Kabanata 82

“P-puwede ba tayong mag-usap?” Matinding pagpipigil ang ginawa ko para hindi mapaiyak.

“No. Nagmamadali ako.”

“M-may itatanong lang ako.”

Please, Russel. Let me speak. This hurts so much!

Nagbuntong-hininga siya sa paraang tila nauubusan ng pasensiya. Walang pasabing tinalikuran niya ako at iniwang bukas ang pinto. Sinundan ko siya sa sala.

Naantala ko nga yata ang pagbibihis niya dahil nakakalat pa sa couch ang mga susuotin niya.

“S-saan ang punta mo?” Sa kabila ng kaba ay naitanong ko pa rin. Kahit pa alam kong hindi na dapat ako nagtatanong.

Nang wala akong natanggap na sagot mula sa kaniya, sinampal ako ng katotohanan. Right. I don't have the right to ask.

“Get straight to the point,” inip niyang sabi.

Nakagat ko ang labi ko. Nanatili akong nakatayo ngunit malayo sa kaniya. Natatakot akong lumapit. Natatakot akong muling masaksihan ang pagkadisgusto niya sa akin.

“N-nabalitaan ko lang na kayo na raw