Chapter 3

September 28, 2019

Russell is everything a woman could dream of. Kahit sinong babae ay mahuhulog at mababaliw sa kanya. His features are impossibly masculine: sharp cheekbones, and intensely glowing hunter-blue eyes that are sensually inviting yet betray a hint of menace. His well-trimmed mustache and beard contrast with the well-defined muscles of his body, creating a picture of power and allure. Ang sabi nga nila, matinik daw siya pagdating sa mga babae.

He’s not just any man; he’s my boss, the CEO of the company where I work as a seamstress. He embodies success and authority. Kilala siya na isa sa pinakabatang bilyonaryo sa asya. Kahit ordinary worker lang ako ay hindi ko mapigilan na isipin na ako ang magugustuhan niya kahit pa napakalabo non mangyayaring. I couldn’t help but be drawn to him. My admiration grew into a deep, overwhelming passion that I couldn’t contain. Pero mali ang mahalin siya. Mali pero hindi ko maiwasan. It was a disastrous choice. Kahit alam ko na rin na napakaraming niyang scandals sa iba't-ibang babae ay para bang isa akong bulag na walang pakiam doon, my feelings for him only intensified.

Never did I imagine things would go this far—Here I was, slightly drunk, on top of him.

“I’ll make you feel good,” he murmured, his deep, husky voice sending shivers through me. “Trust me, I’m the best.” His voice was terrifyingly seductive, and a warm, wet sensation pooled between my legs in response. "Ano nga ulit ang pangalan mo? Irene, tama?"

Entranced by his charm and words, binalewala ko lahat ng warning sa akin ng mga katrabaho at kakilala ko na kilala siya. Hindi ko sila pinakinggan at mas sinunod ang nais ko na mapansin niya, and I surrendered to his request without hesitation.

"Irina po—" My breath hitched. First time ko. Wala pa akong nagiging boyfriend. Meron akong mga naging ka MU noong High School at College, pero hindi umabot sa relasyon. Medyo conservative rin ang pamilya ko at born christian. Kaya ang sabi nila sa akin ay huwag na huwag ko raw ibibigay ang sarili ko sa sinumang lalaki hangga't hindi pa kami kasal.

But Russell touch was nearly unbearable. His fingers brushed my tender part, his thumb dancing lightly. Hindi ko iyon maiwasan. Para akong nalulunod sa sarap at gusto ko pang ituloy.

"Oh!" Namula ang mukha ko. Looking up, moan after moan escaped my lips, kahit pinipilit ko itong pigilan. But he insisted, “Don’t hold back your moans, I want to hear them, Irina."

That night was both the most beautiful and terrifying of my life. Nanatili siya sa tabi ko nang gabing iyon at magkayakap kaming natulog dalawa. Para akong nasa alapaap sa sobrang saya, hinihiling na sana ay huwag na matapos pa ang gabing iyon.

Pagod na pagod, I closed my eyes, and when I woke up, wala na siya. Wala na si Russell sa tabi ko. Hindi man lang siya nagpaalam sa akin. Hindi niya ako ginising. I just found myself alone in the hotel room, everything in disarray.

Biting my lower lip, the pain between my legs was nothing compared to the pain of being abandoned. Tumingin ako sa tabi, and there, on the nightstand, was some money and a small note, para iyon sa akin.

"For your fare home. Thank you. Our fuck was good, Irina. I'm sorry, pero hindi ako nag-uulit ng babae sa kama. Kung makita mo ako o makasalubong ay umakto ka na lang na parang walang nangyari. That's how it work."

Napatitig ako sa sulat niya, tila hindi makapaniwala. Anong ibig niyang sabihin? Na pagkatapos ng nangyari sa amin ay wala na iyon? Ganon na lang?

Tears flowed uncontrollably. Wala siyang respeto. I was nothing more than just another conquest, isang babae lang na ginamit niya for a one-night stand.

Ayaw ko maging one-night stand niya lang. Gusto ko ng higit pa. But the pain didn’t stop there. Unti-unti siyang naging cold sa akin. His once-warm eyes turned icy, avoiding me. Hindi na niya ako kinakausap na parang wala lang nangyari. Ipinaramdam niya sa akin na isa lang ako employedo at siya ang boss. Madalas ko rin siya makita na iba't babae ang pumupunta sa opisina niya para sunduin siya.

Wala lang talaga sa kanya ang pinagsamahan namin ng buong magdamag. Para lang akong isang basahan na itinapon, matapos niyang gamitin.

“Arg! Hoeeekk!” I vomited into the toilet, but nothing came out except water. Nakaupo ako sa closed toilet lid, my head spinning.

For the past few days, I had been feeling nauseous, and my sense of smell had become more sensitive than usual. These were symptoms of pregnancy...

Nanlaki ang mga mata ko. Buntis ako?

Sinubukan ko alalahanin kung kailan ako huling nagkaroon ng period... Bago pa iyon may mangyari sa amin Russell. Dalawang buwan na ang nakalipas.

My heart started pounding uncontrollably. I covered my mouth with my hand.

“N-No way... Hindi pwede ito. Mapapatay ako ni Papa!"

Agad akong bumili ng pregnancy test para makatiyak. Hindi ko alam kung ilang santo na ang tinawag ko para lang hilingin na hindi ako buntis.

My anxiety skyrocketed as I waited for the results. And when it finally appeared, nanlambot ang buong katawan ko. Two red lines. I was pregnant. I bit my nails, alam kong si Russell lang ang lalaking nakasama ko. This had to be his child.

Nang malaman ng pamilya ko ang pagbubuntis ko ay halos patayin ako sa bugbog ni Papa. Kung hindi ko raw ipapalaglag ang bata ay hindi nila ako matatanggap. Hindi ako pwede bumalik sa bahay. Ayaw nila na pag-usapan kami ng mga kapitbahay. Kaya kung wala akong maihaharap na ama ng anak ko sa kanila ay hindi na ako pwede umuwi roon.

I carefully stored the test. Sinubukan kong tawagan ang secretary ni Russell para magpa-appointment, pero hindi nila ako pinagbibigyan. Nang puntahan ko naman siya sa opisina niya ay hindi rin ako pinapasok sa loob dahil hindi raw muna pwede tumanggap ng kahit anong appointment ang CEO.

Alam kong nakakahalata na si Russell kaya iniiwasan niya ako. Nagdadahilan lang siya para hindi kami mag-usap. He refused firmly, but after I pleaded and insisted na something serious ito, pumayag na rin siya na magkita kami.

My hands trembled as I pressed the doorbell of his luxurious house. Ramdam ko ang deep anxiety as I waited. Finally, Russell opened the door.

His face was emotionless, his jaw clenched. His icy glare cut me to the bone, but I forced myself to remain composed.

"What? Just say it, Irina. Get to the point," he said, not even allowing me to step inside to talk. "Gusto mo ba ulit maulit ang nangyari sa atin? Sige, pagbibihyan kita—Maghubad ka na—"

"Russell—Sir Russell, hindi... Hindi iyon ang ipinunta ko rito. Can we talk inside? I swear, this is really important," I pleaded, my eyes welling up with tears.

He clicked his tongue, clearly displeased with my request. "Just five minutes! Then you have to go far away from my apartment!" sabi niya, bawat salita niya ay nagbigay ng bagong sugat sa puso ko.

Trembling, I pulled out the pregnancy test from my bag and showed it to him. Snatched it from me, nanigas ang panga niya at malakas na ibinato ang pregnancy test.

"What the hell does this mean?" His voice rose, anger simmering. "Kanino mo naman nirentahan ang pregnant test na yan, Irina?"

"That's mine!" mabilis kong depensa. "I'm... pregnant," I whispered, my voice trembling. "And it's your child."

"Liar! Hindi sa akin 'yan!" He pushed me towards the door, but I clung to his arm, desperate. "Alam na alam ko na ang mga palabas ng babaeng katulad mo."

"Nagsasabi ako ng totoo! Wala tayong ginamit protection!" I cried.

"Bullshit!" He spat, eyes burning with rage.

Tears welled up. "I'm not lying," I whispered.

"Get out," he said coldly. "Umalis ka na bago pa kita ipakaladkad sa mga gwardiya rito. Huwag na huwag ka ng babalik dito."

I tried to hold on, but Russell pushed me away. He slammed the door shut, leaving me devastated.

He slammed the door in front of me, and my knees weakened beneath me. I leaned against the door, slowly sliding down until I sat on the ground, my body trembling with sobs. How could everything fall apart this way?

With nowhere else to go, I returned to the streets, rain pouring down heavily. Wala akong payong kaya basang-basa ang suot kong damit habang naglalakad ako sa kawalan. I held my belly, and for the first time, I whispered to the tiny life growing inside me, "Anak, I don’t know what to do. Wala na akong matatakbuhan. Hindi ka tatanggapin ng Lolo't Lola mo... Ayaw sayo, ayaw satin ng daddy mo..."

Desperation pushed me to try returning home, hoping na baka may magbago sa puso ng ama ko. But the moment I stepped foot inside, he roared, "Ano na namang ginagawa mo dito?!" His eyes were full of disgust, and his words stung me just as much as Russell's had.

“P-Papa.... wala na akong mapupuntahan. Tulungan niyo ako,” I pleaded, my voice breaking. "Papa, please... Ayaw ko ipalaglag ang bata..."

“Kung hindi mo ipapalaglag ang bata ay wala kang aasahan sa amin, Irina! Ayaw ko lumaki ang apo ko na walang ama at isang bastarda lang!” He grabbed my arm, pulling me harshly towards the door. I winced as pain shot through my wrist. “Lumayas ka na! Wala ka nang lugar dito! Bastardong bata lang ang dala mo!”

I was pushed out, and I stumbled on the wet ground outside, my entire body shaking from the cold and rejection. My sobs echoed in the dark, empty street as I dragged myself to my feet. Wala na talaga akong matatakbuhan. Mag-isa na lang ako.

There was only one place left for me to go: Russell's mansion. Kahit alam kong wala siyang pakialam, it was my last hope. Kahit hindi na niya ako tanggapin, kahit ang anak na lang namin.

The rain had only gotten worse by the time I reached his gate. I pressed the doorbell repeatedly, desperately shouting his name. "Russell! Russell!"

No one responded at first, but eventually, the gate creaked open. My heart leaped for a moment, only for it to be crushed when a stunning blonde old woman stepped out, her green eyes full of contempt.

"Sino ka?" mataray niyang tanong sa akin.

Hindi agad ako nakasagot dahil nakilala ko kung sino ang babaeng iyon. Siya si Madame Rose, ang Lola ni Russell. Siya rin ang nagpalaki kay Russell nang maulila si Russell matapos sumabog ang eroplano na sinasakyan ng mga magulang ni Russell.

Ang sabi pa ng iba ay takot daw si Russell sa Lola niya. At kung may babae raw itong kinatatakutan, iyon ay ang Lola niya lang.

"Answer me!" pinanlakihan niya ako ng mata. Naglakad siya papalapit sa akin, kung kaya't mas lalo akong kinabahan. "Why are you shouting my grandson's name? What do you need?"

Muling bumukas ang gate, dumungaw si Russell at nanlaki ang mga mata nang makita ako. "I-Irina..." bulalas niya at nilapitan ako. Kumapit siya sa braso ko at diniinan ang kapit doon.

"What's going on here, Russell?" 

"Wala lang ito, Lola... Tungkol sa trabaho," mabilis na sagot ni Russell. "Isa siya sa employee natin."

Tumaas ang kilay ni Madame Rose at pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. "So why she's here?"

"Umalis ka na. Huwag ka gumawa ng eskandalo rito," bulong ni Russell sa tainga ko, sapat lang iyon para kami ang makarinig.

No. Hindi ako aalis dito. Ito na lang ang pag-asa ko para makatulong sa amin ng anak ko.

"Nabuntis po ako ng apo niyo," buong tapang kong sabi.

Nanlaki ang mga mata ni Madame Rose at nagpalipat-lipat ng tingin sa amin ni Russell.

"Totoo ba ang sinasabi niya Russell?" galit na tanong ni Madame Rose at hinampas si Russell nang baston sa balikat.

"No!" tanggi ni Russell. 

"Totoo, Madame Rose! Nabuntis niya ako!" 

Nanlilisik akong tinapunan ng tingin ni Russell at inis na napasabunot sa buhok niya. "I-I'm not sure, Lola. Ang sabi niya ay anak ko raw ang dinadala niya, pero hindi ako naniniwala. Maraming gumagawa ng ganitong modus, alam mo yan."

"Handang akong patunayan na anak mo ang dinala ko!" I shot back. "Magpa-paternity test tayo!"

Nagkaroon ng katahimikan sa pagitan naming tatlo. Matalim ang titig ni Madame Rose sa tiyan ko at kita ko naman ang pagiging kabado ni Russell.

"Let's do paternity test," basag ni Madame Rose sa katahimikan. "Kapag nalaman ko na nagsisinungaling ka para pagkakitaan ang bata na dinadala mo ay ipakukulong kita," mariin niyang banta sa akin. Alam ko maman na anak nga talaga ito ni Russell, pero hindi ko pa rin maiwasan na hindi kabahan. "At kung mapatunayan mo naman na anak nga ni Russell ang dinadala mo... na apo ko nasa tiyan mo ay ibinibigay ko ang lahat ng pangangailangan mo habang nagbubuntis ka. At sa higit sa lahat, ipapakasal ko kayong dalawa. Hindi ako papayag na maging bastarda ang apo ko at lumaking hindi buo ang pamilya niya."

"Lola!" sigaw ni Russell, hindi sang-ayon. "I'm not going to marry her!"