Chapter 4- Chicago

Mabilis na naglalakad si Max sa corridor ng ospital at walang nangahas na lumapit sa kanya dahil sa madilim na awra na nakapalibot dito.

Binuksan niya ang pinto ng opisina, ngunit hindi niya nakita si Khelowna.

Nang mabalitaan ng direktor na hinahanap ni Max si Khelowna, nag-alala siya na baka magkaroon na naman ng alitan ang dalawa, kaya nagmadali siyang pumunta sa opisina ni Khelowna. Nakahinga siya ng maluwag nang makitang wala si Khelowna dito.

"I'm sorry, Mr. Linae, hindi po ito kasalanan ng bagong doktor. Marami po kasi siyang inoperahan kanina. Kasalanan ko po na pinilit ko po siyang mag-opera kahit na pagod siya, na ikinagalit niya. Ako po ang may kasalanan. Responsibilidad ko ito lahat." Nagmamadaling humingi ng paumanhin ang direktor para kay Khelowna.

Hindi siya nilingon ni Max, bagkus ay kinuha niya ang business card na nasa mesa at tinitigan itong mabuti na nagpakunot ng noo niya.

Galit niyang nilukot ang business card sa kanyang mga kamao, at sinabi sa direktor, "Gusto ko siyang makita sa loob ng kalahating oras."

Bagama't nag-aatubili ang direktor, tinawagan pa rin niya si Khelowna.

“S-Sige po,” kinakabahang kinuha ni Director Jhon ang cellphone niya at agad na denial ang numero ni Khelowna.

“Doc, Khe. Hinahanap kayo ni Mr. Linae.”

"Hayaan mo siya!" Ang sabi ni Khelowna at pagkatapos ay ibinaba niya nang diretso ang tawag.

Hiyang-hiya ang direktor at namutla nang makita ang reaction ni Max.

Pagkatapos ng tawag, umalis agad si Khelowna at hindi na siya agad bumalik sa ospital. Nagmaneho siya papunta sa tirahan nila ng kanyang kapatid kung saan sila nakatira kasama ng dalawang anak niya.

Gabi na siya nakauwi, at parehong natutulog na ang dalawang bata, ngunit gising pa rin ang kanyang kapatid na si Thompson. Nakaupo sa sofa at naghihintay na makauwi siya. Nang marinig niya ang bosena ng sasakyan ni Khelowna ay masaya siyang tumakbo siya para buksan ang gate.

Nang makita ang kapatid, napuno ng halo-halong emosyon ang mukha ni Khelowna. Naniniwala siyang ang kapatid niya ang kakampi niya sa buong mundo, ngunit...hindi niya maisip ngayon kung paano nito nagawang magsinungaling sa kanya?

"Kuya, ilang anak ba ang pinanganak ko noon?" Mahinahong tanong niya.

Natigilan si Thompson, saka ngumiti at sinabing, "Siyempre dalawa. Gustong kunin ni Katherine noon ang anak mo sabi ni Nurse Jen pero hindi siya nagtagumpay dahil pinalabas nila ni Doktora Santos na namatay kayo ng mga bata. Bakit? May nangyari ba? Bakit parang ang putla mo?"

"Talaga?" puno ng sarkasmo ang boses ni Khelowna. "May nakita akong bata sa ospital ngayon na kamukhang-kamukha ng anak kong si Paris, tapos ang sabi nila e anak daw ni Max yun kay Maveliene."

Nagpanggap si Thompson na kalmado. "Oh? Balita ko may anak nga sina Max at Maveliene, na kakalimang taon lang ngayong taon. Bakit?"

"Magsisinungaling ka na naman ba sa akin?" Nanginginig ang boses ni Khelowna. "Nagtagumpay si Katherine noon, di ba? Kinuha niya ang isa sa mga anak ko at dalawa lang ang natira!"

Matagal na natahimik si Thompson lalo na nang makita na umiiyak ang kapatid niya, at saka sinabing, "Isipin mo na lang na kabayaran mo 'yan sa mga pagkakamali mo noon. Ang batang 'yon ay young master na ngayon ng Linae family, mahal siya ng maraming tao, at masaya siya sa ama niya. ."

Galit na galit si Khelowna pero natawa siya, "Bakit hindi ka naniniwala na wala akong kasalanan? Alam mo bang nakahiga sa harap ko ang batang sinasabi nila na anak ni Maveliene na puno ng dugo, may tatlong baling buto sa katawan at maraming sugat sa buong kamay? Ako! Ako mismo ang nag-opera sa kanya, at sasabihin mo sa akin na masaya siya?"

Sobrang nagulat si Thompson, ngunit mas nanaig ang takot niya sa mga Linae.

“H-Huwag! Huwag mong sabihin na triplets ang anak ninyo. Dahil alam mong kukunin ni Max ang mga bata at ilalayo niya ang mga anak mo sayo.” 

Napaupo si Khelowna sa lupa at umiyak ng todo.

"Ang pamilya ni Max ang maimpluwensya sa buong lungsod! Gusto mo bang mawala sayo ang dalawa mo pang anak? Kaya ka nilang idispatya kung gustuhin nila."

Ngumiti ng mapait si Khelowna, walang siyang sinabi, at umalis sa harapan ng kuya niya.

Bumalik siya sa sasakyan at nagmaneho siya pabalik sa ospital. Oo, kinamumuhian siya ng lahat dahil sa salang hindi niya ginawa. Pero kahit na halimaw siya sa mata ng lahat, hindi niya kayang talikuran ang isa niyang anak.

Pagdating niya ng hospital, agad niyang pinuntahan si Chicago. Bumuhos na kaagad ang luha sa mga mata ni Khelowna. Halos manginig ang buong binti niya habang naglalakad palapit sa anak niya.

Hindi niya matanggap kung anong sinapit ng anak niya. Habang nag-oopera siya kanina, nong hindi pa niya alam na anak niya ito, naawa siya ng husto sa bata.

Alam niyang maliban sa sugat na natamo nito kanina, may mga pasa ito sa ibang katawan.

Nang makalapit siya, agad niyang hinawakan ang kamay nito.

“Oh God! My baby…” Halos pabulong na sabi niya.

Hindi matigil ang mga luha sa mga mata ni Khelowna. Magkahalong saya at sakit ang nararamdaman niya habang nakatitig sa anak niya.

“Hey baby, ako si mama.” Pumiyok ang boses niya. Agad niyang dinala ang labi niya sa kamay ni Chicago at hinaIikan ito.

Kahit na kanina niya lang ito nakilala, ramdam na niya ang nag-uumapaw na pagmamahal niya para sa anak niya.

“I’m sorry baby.. Hindi alam ni mama.” Puno ng sakit na sabi niya.

“Please wake up… Mama will promise you na kukunin kita sa kanila. And I promise you na hindi ka na nila sasaktan pa.” Pangako niya at hinaIikan sa noo si Chicago. Hindi umalis si Khelowa sa tabi ng anak niya hanggang sa nag-umaga na.

No’ng mabatid niyang may mga nurse na papasok mamaya para tignan si Chicago, tumayo na siya para umalis. Ngunit bago yun, lumapit muna siya sa anak niya.

“Babalik si mama. Pangako anak…” Aniya.

Bumalik siya sa opisina niya para doon na sana magpahinga ngunit pagbukas niya ng pinto, natigilan siya nang makita si Max na tila ay hinihintay siyang makabalik.