"Sweetheart, alam ko kung ano ang nararamdaman mo ngayun. Its ok na umiyak ka..huwag mong itago sa akin ang totoo mong nararamdaman.. Basta isipin mo nandito lang ako palagi sa tabi mo ang mga anak natin. ." malambing na sagot ni Gabriel. Agad akong yumakap dito. Hindi ko mapigilan ang maluha. Ang
CARISSAMahigit isang lingo ang lumipas pagkatapos ng insidente ng pangingidnap sa akin. Balik sa dati ang lahat. Nandito kami ngayun sa isang mall sa Makati. Hinatid kami ni Gabriel dito pero agad ding umalis dahil may naghihintay na trabaho sa opisina nito. Urgent daw at hindi pwedeng ipagpabukas
"No.. Ayaw ko..... Ahhh hindi sa ganoon Carissa, I dont know kung maiinitindihan mo ako.. Pero... Pero.. Im pregnant." diretsang sagot ni Roxie. Muntik ko naman maibuga ang kape na iniinom ko. Ilang sigundo din akong napatitig dito. Hindi pa rin madown-load ng utak ko ang lahat. Parang naging loadin
"Now tell me, paano kita matutulungan Bestie..." wika ko dito. Ginagap ko pa ang palad nito upang maramdamn nito ang assurance na hindi ko ito pababayaan sa problemang kinakaharap nito ngayun." Pwede bang tulungan mo akong maglayas? " sagot nito. Gulat akong napatingin dito. "Ha? Maglalayas ka?" n
CARISSAONE YEAR LATERNasa byahe kami kasama si Gabriel. Nalatangap kasi kami ng tawag mula sa kulungan kung saan nakapiit si Ate Ara. Gusto daw kasi kaming makausap nito. Kinakabahan man pero pinilit kong tatagan ang aking kalooban dahil sa wakas makikita ko ulit ang kapatid ko. Sa nakalipas na t
"Wala na akong iba pang mapagkatiwalaan sa kanya... Ayaw ko din siyang isuko sa DSWD. Kaya Carissa, Gabriel.. Nakikiusap ako. Alagaan niyo sana ang anak ko." puno ng pagsusumamo na wika ni Ate. Nahabag naman ako habang nakatingin dito. Alam ko kung gaano nasasaktan si Ate ngayun." Ate, dont worry..
"Ituturing natin siyang anak. Mamahalin katulad ng pagmamahal na ibinigay natin sa kambal. Palalakihin natin siyang maging isang mabuting anak."dagdag na wika ni Gabriel.Agad naman akong napangiti sa sinabi nito at tumango. Iniabot ko ulit ang baby na noon ay tumahan na sa pag-iyak. Nakangiting hin
CARISSATHREE YEARS LATERNandito ako ngayun sa harap ng puntod ng aking mga magulang at kapatid. Dahan-dahan kong inilapag ang dala-dala kong bulaklak. Pagkatapos ay taimtim akong nananalangin na sana ay tahimik na sila sa kabilang buhay. Hangang ngayun ay masakit pa rin sa akin ang mga nangyari. P