PANCEO 7

Pagpasok ko sa loob ng bahay, tumambad sa akin ang kadiliman. Napangiti ako nang maalala na dati ay kwarto lang niya ang madilim, ngayon buong bahay na.

Isinara ko ang pinto. Dahan-dahan akong nagtungo papalapit sa kinaroroonan niya.

Walang tao sa loob, iyon ang gusto kong paniwalain ngunit hindi… dahil kahit sobrang dilim dito, lumilitaw pa rin ang kulay asul niyang mata na noon at mapag-hanggang ngayon ay hinahangaan ko.

I missed his eyes. Sobra kong namiss ang mga mata niya.

Huminto ako sa harapan niya. Napalunok ng wala sa oras.

Nasalubong ko ang mga titig niyang, tila ay nilulunod ako. Ganito siya noon. Kung tignan niya ako ay para bang gusto niya akong lunurin.

Ang kaibahan lang ngayon, may pagkamuhi na sa mga mata niya.

Tumayo siya, rinig ko ang bawat hakbang niya. Ramdam ko ang presensya niya.

"Mr. Shein," naibulong ko.

Wala akong nakuhang salita mula sa kaniya. Ilang hakbang nalang ang pagitan namin dalawa.

Nanayo ang balahibo ko no'ng hawakan niya ako sa kamay.

Sobrang lamig