Prologue

"Ma'am may appointment po ba kayo?" magalang na tanong ng sekretarya niya.

Tiningnan ko ang babae. Natitiyak kong hindi na ito dalaga dahil bukod sa itsura nitong mga nasa more or less forty na ay halatang-halata pa ang wedding ring na suot niya habang nakahawak sa iPad.

"I have no appointment with Mr. Gray but I need to see him today," sabi ko.

Willing naman ako magpa-appointment o magpa-schedule pero dahil biglaan ang pag-uwi ko rito sa Pilipinas ay hindi ko na iyon naharap pa.

And what are the chances he'd like to have a meeting with me anyway? Natitiyak ko na hindi niya hahayaang maisulat man lang sa schedule niya ang pangalan ko kaya bakit ko pa iyon gagawin?

"I'm sorry, ma'am, we're following strictly the rules given by Sir Gray and..." Mukha siyang namomroblema. "What is your name again po, ma'am?"

"Zoefia Chelsea Morgan," sabi ko na literal na binuo ang pangalan. "Nandiyan ba siya sa opisina niya?"

"Oo, ma'am, kaso--"

"May kasama sa loob?"

"Wala po. Marami kasi siyang kailangang pirmahan ngayong araw kaya--"

"Let me in," sabi ko. "I'll assure you he won't scold nor fire you. Sasabihin ko na ako ang nagkusang pumasok at nagpumilit."

Kung saan-saan na siya tumitingin. Isa lang ang napuna ko, masyadong mabait ang secretary niya. Kasi kung iba ito? O kung ako ito, kapag walang schedule at nangungulit ay papaalisin ko na. But her, hesitating to send me away, just proves she's too kind for this position. At hindi ko alam kung dapat ko bang ikatuwa iyon o hindi. Well, she's not my secretary anyway so why would I even bother.

"Kaso kasi, ma'am, medyo mainit ang ulo ni Sir lalo na kapag ganito na madami siyang ginagawa. Kaya po pina-cancel niya lahat ng meetings niya ngayong araw para walang mang-iistorbo sa kanya."

I smirked in my mind. Buti na lang pala at pina-cancel niya lahat. Hindi na ako mahihirapang makisingit sa mga meetings niya o kaya ay puntahan siya sa ibang lugar.

"It will just be quick, I promise. And this is nothing personal, it's all about business."

Which is true. Nandito ako para sa business ay hindi para sa kanya. Kung magugulo ko siya at magagalit siya sa akin ay wala na akong pakielam pa roon. What's important to me is work, business, my company. And he's not included to my lists of priority.

Unti-unti ko ring napapayag ang secretary niya at iminuwestra nito ang opisina sa akin. Kakatok na sana siya at bubuksan ang pinto nang magpresinta akong ako na. Gumilid siya at hinayaan ako sa gustong gawin.

Habang hawak ko na ang doorknob ng opisina niya ay bigla akong kinilabutan. It's my first time here in his company, in his very office. And it's been five years since we last saw each other, since we last talked.

Hindi na ako dapat kabahan. Bakit ako kakabahan? Nandito ako para sa isang business deal at walang puwang ang kaba para sa ipinunta ko rito ngayon. With that in mind, I slowly opened the door.

Una kong napansin ang buong floor na window glass ng opisina niya. Bagaman may kurtina ay bukas ang gitnang parte no'n ay kitang-kita ang mga building mula rito. Sumalubong din sa paningin ko ang couch set niya na isang tingin pa lang ay alam mo ng mamahalin. Of course, their company itself is a furniture and designing company. Kapuna-puna naman kung low quality ang magiging couch set niya rito sa opisina niya.

Black, gray, at white ang tema ng opisina niya. Maaliwalas tingnan bagaman medyo intimidating din ang dating.

"What is it?" Memories streamed from the deepest part of my brain to my mind.

Unti-unti kong nilingon ang pinanggalingan ng baritonong boses na iyon na ngayon ko na lang ulit maririnig pagkatapos ng limang taon.

Nakayuko ito at nakasuot ng reading glasses. He's holding a high quality pen on his large hands and his large frame is very visible on his seat. Bumaba ang mga mata ko sa pangalang nakaukit doon sa may mesa niya.

Jeremy Lucas Gray

Huminga ako nang malalim at sinadyang patunugin ang heels habang naglalakad palapit sa kanya. Dahan-dahan itong nag-angat ng mukha sa akin.

I saw his pictures a few times in a magazine. I saw his face a few times in the news. But seeing him in person like this made me realize how much he has changed. He's now matured-looking with hard features. He wasn't back then. He looks so gentle and angelic back then.

Halatang nagulat ito nang makita ako. Pero ang gulat ay unti-unting napalitan ng galit hanggang sa tuluyang nawala ang emosyong naglalaro kanina sa kanyang mga mata. The muscles of his jaw tightened. And I can clearly see him clutching his knuckles.

He probably doesn't like the sight of me. Gusto kong matawa dahil ang kapal naman ng mukha niya para siya pa ang mag-inarte sa aming dalawa.

"Good morning, Mr. Gray," I said in my well-practiced sweet but sarcastic tone.

"What are you doing here?" bakas ang galit sa boses niya. "Who the fvck let you in here?"

Pinaikot ko ang dila sa loob ng bibig ko upang pakalmahin ang sarili bago umupo sa visitor's chair sa harap ng mesa niya. He stood up, as if he wanted to grab my collar and push me out of his office, out of his sight. He's rigid.

The veins of his neck popped out. Kahit gaano niya ipakita na walang emosyon ang mukha niya ay halatang-halata ang galit na nararamdaman niya.

Pero hindi naman ako nandito para humingi ng tawad sa kanya. As if I'll do that.

"Pinapasok ko ang sarili ko, okay na? So why don't you sit and let's discuss business here."

"I have no time with you, Miss Morgan." He glared at me and then he let out a sarcastic smile. "Or was it Mrs. now?"

I shrugged. "That's none of your business anymore--"

"Yeah, right. Mind if you leave because I don't have any business with you, too."

Inilagay ko ang kamay sa mesa niya at nilaro-laro ang daliri sa mesa niya.

"I have a business proposal to you," diretsahang sabi ko at tiningnan ang oras. "Alam ko na busy ka at may kailangan pa rin akong puntahan kaya umupo ka na at pag-usapan natin ito."

He calmed himself down. Umupo siya sa mesa niya bilang isang masunuring tao. Gusto kong matawa sa mga iniisip ko pero pinigilan ko. Niluwagan niya ang blue tie na suot niya at saka matalim akong tiningnan.

"Let's get married."