“Did you see them?” Diego asked his companion. Nang matapos ang kasal, hinatid niya muna si Janella sa reception para sa huling party. Pumunta siya sa likod ng hotel, malayo sa mga tao. Kasama niya sina Andrei, Freed at Jayson. Nalaman nilang may nagmamasid sa kanila kanina sa simbahan ngunit hindi nila ito nalaman kung sino dahil bago pa mahuli ng tauhan ni Diego, mabilis silang nakaalis. “Hindi na sila nahabol pa. Diego, tinanong mo ba kay Janella kung anong nangyari sa kanya kanina bago siya pumunta sa simbahan?” Kumunot ang noo ni Diego at bumaling kay Jayson nang sabihin niya iyon. Nagtataka ang mukha ni Diego, hindi malaman kung ano ang ibig sabihin ni Jayson. “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Diego. Bumaling narin si Andrei at Fred sa kanya, nag-aantay ng ano pang idagdag na sasabihin tungkol kay Janella. “My wife told me after the church wedding, sinabi lang din ito ni Lucy sa kanya. That, before Janella came to the church, she was terrified in the dressing room. Na
Hindi makapagsalita si Janella, nakatingin lang siya kay Diego. Lumunok ng isang beses, hindi makapaniwala sa narinig mula kay Diego. Diego stood up, pinakita niya ang nasa harap. Nakalagay roon ang ibang armas pa, biglang nanlumo si Janella nang makita ang isang jigsaw. “You…you killed people?” Nahihirapang banggit ni Janella. Habang nakatingin sa kanya si Diego, pinagsisihan niya na pinakita niya pa kay Janella ang mga armas at dinala si Janella sa hide-out. Akma siyang lalapitkay Janella nang agad na umatras si Janella. “Don’t go near me, natatakot ako sa’yo.” Hindi na mapigilan ni Janella ang maiyak. Dahil sa nangyari, Diego became weak. Hindi niya inasahan na hindi niya magustuhan ang reaction ni Janella, nagbigay ito ng takot sa kanyang loob na baka mawala sa kanya si Janella. “Listen, I won’t hurt you. Hinding-hindi kita sasaktan, I just show you this kung anong klaseng tao ako.” Nahihirapang sabi ni Diego, dahan-dahan siyang naglakad palapit kay Janella na hindi pa rin tu
Marami pang nakikita si Janella sa loob ng hide-outs nila Diego, mayroong latigo at malalaking katana na nakagikit sa malaking pader. Naisip niya kung sa paanong paraan pinapatay nila Diego ang mga tao. Hindi pa rin nawawala ang takot sa loob niya at pag-alala na masaktan siya ngunit sa oras na ito ay nilakasan niya ang kanyang sarili na kausapin pa rin si Diego. Huminto si Janella sa paglalakad sa harap ng isang pintuan na mayroong nakalagay na warning. Dahil sa kuyusidad niya, bumaling siya kay Diego na nakasunod lang din sa kanya. “Anong meron sa loob? Bakit mayroong nakalagay na warning sign?” tanong niya. Bumuntonghininga si Diego at bumaling sa harap ng pintuan na tinuro ni Janella. “Sa iba na lang tayo, o mas mabuting umuwi na tayo para makapagpahinga ka na.” Hindi siya nakatingin kay Janella nang sabihin iyon, sino ba naman ang hindi kakabahan at hindi pagbabawalan na pumasok sa loob ng sinasabing kwarto kung ang laman ng kwarto ay mga patay na tao. Hindi na muli pang nagt
Janella can’t say a word nang marinig ang sinabi ni Diego, hindi niya inasahan na galing pa talaga kay Diego ang tungkol sa pagiging makasalanan ng isang tao. Hinarap ni Diego ang mukha ni Janella sa kanya, pinunasan ang luha sa pisngi. Sa pagkakataon na ito, iniisip ni Janella na kaya siguro nilapitan siya ng mga trahedya dahil sa tingin niya ang sobra na siyang makasalanan, iniisip niya ay kinarma siya kaya labis na lang siyang nasasaktan, anxiety is getting on her nerve. Habang nakatingin pa rin sa kanya si Diego, iniisip niya ang sinabi kanina ni Janella sa kanya na hindi siya nito mamahalin at magugustuhan ngunit bilang isang Diego Mariano, kabilang siya sa mga tao na kapag gusto niya ang isang bagay, kukunin niya ito sa kahit anong paraan. She will make sure that Janella would fall for him kahit ang laging iniisip ni Janella ay nasa agreement at pekeng kasal na kontrata. “Tandaan mo, hindi dahil marumi kang tao ay palagi ka nang iiyak. Hindi mo dapat sinisira ang mga mata mo
Nakaramdam ng kaba si Janella nang maisip na iiwanan niya ang mga kaibigan niya kina Andrei at Lorel. Mukha naman silang mababait pero sa isip niya ay si Diego nga tahimik, may tinatago rin. Paano pa ka kaya ang dalawa na sina Lorel at Andrei, sigurado din siya na kasali ang dalawa sa sinasabing mafia ni Diego. “Natatakot ka ba?” tanong ni Andrei. Hindi naman nagdalawang isip na tumango si Janella para sagutin siya. “Dude, tell your wife that her friends will be fine with us…” Bumaling siya kay Diego na seryosong nakatingin lang sa kanila. Gusto niya nang makasama si Janella mag-isa, pero nandito ang dalawa niyang kaibigan, ginugulo lang siya. He heaved a sigh at bumaling ulit kay Janella, nagulat pa si Janella nang hawakan ni Diego ang kanyang kamay. “Let’s go home, now. It’s already late and we need to take a rest. May alis tayo bukas.” Kumunot ang noo ni Janella sa sinabi niya. She was about to ask Diego pero bigla siyang hinila palabas at babalik pa sana siya sa loob nang maki
Kinabukasan, maagang nagising si Janella kayaa maaga niya ring ginising si Diego kahit gusto pang matulog ni Diego, wala siyang magawa sa pagmamadali ni Janella. Mukhang excited na umalis. “Umuwi na muna tayo, magpapatulong ako kina Mom at Mina na maghanda. Bilisan mo, hindi ba kailangan pa natin ng ticket papunta roon? At saka, wala akong passport! Paano iyon?” Hindi agad makasagot si Diego dahil inaantok pa rin ito. “We don’t need to bring a passport, I have a chopper.” Walang ganang sabi ni Diego pero nagpagulat kay Janella. Hindi siya makapaniwala sa nalaman, sobrang yaman talaga ni Diego at kahit saan ito pumunta kung gugustuhin niya, hindi na siya magsasayang ng oras para pumunta sa airport para sumakay ng eroplano na maraming tao. “Really? Ayos lang na hindi ako magmadali?” inosenteng tanong ni Janella. Dahan-dahang bumangon si Diego at bumaling kay Janella, hinawakan niya ang kamay ni Janella at sinabing. “Hindi mo na rin kailangan magdala ng mga damit, bibili tayo roon.
Kasama ang dalawang kapatid ni Janella papunta sa mall para bumili ng sapatos, si Diego naman ang nagmamaneho habang nakasakay si Janella sa co-pilot seat. Bakas sa mga mukha nila Janson at Jayro ang tuwa dahil agad silang napagbigyan ng kanilang sister. Ang tanong nila noon kung ano ang pakiramdam na makuha agad ang pangangailangan nila at kagustuhan na hindi nagkakaproblema at mag-antay ng matagal ay nararamdaman na nila ngayon. Naramdaman nila na ganito pala kasaya ang magkaroon ng pera, tumira sa malaking bahay, nasakay ng magarang kotse at pumunta sa mall. Bakas sa mga mukha nila ang excited na makapasok sa loob ng mall dahil ito ang pinaka-unang beses na makakapasok sila. “We’re here,” Diego said. Agad na lumabas sina Janson ay Jayro sa kotse kahit na tinawag sila ni Janella ay wala na itong nagawa kundi hayaan ang dalawang kapatid nang makita ang sobrang tuwa. “Ang saya nila pagmasdan. I missed my brother, we also used to be like that…the bond between us.” Napalingon si Jane
Kahit hanggang sa makarating sila sa napiling restaurant sa loob ng mall, hindi nagsasalita si Janella dahil sa sinabi ng kapatid niyang si Janson a while ago. Nakasimangot lang siya at paminsan-minsan ay masama ang kanyang tingin kay Janson. Hindi na nagsasalita ulit si Janson dahil takot din siya kay Janella. Iniisip ni Janson na baka hindi na siya pagbigyan ni Janella sa mga gusto niya. “I’m just kidding,” he mumbled to Janella. Inirapan lang siya ni Janella at sinimulan na lang kumain. Kinakausap naman siya nila Diego at Jayro ngunit tipid lang ang sagot niya, nagtataka tuloy ang mga kapatid niya kung bakit ganoon na lang kung mang-snob si Janella sa kanila. “We’re going to Paris later, anong gusto ninyong pasalubong?” tanong ni Diego. Bigla namang natuwa sina Janson at Jayro at sinabi ang mga gustong matanggap na mga bagay mula sa Paris. “Alright, sa susunod ay sasama na kayo sa amin. Maybe, your sister here wants to have a vacation alone…with me? Kaya siguro ganito siya ka