Chapter 4

Chapter 4

“กินอิ่มรึยัง ฉันอยากกลับห้องแล้ว” ช่อม่วงนั่งมองผู้ชายตรงหน้าละเลียดละไมกินอาหารบนโต๊ะมาร่วมชั่วโมง นานเสียจนเธออดรู้สึกหิวไม่ได้เพราะตอนนี้เกือบบ่ายสอง อาหารมื้อเช้าที่เป็นเพียงข้าวต้มกุ้งก็ย่อยจนไม่เหลืออะไรในกระเพาะแล้วมั้ง ใบหน้าสวยหวานแอบกลืนน้ำลาย เขาตั้งใจสั่งอาหารมายั่วเธอชัดๆ อาหารญี่ปุ่นอันประกอบด้วยซาชิมิเอย อุนิเอยแถมยังมีวากิวเอห้าย่างจนสุกพอเหมาะ แค่ดูภายนอกก็รู้ว่ามันนุ่มมากแค่ไหน ยิ่งเห็นเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างไคโรคีบเนื้อย่างเข้าปากทั้งยังทำหน้าฟินๆ เหมือนยั่วให้เธอหิวอีก

“เดี๋ยวสิ ขอกินก่อน ฉันหิว..” คำว่าหิวที่ติดจะสั่นพร่านั้น ช่อม่วงคิดดีไม่ได้เลย เสือผู้หญิงที่เห็นสาวๆ เป็นของเล่นอย่างเขา คงคิดจะเคลมเธอ แต่พอเธอไม่ยอมก็อยากจะกลั่นแกล้งเห็นเป็นเรื่องสนุก เธอเกลียดผู้ชายแบบนี้จริงๆ คอยดูเถอะ ถ้ารอดจากห้องนี้ได้ เธอจะเหลบเลี่ยงจนเขาหาเธอไม่เจอเลย อดทนไว้ช่อม่วง..เธอทำได้ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเอง

“งั้นฉันไปเล่นกับคุณนายลูซ่ารอ” ร่างบางเดินได้ไม่ถนัดนักเพราะล้มลงอย่างแรง หญิงสาวเดินกระเผลกไปยังกรงเจ้าแมวเปอร์เซียอ้วนที่ตั้งอยู่ริมระเบียง ด้านนอกมีสวนไม้กระถางเล็กๆ วางเรียงราย ช่อม่วงมองเจ้ากระบองเพชรจิ๋วที่แข่งกันออกดอกอย่างละลานตา ไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มหล่อสำอางที่แสนจะเช้าชู้อย่างเขาจะดูแลต้นไม้ทุกต้นเป็นอย่างดี

“ชอบต้นไม้เหรอ?” ร่างสูงเข้ามายืนซ้อนด้านหลังโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวเสียหลักเซถลาไปชนอกแกร่งทันที มือหนาคว้าเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ด้วยสัญชาติญาณหรือความตั้งใจก็หารู้ไม่ ช่อม่วงรู้แต่ว่าไคโรคืออ้อมกอดแรกจากเพศตรงข้าม ใครเลยจะเชื่อว่าสาวสวยลูกครึ่งจะหัวเก่าคร่ำครึไม่เคยกอดกับใครมาก่อน แม้แต่กับคาเอลแฟนคนแรกที่มีเพียงการจับมือเดินเล่นในสวนสาธารณะหรือจูงมือข้ามถนนเพียงเท่านั้น เพราะช่อม่วงไม่ชอบการสกินชิพไม่ว่าจากเพศไหนก็ตาม หญิงสาวค่อนข้างจะตีกรอบและสร้างโลกส่วนตัวจนไม่มีใครก้าวล้ำเข้าไปได้ ความผิดหวังจากการโดนทำร้ายจากคนรอบข้างทำให้ช่อม่วงกลายเป็นคนที่ไม่เชื่อใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ชาย หัวใจของเธอเต้นรัวและแรงความอุ่นวาบจากอกกว้างทำให้เธอได้สติเพราะเผลอปล่อยให้คนที่เธอพยายามจะหนีกอดอยู่นานสองนาน

“ปละ..ปล่อย” ช่อม่วงดันร่างหนาออกอย่างแรงจนเขาชนเข้ากับประตูกระจกอย่างแรง

“โอ้ย” เสียงร้องโอดโอยของผู้ชายตัวโตทำให้ช่อม่วงรู้สึกผิด หญิงสาวย่อตัวลงไปนั่งตรงหน้าเขาอย่างสำนึกในความผิดที่ทำให้เขาเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เป็นยังไงบ้าง ขอโทษทีนะ เจ็บไหม?”

“ลองมาชนกระจกดูไหมล่ะ กระจกไม่แตกก็บุญแล้ว กลัวเธอจะโดนเศษกระจกบาด” ร่างสูงค่อยๆ หยัดตัวขึ้นจากพื้นเต็มความสูง

“ขอบคุณที่ยังห่วง ก็ใครใช้ให้นายมายืนใกล้ๆ ล่ะ ฉันก็ตกใจสิ”

“อุตส่าห์ช่วยกลัวจะล้มไปนอนกองที่พื้น ดูทำกับฉันสิ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ เลย” ใบหน้าหล่อเหลางอง้ำ เขาลูบข้อศอกที่ชนเข้ากับประตูกระจกอย่างจังด้วยท่าทีน่าสงสาร น้ำเสียงที่พูดก็ดูน้อยอกน้อยใจเดี๋ยวก่อน!! น้อยใจอะไร ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย..

“ฉันขอโทษ ไปส่งฉันได้รึยัง?”

“พูดดีๆ กับฉันก่อน พี่ไคโรคะไปส่งช่อม่วงด้วยค่ะ”

“วะ..ว่าไงนะ” นี่มันวันซวยอะไรของเธอเนี่ย แทนที่จะได้นอนดูซีรี่ส์ทำอาหารเกาหลีที่อุตส่าห์ไปซื้อวัตถุดิบไว้เมื่อคืนต้องเป็นหมัน จับผลัดจับผลูมาติดอยู่ห้องผู้ชายเจ้าชู้ตัวพ่อแถมเขายังกวนประสาทเธอไม่เลิก ถ้าออกไปจากถ้ำเสือนี่ได้เธอต้องไปทำบุญล้างความซวยนี้เก้าวัดอย่างแน่นอน

“ถ้าไม่พูด ฉันก็ไม่ไปส่ง” ไคโรยืนกอดอกด้วยท่าทีสบายๆ เขายังคงสนุกที่ได้แกล้งคนตรงหน้า

“โอ้ย ฉันไม่ไหวแล้วนะ อะไรของนายนักหนาเนี่ย สนิทกันไหมก็เปล่า พาฉันขึ้นรถมาด้วยทำไม นายจะไปหาผู้หญิงที่สนใจนายกี่คนก็ได้ แต่ฉันไม่ชอบนายเข้าใจไหม ปล่อยฉันไปซะที รำคาญ!!” ช่อม่วงบ่นจนยืดยาวด้วยความหงุดหงิด ทว่าดวงตาคู่คมที่มองกลับมาไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลย เขากดยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ คบกับผู้หญิงมาก็มาก น้อยคนนักที่จะไม่ชอบเขา ก็โปรไฟล์ดีขนาดนี้ ใครๆ ก็ต่างต้องการตัว ทว่าตอนนี้ขอยกไว้คนนึง ยิ่งหญิงสาวแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบเขา ยิ่งทำให้ไคโรเกิดความอยากได้มากขึ้น

“หรือว่าเธอชอบฉันมาก แต่แสดงออกตรงข้ามให้ฉันสนใจ”

“ห๊ะ!!” ช่อม่วงเริ่มปวดหัวตุบๆ นี่เขาเอาตรรกะแบบนี้มาจากไหน ยิ่งพูดยิ่งไม่รู้เรื่อง หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่สมองคงเพี้ยนไปเสียแล้ว

“พี่ไคโรขา ช่วยไปส่งช่อม่วงทีนะคะ ช่อม่วงชอบพี่ไคโรมากๆ เลยค่ะ” น้ำเสียงที่ประชดประชันนั้นขัดกับคำพูดหวานๆ อย่างเห็นได้ชัด มองจากดาวพฤหัสก็รู้ว่าปลอม

“ชอบก็บอกว่าชอบสิ ทำร้ายฉันทำไมเนี่ย ซาดิสท์เหรอเธอน่ะ”

“ช่อม่วงไปรอพี่ไคที่หน้าประตูนะคะ” ถ้าอยู่ตรงนี้กับผู้ชายหน้าด้านคิดเองเออเองอีกแม้แต่วินาทีเดียว เธออาจพลั้งมือฆ่าเขาด้วยมือเปล่าก็เป็นได้ ในที่สุดไคโรก็ยอมมาส่งช่อม่วงแต่โดยดี ระหว่างที่ขับรถเธอสังเกตเห็นว่าเขาใช้แขนซ้ายได้ไม่ถนัดนัก ตรงข้อศอกเริ่มมีรอยเขียวช้ำอาจเพราะเขามีผิวพรรณที่ขาวจัดมีรอยนิดเดียวก็สังเกตเห็นได้ง่าย ความสำนึกผิดชอบชั่วดีตีรวนในใจ เธอน่าจะแสดงน้ำใจกับเขาบ้าง

“จอดร้านยาข้างหน้า”

“ยังเจ็บแผลเหรอ? อยากได้อะไรเดี๋ยวฉันลงไปซื้อให้”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปเอง” หญิงสาวท่องไว้ในใจอดทนไว้เดี๋ยวเธอก็จะหลุดพ้นจากเขาแล้ว ทว่าพอเดินลงไปถึงร้านยาหญิงสาวก็ย้อนกลับมาหาเขาอีก

“ไปเร็วจัง” คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความสงสัย

“ขอยืมเงินด้วย ไว้จะคืนให้” ใบหน้าของหญิงสาวแดงจัดเพราะเข้าไปในร้าน นึกได้ว่าเธอลืมกระเป๋าไว้ในรถของญาติผู้พี่ ตอนนี้ไม่มีทั้งเงินและโทรศัพท์มือถือ ถึงจะรู้สึกเสียหน้าที่ต้องออกปากขอยืมเงินผู้ชายที่อยากจะหนีไปไกลๆ แต่นาทีนี้เขาก็เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอพอจะพึ่งได้

“เอาไปหมดนี่เลย” ไคโรส่งกระเป๋าเงินสีดำหนังแท้แบรนด์ดังให้หญิงสาว

“ขอยืมห้าร้อยนะ” เธอถือวิสาสะเปิดกระเป๋าเงินหยิบเอาธนบัตรสีม่วงและส่งกระเป๋าคืนให้เขา พอได้ของที่ต้องการจึงส่งมันให้เขา

“เอาไปทา ข้อศอกนายเขียวช้ำหมดแล้ว”

“แล้วฉันจะทาได้ยังไง ทาให้ด้วย” หญิงสาวเม้มปากแน่น อุตส่าห์ใจดีไปซื้อยาให้ยังต้องบริการทาให้อีก ช่อม่วงนับหนึ่งถึงสิบในใจ เธอบีบหลอดยาที่ข้อศอกของเขาแล้วทาให้อย่างเบามือที่สุด ถึงใจจริงอยากบีบแขนเขาจนมันแหลกคามือมากกว่า ไคโรแอบอมยิ้มที่สาวสวยหน้านิ่งยอมเริ่มจะยอมทำตามที่เขาร้องขอ จะใจแข็งแค่ไหนไม่ช้าก็ไม่อาจทานทนต่อเสน่ห์อันร้อนแรงของเขาได้หรอก..ไม่มีวัน

“ขอบคุณที่มาส่ง” ถึงจะอยากบอกว่า ไม่ได้มีบุญคุณอะไรเลยสักนิด เขาเป็นฝ่ายฉุดเธอขึ้นรถเองตะหาก ช่อม่วงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นจากผู้ชายอย่างไคโร หนุ่มหล่อเจ้าชู้มาดแบดบอยที่เธอไม่อยากเข้าใกล้ ขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาขึ้นคอนโด

“เงินที่ยืมจะคืนตอนไหน”

“อะไรนะ?”

“เอาเบอร์มือถือมา รับแอดไลน์ฉันด้วย”

“ฉันจะคืนเงินนายสองร้อยยี่สิบห้าบาทเป็นเงินสด” เรื่องอะไรจะยอมให้เขามีช่องทางติดต่อเธอได้ล่ะ

“เผื่อเธอหนีหนี้ฉันล่ะ”

“เดี๋ยวก่อน คนอย่างฉันไม่มีทางจะหนีหนี้เพราะเงินแค่ไม่กี่ร้อยนี่หรอก” ช่อม่วงปวดหัวขึ้นมาอีกรอบ เธอรู้สึกว่าวันนี้เธอพูดเยอะกว่าทุกวัน อยากหนีผู้ชายที่ในตอนนี้ขอเรียกว่าเจ้ากรรมนายเวรน่าจะเหมาะกับเขาที่สุด

“เงินแค่ไม่กี่ร้อยที่เธอว่าคนที่ไม่มีเขาใช้ได้เป็นอาทิตย์เลยรู้ไหม? เธอดูถูกค่าของเงินเกินไปแล้ว ฉันว่า....” ก่อนที่เขาจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

“093-988xxxx” จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในประตูทางขึ้นคอนโดโดยไม่หันกลับมามองผู้ชายหน้ามึนคนนั้นเลย..แม้แต่นิดเดียว หญิงสาวขอคีการ์ดสำรองกับพนักงานหน้าเคาท์เตอร์ ทว่าพอเข้ามาในห้องเสียงแว้ดๆ ของโรสก็ดังขึ้น

“นี่ช่อม่วงเธอไปไหนมา กระเป๋าก็ทิ้งไว้ในรถฉัน วุ่นวายสร้างปัญหาที่สุด” ใบหน้าสวยเฉี่ยวบูดบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์ มุมปากของญาติสาวมีรอยช้ำรวมถึงตามตัวก็มีรอยข่วนอยู่ไม่น้อย

“ขอโทษนะ”

“ฉันจะกลับแล้ว” ร่างบางคว้ากระเป๋าสะพายและออกจากห้องทันที บนโต๊ะอาหารในห้องครัวขนาดย่อมมีกล่องอาหารอยู่สามสี่กล่อง มันส่งกลิ่นหอมยั่วกระเพาะที่โดนน้ำย่อยกัดจนแสบได้เป็นอย่างดี

‘ปากร้าย แต่ใจดี’ นั่นคือคำนิยามของโรส ช่อม่วงยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ญาติผู้พี่ไปรับเธอที่อเมริกา

‘อยากร้องไห้ ร้องเลย แล้วเลิกยุ่งกับพวกชั่วนั้นด้วย’ โรสคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนที่คาเอลกับชาช่ากำลังจูบกันอยู่ในงานปาร์ตี้

‘งานเลี้ยงส่งแฟนตัวเองแท้ๆ เลวจริงๆ กลับไทยฉันจะหาผู้ชายดีๆ ให้เธออีกเป็นสิบเลย’ ถึงโรสจะแสดงออกว่าไม่ชอบเธอ แต่ความจริงเนื้อแท้ของหญิงสาวก็เป็นคนจิตใจดีและใส่ใจดูแลช่อม่วงเป็นอย่างดี

ตริ้ง..ตริ้ง..

เสียงไลน์ของเธอดังไม่หยุดเลยตั้งแต่เมื่อคืน เธอจำใจต้องแอดไลน์ไคโรเพื่อขอเลขบัญชีและโอนเงินจำนวนสองร้อยยี่สิบห้าบาทคืนให้ไคโร ทั้งๆ ที่เป็นค่ายาของเขาแท้ๆ เขาส่งข้อความสติกเกอร์มาเกือบเป็นร้อยข้อความ ทีแรกเธอตั้งใจจะบล็อก ทว่าพอเขาส่งรูปคุณนายลูซ่ากับกระบองเพชรจิ๋วมาให้

เธอกลับกดเลือกไม่แจ้งเตือนแทน ก็แค่ไม่ตอบแต่แอบส่องแมวกับต้นไม้ของเขา ก็คงไม่เป็นไร...มั้ง..