I woke up earlier than usual kaya naman mabilis ko ring naihanda ang mga susuotin ni Russel sa pagpasok sa trabaho. Yes, he's still working despite of his wealth because that's what a businessman should do. He has a choice of his own. Puwede siyang hindi magtrabaho nang ilang taon at manatiling mayaman habang binubuhay kami ng anak niya pero hindi niya iyon gagawin at hindi rin naman ako papayag at the same time. Russel Clausen is still too young to complete his purpose in the business industry, as they say, the very reason why there are so many people out there who are aching to defeat him. They're not even qualified to face him, matatalo pa kaya nila? Russel is both a risky man to deal with and a blessing in disguise. Ang mga natatalo niya sa negosyo, from first or second class man ay may nakukuha pa ring benepisyo. That's how he rules them. Kumbaga, iyong mga sumusubok at natatalo sa huli ay hindi naman matatawag na traumatized dahil tinuturuan sila ng leksyon ni Russel. Palagi sil
“Where have you been?” kunot-noong tanong niya. “We've been looking for you!”“I went to my friend.”“Next time, please, magsabi ka kung aalis ka.”Tipid ko siyang nginitian. I excused myself after. Sumunod naman sa akin si Theo hanggang sa floor ko. Naroon pa rin ang problemadong mukh niya.“I am fine, Theo. That was a surprise visit to my friend.”“I don't mind if you want to go outside but please, tell us. Alam mo namang nasa pangangalaga kita. It's your responsibility.”“I know. Hindi na mauulit. Bukas na lang tayo mag-usap. I'm tired.”He sighed and gave way to me.Nagbuntong-hininga ako. Looking at Theo right now, bumabalik ang lahat sa isip ko nang malinaw na malinaw, wala akong nakakalimutang detalye. Ang Theo na nakikita ko ngayon sa event ay malayo sa nagpakilala sa akin, sa nagpakitang-tao. Mapapansin ang galing niya sa pakikipagtalastasan na sa aking palagay ay pang-uuto din lamang kagaya ng ginawa niya sa akin.“I hope you'll forgive me... I'm serious when I said I want t
“What are we going to do with these?” Nakapamaywang ako sa hilera ng paintings na nakasandal sa pader, mga painting na ginawa ko. I had enough grievances that led me to care less at this point.These paintings were taken back by Arcel's team. Hindi ko alam kung paano nila ginawa iyon. Natinag na lamang ako sa sunod-sunod na katok. Sa totoo lang, wala na itong halaga sa akin. Magmula nang babuyin ni Theo ang karapatan ko, nawalan na ako ng ganang habulin ang mga ito. Kung mayroon man akong gustong gawin, iyon ay ang tapusin na ang koneksyon sa kaniya. The moment he took these was also the moment he took away my rights. Hindi naman sa dahil wala akong pagmamahal sa talento ko, kung hindi dahil nakakapagod nang makipagsagupaan sa kanila. Halata namang wala silang balak tumigil. “What you just need to do is put your signature on each painting,” Arcel answered.Pinasadahan ko ng tingin isa-isa ang aking mga ipininta. Hindi ko na papansinin ang subject dahil iinit lang ang ulo ko.Sa tabi
Nawala ang antok ko sa nauulinigan kong ingay sa baba. Naidlip ako nang ilang minuto at nagising sa mga boses. Tumayo ako't nag-unat sa harap ng malaking salamin. I started massaging my nape in a slow way as I shut my eyes. Nangalay ako sa sandaling pagtulog. My eyes were so heavy that I didn't even manage to find a comfortable sleeping position. Hindi ko na namalayang hinihila na ako ng antok. It was quick, though. Mabilis din akong nagising at heto nga, naghahanda na ako sa pagbaba.Nang makuntento sa pagmasahe ng aking batok, sinimulan ko nang suklayin ang nagulong buhok. My hair grew longer. Magmula noong nagkabalikan kami ni Russel, hindi ko na ulit ito pinakealamanan. Bukod sa alam kong mas gusto niyang mahaba ang buhok ko, hindi na kasing-taas ng enerhiya ko noon ang pag-aayos ng sarili at paggawa ng kung ano-anong kaartehan sa katawan. Well, aside from that, we're in the middle of a chaotic situation. I couldn't just act like nothing bad is happening around me.Pagbaba ko'y ag
I've been around my husband for hours now. He's doing the designs of the gallery. Ako, nakatunganga lang sa kaniya at nanonood, namamangha sa bawat galaw ng mga daliri niya at sa mga ideya niya mismo. Nakakamangha dahil ngayon lang ako nakakita ng live drafting. Halos nakalimutan ko nang nag-aral nga pala siya ng architecture. Saka lang nagsink-in nang lubusan nang maglabas siya ng art materials at napakalaking board. Watching him do this in a serious and professional manner makes me blush from time to time.Nakalatag sa drafting table ang malapad na board. Pinalilibutan ito ng mga materyales na halinhinan niyang ginagamit. Hawig ng mga ito ang ilan sa art materials na ginagamit ko kaya pamilyar ako sa uses.I crossed my arms beside him as I focused on what he's doing. Nakatukod sa gilid ng mesa ang isa niyang kamay na nagdulot ng paglitaw ng mga muscle niya roon habang ang isang kamay ay nakapatong sa board, hawak ang isang mechanical pencil. He looks serious and professional, things
Binulabog kami ng sunod-sunod na balita nang sumunod na araw. Kasalukuyan akong nagpipinta sa labas ng bahay nang magkakasunod na sasakyan ang dumating. Napatayo ako kasabay ng pagkakaalerto ng mga gwardya. Dalawa ang lumapit doon, inalam kung sino-sino sila bago nila binuksan ang main gate at mabilis namang nakapasok ang mga sasakyan.“Sina Sir Daimler po, Ma'am Alliyah,” pagbabalita sa akin ng isang gwardya.Tumango ako't kinuha ang malinis na telang nakapatong sa cofee table, nakapwesto din lang sa gilid ng canvas. Nagmantsa sa puting tela ang paints sa aking kamay. Inayos ko ang brushes at tinakpan ang mga lata ng pintura. Nang matapos ay nagpasya na akong harapin ang mga dumating.Sinalubong ako ni Venus pagkababa ng sasakyan. Ginawaran ko siya ng yakap. Daimler looked at me like he has something urgent to say. Ngunit hindi ko kaagad sila naigiya sa loob ng bahay dahil hinintay ko pang bumaba ang dalawa pang panauhin.And I was surprised when I saw not just two persons from the th
“Wow, these are all nice!” palatak ni Slyghen nang ipakita ko sa kaniya ang art room ko. Dito nakalagay lahat ng paintings ko, both old and new.Yung iba rito ay ilalagay ko sa art gallery at ang iba naman ay balak kong iregalo sa mga ordinaryong taong matagal nang sumusuporta sa akin.“Yeah. You can choose one,” I said, smiling. “Really? Hindi ka ba pagagalitan ni Russel?” I chuckled. “Hindi naman. Alam niyang mamimigay ako ng paintings sa araw ng ribbon cutting. So, mabuti na lang at napadpad ka rito. Pwede ka nang kumuha ngayon kung gusto mo since matagal pa naman mabubuo yung art gallery.” “Oh, I love it! Thank you!” bulalas niya. She started checking the paintings one by one. All of these are landscapes. Nakuwestiyon pa nga ako ni Nanay. Aniya'y yung iba dyan ay hirap na hirap makatapos ng obra tapos ipamimigay ko lang ang mga ito. Well, I explained to her that it's part of celebrating one's success. Reason why people tend to celebrate their success because of anything they ac
“I told you, babalik kami,” matapang na saad ni Alodia. Mukha siyang papasok pa lang sa trabaho base sa suot na office uniform. At imbes na dumiretso na lang ay talagang dumaan pa rito para ulitin ang naudlot na sadya niya rito kahapon As much as I want to restrict her, ayaw ko namang sumama ang impresyon sa akin ng mga house guard. Magmumukha akong masamang donya kung gagawin ko iyon. As long as hindi maghihisterikal si Alodia at hindi siya lalagpas sa linya ko, hindi ko siya ibaban dito. Sa ipinakikita niya'y nasa maayos na wisyo pa naman siya. At least she's not as violent as Denise. Natatandaan kong hindi niya ako pinatulan noong sinampal ko siya rito dala ng galit ko. “Russel isn't here,” simpleng sagot ko. Totoo rin namang wala siya ngayon rito dahil may pinuntahan sila ni Luke. Maagang dumaan dito si Luke para yayain si Russel sa anila'y kokontratahing mga manggagawa.Inis siyang bumaling sa loob ng bahay. Bukas ang double doors, bagay na nakasanayan ko nang gawin tuwing papas
Inilapag ko sa tomb ang bulaklak na dala ko. Nilingon ko si Russel na tuwid na nakatayo sa aking tabi, nakapamulsa at sa puntod nakatingin. Umupo ako't tinanggal ang mga dahong nalaglag doon. I sighed as I silently prayed for her soul. “What are you doing here?” Sabay kaming napabaling ni Russel sa likuran. Hindi namin namalayan ang pagdating ni Alodia. Mayroon din syang dalang isang palumpon ng mga bulaklak. Tumayo ako at ibinigay sa kanya ang pwesto. Dahan-dahan niyang inilapag ang mga bulaklak sa tabi ng akin. “I'm here to pay respect for the child,” mahinahong turan ko. “Hindi naman kami magtatagal.”“Thank you.”Napatitig ako sa kanya nang sambitin nya ang mga katagang iyon. “Thank you for understanding, Alliyah.” Hinahaplos-haplos niya ang nitso habang nagsasalita. “I know I've done too many bad things to you. I know I was such a selfish woman. I did nothing but ruin your lives.” Her voice cracked. “I hope you forgive me...”“Wala na sa akin iyon, Alodia,” I said. “Let me s
“Wait for me!” “Bilis, Usher, ang bagal mo! Mauuna na ako roon!” sigaw ni Lionel sabay takbo palabas.Dumagundong ang hagdan sa nagmamadaling pagbaba ni Usher. Ni hindi pa sya tapos sa pagsusuot ng kanyang damit.“Dahan-dahan–” Hindi ko natapos ang sasabihin ko. He quickly kissed my cheek and ran outside.“Dahan-dahan, Usher! Papaluin kita!” I shouted.“Love you, 'Ma!” aniya't natatawa pa. Napailing ako. The wall clock says it's already 11:58PM. Kaya ganito sila ka-hyper dahil new year count down.“Two minutes na lang! Ba't nandyan ka pa, Alliyah?” puna sa akin ni Olive. Talagang binalikan nya ako rito. Nakapamaywang pa ang bruha sa tapat ng pinto. “Eto na!” Isinuot ko ang long cardigan upang panlaban sa lamig. Hindi ko alam kung gaano katagal kami sa labas. Masakit sa ilong ang lamig ngayon, normal na nangyayari tuwing Bagong Taon. Nagmadali na akong lumabas. Halos kaladkarin pa ako ni Olive papunta sa front yard.Doon nakaipon ang lahat at pare-parehong excited sa pagsisindi ng
“Puwede na raw akong umuwi.” Nakangisi sa akin si Venus at may pagmamalaking sinabi iyon. “I told you, I'm stronger than you thought. Masyado lang kayong nag-alala sa akin pero kaya ko naman. Kaya ko pang magsurvive ng isa pang linggo sa kamay ni Theo kung 'di niyo ako kinuha.”Awtomatiko akong napangiwi. “Sus! Hindi mo kasi nakita ang hitsura mo no'n! Mukha kang binugbog na puno ng saging!”“Really?”“Anong really? Alam kong alam mo 'yon! Hindi ka na nga halos makatayo tapos gusto mo pa ng extension!”“Kidding!” She exclaimed. “I'm just so happy that I'm all free now. Okay na ako, wala na akong nararamdamang kahit ano!” “Which is good, Venus. Ito yung pinakahihintay namin, yung gumaling ka.”I can see the changes in her. Hindi na gaanong halata ang mga pasa niya sa iba't ibang parte ng katawan, pagaling na ang mga ito. Naghilom na rin ang mga maliliit na hiwa, maging ang mga sugat sa mukha niya. She was kidnapped and battered. Wala siyang kalaban-laban. Ayokong ma-imagine kung paan
Ilang malalaking hakbang lang ay nahawakan ko na si Venus. She looked confused when in no time, I started untying her hands. Umamba pa syang magpupumiglas ngunit hindi siya makakilos. Kung nagkataong hindi siya nakatali, malamang ay nakatanggap na ako ng sipa. “What the fuck are you doing?” mariing tanong niya. “Get away from me! Don't touch me, you Theo's bitch!” Naiintindihan ko kung bakit ganito sya katalas manalita. Labis siyang nasaktan. She had enough pain.This is the end of her suffering and I'm willing to sacrifice my safety for her. In addition, ang alam niya'y ako si Hera. “H-huwag kang maingay. W-we don't have much time,” sa nanginginig na boses ay sinabi ko.Nanlaki ang mga mata niya nang makilala ako. “Alliyah?”I just nodded and signalled her to keep quiet. My tears started to fall because of too much happiness. Ngunit hindi lang kasiyahan ang nararamdaman ko. Ito ang kasiyahang may halong takot. Lumala ang panginginig ng mga kamay ko nang magsimula na akong kalasin
I fixed the black hat I'm wearing as we parked at the spacious parking lot in front of this grand hotel. Hindi mabilang ang mga sasakyang narito sa sobrang dami. Nagkatinginan kami ni Russel at ilang sandaling naghintay sa pagdating ng sasakyan ni Daimler hanggang sa ito'y pumarke sa tabi ng sasakyan ni Russel at sa kabila'y doon pumuwesto si Arcel.“Let me help you.” Russel insisted to remove my seat belt. Hindi kasi ako makagalaw nang maayos ngayon dahil sa mabigat na regalong nakapatong sa mga hita ko.After removing my seat belt, he cupped my chin and planted a short but deep kiss on my lips. Kita ko ang pamumungay ng kanyang mga mata sa ilalim ng dim lights sa loob ng sasakyan nang siya'y kumalas. He then licked his lower lip that was slightly reddened because of my lipstick. May nagbabadyang ngiti sa kanyang labi. “I'm nervous.” As always. Mula nang umalis kami ng bahay ay hindi na ako mapalagay sa gagawin naming ito. I tried my best to calm myself while we're on our way to the
“Huwag kang malikot,” saway ko kay Russel. I'm cleaning his wounds. Hindi nakakatulong ang pagtingin niya kung saan-saan, nagugulo ang ginagawa ko. I'm not professional when it comes to this. Naipa-check up na nya ito sa hospital at kailangan ko nang palitan ngayon. It's 7 in the morning, katatapos lang naming mag-almusal. “Ang likot ni Usher. Baka may mga nagkalat pang bubog sa sahig,” aniya. I get it. We just finished cleaning the house. Tumambad sa amin ang mga basag na gamit kinaumagahan. Lahat ng salamin ay may sira na, wala silang pinalampas kahit isa. Tanging ang mga bintana lang sa ikalawang palapag ang nakaligtas sa mga bala. We already contacted Luke regarding sa pagpapaayos ng bahay. Magsasama siya ng ilang workers para mabilis itong matapos. Siguro nama'y dalawa hanggang tatlong araw lang ang kakailanganin kung tuloy-tuloy. “I wanna skate here, Papa!” Tuwang-tuwa na naman si Alias. Paano kasi, mas lumawak ang tanggapan ng aming bahay dahil nag-rearrange kami ng mga gami
“Nasaan na kayo, Arcel? Bakit hindi ko na makontak si Russel? What the fuck is happening?” Halos maibato ko ang flower vase sa gilid ko. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng katawan ko, gusto ko nang magwala! “We can't also contact him.” Unlike mine, his voice is calm and controlled. Mahinang-mahina iyon, pabulong lang kung tutuusin. “Nandito na kami sa hideout. We need to be extra cautious. Huwag ka munang tumawag, please?” “Paano si Russel? What if he's lost right now?” “That won't happen. Trust him, Alliyah. Kailangan ko nang ibaba 'to. Please, don't do anything stupid. Huwag kang lalabas ng bahay kahit anong mangyari. Wait for our call.”Napasinghap ako nang putulin na niya ang linya. I kept staring at my phone, still not believing that this is happening. Napamura ako sa labis na pag-aalala. It's been two hours since Russel left at wala pa akong natatanggap na update mula sa kanya! He said he's going to update me but where is he now? I've been calling him but he missed all my
“Dahan-dahan, hija. Ako na ang magtitimpla, baka mapagod ka,” ani Ma'am Navi sa maaliwalas na tinig. Hindi na natanggal ang ngiti niya sa akin mula nang malamang buntis ako.I awkwardly smiled. “Hindi naman po ako mapapagod.” Nagtitimpla lang ako ng juice. Bukod dyan, tinulungan nya rin akong maghanda ng meryenda kahit hindi naman kailangan. Kayang-kaya ko naman ito. Sila nina Ate Ziri, panay ang sunod sa akin. I can't believe this.“Ay, naku! Kami na ang bahala riyan! Ang mabuti pa, magpahinga ka na lang.”Wala akong nagawa nang agawin niya sa akin ang garapon ng juice powder.“Ako na ang magdadala nito. Halika na, Ma'am. Sumama ka na sa akin,” paanyaya ni Manang Elsa matapos kunin ang dalawang tray ng sandwich.Seriously! Yes, I'm pregnant but it doesn't mean I can't move! Hindi ako makapaniwala. Bakas pa rin ang gulat sa mukha ko nang sundan ko si Manang sa living room kung saan nakatipon ang lahat. Tapos naman na ang anunsyo pero nariyan pa rin sila. Akala ko'y uuwi rin sila agad
“Hello? Who's this?” Bagama't wala pa akong naririnig na sagot sa kabilang linya ay nanginginig na ang aking kamay. I swallowed. “Please, magsalita ka! Who are you?” Tumaas ang boses ko dahil sa inip. Bukod sa inip, nilulukob ako ng hindi maipaliwanag na kaba. Nagbuntong-hininga ako't ibinalik sa lata ang hawak kong brush. Kasalukuyan akong nagpipinta rito sa balkonahe nang may tumawag. Hindi rehistrado ang numero kaya agad akong ginapangan ng takot. O baka naman napapraning lang ako dahil sa sitwasyon? Nangunot ang noo ko nang makarinig ng malalalim na paghinga. “Why don't you speak?” padabog kong tanong. The wind blew harshly. Hindi na ako nag-abalang ayusin ang buhok kong nilipad ng hangin. I'm distracted. Maging ang maliit na latang muntik nang matumba ay hindi ko na pinansin. “Alliyah...”My eyes widened when I immediately recognized the voice. Napatayo ako sa gulat dahilan para masipa ko ang isang lata ng paint. Umagos ang laman nito sa sahig subalit hindi ko na iyon naasik