DALI-DALING tinungo ni Triana ang swimming pool at kahit malayo pa ay naririnig na niya ang malakas na halakhak ng kambal pati ni Devance. “Nanay! Good morning!” Koro ng dalawang bata. Nakasuot ang kambal ng matching blue rashie at goggles. Probably Dev bought it for them since she woke up a little late. “Hey, join us!” yakag ni Devance sa kanya. Umiling si Triana. “No, thanks. I’ll just watch.” Naupo siya sa sunbathing chair. Nagkumahog namang lumapit ang isang kasambahay at binigyan siya ng mainit na tea. “Dhanyabad,” ani Triana sa medyo bata pang babae at isang tipid na ngiti ang isinukli nito. She sipped her hot tea. It helped her to be more awake. Dala ng matinding pagod kaya siya tinanghali ng gising. Nag-aadjust pa siya sa bagong time zone. “Nanay, come!” tawag ni Ravi. While Rini swam back and forth effortlessly. “I didn’t bring a swimsuit, sweetheart. I’ll just look at you guys.” Malumanay na sabi ni Triana. Natutuwa siyang pagmasdan ang mga ito habang naglalaro sa
NANG makarating sila sa hospital ay nadatnan nilang wala ulit malay si Akhil. According to his wife, he only opened his eyes for a few minutes, and he dozed off again. Naghintay pa sila ng tatlong araw nang muli itong magising at siniguro ng doctor na ligtas na ito sa tiyak na kapahamakan. Hindi muna nila ipinakilala sina Ravi at Rini sa kanilang lolo hanggang hindi pa ito nakakauwi sa bahay. Baka kasi mabigla ito at magkaroon ng kumplikasyon sa naging tama ng bala sa tagiliran at braso nito. Inuwi si Akhil sa bahay sa Bhaktapur para mas mabantayan ng kanilang private doctors. Mabilis naman itong nakarecover kahit nanatiling nakaupo sa wheelchair at may nurse na laging nakabantay. “How are you today, Dad?” tanong ni Devance habang nagpapahangin sa roof deck. Papasikat na ang araw at tahimik silang nakamasid sa malayo. Nag-excuse ang nurse nito para bigyan sila ng privacy. “I’m fine.” Akhil heaved a sigh. “I thought I was going to die there. Who would even dare to assassinate me?”
NATAGPUAN ni Triana ang sariling sakay ng bagong asul na chopper kasama ang mga anak dahil sa ipinangako ni Devance na ipapasyal ang kambal kinabukasan. Bakas ang tuwa sa mukha ng dalawang bata kaya hindi na kumontra si Triana. Lalo na nang marating nila ang Everest Region at panay ang turo ng dalawa sa hanay ng bundok na yelo. “Can you land somewhere so that the kids could ski?” tanong ni Triana mula sa kanyang kinauupuan katabi ng kambal. Mula kasi sa kinauupuan niya kita niya ang malawak na snow na tantiya niya ay ski resort base sa maliliit na pigura ng mga taong naroon. Devance instantly heard her from his headset. “They could play the skis?” “My brothers taught them as soon as they learned how to walk.” Nakibit ng balikat si Triana. Kitang-kita ang pagkamangha sa mukha ng lalaki. He landed at one Himalayan village. Balot ng makapal ng niyebe ang paligid at may mangilan-ngilan na naglalaro ng ski sa malawak na kapaligiran. “This is Kalinchowk Village, well-known here in Easte
TAHIMIK na kumain ang mag-anak. Maging ang tiyuhin ni Devance ay nakisalo rin sa kanila. Tuwang-tuwa ang mga bata sa pagkain na nakahain kaya magana silang nagsalo ng maagang hapunan. Dev had prepared authentic Nepali food. “How’s everything here?” tanong ni Devance sa matandang lalaki. “As usual. This place is filled with tourist. If only Chantin is here, we’ll be roaming around the village every morning.” May bakas ng lungkot ang tinig nito na ang tinutukoy ay ang namayapa nitong asawa kamakailan lang. “I’m sorry about that,” ani Devance. Abala ito sa pag-alalay kay Rini sa pagkain ng lentil soup. Samantalang tahimik lang si Triana katabi si Ravi na panay ang higop ng sabaw. Agad naman silang natapos na kumain at hindi nagtagal ay nakatulog na ang kambal. Natagpuan ni Triana ang sariling kasama si Devance sa terrace ng bahay sa ikalawang palapag na umiinom ng beer. The night was chilly. The last time she checked the temperature, it was negative eight degrees centigrade. Kapwa s
KAPWA nagulantang ang mag-asawa sa mga nalaman. Nagmadaling nagbihis muli si Triana. Isinuot niya ang sweatshirt at saka siya nakaramdam ng hiya. Kung hindi sila naantala kanina malamang mauuwi iyon sa mainit na tagpo. Her face blushed as she looked at her estranged husband. Baka iniisip nitong mabilis siyang bumigay sa isang kalabit lang nito. She could not blame herself though. Devance was still irresistible. Dahil sa nangyari ay pareho sila nahimasmasan. Pero nanatiling walang pang-itaas na damit si Devance. Nakaupo ito sa gilid ng kama malapit sa may lampshade habang abalang nag-scroll sa screen ang kanyang cellphone. “Damn it!” he cursed repeatedly. Nanlaki ang mata ni Triana nang mabasa ang isang article tungkol sa kanilang tatlo at may mga larawan na kuha ang mga sweet na tagpo nila ni Caleb. Worse, marami sa mga iyon ay kasama nila si Devance na tila ba kinukunsinti nito ang kanyang panlalaki. The article even highlighted they were both wearing their wedding rings, yet Caleb
AGAD na lumipad ang buong pamilya ni Triana pabalik sa Pilipinas mula Nepal kinabukasan. Devance was determined to kill the rumors since it would affect the twins in the near future. Isa pa ay sanay sila sa pribadong buhay at hanggang maari ay gusto nilang mapanatili iyon. Nagpaalam sila nang maayos sa magulang at hindi naman lingid sa kaalaman nito ang nangyari. Agad namang umaksyon ang ama at ipinatanggal sa lahat ng sites ang malisyosong chismis sa kanilang pamilya. Sa dating townhouse nila sa Alabang sila tumuloy. Tuwang-tuwa ang kambal dahil ito ang unang beses na nakarating sila sa Pilipinas. “Philippines is hot, Nanay,” reklamo ni Rini. “It’s amazing! Everything is green!” namamanghang wika ni Ravi. Natawa na lang sina Triana at Devance. Plano nilang pumunta sa AGC at isama ang mga anak para maiwasan na rin ang pag-usapan sila ng mga empleyado tungkol sa iskandalo. The new issue would shut them up. Inihanda ni Triana ang sarili dahil siguradong makikita niya roon si E
“ARE you sure you’re back here for good?” Nilingon ni Triana ang nagsalita. It was her Uncle Danny in his blue suit. He was in his mid-fifties at matikas pa rin tingnan. Kasalukuyan kasi siyang nasa loob ng kanyang dating opisina na ito na ngayon ang gumagamit. The usual feminine interior design had changed. It was more manly compared before. “Is there a problem, Uncle?” tipid siyang ngumiti. “None at all. You’re the CEO, I am just a mere substitute when you left.” Naglakad ito patungo sa mesa at naupo sa swivel chair. “I’ll give you two weeks to get all the things done here. I’ll be using this office again.” Inilinga niya ang paningin sa kabuuan ng opisina. Alam niyang biglaan ang desisyon niyang ito. Pero kaya niya namang pagsabayin ang sariling negosyo dahil pagdating dito sa AGC ay katuwang niya si Devance. Ngumiti ang lalaki. “Sure, no problem, my dear niece. I also need time to unwind. I’m glad you’re back. Medyo tumatanda na rin kasi ako. I want to retire early.” Tumang
UMUWI si Triana sa Naga nang sumunod na araw kasama ang kambal. Tuwang-tuwa si Lucia nang makita ang mga apo. Nagpaiwan si Devance dahil sa ilang business meetings na kailangan nitong daluhan. Triana stared at their house for a long time. She realized she had missed this place. The house was newly painted greyish white. Namumukadkad din ang sari-saring bulaklak sa malawak nilang hardin. Hindi niya lubos akalain na nalampasan nila ang madilim na bahagi ng nakaraan mula nang mamatay ang kanyang ama. Slowly, they achieved financial prosperity through the years. Maraming kasambahay na nagkalat sa paligid and they had hired two drivers. Malaki rin ang ambag nina Travis at Tristan upang makabawi sila. Sa kabila ng mga bata nitong edad. “We miss you, Lola!” sabay na yumakap ang mga bata kay Lucia nang makapasok sila sa loob ng bahay. “I miss you so much, little munchkins!” pinaliguan nito ng halik ang dalawa. Nanatiling nakamasid lang si Triana habang nakangiti. “What happened to Akhil?