Lutang akong umuwi ng bahay. Naputol ang usapan namin ng Senior nang tawagin siya sa production. Inalok akong ihahatid ni Alodia subalit tinanggihan ko na. Tama na iyong isa, sobra na kung madadagdagan pa. We're not even friends.
Hindi ako makapaniwala sa mga nalaman ko. Nanghihina akong napaupo sa higaan. As usual, walang tao rito sa bahay. Ang lahat ay nasa farm at mamayang padilim pa ang uwi. Sinamantala ko na rin ang pagkakataon. Naligo muli ako't nagbihis ng pormal na damit.
Makailang-beses akong nagbuntong-hininga bago buksan ang art workshop kahit walang session ngayon. I don't know... I just feel like being alone. Mas mapag-iisipan ko nang mabuti ang mga bagay na dapat kong gawin kung mag-isa ako. Hindi na ako nag-abalang buksan ang opisina. Sapat na rito.
Para akong lumulutang kahit kauupo ko lang sa puwesto ko. Kitang-kita ko pagkakaayos at pagkakahilera ng mga upuan at maliliit na mesa. Kumalat ang paningin ko sa buong silid at inisa-isang tingnan ang
Makailang-ulit kong ikinurap-kurap ang mga mata ko upang ayusin ang nanlalabong paningin. Ang puting kisame ang bumungad sa akin. Latang-lata akong bumangon.Napagtanto kong mag-isa lang akong narito sa silid. Nanuot sa ilong ko ang pamilyar na amoy ng hospital ngunit taliwas naman sa hitsura nito. Mukha itong personalized clinic.I checked myself, too, at nakita kong nakabihis na ako. Ang huli kong natatandaan ay nagising akong walang saplot habang may isang lalaking nasa tabi ko na wala ring kasuot-suot.Malalim akong napasinghap nang maalala ang iba pang detalye. Nagtungo ako sa V.B Tower kasama si Ivan! Nahimatay ako roon at iyon ang sumunod na nangyari! Ibig sabihin... si Ivan iyong katabi ko! At ang mga dumating ay sina Alodia at Russel.Si Russel... Naabutan niya akong ganoon!Para akong lumutang sa ere sa pagkakabigla. Dali-dali akong tumayo at lumabas ng silid na iyon.Napatigil ako nang makita silang dalawa. Nakaupo si Russel sa hi
Ang dami kong gustong gawin. Gusto kong personal na makausap si Ivan at alamin kung totoo ngang may nangyari sa amin pero ayaw ko namang mas masaktan pa si Russel. Gusto kong humingi ng tawad sa kaniya hanggang sa mapagod ako... Hanggang sa wala na akong mailabas na boses. Palagay ko'y iyon lang ang makababawas sa sakit na nararamdaman ko. Ni hindi ko pa rin lubusang mapaniwalaan ang mga nangyari kahit nakalipas na ang dalawang araw. Sa mga nagdaang oras, wala akong ibang ginawa kundi indahin ang lahat. Sa Art Gallery hanggang sa Art Workshop, nakakaya kong magkunwaring ayos lang.I'm trying hard to work in the shop. Kahit pa ang utak ko'y tinatangay ng imahe ni Russel. Iyong pag-aalala niya sa akin noong maabutan niya ako sa tabi ni Ivan, iyong huli naming pag-uusap kung kailan siya nagdesisyong lalayo muna sa akin. Lahat ng naging reaksyon niya: galit, sakit, pagtatampo... Lahat ng iyon ay malinaw na malinaw pang nakatatak sa isip ko.Matapos ang lahat ng iyon, hindi
“P-puwede ba tayong mag-usap?” Matinding pagpipigil ang ginawa ko para hindi mapaiyak. “No. Nagmamadali ako.” “M-may itatanong lang ako.” Please, Russel. Let me speak. This hurts so much! Nagbuntong-hininga siya sa paraang tila nauubusan ng pasensiya. Walang pasabing tinalikuran niya ako at iniwang bukas ang pinto. Sinundan ko siya sa sala. Naantala ko nga yata ang pagbibihis niya dahil nakakalat pa sa couch ang mga susuotin niya. “S-saan ang punta mo?” Sa kabila ng kaba ay naitanong ko pa rin. Kahit pa alam kong hindi na dapat ako nagtatanong. Nang wala akong natanggap na sagot mula sa kaniya, sinampal ako ng katotohanan. Right. I don't have the right to ask. “Get straight to the point,” inip niyang sabi. Nakagat ko ang labi ko. Nanatili akong nakatayo ngunit malayo sa kaniya. Natatakot akong lumapit. Natatakot akong muling masaksihan ang pagkadisgusto niya sa akin. “N-nabalitaan ko lang na kayo na raw
“Saan ka naman pupunta?” Kanina pa pabalik-balik si Arcel sa sala at sa bakuran ng bahay dahil sa akin. Nagulat nga ako nang maabutan siyang nariyan na bago pa ako makapag-text sa kaniya. Isinilid ko lahat ng kakailanganin sa travel bag. Agad niyang kinuha iyon mula sa akin nang lumabas ako. “Kaya ko naman,” giit ko. He looked at me with a hint of pity in his eyes. Tinaasan ko siya ng kilay pero balewalang inilagay niya iyon sa kotse. Kotse. Nalaglag ang panga ko nang mapagtanto iyon ngayon lang. Pinangunutan ko siya ng noo nang balikan niya ako at kunin ang easel na nakasandal sa pader. “Sa 'yo iyan?” tukoy ko sa itim na sedan. “For the meantime,” aniya. Sumunod ako sa kaniya patungo roon. “What for?” “Sa tingin mo ba, papayag ang boyfriend mo na sunduin at ihatid kita araw-araw gamit ang motorsiklo ko? Pinahiram niya ako niyan.” Napaatras ako. “Anong sabi mo?” “Oops! Bawal tumanggi, All
Kunot-noo siyang tumabi sa akin. Pinulot niya ang mga nalaglag na food packs sa kitchen sink dahil sa kawalan ko ng kontrol.Tila napapasong napalayo ako sa kaniya nang maglapat ang balat namin.“I'm sorry... Puro seafood kasi ang bagong dating,” he softly said. Ibinalik niya ang mga iyon sa cupboard.I have this unexplainable madness at him but damn, I feel like drowning right now!“I can cook you chicken soup, though,” pahabol niya.I silently cursed when my back hit the fridge. Dahil sa pag-atras ko ay hindi ko na nakitang mababangga ko iyon.Agad akong umalma nang umakto siyang magluluto. “No, thanks! Uuwi na ako!” Sabay talikod ko at martsa patungo sa sala.Nang lumingon ako ay nakita kong nakasunod siya sa akin. Naroon ang paninimbang niya ngunit wala na akong pakialam.I crossed my arms. I feel so cold. Ikiniskis ko ang palad ko sa aking braso. “Nasaan si Arcel? Akala ko susundui
Tumigil ang sasakyan sa tapat ng isang simple ngunit magandang bahay. Magkasunod kaming bumaba ni Arcel. Pinasadahan ko ng tingin ang buong lugar; ang lawak ng lupang kinatatayuan at sakop nito. Busog ako sa mga nakita bukod sa sariwang hanging nalalanghap ko.I unlocked the gate with the keys. Hindi gaanong mataas ang mga bakod pero matibay naman at marami ring locks. Ilang hakbang lang, nasa main door na kami at iyon naman ang sunod kong binuksan.My heart is so happy. Hindi man ganoon kalaki ang bahay na nabili ko, masarap pa rin sa pakiramdam na makita ang katas ng mga pinaghirapan ko. It's just a simple house with complete parts. Yari sa bato ang pader at simpleng tiles ang sahig. Mayroong isang sala set, television, and other appliances. Tatlo ang kwarto samantalang dalawa naman ang banyo.“Ikaw ba? Kailan ka bibili ng bahay?” untag ko kay Arcel. Sabik kong tiningnan ang kusina. Naiimagine ko na ngayon pa lang ang pagluluto ko rito.&ldq
Nang magtanghalian ay naipon kami sa hapag. Bakas ang tuwa sa bawat sulyap sa akin ni Ma'am Navi at ganoon din si Madeley na kanina pa masiglang nagsasalita sa tabi ko. “It'll be just two weeks, Mom,” anito. Naikwento kaagad ni Madeley ang painting series na gagawin. Alam naman pala iyon ng mga magulang niya. Base sa nakikita kong reaksyon ni Russel, siya lang yata ang hindi na-inform tungkol dito pati na rin si Denise at ang napag-alaman kong pinsan niyang si Celeste. “Oh, ang bilis naman? You can stay here for months, Alliyah.” Ma'am Navi chuckled. Tipid akong ngumiti. Samantala, hindi pa rin maipinta ang mukha ni Denise. “We'll start tomorrow, by the way,” dagdag ni Madeley. “Our team will be here by 7 in the morning.” “Great! Hindi muna ako papasok bukas.” “Okay lang naman, Mom. We'll all be fine here. Right, Denise?” “Of course, Mad. It's as if her presence is such a big deal. Ano ka ba.” Denise laughed.
Panay ang pose ni Madeley sa swimming pool. Mayroong shots na nakalubog ang kaniyang katawan, mayroong nakaupo sa gilid at mayroong ding nakatayo. Kita ko sa monitor ang ganda ng mga kuha niya.“Perfect!” Pumalakpak ang manager pagkatapos ng huling shot.Pumuwesto na ako sa harap ng canvas nang handa si Madeley.Nagtataka ako kung bakit kailangan nila ng live painting gayong ang artist lang ang magbebenefit sa ganito. I was thinking what's the point not until they explained it to me. Ayon sa manager, parte raw ito ng preparation nila para sa darating na event. They just need some clips for this project. Actual ko pa rin namang gagawin ang live painting pero hindi ko kailangang tapusin. I can just continue the painting using the reference. Walong paintings ang laman ng series na tatawagin nilang “Madeley”. The paintings will be displayed in the upcoming event. Puwede itong mabili kung may magkagusto man at sa akin nakapangalan ang lahat ka
Inilapag ko sa tomb ang bulaklak na dala ko. Nilingon ko si Russel na tuwid na nakatayo sa aking tabi, nakapamulsa at sa puntod nakatingin. Umupo ako't tinanggal ang mga dahong nalaglag doon. I sighed as I silently prayed for her soul. “What are you doing here?” Sabay kaming napabaling ni Russel sa likuran. Hindi namin namalayan ang pagdating ni Alodia. Mayroon din syang dalang isang palumpon ng mga bulaklak. Tumayo ako at ibinigay sa kanya ang pwesto. Dahan-dahan niyang inilapag ang mga bulaklak sa tabi ng akin. “I'm here to pay respect for the child,” mahinahong turan ko. “Hindi naman kami magtatagal.”“Thank you.”Napatitig ako sa kanya nang sambitin nya ang mga katagang iyon. “Thank you for understanding, Alliyah.” Hinahaplos-haplos niya ang nitso habang nagsasalita. “I know I've done too many bad things to you. I know I was such a selfish woman. I did nothing but ruin your lives.” Her voice cracked. “I hope you forgive me...”“Wala na sa akin iyon, Alodia,” I said. “Let me s
“Wait for me!” “Bilis, Usher, ang bagal mo! Mauuna na ako roon!” sigaw ni Lionel sabay takbo palabas.Dumagundong ang hagdan sa nagmamadaling pagbaba ni Usher. Ni hindi pa sya tapos sa pagsusuot ng kanyang damit.“Dahan-dahan–” Hindi ko natapos ang sasabihin ko. He quickly kissed my cheek and ran outside.“Dahan-dahan, Usher! Papaluin kita!” I shouted.“Love you, 'Ma!” aniya't natatawa pa. Napailing ako. The wall clock says it's already 11:58PM. Kaya ganito sila ka-hyper dahil new year count down.“Two minutes na lang! Ba't nandyan ka pa, Alliyah?” puna sa akin ni Olive. Talagang binalikan nya ako rito. Nakapamaywang pa ang bruha sa tapat ng pinto. “Eto na!” Isinuot ko ang long cardigan upang panlaban sa lamig. Hindi ko alam kung gaano katagal kami sa labas. Masakit sa ilong ang lamig ngayon, normal na nangyayari tuwing Bagong Taon. Nagmadali na akong lumabas. Halos kaladkarin pa ako ni Olive papunta sa front yard.Doon nakaipon ang lahat at pare-parehong excited sa pagsisindi ng
“Puwede na raw akong umuwi.” Nakangisi sa akin si Venus at may pagmamalaking sinabi iyon. “I told you, I'm stronger than you thought. Masyado lang kayong nag-alala sa akin pero kaya ko naman. Kaya ko pang magsurvive ng isa pang linggo sa kamay ni Theo kung 'di niyo ako kinuha.”Awtomatiko akong napangiwi. “Sus! Hindi mo kasi nakita ang hitsura mo no'n! Mukha kang binugbog na puno ng saging!”“Really?”“Anong really? Alam kong alam mo 'yon! Hindi ka na nga halos makatayo tapos gusto mo pa ng extension!”“Kidding!” She exclaimed. “I'm just so happy that I'm all free now. Okay na ako, wala na akong nararamdamang kahit ano!” “Which is good, Venus. Ito yung pinakahihintay namin, yung gumaling ka.”I can see the changes in her. Hindi na gaanong halata ang mga pasa niya sa iba't ibang parte ng katawan, pagaling na ang mga ito. Naghilom na rin ang mga maliliit na hiwa, maging ang mga sugat sa mukha niya. She was kidnapped and battered. Wala siyang kalaban-laban. Ayokong ma-imagine kung paan
Ilang malalaking hakbang lang ay nahawakan ko na si Venus. She looked confused when in no time, I started untying her hands. Umamba pa syang magpupumiglas ngunit hindi siya makakilos. Kung nagkataong hindi siya nakatali, malamang ay nakatanggap na ako ng sipa. “What the fuck are you doing?” mariing tanong niya. “Get away from me! Don't touch me, you Theo's bitch!” Naiintindihan ko kung bakit ganito sya katalas manalita. Labis siyang nasaktan. She had enough pain.This is the end of her suffering and I'm willing to sacrifice my safety for her. In addition, ang alam niya'y ako si Hera. “H-huwag kang maingay. W-we don't have much time,” sa nanginginig na boses ay sinabi ko.Nanlaki ang mga mata niya nang makilala ako. “Alliyah?”I just nodded and signalled her to keep quiet. My tears started to fall because of too much happiness. Ngunit hindi lang kasiyahan ang nararamdaman ko. Ito ang kasiyahang may halong takot. Lumala ang panginginig ng mga kamay ko nang magsimula na akong kalasin
I fixed the black hat I'm wearing as we parked at the spacious parking lot in front of this grand hotel. Hindi mabilang ang mga sasakyang narito sa sobrang dami. Nagkatinginan kami ni Russel at ilang sandaling naghintay sa pagdating ng sasakyan ni Daimler hanggang sa ito'y pumarke sa tabi ng sasakyan ni Russel at sa kabila'y doon pumuwesto si Arcel.“Let me help you.” Russel insisted to remove my seat belt. Hindi kasi ako makagalaw nang maayos ngayon dahil sa mabigat na regalong nakapatong sa mga hita ko.After removing my seat belt, he cupped my chin and planted a short but deep kiss on my lips. Kita ko ang pamumungay ng kanyang mga mata sa ilalim ng dim lights sa loob ng sasakyan nang siya'y kumalas. He then licked his lower lip that was slightly reddened because of my lipstick. May nagbabadyang ngiti sa kanyang labi. “I'm nervous.” As always. Mula nang umalis kami ng bahay ay hindi na ako mapalagay sa gagawin naming ito. I tried my best to calm myself while we're on our way to the
“Huwag kang malikot,” saway ko kay Russel. I'm cleaning his wounds. Hindi nakakatulong ang pagtingin niya kung saan-saan, nagugulo ang ginagawa ko. I'm not professional when it comes to this. Naipa-check up na nya ito sa hospital at kailangan ko nang palitan ngayon. It's 7 in the morning, katatapos lang naming mag-almusal. “Ang likot ni Usher. Baka may mga nagkalat pang bubog sa sahig,” aniya. I get it. We just finished cleaning the house. Tumambad sa amin ang mga basag na gamit kinaumagahan. Lahat ng salamin ay may sira na, wala silang pinalampas kahit isa. Tanging ang mga bintana lang sa ikalawang palapag ang nakaligtas sa mga bala. We already contacted Luke regarding sa pagpapaayos ng bahay. Magsasama siya ng ilang workers para mabilis itong matapos. Siguro nama'y dalawa hanggang tatlong araw lang ang kakailanganin kung tuloy-tuloy. “I wanna skate here, Papa!” Tuwang-tuwa na naman si Alias. Paano kasi, mas lumawak ang tanggapan ng aming bahay dahil nag-rearrange kami ng mga gami
“Nasaan na kayo, Arcel? Bakit hindi ko na makontak si Russel? What the fuck is happening?” Halos maibato ko ang flower vase sa gilid ko. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng katawan ko, gusto ko nang magwala! “We can't also contact him.” Unlike mine, his voice is calm and controlled. Mahinang-mahina iyon, pabulong lang kung tutuusin. “Nandito na kami sa hideout. We need to be extra cautious. Huwag ka munang tumawag, please?” “Paano si Russel? What if he's lost right now?” “That won't happen. Trust him, Alliyah. Kailangan ko nang ibaba 'to. Please, don't do anything stupid. Huwag kang lalabas ng bahay kahit anong mangyari. Wait for our call.”Napasinghap ako nang putulin na niya ang linya. I kept staring at my phone, still not believing that this is happening. Napamura ako sa labis na pag-aalala. It's been two hours since Russel left at wala pa akong natatanggap na update mula sa kanya! He said he's going to update me but where is he now? I've been calling him but he missed all my
“Dahan-dahan, hija. Ako na ang magtitimpla, baka mapagod ka,” ani Ma'am Navi sa maaliwalas na tinig. Hindi na natanggal ang ngiti niya sa akin mula nang malamang buntis ako.I awkwardly smiled. “Hindi naman po ako mapapagod.” Nagtitimpla lang ako ng juice. Bukod dyan, tinulungan nya rin akong maghanda ng meryenda kahit hindi naman kailangan. Kayang-kaya ko naman ito. Sila nina Ate Ziri, panay ang sunod sa akin. I can't believe this.“Ay, naku! Kami na ang bahala riyan! Ang mabuti pa, magpahinga ka na lang.”Wala akong nagawa nang agawin niya sa akin ang garapon ng juice powder.“Ako na ang magdadala nito. Halika na, Ma'am. Sumama ka na sa akin,” paanyaya ni Manang Elsa matapos kunin ang dalawang tray ng sandwich.Seriously! Yes, I'm pregnant but it doesn't mean I can't move! Hindi ako makapaniwala. Bakas pa rin ang gulat sa mukha ko nang sundan ko si Manang sa living room kung saan nakatipon ang lahat. Tapos naman na ang anunsyo pero nariyan pa rin sila. Akala ko'y uuwi rin sila agad
“Hello? Who's this?” Bagama't wala pa akong naririnig na sagot sa kabilang linya ay nanginginig na ang aking kamay. I swallowed. “Please, magsalita ka! Who are you?” Tumaas ang boses ko dahil sa inip. Bukod sa inip, nilulukob ako ng hindi maipaliwanag na kaba. Nagbuntong-hininga ako't ibinalik sa lata ang hawak kong brush. Kasalukuyan akong nagpipinta rito sa balkonahe nang may tumawag. Hindi rehistrado ang numero kaya agad akong ginapangan ng takot. O baka naman napapraning lang ako dahil sa sitwasyon? Nangunot ang noo ko nang makarinig ng malalalim na paghinga. “Why don't you speak?” padabog kong tanong. The wind blew harshly. Hindi na ako nag-abalang ayusin ang buhok kong nilipad ng hangin. I'm distracted. Maging ang maliit na latang muntik nang matumba ay hindi ko na pinansin. “Alliyah...”My eyes widened when I immediately recognized the voice. Napatayo ako sa gulat dahilan para masipa ko ang isang lata ng paint. Umagos ang laman nito sa sahig subalit hindi ko na iyon naasik