mas mababa ngunit puno ng hinanakit ang boses.

"Napahiya ako sa ginawa mo, Fortuna."

Napatingin siya kay Jinky, ngunit ni hindi nito magawang tingnan siya pabalik.

"Ang akala ko, kahit papaano, may dangal ka pa," patuloy nito. "Pero ngayon, pati ang pamilya natin, idadamay mo sa kahihiyan mo."

Parang tinadtad ang puso niya sa sakit ng mga salitang iyon.

"A-Ayoko pong mapunta sa ganitong sitwasyon," mahina niyang sabi, pilit pinipigil ang pagtulo ng kanyang luha. "Ayokong mapilitan si John na pakasalan ako—"

Walang nakakaalam kung gaano siya nasaktan, kung paano siya niyurakan ng lalaking minahal niya ng buong puso.

At ngayon, ang lalaking iyon ay muling ipagkakaloob sa kanya… pero hindi sa paraang hinangad niya.

"Hindi ako makapaniwala..." bulong niya ulit, ngunit ngayon, mas malinaw na ang sakit sa kanyang tinig.