“Mommy, where’s Daddy?” Tuluyan nang hindi tumigil sa pag-iyak si Koa. Mariin akong napapikit ng mata para pigilan ang inis ko. Pagmulat ko non ay muli kong inabot at ininom ang wine ko. “Lexie, bring them to their room,” nakakuyom ang kamao ko dahil sa pagtitimpi ng inis na sabi ko. As much as possible, ayokong sigawan ang mga anak ko, lalo na ngayon na ako ang kumuha sa kanila papalayo sa Daddy nila. Totoong hindi ko mapigilan ang mainis dahil sa paulit-ulit na paghahanap nila sa Daddy nila, but I can’t blame them. It’s been a month na rin kasi since ang last na kita nila sa Dad nila. We’re staying sa isang condo sa probinsiya, sa lugar kung saan malayo kay Liam at walang nakakakilala sa amin. Inupahan ko lang ‘to sa isang random stranger na nakita kong nag-post sa Faceb**k. Hindi kasi ako pwedeng kumuha sa mga hotel dahil paniguradong gagamitin ni Liam ang power niya para ma-trace ako. Bigla namang umilaw ang phone ko at napunta ang mata ko roon. Liam is calling again. Ngayong
“Koa, come here!” nauubusan ng pasensya na tawag ko rito dahil tumakbo na naman siya nang papalitan ko na siya ng damit.Gosh, this kid! Hindi naman ako nasabihan na ganito pala kahirap magbantay ng bata. Ang nanny kasi nila at si Mama ang madalas gumagawa nito.Napabuntong-hininga na lang ako.“Lianna, come here. Ikaw na lang muna ang bibihisan ko,” sabi ko rito. Lumapit naman ito kaagad habang nilalaro ang Barbie niya.Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sumunod agad siya. Suplada rin kasi talaga minsan ang batang ito katulad ko, pero ngayon mukhang pinili ng universe na huwag akong bigyan ng sakit ng ulo.“Mommy, your phone is ringing,” sabi ni Koa na kakabalik lang at bitbit ang phone ko.“Give it to me, Koa, at lumapit ka na rito para masuot mo na ang damit mo!” Mabuti na lang din at sumunod na ito.Pagkakuha ko ng phone sa kanya ay agad kong tiningnan kung sino ang tumatawag. Si Sol. Sinagot
“Amelia, kapag naubos ang yaman ng pamilya niyo, ikaw talaga ang unang iiyak,” panenermon ni Solaire sa akin. Kakatapos lang naming mamili ng mga damit sa isang sikat at mamahaling store, at nandito na naman kami sa isa pa. Ni hindi na nga siya magkandaugaga sa anim na malalaking paper bags na pinamili ko. Inirapan ko lang siya. “I’m sorry, ma’am, but do you have another card?” tanong ng cashier at binalik muli ang card ko. Marahas kong kinuha iyon mula sa kanya at inis na naghanap ng bagong card sa wallet ko. “I’m sorry, ma’am,” naiiling-iling na sabi ng cashier at ibinalik ulit ang card sa akin. “What?” naiirita kong tugon. Tinapunan ko ng tingin si Sol at nakita kong napapailing itong nakatingin sa akin. “It must be an error. Baka may system maintenance lang ‘yung mga bank,” tamad kong sabi, “you have cash?” tanong ko na ikinatawa niya nang mahina. Binigyan ko siya ng tingin na nagtatanong. Napailing ito. “Lia, 156,ooo ang bill mo. Sinong magdadala ng ganyang kalaking cash
“Amelia, why did you ask me here?” takang usisa ni Sol, “and what are these?” turo niya sa mga gamit na nasa bed ko “is this a wedding gown?” nakakunot-noong tanong niya at kinuha iyon. Mula sa salamin na kaharap ko ay inirapan ko siya. Isn’t it obvious? Nakita niya naman na wedding gown ‘yon. Inabala ko ang sarili sa paglalagay ng foundation. Ako lang nag-aayos sa sarili ko dahil ayaw kong may makaalam na ikakasal ako sa isang matandang bilyonaryo! Mabuti na lang talaga at exclusive wedding ito. “Ma’am, ito na po iyong pinabili niyong dress,” wika ng isang katulong namin na pumasok bitbit ang pastel-colored dress na pinabili ko. Kinuha iyon ni Sol at manghang tiningnan. Sinenyasan ko na ang katulong na lumabas. “Okay what is happening?” alam kong nakakaramdam na siya. Inis kong inilapag ang brush na hawak ko. “Gosh! This is so embarrassing!” reklamo ko. “What?” usisa niya. “Do you know that our family is going bankrupt?” pagdadabog na wika ko. Nakatalikod ako sa kanya a
“That’s awesome,” manghang sabi ni Sol. “I know right.” Natatawang sagot ko. Andito kami ngayon sa isang hotel na hindi ko alam kung kailan niya na booked. Nagulat ako nang paglabas ko ng simbahan ay sinalubong niya ko sakay ng car niya. Mabilis akong sumakay para hindi maabutan ng humahabol sa’kin sa loob. “You know what, magbihis ka na. We’ll go to the club.” Excited niyang sabi. “I’d love that!”***“Gosh, Lia. Hinay-hinay lang.” Stress na pagpapaalala ni Sol at kinuha ang shot glass ko. Tinawanan ko siya at muling kinuha iyon at saka tinungga. Pagkatapos ay tatawa-tawang nakatingin ako sa kanya habang magkakasunod-sunod na ininom ang tatlong shot glass na nasa harap namin. Napatampal na lang ito sa noo. “Let’s forget everything tonight and just party!” natatawang sabi ko at sumayaw-sayaw. Napailing-iling naman ito bago sumunod din at sumayaw. “Hi, Amelia,” sabi ng isang lalaki na lumapit sa akin. May bitbit itong baso ng alak “drinks?” pag-offer niya. Kinuha ko iyon at
Oh gosh, what happened? Why does my head hurt so much? Mariin kong ipinikit ang mata ko at inilagay ang kamay sa ulo at bahagya pang pinisil iyon sa pag-asa na mababawasan ang sakit na nararamdaman ko. Ilang segundo pa ay dahan-dahan kong iminulat ang mata ko. Pero mas sumakit lang ang ulo ko sa sobrang liwanag na sumalubong sa akin. Pag-adjust ng mga mata ko ay napatitig ako sa kisame. Hindi ito ang itsura ng ceiling sa room ko. Isinawalang-bahala ko iyon nang maalalang nag-stay nga pala kami ni Sol sa hotel. Bumangon ako at napaupo sa gilid ng higaan at itinapak ang mga paa ko sa sahig. Bahagya ko pang itinaas ang magkabilang kamay para mag-unat. Oh gosh, I feel so relieved, lalo na at pakiramdam ko parang binugbog ang katawan ko. Suddenly, a cold breeze from the aircon made me feel so cold, kaya wala sa oras na napayakap ako sa sarili. Napakunot ang noo ko ng maramdaman ang skin ko. Hindi ba dapat ang damit ko ang makakapa ko? Bumaba ang tingin ko sa katawan ko, “Sh*t. I
Nagising ako na pawis na pawis at hinihingal. Nakaramdam ako ng kirot sa parte ng tiyan ko. Tiningnan ko ang oras at 3 AM pa lang. Napahawak ako sa tiyan ko nang mas lumala ang sakit, kumalat iyon sa buong tiyan ko papunta sa likod ko. What is happening?! Why do I feel so much pain? Sinubukan kong bumangon para abutin ang phone ko na nasa lamesa, pero biglang mas lumala ang nararamdaman ko. Para akong paulit-ulit na sinusuntok sa tiyan, dahilan para mamilipit ako sa sakit. Bawat segundong dumadaan, parang pinapatay ako sa sakit. Nahihilo na rin ako at parang masusuka. Pinilit kong tumayo. Sumigaw ako, para salubungin ang sakit na nararamdaman ko. Naramdaman ko na may ingay sa labas ng apartment ko—parang may mga nakatambay pa roon. Help, I need help! Pinilit kong maglakad papunta sa pinto. Nagmadali ako nang maramdaman ko na ano mang oras ay mawawalan na ako ng malay dahil nanlalabo na ang paningin ko. Is this because of alcohol? Gosh, this is the first time I’ve felt this! Nang
“Can you please let me go!” iritadong sabi ko habang pilit na inaalis ang kamay ng lalaking ‘to sa wrist ko.Is he insane? Bigla na lang siyang dumating, claiming he’s the father of my twins, and now kakaladkarin niya ako somewhere after niyang ipakaladkad ang mga magulang ko palabas ng building na ‘to.CONFERENCE ROOM—iyon ang nabasa ko bago niya ako hinila papasok.“Ouch! How dare you!” nakaduro kong sabi sa kanya.Hindi niya ako pinansin. Nilagpasan niya lang ako at naglakad sa harapan, umupo sa gitna.He just looked at me with his cold stare, and signaling me to sit near him. The audacity of this man to ignore me! Wala pang sinumang gumawa niyon sa akin! All men do their best just to get a little attention from me!Sinalubong ko ang tingin niya. Kung malamig ang tingin niya, nagbabaga naman ang mata ko sa galit habang nakatingin sa kanya.May kinuha siya mula sa bulsa ng suit niya.May inihagis siyang mga litrato sa harap ko.“Is that you?” tanong niya.Nakakunot-noo kong tiningna
“Koa, come here!” nauubusan ng pasensya na tawag ko rito dahil tumakbo na naman siya nang papalitan ko na siya ng damit.Gosh, this kid! Hindi naman ako nasabihan na ganito pala kahirap magbantay ng bata. Ang nanny kasi nila at si Mama ang madalas gumagawa nito.Napabuntong-hininga na lang ako.“Lianna, come here. Ikaw na lang muna ang bibihisan ko,” sabi ko rito. Lumapit naman ito kaagad habang nilalaro ang Barbie niya.Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sumunod agad siya. Suplada rin kasi talaga minsan ang batang ito katulad ko, pero ngayon mukhang pinili ng universe na huwag akong bigyan ng sakit ng ulo.“Mommy, your phone is ringing,” sabi ni Koa na kakabalik lang at bitbit ang phone ko.“Give it to me, Koa, at lumapit ka na rito para masuot mo na ang damit mo!” Mabuti na lang din at sumunod na ito.Pagkakuha ko ng phone sa kanya ay agad kong tiningnan kung sino ang tumatawag. Si Sol. Sinagot
“Mommy, where’s Daddy?” Tuluyan nang hindi tumigil sa pag-iyak si Koa. Mariin akong napapikit ng mata para pigilan ang inis ko. Pagmulat ko non ay muli kong inabot at ininom ang wine ko. “Lexie, bring them to their room,” nakakuyom ang kamao ko dahil sa pagtitimpi ng inis na sabi ko. As much as possible, ayokong sigawan ang mga anak ko, lalo na ngayon na ako ang kumuha sa kanila papalayo sa Daddy nila. Totoong hindi ko mapigilan ang mainis dahil sa paulit-ulit na paghahanap nila sa Daddy nila, but I can’t blame them. It’s been a month na rin kasi since ang last na kita nila sa Dad nila. We’re staying sa isang condo sa probinsiya, sa lugar kung saan malayo kay Liam at walang nakakakilala sa amin. Inupahan ko lang ‘to sa isang random stranger na nakita kong nag-post sa Faceb**k. Hindi kasi ako pwedeng kumuha sa mga hotel dahil paniguradong gagamitin ni Liam ang power niya para ma-trace ako. Bigla namang umilaw ang phone ko at napunta ang mata ko roon. Liam is calling again. Ngayong
“What the h*ll,” mahinang bulong ko. So, hindi valid ang kasal namin? All this time, was this all a lie? Nanginginig ang kamay kong tinitigan ang marriage contract na hawak ko habang nakayuko. Hindi lang ako nanginginig dahil sa nalaman ko, nanginginig ako sa galit dahil sa lahat ng kasinungalingan ni Liam na pinaniwalaan ko! I know that this marriage is about a contract, pero bakit niya ako ipinasok dito kung kasal naman na pala siya at may anak! “What? Where’s your tongue?” Nabalik ako sa reyalidad nang marinig ang mayabang na boses ng babaeng iyon. I composed myself, hindi ako pwedeng magmukhang kawawa rito. “How can I believe that this is real?” tanong ko rito. Mapanuya itong natawa. “Are you desperate? Ano pa bang ayaw mong paniwalaan diyan?” hindi makapaniwalang tanong niya. “So, why are you telling me this now?” Napairap ito. “I don’t care about Liam, okay? Naka-move on na kami ng anak ko sa kanya. But I am just doing you a favor. Hindi mo deserve ang maloko. You hav
I woke up late kaya nang tingnan ko ang kambal sa kwarto nila, wala na sila roon. They have their own room na sila lang dalawa dahil hindi na rin namin kailangang bantayan sila 24/7—perks of having smart and advanced kids. Habang ako naman ay sa kwarto ni Liam natutulog, since dito na muna nag-i-stay ang mother niya. And when I woke up earlier, wala na rin si Liam sa tabi ko. I fixed myself at bumaba na. “Where are they?” tanong ko kay Lexie nang makasalubong ito sa living room. “Nasa may pool area po sila sa may garden,” ngiting sagot nito. I just nodded. Hindi ko na sinusupladahan si Lexie kasi I’m a changed person. Just kidding, suplada pa rin ako, medyo nabawasan nga lang. Plus, Lexie and I got close these past few months dahil sa mga pagtulong niya sa patagong shopping ko. When I arrived at the pool area, I saw the twins with mama and their nanny. They’re swimming, and it made me smile dahil ang cute nilang tingnan. But what caught my attention the most was Liam. Napa-cros
“Please put it here,” sabi ko kay Lexie at itinuro ang bed ko para roon niya ilapag ang mga pinamili ko.“Thank you,” nakangiting sabi ko pagkalapag niya ng mga iyon sa bed ko, at agad ko namang nilapitan ang mga iyon para tingnan kung may naiwan ba.Nagpaalam na itong aalis, at tanging pag-wave na lang ng kamay ang isinagot ko dahil abala ako sa pagbubukas ng mga pinamili ko.Pero nagtaka ako dahil halos isang minuto na ang lumipas, at nakikita ko pa rin siya sa peripheral vision ko na nakatayo sa pinto.Kunot-noo akong nag-angat ng tingin.“Lex—” naputol ang sasabihin ko at kabado akong napangiti pagkakita kay Liam.Nakasandal ito sa pinto habang naka-cross ang mga kamay. Nakakabit ang coat nito sa balikat, kaya kitang-kita ko ang maskuladong katawan niya sa loob ng kanyang white polo na nakatupi ang sleeves hanggang siko. Nakasuot din ito ng shades, pero alam ko pa rin na naiinis siya dahil sa aura na ibinubuga niya.“You’re really stubborn, aren’t you?” malalim ang boses niya, at
Nagising ang diwa ko dahil sa malakas na iyak na narinig ko.“Daddy,” namumula ang mata sa kakaiyak na sabi ni Koa.“Where’s Liam?” tanong ko sa nanny nito habang papalapit ako sa kanila.“Bumaba lang po saglit, ma’am.”Nilapitan ko si Koa at binuhat, pagkatapos ay isinama ko ito palabas ng room para hanapin namin ang daddy niya. Tulog pa naman si Liana kaya iniwan ko na muna sa nanny niya.Hindi ko alam kung kulang ba ang tulog ko, pero nagising ako na medyo masakit pa ang ulo ko.Karga ko si Koa na mahigpit na nakayakap sa akin habang humikbi. Bumaba kami sa hagdan at nakita ko si Liam sa may pinto. May kausap iyon na parang kalalabas lang. Nakaputi ito, katulad ng sinusuot ng doktor. Pero bakit magkakaroon ng doktor dito? May sakit ba si Liam?Naglakad kami papalapit kay Liam. Ilang segundo pa, napatalikod ito at parang natigilan nang makita ako, pero agad din siyang nakabawi at nilapitan kami.“You’re awake,” pagkasabi niya noon ay napakalas si Koa sa pagkakayakap sa akin at nilin
One year passed.“Liana, come here.” A wide smile appeared on her face when she saw me.I swear, I am my daughter’s favorite. Samantalang itong si Koa naman, eh mukhang nagmana sa ama kasi kahit makita ako ay walang pakialam at nasa laruan pa rin niya ang atensyon niya!Kakagaling ko lang sa mall, namili ako ng mga alahas at damit. Kaya naisipan ko na rin bilhan ang mga anak ko. Of course, I bought a lot for both of them, pero si Liana lang ang papasukatin ko kasi iiyakan na naman ako ni Koa kapag pinilit ko siya!Liana’s walking towards me—ang cute ng maliliit na hakbang niya! But she’s really cute in general.“Look, I have a cute pink dress for you,” malapad ang ngiti na sabi ko rito at ipinakita sa kanya ang dress.She laughed and held it with her little hands. Pagkatapos ay niyakap ako.“Mommy,” sabi nito gamit ang boses na akala mong isang buwan kaming hindi nagkita.“I lov
“Where’s Lia?” I heard Liam’s voice, loud and clear kahit pa nakasara ang pinto.I turned around and was about to leave nang biglang bumukas ang pinto.Agad nagtama ang mga mata namin, pero lumusot ang mga tingin niya sa akin papunta sa painting na nasa likod ko.Muli nitong ibinalik ang tingin sa akin, na tila ba pinag-aaralan ang ekspresyon ng mukha ko, parang may hinihintay siyang reaksyon mula sa akin. Pero bakit naman niya binabantayan ang reaksyon ko? Porke nakita ko na may painting ng babae sa room niya!“Excuse me,” sabi ko at nilagpasan na ito.“Where are you going?” malamig ang boses na tanong niya kaya napahinto ako.Nag-isip ako ng puwede kong isagot kasi hindi ko naman talaga alam kung saan ako pupunta.“Garden,” iyon lang ang naisip ko.Hahakbang na sana ako papaalis nang muli siyang magtanong, kaya napairap ako.“Why?”Why? Anong why?!“Do I need to tell you why? I just want to go there!” I said while frowning.“So short-tempered,” sabi niya at naglakad na papasok sa ro
“Liam, get out!” I shouted at him. He just looked at me without emotion, then slowly turned his back, pero hindi pa rin lumalabas. Pinapa-breastfeed ko kasi ang isa sa mga baby namin. I gave him a deadly stare kahit nakatalikod na siya. Pagkatapos ay tinapos ko na rin ang pagpapabreastfeed sa anak namin at ibinalik ito sa bassinet niya. “You can turn around,” sabi ko habang masamang nakatingin dito, pero napaawang lang ang labi ko nang hindi niya man lang ako tapunan ng tingin at nagdire-diretso lang siya papunta sa mga anak namin. Seryoso ang aura niya ngayon, more like, he looks tired. I cleared my throat to catch his attention. “So, what should we name them?” Our twins are not identical; they are fraternal. It means there’s a girl and a boy, kaya madali naming makikilala. Thank God, kasi I am the worst at recognizing people’s faces. Imagine me, as their mother, not being able to recognize them—I will be much worse than my parents. “We will name the girl Liana.” Napataas an