ISANG MALALIM na paghinga ang pinakawalan ni Beckett nang marinig ang sinabi ni Vivianne. In one swift, he moved away from Vivianne as he started the engine again, and drove the car afterward. Vivianne bit her lower lip as she thought that Beckett pretended not to hear her insinuation. Bigla siyang nahiya sa sarili. Bakit nga ba siya nagsasabi ng ganoon? Saan siya nakakuha ng lakas ng loob para magsalita? Parang gusto na lang tuloy niya i-untog ang ulo niya sa pader. However, she got everything all wrong. “B-Beckett?” nauutal na pagtawag ni Vivianne sa lalaki nang bigla nitong ihinto ang kotse sa gilid—Sa bandang damuhan. “Ano'ng ginagawa natin dit—” Hindi na niya natapos ang sasabihin nang biglang isinandal siya ni Beckett sa bintana at ginawaran ito ng halik. It wasn't even gentle or passionate. It was aggressive as soon as Beckett's lips crashed onto hers. Beckett was true to his words earlier. Talagang nagpipigil lang siya, at ngayon ay para siyang nakawala sa hawla. He had b
Tila tumigil ang mundo ni Vivianne nang maramdaman ang kabuuan ni Beckett sa loob niya. Mabilis at mapusok itong sumagad sa kan’ya, dahilan para makuyom ni Vivianne ang magkabilang kamay habang paulit-ulit na sumisinghap.“Tangina…” mahirang mura ni Vivianne habang nag-uunahan sa pagtulo ang kan’yang luha. “Putangina mo, Beckett! V.irgin ako, gago—Tangina parang may napunit pa nga!”Suddenly, Vivianne’s body became weak. Biglang nanginig ang mga binti niya at tila matutumba na siya. Mabuti na lang at nakahawakan ni Beckett ang magkabilang kamay niya para masuportahan ang balanse.Hindi sumagot si Beckett, pero hindi rin ito gumalaw. He wanted her to get used to his size first, and Vivianne appreciated it. Sa posisyon kasi nila ngayon ay halos maabot ni Beckett ang kadulu-duluhan ng loob niya.Iniyuko ni Vivianne ang ulo para sana tingnan kung maayos pa ang p.agkababae niya, pero halos mamutla siya nang makita ang dugong dumadaloy sa kan’yang hita.“P-Papatayin mo ba ako?” nauutal na ta
BECKETT WAS taken aback as he saw Vivianne, pero hindi niya iyon ipinahalata. Kalmado niyang inilapag ang phone bago nakipagsukatan kay Vivianne ng tingin. “It's too early. You should sleep more,” said Beckett, raising a brow as he played with his lower lip using his fingers. “Or… should I help you sleep?” he added, teasing her. Pero hindi sumagot si Vivianne. Nanatili lang na nakakunot ang kan’yang noo habang tinititigan ang lalaki, bagay na pinagtaka at ikinatakot ni Beckett nang bahagya. ‘Did she hear me talking? I thought she’s sleeping,’ ani Beckett sa isipan bago pinasadahan si Vivianne ng tingin. Vivianne wearing his white polo with only an underwear underneath. Bahagyang magulo ang buhok nito, at mapupungay rin ang mga mata. Imbes tuloy na isipin ni Beckett kung nahuli ba siya ni Vivianne ay iba na naglalaro sa isip niya. He wanted to rip her shirt, suck her n.ipples, finger her p.ussy, and f.uck her until she can’t think of anyone else but him. Biglang umigting ang p.agka
Sa ilang taong pamumuhay ni Beckett sa pagdadalamhati at pighati, isang bagay lang ang tanging nagpapakalma sa kan’ya, lalo na sa mga oras na pinanghihinaan na siya ng loob. Iyon ay ang family picture nila na ipinakuha niya pa sa studio noong bata pa siya—Noong bago ipadala si Beckett sa Milan para ituloy ang kan’yang pag-aaral.He was only ten years old at that time, and he wanted to spend more days with his family. But he can’t. Saglit lang kasi siyang pinapanatili ng magulang sa Pilipinas, at pagkatapos ay ipapa-book na siya ng ticket papuntang Italy.Beckett, at such a young age, didn’t knew that something was wrong. Ang iniisip niya lang ay baka ayaw sa kan’ya ng magulang kaya palagi siyang pinalalayo ng mga ito.“Anak, kapag naging maayos na ang lahat, susunod kami sa’yo roon, okay?” saad ni Ylona, ang ina ni Beckett, bago hinalikan ang anak sa noo. “Pangako ‘yan.”Pero ang pangakong iyon ay tuluyang napako. Habang tumatagal ay mas nagiging madalang ang pagkikita nila. Naging bu
Akala ni Vivianne ay magiging maayos na ang lahat matapos ang paghingi niya ng tawad kay Beckett kanina, pero akala lang pala niya iyon. Matapos kasi niyang sagutin si Beckett kanina sa tanong nito ay hindi na muling nagsalita ang lalaki. Mas naging tahimik pa ito, at tanging ang paghigop lang nila sa sabaw ng noodles ang maririnig sa buong silid.“May problema ba?” tanong ni Vivianne nang hindi na matiis ang kuryosidad. “May nasabi ba akong mali?”“None.” Umiling si Beckett at huminga nang malalim. “Just eat, so you can rest afterward.”“Wala ka bang schedule ngayon ng photoshoot?” pag-iiba naman ni Vivianne ng topic. Ayaw niyang matapos ang usapan nila. Ayaw niya ng katahimikan dahil kung saan-saan naglilibot ang isip niya. “Bakit ka nga pala bumalik dito? May nakalimutan ka bang kunin?”Hindi sumagot si Beckett. Imbes ay itinuro niya ang smoke detector sa kusina. “That alarm will notfy on my phone if something happens. It alarmed earlier, so I thought… something bad happened to yo
“WHAT DO you mean by that?” tanong ni Beckett habang tinititigan si Vivianne, ngunit hindi sumagot ang babae. Ngumiti lang si Vivianne habang patuloy na hinahaplos ang pisngi ni Beckett. May bahid ng lungkot sa ngiti at sa ekspresiyon ng mga mata nito na nakatingin sa labi ng lalaki. “I’m just telling you the same…” ani Vivianne sa isang mahinang tono bago muling umangat ang tingin. “Kung paano mo nalaman na may inililihim ako sa ‘yo, ganoon ko rin nalaman na may inililihim ka sa akin. Kaya maghihintayan tayo.” Beckett’s heart skipped a bit after hearing Vivianne’s answer. Tila ay tinakasan siya ng dugo sa buong katawan niya. Hindi niya alam kung bakit pero pakiramdam niya ay mayroong nalaman si Vivianne… Kung ano man ‘yon ay hindi niya alam. “Pero paano pala kung wala tayong balak mag-open up sa isa’t-isa?” dagdag na tanong ni Vivianne. Her tone was gentle yet intimidating, and Beckett knew that she was trying to insinuate something. “It would be bad, then…” answered Beckett in a
‘What the fuck?’ Sunod-sunod ang pagmumura ni Beckett nang mapagtantong si Alfred ang nasa harap niya ngayon. Noong una ay in-denial pa siya at iniisip na baka namamalikmata lang siya, pero hindi. The great Alfred Allamino, whom everyone knew as a hard-working and innocent guy, was in his coffee shop, and his potential client, for fuck’s sake. “I know that you know me already, so I don’t need to introduce myself,” ani Alfred bago ngumisi. Umikot ang tingin nito sa paligid. Mas lumalawak pa ang kan’yang pagngisi habang tinitingnan isa-isa ang mga empleyado roon. “I expected the meeting place to be eerie and dark like an abandoned room. Coffee shop didn’t even reached my mind. That was so unique of you.” “I believe that our products should be treated with care, too, just like the other products in the market,” malamig na sagot ni Beckett sa tapat ng kan’yang voice changer. “And I want my client to be comfortable while talking to me, too.” Beckett’s voice was cold and intimidating
AFTER A couple of rings, the person on the other line answered. “Hello?” “Trevin Angeles,” Beckett replied as he leaned on his swivel chair and crossed his legs. He also turned his phone to the loudspeaker so Nathan could hear their conversation. “Did I call the right number? This is Beckett Clainfer.” “Beckett Clainfer...” pag-uulit ni Trevin sa pangalan niya, halatang nag-iisip. Ilang segundo ang lumipas bago ito muling tumugon. “Kaibigan ka ni Jeru, hindi ba?” “Yes.” Lumipat ang tingin ni Beckett sa tablet ni Nathan bago inilahad ang kamay. Inilagay naman ni Nathan ang tablet na hawak niya roon. “I have a favor to ask. There’s this document we got in the middle of an investigation, but it’s heavily encrypted.” “Kayang gawin ‘yan ng ordinaryong hackers.” “It’s not only encrypted. The whole flash drive was filled with viruses, too,” sagot ni Beckett habang binabasa ‘yong notes na nilagay ni Nathan sa kan’yang notes app. “It’s a flash drive containing different viruses, and it cou
Hello, readers!Una po sa lahat, thank you po sa mga nagbasa ng story ni Beckett at Vivianne mula umpisa hanggang huli. Salamat po sa mga nagwa-watch ads, nagco-comment, nagbibigay ng reviews at gems, at bumibili ng coins para basahin ang next chapters. Kung hindi dahil sa suporta ninyo, hindi ko rin matatapos ang pagsusulat nito.Maraming salamat din po kay Ate Sophia at sa iba pang founders sa Wild Men Series! Sobrang saya ko na napabilang ako rito sa collaboration na ito.Ngayon po, ang ANNOUNCEMENT ko ay tungkol sa special chapters. If may curious sa inyo if may special chapters si Beckett at Vivianne dahil ganoon ang ending nila, YES PO. Pero bago ko pa man matapos ang story nila, matagal ko nang pinaplano na i-publish sila as a physical book at doon ilagay ang special chapters.Hindi pa ngayon, pero soon po ‘yan.Puwede rin po kayong mag-suggest kung ano ang gusto n’yong mabasa sa special chapters, and kung may message po kayo sa akin at sa story, go lang din po hahahaha. Sana po
ITINAAS ni Alfred ang kanang kamay, at lumabas ang lahat ng tauhan ng Allamino mafia. Ganoon din ang ginawa ni Beckett, at nagsilabasan din ang mga tauhan niyang nagtatago lang sa puno at mga damuhan kanina.Seeing how the two leaders are determined to clash with each other, it only means one thing: this place will be in bloodshed soon.At ganoon na nga ang nangyari. Nagsimulang maglabanan ang mga tao sa pagitan ni Beckett at Alfred. Dumanak ang dugo, at maraming buhay ang nawala. It was a long-time war between the two of them, and Beckett won.Ngayon ay nasa harapan na sila ng isa’t-isa. Si Alfred ay nakaupo sa sahig habang puno ng sugat at pasa ang katawan dahil sa pambubugbog ni Beckett sa kan’ya, habang si Beckett naman ay nakatayo. Nakatutok ang baril nito kay Alfred.“I know you want to kill me… But why can’t you fucking pull the trigger?” tanong ni Alfred habang nakangisi. “Bumalik na naman ba ang takot mong pumatay ng tao?”“Hah.” Beckett clicked his tongue, annoyed.Ngunit hin
SA GALIT ni Alfred, lumapit siya kay Vivianne sa malalaking hakbang bago hinawakan ang kuwelyo ng damit nito. “Bawiin mo ‘yang sinabi mo.”“Hindi kita tatay para sundin ka.” Ngumisi si Vivianne, lalo na nang makitang mas lalong nag-alab ang galit sa mga mata ni Alfred. “Kahit kailan, hindi kita itinuring na ama dahil wala akong demonyong ama kagaya mo—”Hindi na natapos ni Vivianne ang sasabihin dahil bigla na lang binitiwan ni Alfred ang kuwelyo niya at sinampal siya. Hindi lang isa, kun’di tatlong beses.Vivianne smiled painfully. ‘Yong masayang pamilyang pinapangarap niya… Kahit kailan ay hindi niya makukuha ‘yon. At kailangan niyang tanggapin ang masakit na katotohanan.“Wala kang modo! Pagkatapos ng lahat ng ginawa ko para sa ‘yo, ganito ang igaganti mo sa akin? Ang labanan ako at insultuhin?!” Pumalibot ang sigaw at galit ni Alfred sa buong office.Natawa si Vivianne nang sarkastiko. “Wala akong modo? At para sa akin ang lahat ng ginawa mo? Bakit, tinanong mo ba muna kung gusto
PAGKATAPOS no’n, pinag-usapan nila magdamag kung ano ang susunod nilang plano. Nagkasundo sila sa isang bagay. Itatakas nila si Ella sa ospital, at ituturok ang panibagong gamot na ginawa ni Beckett upang magising ito.“I will distract Alfred and his men,” ani Beckett bago itinuro ang kanang bahagi ng footprint. “We will go here, since Ella’s room is on the left side of the hospital. And while we’re here, use the opportunity to escape with your mother.”“Pero delikado ‘yon.” Umiling si Vivianne. “Baka napaghandaan ‘to ni Alfred, at ipapatay ka sa mismong ospital. Kayang-kaya niya ‘yon gawin. Maniwala ka sa akin.”“I believe you, but it doesn’t matter. What’s important for me right now is to save your mother, and fullfil my promise to you…” Muling humalik si Beckett sa noo ng asawa. “So let’s do this… and see the end together.”KINABUKASAN ay oras na para maisakatuparan ang plano. Nandoon na sa parking lot si Beckett, maging ang mga tauhan na magpapanggap bilang doktor, nurse, at janit
NAGPUNTA si Alfred sa ospital matapos no’n para tingnan ang kalagayan ni Ella. He’s making sure Ella will be alive, but not enough to wake her up. Ipagagamot niya lang ito sa oras na sumunod si Vivianne sa mga kagustuhan niya.Pero tila hindi yata umaayon sa kan’ya ngayon ang tadhana, dahil laking gulat na lang niya nang makitang kalalabas lang ni Vivianne sa kuwarto ni Ella, at may hawak itong isang malaking maleta.“Ano’ng ibig sabihin nito?” tanong ni Alfred sa isang malalim at galit na tono. “Iiwan mo ang nanay mo para sa lalaking 'yon?”“Kakapaalam ko lang sa kan’ya kanina, at sigurado akong maiintindihan niya ako,” sagot naman ni Vivianne.“How can she understand if she's already dead?”“She won’t die.” Nagtiim ng bagang si Vivianne, ngunit pinilit niyang ikalma ang sarili. Hindi ito ang oras para makipag-away siya sa ama. Sobra na rin siyang pagod sa dami ng nangyari. “Aalis na ako.”Humakbang si Vivianne paabante, at akala niya ay hindi na magsasalita ang ama, ngunit nagkamali
“TWENTY million dollars.”“Twenty million? Dollars? Nahihibang ka na ba?!” biglang sigaw ni Vivianne nang mapagtanto kung ano ang gustong gawin ng asawa. “Huwag! Masyadong malaki ang pera na ‘yon! Iwan mo na lang ako rito!”“Shut up, lady,” saad ni Raul sa malalim na boses. Nakakunot ang noo nito at mukhang naingayan dahil sa pagsigaw ni Vivianne sa lenggwaheng hindi naman niya maintindihan.“Non maledire con mia moglie, Raul.” [Don’t curse at my wife.]At hindi rin naman nagustuhan ni Beckett ang ginawang pagsita ni Raul sa asawa, lalo na ang tono ng boses nito. Sumama ang tingin niya kay Raul, ngunit mabilis din naman niyang napakalma ang sarili.“So, is this enough for you to buy guns from their organization?” tanong ni Beckett bago itinaas ang diamond card. “You have collateral, and remember how I saved your ass when we’re in elementary school?”Lingid sa kaalaman ng lahat, hindi lang basta magkakilala si Raul at Beckett. Magkaklase sila noon, at nang may magtangkang gumulpi kay Ra
“DON’T talk shit with me. Alam kong ikaw ang dahilan kung bakit siya nawawala.” Lumapit si Beckett kay Alfred. Halata na ang galit sa mga mata nito. “Saan mo siya dinala?”“Hindi ko alam. Alin doon ang hindi mo maintindihan?” Padabog na inilagay ni Alfred ang diyaryo sa gilid bago tinapatan ang masamang tingin ni Beckett. “And don’t forget that you’re in my territory. Kaya kong pasabugin ang bungo mo ngayon mismo.”Ngumisi si Beckett. “Kung talagang balak mo ‘yon gawin, dapat kanina pa.”“Saka na, kapag nasa akin na ang lahat ng yaman mo.”Nang marinig ni Beckett ang mga katagang ‘yon, hindi niya mapigilang mapahalakhak. Tama nga ang hinala niya—Na may ibang binabalak si Alfred kaya pumayag ito sa kasal nila ni Vivianne, at kaya pilit siya nitong pinakikisamahan.“Mangarap ka lang,” bulong ni Beckett habang nag-iigting ang panga. “Mahahanap ko siya, kahit gaano pa katagal. Mark my words, Alfred Allamino.”Tumalikod na si Beckett at aalis na sana ng mansiyon, ngunit napatigil siya nang
KAAGAD nahampas ni Beckett ang pader nang maisip ‘yon. Hindi na siya nag-aksaya pa ng oras. Binilisan niyang maghanap ng papel at ballpen para isulat doon ang mga nasa isip niya.Mabuti na lang at memorize niya pa ang ingredients, at alam niya rin ang mga gamot na puwedeng makagulo sa chemicals.Dahil sa walang katapusang pag-iisip, naging mabilis tuloy para kay Beckett ang tatlong araw na lumipas. Ni hindi niya namalayang dalawang beses sa isang araw na lang pala siya kumakain, at halos buong araw ay nakaupo lang siya sa gilid at nag-iisip.Halos isang buong notebook na ang nasulatan at na-drawing-an niya ng kung anu-ano. Everything was settled, kaya naman ang kailangan na lang niyang gawin kapag nakalabas ay pumunta sa warehouse at i-test ang lahat ng naiisip niya.“Kung tama nga ang naiisip ko, ibig sabihin ay ‘yong isa pang ininom ni Ella ang dahilan kung bakit siya na-comatose. It was the reason for her nosebleed, too,” bulong ni Beckett habang nakatitig sa notebook niya.Nabo-bo
PUMASOK na si Vivianne sa loob ng kuwarto ng ina. Umupo siya sa gilid nito habang tahimik na umiiyak. Hindi siya mapakali dahil kanina lang ay nakakausap niya pa ito nang maayos, ngunit ngayon, para na itong lantang gulay. Namumula ang balat, at nakaratay sa kama.“Ma… I’m sorry,” bulong niya sa ina at bahagyang pinisil ang kamay nito.Pakiramdam ni Vivianne, kasalanan niya ang lahat ng nangyari. She couldn’t blame anyone on this, pero kanina ay sumabog na siya sa dami ng problemang pinagdaraanan.Her trauma hasn’t healed yet. Malaki ang trust issues niya. Alam niya rin na dapat hindi naging ganoon ang trato niya kay Beckett kanina, lalo na at gusto lang naman nitong tumulong. But because of what happened, her walls were up again.“I’m sorry, Beckett…” aniya, at maya maya ay tuluyan nang bumuhos ang luha nito.Pero lingid sa kaalaman ni Vivianne, sumunod si Beckett sa kan’ya. Nabuksan na nito ang pinto at handa na sanang pumasok sa loob, pero nang makita kung gaano kalungkot si Vivian