Chapter 3

They say when you wake up from being dead, you'll definitely have no memory of your past life, but why do I remember every single thing I experienced in this fucking world? And in the first place, why am I still stuck here in the life of Jairiah Vallana, who was killed by the unknown while having her bath?

Right. I know I saw the culprit behind my death, but why do I not remember the face?

And here I am out of the woods, feeling my flesh and bones like I was fucking real and alive. Puro dugo sa katawan, pero walang kahit na anong galos o saksak sa tiyan ko.

What's going on? Posible bang magkaroon ng dalawang pagkakataong mabuhay sa panahong ito? Hindi ko maintindihan. And I am not reincarnated, right? I am still me.

I stood up to get away from that filthy place. I panicked when I heard the screech of a car getting away from me. Hold on. That car was familiar. It is the same car we used at our wedding.

Magkasalubong ang mga kilay ko habang nakakunot ang noo at inaalala na pagmamay-ari ng asawa kong si Seven ang kotseng iyon. Siya ba ang pumatay sa akin? Siya ba ang nagtapon ng bangkay ko sa kakahuyan? At talagang tinapon lang nila ako, at hindi man lang inilibing nang maayos?

I scoffed. Nanunuot sa dibdib ko ang galit. Ayos na sanang namatay ako para hindi na muling makaramdam ng poot, pero heto na naman, napupuno na naman ng galit ang dugo ko. Una, pinagtaksilan niya ako; pangalawa, pinatay pa. Ano ba talagang gusto niyang mangyari? Hindi niya ba talaga ako mahal?

Unti-unting bumuhos ang ulan kasabay ng mga luha ko. "Fuck shit," I cursed as I tried to walk on the road without anything under my foot. At doon ko lang din namalayan, wala rin akong damit.

Ni hindi man lang ako dinamitan ng gagong 'yon.

Napakawalang kwenta. Paano niya ito nagagawa sa akin? Dahil lang ba talaga hindi ko siya napagbigyan noon? Pero ibinigay ko na sa kaniya ang katawan ko, hindi ba? Bakit kailangan niya akong patayin? Bakit ba pinakasalan niya pa ako?

The cold breeze is killing me. Lumalakas pa ang ulan at hangin na nagiging dahilan ng mas malakas kong pag-iyak. Nawawalan ako ng hininga. Ang sakit sa dibdib.

Tuluyan na akong nanghina at napasalampak sa daan. Nakatingin sa madilim na langit habang nagtatanong.

What did I do to deserve this?

*****

Isang panaginip ang dumalaw sa akin. Mali, hindi ito panaginip. Ito ang alaala ko nang patayin ako. Dito ako dinala ng kamatayan ko.

May boses na kumausap sa akin nang makarating ako sa madilim na lugar nang mawalan ako ng hininga. Hindi ako makapaniwala. Akala ko langit o impyerno na ang kasunod kapag namatay ka. May paghuhukom pa pala.

"This is the kingdom of vengeance," boses ng babae ang sumalubong sa akin. Hinanap ko kung may pinanggagalingan ba ang boses na iyon, ngunit wala.

"I am the revenger deity. I have no body, but I am alive."

"W-why am I here?" tanong ko habang hindi makapaniwala sa nangyayari. I never knew that I would experience death and witness it. Matagal ko nang tanong iyon sa sarili ko kung kapag namatay ba ako ay malalaman kong namatay na ako. Ngayon, nasagot ko na.

"You were killed."

Bumalik sa memorya ko ang huling alaala na mayroon ako—ang sarili kong pagkamatay.

"As a revenger deity, all I want for everyone is fairness—gantihin ang mabuti ng mabuti, gantihan ang masama ng masama."

Nanatili akong nakatayo sa madilim na lugar, habang kinakausap ang boses na walang katawan, ngunit nararamdaman kong makapangyarihan.

"May pagkakataon kang mamili kung gusto mo pang mabuhay at itama ang lahat o manatili na lamang tahimik kasabay ng pagkabura ng iyong mga alaala."

Kumunot ang noo ko. Ganito ba ang nararanasan ng lahat ng taong namamatay sa mundo? Pinapapili sila?

"Hindi lahat," sagot nito sa tanong na hindi naman sinalita ng bibig ko. "...dahil ang ibang mga namamatay ay nagpapahinga hanggang sa dumating ang paghuhukom kung saan ipagsusulit kanilang mga nagawang mabuti at masama. Tanging mga walang katarungang kamatayan lamang ang dumadaan dito sa akin."

Napabuntong-hininga ako. Ibig sabihin, maging siya ay kumbinsido na hindi makatarungan ang pagkamatay ko. Ako na ang pinagtaksilan, ako pa ang nagawang patayin ng asawa ko.

"Now, you have to choose. Do you want to have another chance to live to continue the life someone neglected from you, or do you want to forgive and forget?"

*****

Nagising akong wala na sa daan, kung saan ako nawalan ng malay. Narito ako ngayon sa bahay na hindi pamilyar sa akin. Tumayo ako sa kama dala ang alaala ng panaginip ko—ang pagpayag kong mabuhay muli maging ang kondisyon ng revenger deity na hanapin ko ang pumatay sa akin.

Kinusot ko ang mga mata ko at dagling tumayo. Sumalubong sa akin ang salamin. May damit na ako. S-sinong nagdamit sa akin? Sinong tumulong?

Agad akong lumabas ng kwarto para hanapin ang taong nagdala sa akin sa lugar na ito, ngunit wala akong nakitang kahit na anino. Ang tanging naiwan lang sa akin ay isang sulat sa lamesa pati na rin ang pagkaing inihanda sa akin.

Who would it be?

"I did not save you. You can leave even without saying thank you."

Kumunot ang noo ko nang mabasa ang sulat na iyon.

"You don't have to eat if you think it was poisoned."

What kind of note is this? Nire-reverse psychology ba ako ng taong ito?

Umupo na lang ako at uminom ng tubig. Tiningnan ko ang paligid. Maganda ang interior design ng bahay na ito. May accent ng gold sa bawat puting furniture. Mukha namang mabait ang may-ari. 'Yon ay kung hindi ko nabasa ang notes niya para sa akin.

Napabuntong-hininga ako. I never knew someone would help me. Akala ko wala na, dahil nasanay akong kay Seven lang humihingi ng tulong. Siya lang ang tanging taong tumutulong sa akin, kaya hindi ko rin napigilang mahulog ang loob sa kaniya, ngunit dahil sa mga natuklasan ko, hindi ko na alam kung tama pa bang mahalin ko siya.

Muli na naman akong lumuha. Gusto ko nang matapos ang sakit na nararamdaman ko at magagawa ko lang iyon kapag nahanap ko na ang pumatay sa akin katulad ng sinabi ng revenger deity.

Kailangan kong bumalik sa mansion.

I wiped my tears before I decided to leave. Dala ng bumubugsong galit ay pumunta ako sa mansion kung saan ako pinatay. Wala na akong pakialam.

Sinalubong naman ako ng may ngiti ng mga maid at butler namin. Napangisi ako. So, hindi nila alam na pinatay ako? Ganoon ba?

"Where's my husband?" tanong ko sa kanila.

"Kadarating lang po, ma'am. Nasa office po."

I shook my head. Nasa office? Ano? Umaarte lang na parang walang nangyari? Parang hindi pumatay ng sariling asawa?

Gritting my teeth, I marched to the kitchen before heading to the office room. At hindi nga ako nagkamali naroon nga ang asawa ko. Nakatalikod siya na parang may hinahanap sa shelves.

"So how's your life without me?" tanong ko na nagpalingon sa kaniya.

Kita ko ang pagkagulat sa kaniyang mga mata. Hindi niya siguro inaasahang mabubuhay pa ako pagkatapos ng ilang saksak na ibinigay niya. Dala ang alaala ng gabing pinatay niya ako, mabigat ang mga paa kong lumapit sa kaniya para saksakin siya sa paraang ginawa niya sa akin.

"How dare you kill me?!" I stabbed him, but he dodged it like a pro. Lalo lang nagngitngit sa galit ang mga ngipin ko. Muli ko siyang binantaan ng saksak, pero naiwasan niya lang muli iyon. "Ano? Para magsama na kayo ng kabit mo? You want to live with her?!" sigaw ko pa habang patuloy siyang binibigyan ng saksak, pero kahit isa ay walang tumama sa kaniya.

"Pwes! Magsasama kayo dahil papatayin ko rin siya! Papatayin ko si Chezcka!"

"Chezcka?" he asked off guard, and that was the exact time I slashed his damn face, pero tiningnan niya ako na parang wala lang iyon bago sinangga ang kamay ko dahilan para mabitiwan ko ang kutsilyo.

I scoffed. Kung wala akong kutsilyo, gagamitin ko ang mga kamay ko. Agad ko siyang sinakal. Tila ba masyado siyabg distracted sa pangalang nabanggit ko kaya nanghina siya at tuluyang napahiga sa sahig habang ako ay hawak-hawak ang kaniyang leeg. "Ano? Magmamaang-maangan ka pa? Pinagtulungan niyo ako, 'no? Pinatay niyo akong dalawa!"

Bumalik sa alaala ko ang gabing iyon—nang makita ko silang magka-videocall habang nagse-sex. Tumulo ang mga mapapait kong luha. "Paano mo nagagawa ito sa akin, Seven? I loved you. Ibinigay ko na sa iyo ang katawan ko pero nagawa mo pa rin akong patayin. Bakit si Chezcka pa? Bakit sa best friend ko pa? Bakit, Seven?"

Pumatak ang mga luha ko sa mukha niya. Wala na akong pakialam. Wala na akong paki kung makita niya akong desperadang patayin siya—na 'yong babaeng hindi makabasag pinggan ay nagiging halimaw sa harap niya. He made me become like this.

Hinawakan niya ang kamay ko habang malalim na nakatitig sa akin. "I-I am not S-seven."

Kumunot ang noo ko. "I am Neves, h-his t-twin."

My hands weakened as he completely loosened my grip. I was stunned to speak. Hinawakan niya ang likod ko nang bumangon siya at doon ko napagtantong nakaupo na ako sa kandungan niya.

"You're killing the wrong guy," sambit pa niya bago umiwas ng tingin sa akin. Hinaplos niya ang mukha niyang nagdurugo dahil sa dumaplis doon ang kutsilyong hawak ko kanina.

Napaatras ako habang nanghihina at nanginginig. Nagsasabi ba siya ng totoo? Siya ba ang kambal ng asawa ko? I knew of his existence, but I know he died a long time ago. How come he's here?

Hinawakan niya ang kamay ko. Does it mean muntik na akong makapatay ng inosenteng tao?

P-pero... He looks exactly like him. How can I be sure he's telling the truth?

"We are alike. Every inch of his body is like mine, pero may isa kaming pinagkaiba. If you really knew him, you would see."

Malalim ang boses niya. Katulad ng boses ng asawa ko. Magkatimbre sila.

"The length...mine is bigger than his."

Bumaba ang tingin niya sa parteng inuupuan ko. I flinched when I realized what he was talking about. Now, I can confirm he's not Seven. He talks differently.

"You want to check?" May ngisi sa mga labi niya nang tanungin niya ako nang ganoon.

Umiwas ako ng tingin. Pervert.

"I wouldn't know," I stated, making him giggle and look creepy.

"You wouldn't know? Why? Don't you sleep together?"

"I never look at it."

His laugh intensified. "Not even on your wedding night."

"Not even on our wedding night."

Napabuntong-hininga ako. Now, I don't know what to do now. Tila ba nahimasmasan ako sa nangyari. Muntik na akong maging mamamatay-tao dahil sa galit na naninirahan sa dibdib ko. Muntikan ko nang mapatay ang taong ito na hindi naman dapat.

"If you're not him, then what are you doing here in our house?" Yakap ko ang mga tuhod ko habang nakasandal sa shelf, at hindi pa rin tumitingin sa kaniya. I feel guilty.

"Nothing. Just checkin' somethin'."

I glanced at him. Nakatitig siya sa akin. "What is it?"

"Are we close?"

I rolled my eyes. He's definitely not my husband. He doesn't talk harshly like this.

Pareho kaming napatayo nang marinig namin ang tunog ng kotseng paparating. Maging ang pagbukas ng gate. My husband is now here.

Nilingon ko si Neves at nakita ko na lang ang sarili kong mag-isa sa opisina. Now, where did he go?

Well, I don't care anymore. Narito na ang pakay ko.

I was about to get out of the office when I heard a woman's voice.

"She's dead now. May lugar na ako sa pamamahay na ito."

Umusok ang ilong ko sa narinig.

"Lower your voice. Someone might hear you," sambit ni Seven. Fuck this. Muli na naman niyang binabalik ang galit sa dugo ko.

"Who cares? As if you can't silence them. After that bitch embarrassed me at the restaurant, my hatred for her worsened. Sana masaya siya sa impyerno."

That bitch.

At may gana pa siyang pumasok sa kwarto naming mag-asawa?

Good thing. Kasi papatayin ko na sila ngayon.

Naglakad ako papunta sa master's bedroom hawak ang kutsilyong nakahanda at nakalaan para sa kanila. I held the doorknob to open the room, but someone held my hand. It was Neves.

Agad niya akong hinila paalis sa lugar na iyon. And the next thing I knew, I was back at the house that welcomed me this morning.