Prologue

Ibinuga ko ang huling usok na hinithit ko mula sa sigarilyong hawak ko habang nakatanaw sa itaas upang pagmasdan ang mga bituin. Napatingin ako sa hawak kong sigarilyong paubos na pagkatapos ay napailing bago ako napabuntonghininga. Hinanap ko kaagad ang basurahan para itapon 'yon doon. Hindi naman talaga ako nagyoyosi pero sobrang stress ko lang ngayon at tingin ko ay iyon lang ang paraan para mabawasan ang stress na nararamdaman ko ngayon.

I lost one of my patients today. Ginawa ko naman lahat nang makakaya ko pero wala talaga dahil hanggang doon na lang ang kinaya ng buhay niya. Bilang doctor ay sobrang sakit sa puso na mawalan ng pasyente, pakiramdam ko ay hindi ko nagampanan ang tungkulin ko. Idagdag pa roon ang pakiramdam ng mga magulang na nawawalan ng anak. Sobrang sakit sa puso at alam na alam ko ang pakiramdam nang mawalan ng anak dahil naranasan ko na ang isang bagay na 'yon.

Humugot ako nang malalim na hininga at agad na dumiretsyo sa basuran. Nasa labas ako ng bahay ngayon dahil ayaw kong masira ang party ng kapatid. Iniwanan ko sandali ang mga kaibigan ko roon dahil gusto ko rin munang mapag-isa.

"Don't blame yourself, Eli. It's their faith," bulong ko sa sarili ko nang maitapon ko ang sigarilyo sa basurahan.

Pabalik na sana ako sa loob ng bahay kaya lang ay may naaninag ako na para bang may taong nagtatago sa gilid ng halaman sa tabi ng malaking pader namin sa labas. Kunot-noo akong napalingon doon ay may tao nga akong nakita kahit madilim doon. May kaba akong naramdaman pero mas nanaig ang curiosity ko para tignan kung sino 'yon.

Lumakad ako papunta roon pero agad itong tumalikod at naglakad nang mabilis. Naka-jacket ito ng kulay itim at naka-cap din ng kulay itim. Hindi ko alam kung bakit naroon siya sa gilid ng gate namin na para bang nagmamasid sa amin kaya gusto kong malaman kung ano ang pakay niya at kung sino siya.

"Hey!" tawag ko habang sinusundan ito.

Hindi ko alam kung bakit ko siya sinusundan pero wala akong takot na nararamdaman ngayon.

"Wait! Who are you? What are you doing outside our house?" sunod-sunod kong tanong habang patuloy itong naglalakad.

"Sino ka?!" tanong kong muli gamit ang mas malakas kong boses.

Nang makita kong nagdahan-dahan ito sa paglalakad ay dinahan-dahan ko rin ang paglalakad ko. Nang tuluyan itong huminto ay nanatili itong nakatalikod sa akin kaya naman doon pa lang ako nakaramdam ng takot pero pinilit kong lakasan ang loob ko.

"Who are you?" tanong ko sa kaniyang muli.

Tinatagan ko naman ang loob ko nang makita kong unti-unti itong humarap sa akin. Nang makita ko ang itsura nito ay nanlamig ako at naestatwa sandali roon.

"D-Dad?" tanong ko habang nauutal.

Agad akong napailing. My father is already dead 13 years ago and I witnessed how he buried on his grave. Namatay siya dahil sa car accident kaya hindi tama ang nakikita ko ngayon. Napailing ako dahil baka sa sobrang stress ko kaya nagha-hallucinate ako ngayon. Kinusot ko ang dalawa kong mata dahil baka tinamaan na rin ako ng alak na nainom ko kanina.

Nang matapos kong kusutin ang dalawa kong mga mata ay muli akong napatingin sa lalaking nasa harapan ko pero hindi nagbago ang itsura nito. Mukha pa rin ni Daddy ang nakikita ko.

"What the hell is happening to me?" tanong ko sa sarili pagkatapos ay tinapik ko ang dalawang pisngi.

"Tama ang nakikita mo ngayon," sabi ng lalaking nasa harapan ko.

Kumalabog ang puso ko nang marinig na kahit pati ang boses ni Daddy ay gayang-gaya niya. May bahid nang luha ang pumatak sa gilid ng mga mata ko dahil ang boses na iyon ay hindi ko maipagkakaila na miss na miss ko. Kung panaginip lang ang nangyayari sa akin ngayon ay sana huwag na lang akong magising.

"This is not true. This is just a dream but.."

Hindi ko naituloy ang sasabihin ko dahil agad akong lumapit sa kaniya para mayakap siya nang mahigpit. I missed him so much. Bihira lang magpakita sa panaginip ko si Daddy kaya susulitin kona ito ngayon. Siguro ay alam niyang mabigat ang pinagdaraanan ko ngayon kaya niya ako dinalaw sa panaginip ko.

"Hijah wait. Hindi ako ang tatay mo," sabi nito sa akin pagkatapos ay agad akong inilayo sa kaniya.

Kunot-noo ko naman siyang tinignan at napailing. Pinagmasdan ko siyang mabuti at mukha ngang totoo ang nangyayari ngayon at hindi ito panaginip.

"Alam kong magugulat kayo kapag nakita niyo ako pero hindi ako si Adie," sabi nito.

Napailing at napalunok ako dahil hindi ko maintindihan ang sinasabi nito sa akin.

"I'm his long lost twin brother. Your mother doesn't have any idea about me. Matagal na akong nagmamasid sa inyo at naghahanap ng tiyempo para magpakita sa inyo dahil hindi na kinakaya ng konsensya ko," tuloy-tuloy nitong paliwanag sa akin.

Para bang hindi ako makapaniwala sa naririnig sa kaniya. Wala ngang binabanggit sa amin si Daddy tungkol sa mga kapatid niya. Ang alam lang namin ay wala na siyang pamilya kaya naman talagang nakakagulat ang nalalaman ko ngayon.

Kumot muli ang noo ko, "Konsensya? Para saan?" tanong ko.

"I know it's been a years, pero alam kong nadamay kayo sa gulong ginawa ko noon. Lalo kana, Eliana. Kaya gusto kong pagbayaran ang lahat," sabi nito gamit ang seryosong boses.

"Wait.. what are you talking about? Hindi ko maintindihan ang lahat. A-Ano'ng nagawa mo noon na nadamay ako?" tanong ko dahil gulong-gulo na ang isip ko.

"Hintayin mo na lang ang balita at doon niyo malalaman ang lahat. Eliana, anak ka ng kapatid ko at nakikiusap ako sa'yo na huwag mo munang ipaalam sa Mommy mo ang mga nalaman mo ngayon. Hintayin mo sana na ako mismo ang magpakilala at magpakita sa kaniya pati na rin sa mga kapatid mo," sunod-sunod nitong sabi dahilan naman nang pagtango ko.

Nararamdaman kong nagsasabi siya ng totoo na kakambal siya ni Daddy dahil kamukhang-kamukha niya ito. Ang hindi ko lang maintindihan ay ang sinasabi niya dahilan nang mas lalong nagpabagabag sa isip ko.

"My gosh Eli, where have you been?! Lahat kami nag-alala sa'yo!" halos maghisterikal si Ate nang makabalik ako sa bahay.

"I'm sorry, Ate. I-I just talked to my ex," palusot na sabi ko.

Pagkabalik ko kanina ay kasama na ng ibang kasambahay at guards si Ate at mukhang na-check nila ang CCTV dahil tinanong nila kung sino ang lalaking 'yon. Matagal na nga raw nilang napapansin na parang umaaligid sa bahay at natatakot daw sila roon.

"Ex? You mean, Stefan? At bakit naman pupunta si Stefan dito?" sunod-sunod na tanong ni Ate dahilan nang pag-iling ko.

"No. Ex fling ko 'yon at na-ghost ko noon kaya ngayon ay dinadalaw ako. Nahihiya raw siyang magpakita kaya humahanap siya ng tiyempo para magpakita sa akin," pagsisinungaling na sabi ko.

Mabuti na lang talaga ay hindi na nagtanong pa si Ate tungkol doon at pinakiusapan kona rin siya na huwag nang ipaalam kila Mommy at sa mga kaibigan ko dahil ayaw ko nang pag-usapan pa iyon. Gustuhin ko man sabihin kaagad sa kanila ang nalaman ko ay hindi ko naman magawa dahil tumutupad ako sa usapan.

Sa mga sumunod na araw ay tinanong ko si Mommy kung may alam ba siyang kapatid ni Daddy. Ang sabi niya sa akin ay may alam daw siyang kapatid ni Daddy pero matagal na raw na hindi nagpakita ito simula pa lang noong binata sila. Hindi naman niya nabanggit sa akin na ang kapatid ni Daddy na iyon ay kakambal nito.

Ilang araw ko rin iniisip ang nalaman ko na 'yon kahit sa trabaho at lagi na rin akong nakatutok sa balita pero wala akong nakikita. Kung sana pala ay kinuha ko ang number nito para may contact ako sa kaniya kung sakaling gusto ko siyang kausapin.

"Eli," tawag sa akin ni Josiah.

Kakatapos ko lang mag-rounds at napapahikab pa ako dahil sa antok. Pabalik na sana ako sa office ko nang masalubong ko si Josiah na mukhang magr-rounds na rin.

"What?" tanong ko sa kaniya habang nakataas ang isang kilay.

Bahagya namang natawa ang kaibigan ko pagkatapos ay napakamot sa ulo kaya binawi ko 'yon at napangisi na lang din.

"I have a favor," sabi niya kaagad.

Kumunot naman ang noo ko, "What is it?" tanong ko.

"Come with me and you'll see," sabi niya gamit ang seryosong boses kaya naman napatango na lang ako.

Nagsimula siyang maglakad kaya sumunod ako sa kaniya. Wala naman na akong ibang gagawin ngayon bukod sa appointment ko sa isang pasyente mamayang before lunch. Hindi ko alam kung ano ang favor na sinasabi ni Josiah pero kung ano man 'yon ay kinakabahan ako dahil ngayon lang naman siya humingi ng  favor sa akin.

"Ipapasa ko sa'yo ang isang pasyente ko. Please, Eli," paki-usap niya.

"What? Bakit mo ipapasa sa akin?" tanong ko naman gamit ang nagtatakhang mukha habang nakasunod sa kaniya.

"I-I just think I can't... and we all know that you're the best surgeon here in our city. Wala akong lakas loob para sa operasyon na ito ngayon," paliwanag niya sa akin.

Hindi ko maintindihan ang sinasabi ni Josiah kaya patuloy ko siyang sinundan sa paglalakad hanggang sa huminto kami sa isang pintuan. Magsasalita na sana akong muli nang biglang bumukas ang pintuan dahilan nang paglingon ko roon.

Para bang kumalabog ang puso ko nang makita kung sino iyon at para bang gusto ko nang umatras.

"Eli," tawag na naman sa akin ni Josiah.

Napalunok ako roon at hindi nakagalaw. Ano'ng ginagawa ng lalaking 'yan dito sa Hospital ko? Gusto kong magtanong at magsalita pero walang boses ang lumalabas sa bibig ko.

"Jos," tawag ko kay Josiah dahil hindi ko alam kung ano ang dahilan nang pagdala niya sa akin dito.

"Ang asawa niya ang sinasabi kong ililipat ko sa'yo, Eli," paliwanag kaagad sa akin ni Josiah.

"Let's come inside and you can check up on her," dagdag na sabi pa ni Josiah pagkatapos ay pumasok sa loob ng kwarto.

Nauna siyang pumasok doon at naiwan akong nakatayo sa harapan ni Stefan. Si Stefan na ex ko at ang tatay nang naging anak ko. Para bang gusto ko na lang lumubog sa kinatatayuan ko dahil hindi ko aakalain na sobrang liit pala talaga ng mundo. Alam ko naman na magkikita at magkikita pa kaming dalawa pero hindi ko expected na sa ganitong paraan.

Hindi ko akalain na ang mga taong nanakit at nanloko sa akin noon ay lalapit pa rin pala sa akin para manghingi ng tulong. Tama nga ang sinasabi ng karamihan. Ang mundo ay bilog. Hindi ka habang buhay na nasa ibaba lang at hindi lahat nang nanakit nang sobra sa'yo ay laging magtatagumpay sa buhay.