โกหกขาว... คอนโดหรูใจกลางเมือง ที่ภายในแต่งสไตล์เพ้นท์เฮ้าส์ขนาดย่อมๆ ตกแต่งแบบเรียบหรูแต่โทนสีดำเทา แบล็คเกอร์นั่งเช็ค นั่งอ่านเอกสารกองโตอยู่ที่พื้นเอาหลังพิงโซฟา มีคนร่างเล็กนอนดูหนังเล่นโซเชียลอยู่บนโซฟาด้านหลัง “เสร็จหรือยางงง” เสียงยานคางเล็กๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา “ยังค่ะ หนูง่วงเหรอ หลับเลย” เขาตอบโดยไม่ได้หันไปมอง “หนูหิว!” “หิวข้าวหรือหิวพี่” แบล็คหันกลับไปหาร่างบางยิ้มร่าอย่างดีใจเหมือนเด็กรอที่จะได้ของเล่น “ข้าวค่ะ ข้าวๆ” วินเซ่รีบตอบ “โห่...พี่ก็หิว แต่หิวอย่างอื่น” เขาทำปากยื่นๆ “จะมาหิวอะไรคะ กินไปตั้งเยอะแล้ว” “กินแต่ในคลับ ในรถ ไม่เคยได้กินที่บ้านที่คอนโดเลยอ่ะ” แบล็คเกอร์ตอบคนตัวเล็ก พร้อมกับทำหน้าเสียดาย มันก็ถูกของเขา กิจกรรมกี่รอบก็ทำแต่ที่คลับ “ยังไม่ให้กินค่ะ ตอนนี้วินซ์หิวข้าวก่อน ต้องให้วินซ์กินก่อน” “จะกินอะไร เดี๋ยวพี่ให้ไอ้โทไปซื้อ” “อยากกินส้มตำปูปลาร้า” ร่างบางเอ่ยขึ้น ในขณะที่นิ้วยังเลื่อนไถหน้าจอไปเรื่อยๆ “ห๊ะ?” เขาอุทานอย่างตกใจ ไม่คิดว่าคนตัวเล็กที่ไปอยู่เมืองนอกมา จะรู้จักส้มตำกับเขาด้วย แถมยังเป็นส้มตำปูปลาร้าอีก “
โกหกขาว...(ต่อ) นัตตี้และไม้โท ก้าวเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์และวัตถุดิบในการทำอาหาร และตามมาด้วยมิวนิคและแฟร์รี่ที่มาถึงพอดี “พวกผู้ชายเข้าไปนั่งเล่นรอด้านในเลยค่ะ สาวๆ เขาจะเข้าครัวกัน” นัตตี้เอ่ยจัดแจงให้มิวนิคและไม้โทเข้าไปหาแบล็คที่ห้องนั่งเล่น แล้วพาสาวๆ ไปห้องครัวลงมือทำอาหาร “ฮั่นแน่!! พี่นัตตี้ มาพร้อมพี่โท สองคนนี้มีอะไรกันหรือเปล่า” วินเซ่เอ่ยแซวนัตตี้ที่เห็นว่าเดินมาพร้อมกับไม้โท ดูสนิทสนมกันมากกว่าปกติ “มีอะไรกันแล้วจ้ะ อิอิ” นัตตี้พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เอามือปิดปาก “ห๊ะ?!? มีอะไรกันแล้ว!!/ห๊ะ?!? มีอะไรกันแล้ว!!” แฟร์รี่และวินเซ่อุทานออกมาอย่างตกใจพร้อมๆ กัน “จะตกใจอะไรกันอ่ะ ก็วันนั้นเราก็โดนกันทุกคนอ่ะ แล้วพี่จะรอดเหรอ สวยๆ แบบนี้” นัตตี้จีบปากจีบคอพูดกับสองสาว “อร้ายยยย กับพี่โทเหรอ อุ้ยยยยดีใจอ่ะ เหมาะสมๆ” วินเซ่พลอยกระดี๊กระด๊าไปกับนัตตี้ด้วย เพราะชอบนัตตี้ที่นิสัยน่ารัก และไม้โทก็เป็นคนดีปกป้องเธอจากกันตาด้วย เธอจึงอยากเชียร์ให้สองคนนี้ลงเอยกัน “พี่อ่ะ ลงเอย แล้วเราอ่ะ ว่าไง” นัตตี้บุ้ยหน้าไปทางวินเซ่ ที่ดูสีหน้าไม่ค่อยดีตอนที่เธอเข้ามาในตอนแรก ไม่รู
คำสารภาพ ห้องนอนเรียบหรูตกแต่งโทนสีขาว สไตล์คุณหนู ภายในห้องเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอของคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงคิงส์ไซส์สีขาวครบชุดทั้ฃผ้าห่ม ผ้าปูที่นอนและหมอนใบโตสองใบ หมอนสองใบแต่คนใช้มีเพียงแค่ร่างบางๆ คนเดียว วินเซ่กลับมานอนคนเดียวที่ห้องของตัวเองได้หลายวันแล้ว เนื่องจากงอนคนตัวโตที่ไม่รู้ตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน ยังไม่ได้มาง้อเธอ หรือเขาอาจจะไม่ง้อแล้วก็ได้ คงไม่มีการหมั้นและการแต่งงานใดๆ เกิดขึ้น ครืดดดด ครืดดดดดด เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่ว่าอยู่บนโต๊ะลิ้นชักหัวเตียง เสียงสั่นสามารถปลุกให้หญิงสาวตื่นขึ้นจากการหลับใหลได้ในทันที มือบางควานหาต้นต่อเสียง ทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง “ฮัลโหล หม่ามี๊” เสียงแหบพร่าของคนเพิ่งตื่นนอนกรอกใส่ปลายสายทันทีที่กดรับสาย ‘ยังไม่ตื่นเหรอวินซ์ เก้าโมงแล้วนะ’ เสียงหวานใจดีของเซรินส่งมาจากปลายสาย แม่ของเธอนั่นเอง “ตื่นแล้ว ใจตื่นแล้ว แต่กายหยาบยังไม่ตื่นดี” เธอตอบกลับแม่ด้วยเสียงแหบๆ ‘ยัยลูกคนนี้นี่ ตื่นได้แล้ว วันนี้ไปดูชุดที่ร้านพี่เจนนะ แม่นัดไว้แล้ว’ “ดู
คำสารภาพ(ต่อ) “เมื่อ 15ปีก่อน ผมก็ขออนุญาตทุกคนแล้ว พิสูจน์ตัวเองแล้วจนผ่านทุกด่านแล้วนะครับ ถ้าจะบอกว่าผมผิดที่โกหกปกปิดความจริง งั้นพวกลุงกับพ่อแม่ก็ต้องโดนงอนด้วยที่ช่วยผมปิด” แบล็ควางระเบิดให้ทุกคนด้วยหน้าตาเฉย เขาจะไม่ยอมโดนงอนคนเดียวแน่ ทุกคนทำหน้าตกใจอ้าปากค้าง ที่มาเฟียหนุ่มน้อยโยนระเบิดมาให้พวกเขาผิดไปด้วย ทุกสายตาหันไปมองวินเซ่ สังเกตสีหน้าว่าได้ยินเขาบอกแบบนั้นแล้วจะว่าอย่างไร เมื่อรู้ว่าไม่ใช่แค่แบล็คเท่านั้นที่โกหก “ทุกคน!!!” วินเซ่ตวาดแว้ดใส่ทุกคน ด้วยความโมโหที่ถูกทุกคนโกหก “ซวยยยยแล้ววว” เจคอร์ปลากเสียงยาวเบาๆ “ยัยวินซ์ ฟังแม่นะลูก ใจเย็นๆ ก่อน” เซรินพยายามห้ามและปลอบใจให้ลูกสาวใจเย็นๆ และฟังเหตุและผลของทุกคน “เล่ามาค่ะ จะฟัง เหตุผลต้องดีด้วยนะคะ ถ้าไม่สมเหตุสมผล วินซ์จะกลับไปอยู่อเมริกาเหมือนเดิม” วินเซ่ขู่ “ไม่เอาอ่ะ” คนที่ตอบเป็นมาเฟียหนุ่ม ที่เขาไม่ยอมให้วินเซ่ห่างเขาได้อีก “บอกเหตุผลมาค่ะ ต่อหน้าทุกคนให้เป็นพยานและก็บอกสิ่งที่จะทำต่อจากนี้ด้วย” วินเซ่หันไปพูดกับแบล็คถึงสิ่งที่เขาจะแก้ตัว “พี่รักหนู! ที่พี่ให้แหวนหนูไปตั้งแต่วันนั้น เพราะพี่จะ
มีความสุขเถอะนะ กันตา... เช้าอันแสนสดใสของวินเซ่ ที่ไม่มีแบล็คเกอร์เพราะชายหนุ่มบินไปฮ่องกงตั้งแต่เช้ามืด ร่างเล็กขึ้นรถที่นัตตี้ขับมารอรับ แบล็คเกอร์สั่งให้นัตตี้มาคอยดูแลวินเซ่ในขณะที่เขาและไม้โทไม่อยู่ ทั้งสองไปทำงานดูแลทุกอย่างที่บริษัทแทนแบล็คเกอร์ด้วยความสดใสและสนุกสนานอารมณ์ดี “นี่พี่นัตตี้ วันนี้พี่แบล็คไม่อยู่ เราหาอะไรทำกันมะ” “ทำอะไรดีล่ะ แต่ไม่เอาแบบซนๆ นะคะ เจ้านายไม่อยู่ เดี๋ยวพี่โดนดุ” นัตตี้ดักคอไว้อย่างรู้ทัน เมื่อคิดว่านายหญิงเอ่ยชวนแบบนี้ต้องมีแผนอะไรอยู่แน่ๆ วินเซ่อมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ส่งให้นัตตี้ ทำเอาคนมองขนลุกขนพองนายหญิงจอมวางแผนแสนซนของเขา คนตัวเล็กที่นั่งข้างคนขับหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋า แล้วกดต่อสายหาใครบางคน “ฮัลโหลวววววสาว” วินเซ่ทักปลายสายอย่างสนิทสนม ‘ว่าไงยะ ไปเที่ยวไหนวันนี้’ แฟร์รี่ที่ถามอบ่างรู้ทันเข้ามาในสาย เธอรู้ว่าต้องชวนเที่ยวแน่ๆ วินเซ่ถึงได้โทรหาเธอได้ “ทำไมรู้ทัน” ‘มีสองอย่างถ้าแกโทรมา ไม่ชวนกินก็ชวนเที่ยว” “คืนนี้พี่มิวอยู่ไหม” คนตัวเล็กถามปลายสาย นัตตี้แอบมองแอบฟังเป็นระยะ ดูว่านายหญิงของเขาจะเล่นซนอะไรอีก ‘เฮียมิวไม่อย
มีความสุขเถอะนะ...กันตา...(ต่อ) ลูกน้องของกันตาจับหญิงสาวทั้งสองไว้เตรียมพาขึ้นรถ ไปที่ไหนสักทีหนึ่ง ระหว่างยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นั้น นัตตี้ก็วิ่งเข้ามาพอดี พร้อมกับตะโดนออกมาด้วยเสียงตวาดกร้าวเป็นเสียงผู้ชายแมนๆ “เห้ย!! พวกมึงจะทำอะไร!!” ทุกสายตาหันไปมองเป็นตาเดียว เมื่อได้ยินเสียงและเห็นนัตตี้วิ่งเข้ามา “จัดการมัน! ที่เหลือจับตัวอีสองตัวนี่ไป” กันตาสั่งลูกน้องแล้วตัวเองขึ้นรถออกนำไป ปัง! เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด เรียกสายตาของวินเซ่และแฟร์รี้ให้หันไปมอง ตาของวินเซ่เบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นภาพคนที่ล้มลงไปกองกับพื้นคือพี่นัตตี้ที่ถือปืนค้างไว้กำลังจะเตรียมยิง แต่โดนยิงเข้าที่หน้าท้องจนล้มลงเสียก่อน “ม่ายยยยย!!! พี่นัตตี้!!!” วินเซ่ดิ้นจะให้หลุดจากการเกาะกุมของพวกชายฉกรรจ์ แต่แรงของเธอไม่สามารถสู้ได้ วินเซ่หน้าแดงไหลอาบแก้ม มีแฟร์รี่ร้องไห้อยู่ข้างๆ เธอเป็นห่วงนัตตี้ ที่นัตตี้เป็นแบบนี้ก็เพราะความดื้อรั้นของเธอ “ฮึกๆ พะ...พี่ตา ช่วยพาพี่นัตตี้ไปหาหมอก่อนนะ วินซ์ขอร้อง...ฮือออ” วินเซ่ขอร้องกันตา จะจับเธอไปทำอะไรก็ได้ แต่อยากให้ช่วยนัตตี้ให้ถึงมือหมอก่อน แต่ดูเห
แผนการเมื่อ 15 ปี สำเร็จสักที... ร่างบางถูกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำ นั่งบนตักของแบล็คเกอร์ที่เปลือยท่อนบนเพราะเอาเสื้อของตัวเองคลุมให้คนตัวเล็ก อยู่บนเบาะด้านหลังคนขับ ท่อนแขนแกร่งประคองกอดอย่างทะนุถนอม เขากลัวจะเสียเธอไปเหลือเกิน “กลับบ้านเล็กหรือคอนโดครับนาย” ไม้โทถามขึ้นแล้วมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลัง “บ้านเล็ก” เขาตอบ “พี่แบล็ค!!” วินเซ่ที่กำลังซบอยู่ที่ซอกคอใหญ่ ดันตัวลุกขึ้น ร้องเรียกเขาจนเขาสะดุ้งตกใจ กระชับอ้อมแขนอย่างอัตโนมัติ “มีอะไร เจ็บตรงไหนคะ?” เขารีบถามอย่างห่วงใย “พี่นัตตี้ล่ะคะ ไปช่วยพี่นัตตี้ก่อน พี่นัตตี้โดนยิงเพราะวินซ์” ร่างบางเริ่มน้ำตาคลอเบ้า เป็นห่วงนัตตี้และโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา ที่นัตตี้โดนยิงก็เพราะความดื้อของเธอที่จะมาเที่ยวที่คลับนี้ให้ได้ และเพราะนัตตี้ปกป้องเธอจึงถูกยิง “นัตตี้ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องห่วง” เขาใช้มือหนาลูบหัวคนบนตักอย่างปลอบประโลม เขาเองก็รู้สึกผิดที่ผ่านมาไม่ทำอะไรกันตาจนวินเซ่ต้องเจอทุกสิ่งทุกอย่างสารพัด มาครั้งนี้ที่หนักสุดจนเขาไม่อาจปล่อยไปได้อีก นัตตี้ที่อยู่กับเขามานาน เป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ และรักเจ้านาย นัตตี้เป็นคนเก่ง
จุดจบ... คฤหาสถ์สีขาวนวลสุดหรูหราใหญ่โตมโหฬารสไตล์ยุโรป ด้านหน้าคฤหาสถ์มีสระว่ายน้ำสระเก่าที่เคยอยู่แบบนี้เมื่อ 15 ปีก่อน มีลานด้านหน้ากว้างขวางที่เคยเงียบสงบ แต่บัดนี้ ถูกจัดให้เป็นสถานที่ทำพิธีแต่งงานอย่างครึกครื้นหรูหรา ตรีมสีขาวเหลืองอ่อนพาสเทลสีที่เจ้าสาวชอบ เพราะหากจัดตามสีที่เจ้าบ่าวชอบ บรรยากาศในงานคนน่าจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นงานขาวดำไปเสียก่อน แขกเหรื่อผู้มาร่วมงาน ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสร่วมยินดีกับคู่บ่าวสาวอย่างชื่นมื่น ภายในงานหลังจากพิธีเสร็จสิ้นหมดทุกอย่างแล้ว เหลือเพียงพิธีสุดท้ายคือส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ แขกเหรื่อกลับไปจนเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแต่บุคคลที่สนิท และสำคัญทั้งสองครอบครัวเท่านั้น พิธีดำเนินไปจนเกือบจะราบรื่น หากไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ที่มีแขกกลุ่มสุดท้ายเข้ามาร่วมยินดีเกือบ 50 คน “จะชิงมีความสุขโดยไม่สนใจว่าทำอะไรกับลูกสาวกูบ้างเลยหรือไง” เสียงแหบใหญ่ของชายวัยกลางคนดังขึ้น เมื่อขับรถเข้ามาจอดยังลานกว้างที่เป็นสถานที่จัดงานแต่ง วิชัย มาเฟียอีกกลุ่มที่ทำธุรกิจกับทั้งพ่อแบล็คเกอร์และวินเนอร์พ่อของวินเซ่ และเขายังเป็นพ่อของกันตา ผู้หญิงที่ตายด้วยน้ำมือขอ
พิเศษ 3 รักได้ไหม บอกพี่ที เช้ามืดของอีกวัน นัตตี้งัวเงียตื่นขึ้นมา รู้สึกเหมือนมีอะไรกดทับที่บริเวณหน้าท้อง นัตตี้ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น แผงขนตาหนากระพริบถี่เพื่อปรับแสงภายในห้อง เธอก้มลงมองหน้าท้องว่าสิ่งที่กดทับหนักๆนั้นคืออะไร ท่อนแขนแกล่งพาดทับกอดเอวเธอไว้อย่างหลวมๆ นัตตี้หยิบนาฬิกาจากมือถือขึ้นมามอง เป็นเวลา หกโมงเช้า เธอค่อยๆหันไปเขย่าตัวคนที่หลับพริ้มสนิทไม่รู้เรื่องให้ตื่น เพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเอง “พี่โท ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวนายตื่นจะถามหา” นัตตี้ปลุกคนร่างโตที่นอนหลับพริ้ม “อื้อ ไม่ตื่นหรอก นายน่าจะเพิ่งได้นอนเหมือนเราเนี่ยแหละ” ไม้โทงัวเงียพูด และจะหลับต่ออีกรอบ แต่โดนมือบางฟาดปลุกไปที่ไหล่แกร่งเสียงดัง จนทำให้ชายหนุ่มต้องสะดุ้งตื่นอย่างเต็มตา “ทำไมตื่นเช้า ไม่ง่วงเหรอ” “ไม่ง่วง ตื่นได้แล้ว” นัตตี้บอกก่อนยันตัวลุกขึ้น มองหาเสื้อผ้าเพื่อเอามาสวมใส่แต่กลับโดนท่อนแขนแกร่งคว้าหมับรอบเอวบางให้ล้มลงนอนเหมือนเดิม “นอนต่ออีกหน่อย เจ้านายไม่ว่าอะไรหรอก เจ้านายรู้” ไม้โทบอกนัตตี้ จนเธอใจอ่อนยอมล้มตัวลงนอนอีกรอบ แต่ไม่ได้
พิเศษ 2 กินได้เลย ฉันอนุญาต “อยากกิน แล้วทำไมไม่กินล่ะ” ไม้โทเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะจับใบหน้าหวานเกินผู้ชายทั่วไปของนัตตี้ให้แหงนขึ้นมารับริมฝีปากหยักได้รูปที่ทาบทับลงบนริมฝีปากนุ่มมีลิปสติกสีอ่อนทาไว้ นัตตี้เบิกตากว้างเพียงชั่วครู่ให้กับการกระทำของชายหนุ่มที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะทำกับเธอ นัตตี้เริ่มหายใจติดขัดไม่ทั่วท้องเมื่อริมฝีปากหยักบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างรุนแรง ก่อนจะเริ่มสอดแทรกลิ้นอุ่นที่มีกลิ่นจางๆของบุหรี่เข้ามาผสมผสานกับกลิ่นแอลกอฮอล์ ตวัดควานหาความหวานในโพรงปาก “อื้อออ” “จะกินหรือไม่กิน” ไม้โทถามขึ้นเมื่อถอนริมฝีปาก ปล่อยให้ปากบางได้รับอิสระ “กินได้จริงๆเหรอ” นัตตี้ถามเพื่อความแน่ใจ กลัวทำทำไปแล้วเขาเกิดเปลี่ยนใจไม่ทำ เธอจะค้างคามากกว่านี้ “ไม่กินฉันจะไปนอนข้างนอกแล้ว” ไม้โททำท่าจะเดินออกไป แต่โดนนัตตี้ดึงรั้งขอบกางเกงเอาไว้เสียก่อน “กะ...กิน ค่ะ” นัตตี้พูดค่ะกับเขาเป็นครั้งแรก คำตอบของเธอทำรอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากหนาทันที ริมฝีปากหยักทาบทับบดขยี้ริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง ก่อนค่อยๆเลื่
พิเศษ 1 อยากจับไหม? อยากกินมากกว่า... นัตตี้ หรือ นาที ลูกน้องคนสนิทของแบล็คเกอร์ นัตตี้เป็นสาวประเภทสองที่แต่งตัวดูดี ไม่ได้แต่งตัวเป็นสาวจ๋าเหมือนสาวประเภทสองทั่วๆไป ที่สวยเหมือนผู้หญิงจนแยกไม่ออก นัตตี้มีรูปร่างสูงโปร่ง ค่อนข้างไปทางบอบบางกว่าชายปกติทั่วไป ผิวขาวใส ทรงผมรากไทรประบ่าไม่แมนเกินไปและไม่ยาวจนออกสาวมากนัก แต่เรื่องการแต่งหน้านัตตี้จัดเต็ม เพราะเธอชอบดูแลตัวเองให้สวยดูดี ดูแพงอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากเป็นบอดี้การ์ดให้นายหญิง แม้ว่าจะเป็นการดูแลอยู่ห่างๆก็เถอะ แต่เธอก็ต้องพร้อมอยู่ทุกสถานการณ์ จึงต้องแต่งตัวให้ดูทะมัดทะแมง เสื้อเชิ้ตขาวสวมทับด้วยสูทสีชมพูอ่อน กางเกงรัดรูปสีขาวดูดี นัตตี้เป็นสาวประเภทสองที่ทั้งเก่งศิลปะป้องกันตัวและเก่งด้านไอทีพอสมควร เธอมีหน้าที่ติดตามดูแลวินเซ่อยู่ห่างๆตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาจากแบล็คเกอร์ คอยรายงานเรื่องราวของวินเซ่ตอนที่ไม่ได้อยู่กับแบล็ค แต่ดูเหมือนว่าจะดูแลห่างๆได้ไม่นาน บางสถานการณ์ก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยจนเธอเองรู้สึกอึดอัด อยากจะแสดงและติดตามอย่างเปิดเผยให้รู้แล้วรู้รอดไป จนแล้วจนรอดเธอก็ตัดสินใจแสดงตัวก
Special Bom Bay 3 ปีต่อมา... เตาะแตะ เตาะแตะ เด็กชายฝาแฝดวัย 3 ขวบ สองคน ในชุดไดโนเสาร์สีเขียวมีฮู้ด เดินเล่นเตาะแตะ อยู่บนถนนแข่งรถ ในสนามแข่งรถของมิวนิค โดยมีสายตาอบอุ่น สองคู่มองดูด้วยความเอ็นดู “ปีนี้ บอม กับ เบย์ ก็ 3 ขวบแล้ว เมื่อไรมึงจะมีเป็นของตัวเอง มาแย่งกูเลี้ยงลูกอยู่เนี่ยแหละ” แบล็คเกอร์เอ่ยขึ้นกับเพื่อนท่ามกลางความเงียบ “อย่ามาหวง กูแค่มาเล่นด้วยเป็นครั้งคราว ทำบ่น” มิวนิคตอบกลับ “ครั้งละหลายวัน บางทีก็เอากลับบ้านด้วย และมาทุกวัน แทบจะย้ายมาอยู่บ้านกูแล้ว” แบล็คตอบอย่างกวนๆ “ก็เมียมึงชวนเมียกู กูไม่ได้อยากมาสักหน่อย” “สาบาน!” แบล็คเกอร์ถามห้วนๆ อย่างไม่จริงจัง เขารู้ดีว่าเพื่อนของเขาน่าจะติดหลานชาย เจ้าก้อนทั้งสองของเขาแน่นอน “ไม่! กูจะตายฟรี” มิวนิคตอบ แล้วเดินออกไปยังรถแข่งคันโปรดที่จอดไม่กลางสนามแข่ง เพื่อเช็คสภาพ เตรียมจะเอาไว้ลงแข่งในค่ำคืนนี้ แบล็คเกอร์ยิ้มๆ แล้วส่ายหัวให้กับความฟอร์มเยอะของเพื่อน ที่ไม่ยอมรับความจริงว่าตัวเองเห่อหลานขนาดไหน เขาเดินตามมิวนิคลงมาเช็ครถ ปล่อยให้ลูกชายทั้งสองเดินเล่นไปเรื่อยๆ “ป๊ะๆ นุงๆ” เสียงอ้อแอ้ร้องเรียกป
แผนการสุดท้ายสำเร็จ... “อื้อออ~” วินเซ่ขยับตัวรู้สึกตื่น เมื่อรับรู้ความหนาวจากเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ วินเซ่พลิกตัวไปเมื่อ แขนเรียวควานหาคนข้างๆ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ทันทีที่สติกลับมาเกือบเต็มที่ เปลือกตาบางค่อยๆ ลืมขึ้นปรับแสงจากด้านนอก “ไปไหนของเขานะ หรือไปทำงานแล้ว” วินเซ่ลุกขึ้นจากเตียง เตรียมตัวลงไปด้านล่าง เพื่อหายากินก่อนแล้วค่อยหาอาหารกินจากด้านล่าง วินเซ่เหลือบไปเห็นแก้วน้ำเปล่าและยาคุมฉุกเฉินวางอยู่ หญิงสาวนึกแปลกใจที่เขาเตรียมยาไว้ให้เธอ โดยที่เธอไม่ต้องบอกกล่าว ร่างบางกินยานั้นเรียบร้อยจึงจัดแจงทำธุระส่วนตัวแล้วลงไปด้านล่าง ด้านล่างของคฤหาสถ์ใหญ่ ค่อนข้างเงียบไร้ผู้คน เธอเห็นเพียงแค่แม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารไว้ให้เธอเท่านั้น “เอ่อ...” วินเซ่อยากจะเอ่ยถามแม่บ้าน เมื่อกำลังเดินลงมาจากชั้น “นายหญิง ตื่นแล้วเหรอคะ ป้าเตรียมอาหารให้เสร็จพอดีเลย” ป้าแข ป้าแม่บ้านของตระกูลบูรณิมาเอ่ยหขึ้นกับนายหญิงคนใหม่ของบ้านนี้ “เขาไปไหนกันหมดอ่ะคะป้า” วินเซ่เอ่ยถามป้า เมื่อหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ที่ป้าจัดเตรียมไว้ให้ “คุณหนูแบล็คไปข้างนอกค่ะ สั่งป้าไว้ให้ดูแลนายห
จุดจบ...(ต่อ) หมอภูทำแผลให้แบล็คเกอร์แบบไวที่สุด เพื่อเขาจะได้เข้าพิธีสุดท้ายของการแต่งงานให้เสร็จครบทุกขั้นตอนนั้นก็คือ การส่งตัวบ่าวสาวเข้าเรือนหอ “ลุงหมอครับ” แบล็คเกอร์เอ่ยเรียกหมอที่ทำแผลให้เขา “ว่าไง เจ็บเหรอ” หมอภูถามเขา ในขณะที่ยังก้มหน้าก้มตาทำแผลให้ชายหนุ่มรุ่นหลาน “ไม่เจ็บครับ ผมมีเรื่องอยากให้ช่วย” หมอภูหยุดทำแผล แล้วเงยหน้าขึ้นถามเขา ถึงเรื่องจะให้ช่วย “จะให้ช่วยอะไร” “ลุงหมอพอจะช่วยทำยาให้ผมสักตัวได้ไหมครับ” แบล็คตัดสินใจบอกความต้องการของตัวเองไป “ฉันเป็นหมอ ไม่ใช่คนผลิตยาบ้า” หมอภูพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก แล้วก้มลังไปพันแผลต่อ “ผมรู้ว่าลุงมีโกดังผลิตยา ถึงจะไม่ใช่ยาบ้าหรือยาเสพติด แต่ลุงก็เป็นคนคิดค้นยาได้หลายตัว ผมอยากให้ลุงทำยาตัวหนึ่งให้ผมเท่านั้น” หมอภูละสายตาจากแผลขึ้นมาสบตากับแบล็คแวบหนึ่ง ก่อนก้มลงไปทำแผลต่อ แล้วเอ่ยปากให้เขาบอกสิ่งที่เขาต้องการมา ภายในห้องนอนกว้างขวาง ที่ตกแต่งสีขาวโทนสีชมพูไว้สำหรับทำพิธีเข้าหอ บนเตียงสีขาวมีกลีบกุหลาบที่จัดเป็นรูปหัวใจอยู่กลางเตียง เมื่อพิธีเสร็จสิ้น ภายในห้องทั้งห้องก็เหลือแค่เพียงเธอและเขาเท่านั้น “พี่แบล
จุดจบ... คฤหาสถ์สีขาวนวลสุดหรูหราใหญ่โตมโหฬารสไตล์ยุโรป ด้านหน้าคฤหาสถ์มีสระว่ายน้ำสระเก่าที่เคยอยู่แบบนี้เมื่อ 15 ปีก่อน มีลานด้านหน้ากว้างขวางที่เคยเงียบสงบ แต่บัดนี้ ถูกจัดให้เป็นสถานที่ทำพิธีแต่งงานอย่างครึกครื้นหรูหรา ตรีมสีขาวเหลืองอ่อนพาสเทลสีที่เจ้าสาวชอบ เพราะหากจัดตามสีที่เจ้าบ่าวชอบ บรรยากาศในงานคนน่าจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นงานขาวดำไปเสียก่อน แขกเหรื่อผู้มาร่วมงาน ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสร่วมยินดีกับคู่บ่าวสาวอย่างชื่นมื่น ภายในงานหลังจากพิธีเสร็จสิ้นหมดทุกอย่างแล้ว เหลือเพียงพิธีสุดท้ายคือส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ แขกเหรื่อกลับไปจนเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแต่บุคคลที่สนิท และสำคัญทั้งสองครอบครัวเท่านั้น พิธีดำเนินไปจนเกือบจะราบรื่น หากไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ที่มีแขกกลุ่มสุดท้ายเข้ามาร่วมยินดีเกือบ 50 คน “จะชิงมีความสุขโดยไม่สนใจว่าทำอะไรกับลูกสาวกูบ้างเลยหรือไง” เสียงแหบใหญ่ของชายวัยกลางคนดังขึ้น เมื่อขับรถเข้ามาจอดยังลานกว้างที่เป็นสถานที่จัดงานแต่ง วิชัย มาเฟียอีกกลุ่มที่ทำธุรกิจกับทั้งพ่อแบล็คเกอร์และวินเนอร์พ่อของวินเซ่ และเขายังเป็นพ่อของกันตา ผู้หญิงที่ตายด้วยน้ำมือขอ
แผนการเมื่อ 15 ปี สำเร็จสักที... ร่างบางถูกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำ นั่งบนตักของแบล็คเกอร์ที่เปลือยท่อนบนเพราะเอาเสื้อของตัวเองคลุมให้คนตัวเล็ก อยู่บนเบาะด้านหลังคนขับ ท่อนแขนแกร่งประคองกอดอย่างทะนุถนอม เขากลัวจะเสียเธอไปเหลือเกิน “กลับบ้านเล็กหรือคอนโดครับนาย” ไม้โทถามขึ้นแล้วมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลัง “บ้านเล็ก” เขาตอบ “พี่แบล็ค!!” วินเซ่ที่กำลังซบอยู่ที่ซอกคอใหญ่ ดันตัวลุกขึ้น ร้องเรียกเขาจนเขาสะดุ้งตกใจ กระชับอ้อมแขนอย่างอัตโนมัติ “มีอะไร เจ็บตรงไหนคะ?” เขารีบถามอย่างห่วงใย “พี่นัตตี้ล่ะคะ ไปช่วยพี่นัตตี้ก่อน พี่นัตตี้โดนยิงเพราะวินซ์” ร่างบางเริ่มน้ำตาคลอเบ้า เป็นห่วงนัตตี้และโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา ที่นัตตี้โดนยิงก็เพราะความดื้อของเธอที่จะมาเที่ยวที่คลับนี้ให้ได้ และเพราะนัตตี้ปกป้องเธอจึงถูกยิง “นัตตี้ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องห่วง” เขาใช้มือหนาลูบหัวคนบนตักอย่างปลอบประโลม เขาเองก็รู้สึกผิดที่ผ่านมาไม่ทำอะไรกันตาจนวินเซ่ต้องเจอทุกสิ่งทุกอย่างสารพัด มาครั้งนี้ที่หนักสุดจนเขาไม่อาจปล่อยไปได้อีก นัตตี้ที่อยู่กับเขามานาน เป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ และรักเจ้านาย นัตตี้เป็นคนเก่ง
มีความสุขเถอะนะ...กันตา...(ต่อ) ลูกน้องของกันตาจับหญิงสาวทั้งสองไว้เตรียมพาขึ้นรถ ไปที่ไหนสักทีหนึ่ง ระหว่างยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นั้น นัตตี้ก็วิ่งเข้ามาพอดี พร้อมกับตะโดนออกมาด้วยเสียงตวาดกร้าวเป็นเสียงผู้ชายแมนๆ “เห้ย!! พวกมึงจะทำอะไร!!” ทุกสายตาหันไปมองเป็นตาเดียว เมื่อได้ยินเสียงและเห็นนัตตี้วิ่งเข้ามา “จัดการมัน! ที่เหลือจับตัวอีสองตัวนี่ไป” กันตาสั่งลูกน้องแล้วตัวเองขึ้นรถออกนำไป ปัง! เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด เรียกสายตาของวินเซ่และแฟร์รี้ให้หันไปมอง ตาของวินเซ่เบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นภาพคนที่ล้มลงไปกองกับพื้นคือพี่นัตตี้ที่ถือปืนค้างไว้กำลังจะเตรียมยิง แต่โดนยิงเข้าที่หน้าท้องจนล้มลงเสียก่อน “ม่ายยยยย!!! พี่นัตตี้!!!” วินเซ่ดิ้นจะให้หลุดจากการเกาะกุมของพวกชายฉกรรจ์ แต่แรงของเธอไม่สามารถสู้ได้ วินเซ่หน้าแดงไหลอาบแก้ม มีแฟร์รี่ร้องไห้อยู่ข้างๆ เธอเป็นห่วงนัตตี้ ที่นัตตี้เป็นแบบนี้ก็เพราะความดื้อรั้นของเธอ “ฮึกๆ พะ...พี่ตา ช่วยพาพี่นัตตี้ไปหาหมอก่อนนะ วินซ์ขอร้อง...ฮือออ” วินเซ่ขอร้องกันตา จะจับเธอไปทำอะไรก็ได้ แต่อยากให้ช่วยนัตตี้ให้ถึงมือหมอก่อน แต่ดูเห